====================================================
Racisten ('Mensen die geloven dat er meerdere mensenrassen zijn en dat het ras waar zij toevallig toe behoren superieur is aan alle andere 'rassen'. Aardig feitje: tot in de jaren '70 van de vorige eeuw werden Ieren beschouwd als apart mensenras.) zijn niet altijd dom (zelfs 'slimme' mensen kunnen racisten zijn) maar bijna wel altijd bang. Bang voor verandering, bang voor alles wat anders is, bang dat hun waarheden onderuit worden gehaald en bang dat hun angsten geen feiten blijken te zijn.
'Ben jij bang voor moslims?' 'Ik ben nergens bang voor, dus ook niet voor moslims want die zijn helemaal niet gevaarlijk!' 'Waarom deel je dan berichten op social media met de strekking: 'Alle moslims zijn agressieve verkrachters en dieven!'? 'Omdat ik wil waarschuwen voor het moslim-gevaar.' ''Maar net zei jij nog dat moslims helemaal niet gevaarlijk zijn.' 'Nietes.'
Overigens zijn racisten niet alleen maar verbitterde oude blanke mannen die het naar vinden dat hun nieuwe buurman Mehmet en niet Jaap heet. Het zijn ook niet alleen maar gladde politici die anekdotes verzinnen met als enig doel meer aandacht te krijgen om daar hun ego mee te strelen.
Racisten vind je in alle lagen van de bevolking. Zelfs Gandhi was een racist (Klik. Althans, in zijn jonge jaren). Bijvoorbeeld.
Hoogstwaarschijnlijk heeft ook u een paar racisten in uw netwerk. Net als ik.
Wat is uw definitie van 'racist'?
Maandag in bed nog even nagenietend van het kijken, de avond ervoor, van The Color of Magic van Terry Pratchett. Met Tim Curry!
Onderweg erheen haalde ik een heerlijk bakkie koffie en op de weg terug naar huis sprak ik een buurvrouw van hem wier dochter bij mijn zoon in de klas zat op de basisschool. Het gesprek gaat dan vooral over de kinderen uiteraard.
Natuurlijk liep ik ook deze dag een rondje, nam plaats op een stadsbank om even te genieten van wat rust en een meegenomen boek en dat was fijn:
Ook deze dag kreeg ik te maken met mensen die zich blijkbaar zó erg vervelen dat zij met alle liefde de kans lopen de toorn over zich af te roepen van iemand die zich níet verveelt:
Dan hèb je iemand al laten weten jou niet meer te bellen of appen omdat hij of zij zich verveelt, krijg je dit telefoongesprek de volgende dag:
'Ik verveel mij nog steeds. Even kletsen?' 'Ben aan 't werk dus nee. Als je zo van kletsen houdt, waarom bel je niet je moeder in het verpleeghuis of meld je je als belbuddy bij die 'beldienst tegen eenzaamheid'?' 'Ja zeg, alsof ik daar tijd voor heb!' *zucht*
Een ander redelijk onschuldig beginnend app-gesprek:
'Waarom werk je niet meer bij dat bedrijf?'
'Omdat het een tijdelijk contract was dat ophield op het einde van de afgesproken termijn.'
'Nou, volgens mij niet!'
'Eh...ik vermoed dat de opdrachtgever en ik beter weten wat er in dat contract stond dan jij. Zal ik jou een kopietje sturen?'
Dodenherdenking was indrukwekkend.
Deed mij denken aan hen die ondergedoken zaten. Opgesloten. Niet de straat op mogend. In isolatie. Vaak met relatief onbekenden. Met een emmer als toilet. Zich vervelend. Zonder internet. Denkend aan hen die probeerden levens te redden. En die dat vaak ook lukte! Met gevaar voor eigen leven. Terwijl anderen - al dan niet bewust - hen het werken bemoeilijkten. Dus op social media deelde ik een 'toast': 'To absent friends and to those who fought and fight for freedom and for those who live in captivity today, whether in body or in spirit.'
's Avonds zeer welkome visite. Die vertrok op het moment dat een buurvrouw net de nachtdienst in ging. In een ziekenhuis. Onder meer op de IC.
Nog een uurtje aan het werk aan mijn komende verhalenbundel en stilletjes en tevreden de nacht in.
Dinsdag een beetje uitgeslapen want ook thuiswerkers zijn vrij op Bevrijdingsdag. Althans, dat had ik unaniem en in mijn eigenste eentje besloten. Zo ben ik. Een uurtje of wat klusjes in huis verricht (boeken sorteren, opnieuw rangschikken in de boekenkasten en nog zo wat).
Een buurvrouw mogen helpen met het kuisen van de woning van een buurman die snel last heeft van infecties en daarom in het ziekenhuis lag maar binnenkort thuiskomt na een periode van revalidatie in een verzorgingshuis. Tussendoor (een airfryer werkt zonder vet? Eg nie!) een kwartiertje nader kennisgemaakt met een relatief nieuwe buurman. Bij de buurvrouw nog even een bak koffie genoten terwijl zij mij gedichten voordroeg van Léví Weemoedt met als achtergrondgeluid het gelach en geklater van de werklieden.
Dit was mijn lunch die dag:
(Warm bolletje met gekookt ei en dood beest. En een wortel.)
De steigers in onze achtertuinen waren deze dag (met veel misbaar uiteraard) verwijderd en ik applaudisseerde voor een steigerbouwer die zeer artistiek maar ook fysiologisch verantwoord steigeronderdelen opving die zijn collega hem toewierp. Dat kwam mij op een vette glimlach te staan. Vind ik leuk.
Na gedane arbeid is het fijn wandelen op een zonnige dag en dat deed ik dan ook. In een boek lezen en een artikel over autisme lezen in een blad over psychologie. Gezellig! Zo lezend houd ik 'planking' zonder veel moeite zo'n vijf minuten vol. Anders zijn dat er twee.
Leuk was ook het stel nieuwe buren dat duidelijk had gemaakt dat zij samenwoonden maar toch graag op anderhalve meter afstand bleven van anderen.
Het was mij gegund hen te vertellen hoe het 🖖 teken is ontstaan en in de supermarkt raakte ik in gesprek met de echtgenoot van de buurvrouw met wie ik eerder op de dag met ontvetter en schoonmaakdoekjes (en mondkapje. Doh!) in de weer was.
Eenmaal weer thuis prepareerde ik mijn avondmaal en zette mijzelf daarna in rustpositie voor een paar uurtjes letten op mijn ademhaling en staren naar een kaarsvlammetje. Na afloop creëerde ik een 'meme' als soort van samenvatting van de meditatie-sessie.
Waar ik diverse leuke reacties op mocht ontvangen.
Verkregen inzicht: uitvoering geven aan de drang 'nuttig' en 'productief' te zijn en onrustig zijn wanneer je niet minstens een paar mensen hebt kunnen helpen op een dag blijkt mijn voornaamste vorm van escapisme.
Ander inzicht: álle gevoelens hebben recht op 'een plekje' in ons. Gevoelens die als niet-welkom worden ervaren wegdrukken of er naar handelen kunnen beter worden toegestaan er te zijn. Die uiten is prima: 'Ik ben boos op jou.' zeggen is voldoende om een ander te laten weten dat je boos bent op hem of haar (de meeste mensen zijn niet erg telepatisch begaafd! Leest u even mee, dames die vinden dat hun partner hen 'moet aanvoelen'? Bedankt!). Slaan, schelden of schreeuwen geeft dat gevoel alleen maar meer macht over jou, over wie je bent, over wie je wil zijn.
Woensdag bijtijds op want het was een 'gewone' werkdag. Nog even met de gordijnen dicht want de steiger(af)bouwers hoeven niet te weten dat ik 's ochtends het werken start met een bakje koffie naast mij terwijl ik in adamskostuum voor de computer zit. Als zij dat zien willen óók koffie!
Voor de lunch had ik een bakje havermout met stukjes appel en een potje koffie dat ik deelde met een buurvrouw. Er werd aangebeld: mijn wekelijkse voedselpakket was gearriveerd! De jongedame overtuigde ik er van mij direct het pakket goed en gezond eten dat bestemd was voor een buurvrouw aan mij af te geven. Zij was blij met de tijd en moeite die aldus werd bespaard.
Een vriend appte of ik tijd had voor koffie. Het was prachtig weer en even maakte ik de afweging: 'Zal ik 'nee' zeggen omdat ik aan het werk ben?' maar de gedachte zijn vriendelijke hoofd na twee maanden weer eens te zien deed de balans uitslaan naar ''tuurlijk, Joh. Graag!' Zo zaten wij op een bankje in het park. Op afstand. Met mond- en neusbedekking. O, en koffie natuurlijk. Was fijn.
Verder gaan met boekhouden nog maar even uitgesteld want een grasveldje lokte mij uit tot een half uurtje liggen (en 'planking'): flesje water mee, boek, een bakje druiven en notitieboekje met pen.
Thuis voldoende energie om het werk af te maken waar ik aan begonnen was en daarna nog een half uurtje gewerkt voor de geheimzinnige Maandagavondclub maar daarna geen tijd meer over om op te ruimen voor de eetvisite arriveerde. Jammer dan.
Hij had net aangebeld, had open gedaan, waarop hij naar een buurvrouw ging om wat lekkers te brengen toen er werd aangebeld: een vriendin aan de deur die even 'hallo' kwam zeggen. Tien minuutjes aan de deur staan babbelen want met twee mensen in huis is het al lastig om in mijn keuken anderhalve meter afstand te houden, laat staan met drie.
Ergens heeft dat wel wat: bij afwisseling één op één contact met vrienden. Was gewend om diverse mensen tegelijk over de vloer te hebben of in groepjes mee in kroegen af te spreken maar het diepere contact bereik je toch eerder met contact onder vier ogen: mensen zijn dan ook eerder geneigd elkaar dingen te vertellen die - wanneer je een privé-gesprek hebt spreek je stilzwijgend af dat het gesprokene tussen jullie blijft - anderen soms niets aangaan. Of juist wel en dat dat dan de reden is dat je dat wat gezegd wordt liever privé houdt.
Donderdag met een glimlach en een fijn liedje in mijn hoofd (heeft u dat ook wel eens: met een liedje in het hoofd wakker worden? Het ging trouwens om Aqualung van Jethro Tull.) wakker geworden. Beetje opruimen in huis (de tuin waar de muurbewerkers en steigerbouwers troep hebben gemaakt komt later wel), Billy de Kat, Karper (voorheen Quick of Flupke, later Tim, Tom of Willemientje) de Goudvis (maar sinds de twee maatjes in het 40-liter aquarium naar de goudvissenhemel zijn afgereisd enorm gegroeid. Zelfs mentaal, denk ik wel eens) en mijzelf verzorgd, een pot koffie gedeeld met een buurvrouw en daarna een andere buurvrouw verder geholpen met het kuisen van de woning van een buurman die eerdaags thuis komt na behandeling van een nare infectie waardoor hij erg gevoelig is voor schimmels en nare bacteriën en zo.
Iets later met een vriend koffie gedronken en pannenkoeken gegeten in het parkje om de hoek
waar ik bomen zag die deden aan 'Crown Shyness' (klik), een verschijnsel dat ik vertaalde naar 'Kruin beschroomdheid'.
Introduceerde hem bij een winkelier die mij onlangs een geinige dekenkist en koele tafel verkocht omdat hij (metaalbewerker zijnde) benieuwd was naar de methodes en materialen van met name de metalen (doh!) onderdelen van mijn nieuwe meubilair.
Vind ik leuk, mensen met elkaar in contact brengen. In mijn ogen draait veel in de samenleving om 'verbinding': niet letten op wat mensen van elkaar scheidt maar zoeken naar wat mensen met elkaar gemeen hebben. Wat hen verbindt. Dus.
Bij mij thuis nog even zitten 'chillen' waarop de vriend naar een afspraak ging en ik met twee vriendinnen ging buiten spelen: wandelen langs de niet door toeristen voor 'selfies' gebruikte grachten, lekker schepijs halen en dat eten op een parkeerplaats,
intussen grapjes makend, elkaar serieuze vragen stellend, voor ons uit starend, 'zijn' (zou dat etymologisch gerelateerd zijn aan 'Zen'?).
tot het moment dat een automobilist op een vriendelijke, kalme manier kenbaar maakte de parkeerplek te willen gebruiken als parkeerplek. Stukje verder gewandeld, een warm stuk steen ('A slab' zouden Engelstaligen dat noemen, vermoed ik) gevonden bovenop een lage uitbouw voor een grachtenpand. Daarop geklauterd (een waar kunststukje met de onwillige spieren in mijn rechterdijbeen en het begin van artrose in de heup die nog van mijzelf is en niet van keramiek met metaal 'but I did it!'), genietend van het zonnetje, kijkend naar een af en toe lekker loom wegdoezelende vriendin terwijl ik de ander voorlas uit een meegenomen boek (inclusief verschillende stemmen voor de diverse karakters want zo doe ik dat) en af en toe een druifje pakte uit het meegekomen bakje druiven.
Een fotografe zag ons zo zitten en (half) liggen en vroeg of zij foto's van ons mocht maken voor haar rapportage over de verschillende mondkapjes waarmee mensen zich tooien en het risico op verspreiding van het corona-virus verminderen.
De fotografe bracht ik in contact met de buurvrouw die het mondkapje produceerde dat ik op dat moment droeg.
Iets na acht uur 's avonds thuis, even de kat geaaid nadat ik zijn eetbakje had gevuld (Billy de Kat vindt het erg prettig wanneer ik hem achter zijn oortjes kriebel terwijl hij zit te smakken), de gezamenlijke binnentuin in om een buurvrouw iets te brengen en ook met een andere buurvrouw (van afstand uiteraard) even staan kletsen. Op televisie een herhaling van de uitzending van een voetbalwedstrijd uit 2002 (! Dus die ging vrijwel direct weer uit.).
Zouden écht zoveel mensen zich zó erg vervelen? Is prima natuurlijk maar iets in mij vindt dat een beetje sneu.
Gedoucht, gegeten, ge-appt (Met maar veertien verschillende app-groepjes en individuen deze dag! Zie je wel dat ik dat kan: met minder dan twintig mensen op een dag informatie uitwisselen, afspraken maken en grappjes delen? Ha!) en in mijn bed - mijn gemoedstoestand was inmiddels van 'tevreden' in 'zeer tevreden' veranderd - nog even foto's en filmpjes uit mijn mobiele meeneem-geheugen verwijderd omdat-ie wat traag begon te worden.
Wijd geopende ramen op een kier, gordijnen dicht, oogluikjes toe.
Vrijdag keurig om half negen aan mijn toetsenbord: een beetje sociale media en vervolgens aan de slag voor de brouwerij. In mijn lunchpauze een beetje opruimen en een vriendin op visite. Daarna nog twee uurtjes gewerkt.
Deze werkdag was er maar één iemand die probeerde...'Zeg, als je toch thuis zit te werken kun jij voor mij wel even...' 'Nee. Dat kan ik niet. Want ik zit thuis te werken. Met de nadruk op 'thuis'. En op 'werken'. Fijne dag!'
Had mazzel dat een vriend langs de brouwerij zou rijden met de auto en mij een lift kon geven: kon ik mooi een opgebouwde stapel werkpapieren afgeven en een doosje bier scoren! Uiteraard even langs bij de buren van de kaaswinkel
Daarna een plantje, een tuinslang aanzetstuk en wat lekkers voor Billy de Kat gescoord in een tuincentrum.
Thuis even een onderweg gehaald pakje shag afgeleverd bij een buurvrouw, in de tuin even een andere buurvrouw gesproken voor ik plaatsnaam aan een eenvoudige dis.
Beetje zitten schrijven en opruimen en zo en iets na middernacht mijn bed opgezocht. Was wat lastig te vinden want opruimen geeft troep en dat lag deels mijn bed te onttrekken aan het oog.
Zaterdag de dag begonnen met in de tuin staan met een bakkie koffie en glimlachend toehoren hoe hier en daar geluiden aangeven dat buurtbewoners wakker worden: een fluitketel, een raam dat wordt opengeschoven, een 'Grumbl. Rotvogels! Moet dat fluiten écht zo vroeg?' en een jong stel dat blijkbaar houdt van ochtendseks maar zich niet realiseert dat het slaapkamerraam wagenwijd openstaat en geluid lekker galmt tussen twee huizenblokken in. Het was negen uur.
Even berichten checken (WhatsApp, Messenger en e-mail. Er waren geen nieuwe gemiste sms'jes.) en naar vermogen beantwoorden. Oef! Met vier verschillende mensen simultaan over vier verschillende onderwerpen chatten valt niet mee! Dus dat liet ik hen weten. Tijd voor een tweede bakje koffie.
Een vroegere huisgenoot kwam wat van zijn spullen halen en even staan babbelen met buren die van het zomerse weer gingen genieten.
Prepareerde mijzelf voor een lekker middagje park toen er onaangekondigd visite kwam (vind ik nooit erg trouwens): 'Heb je even?' 'Nou eh...ik ga zo de deur uit dus...' 'Oké, dan blijf ik maar even.' Om vervolgens verbaasd te zijn dat ik rustig doorging met scheren, flesje water vullen, fietslamp repareren. 'Nou, als je geen tijd voor mij hebt dan ga ik maar weer.' 'Oké. Doei!'
Sommigen begrijpen het écht niet: Zo had ik voor zondag met de vroegere huisgenoot afgesproken die later berichtte liever zaterdag te komen. 'Oké. Maar dan heb ik minder tijd voor je.' 'Prima.' Om later te zeggen: 'Maar met mijn berichtje bedoelde ik dat ik zaterdag én zondag wilde komen. ' 'Dat haalde ik niet uit jouw bericht waarin je vertelde liever zaterdag in plaats van zondag te komen dus ik heb nu een afspraak met een ander staan.' 'Ja maar ik wil zondag ook komen!' 'Dan zou ik mijn afspraak moeten afzeggen of verzetten.' 'En dus?' 'In tegenstelling tot jij ga ik anders om met mensen en afspraken. Ik ga mijn agenda niet aanpassen, alleen maar omdat dat een derde toevallig beter uitkomt en het regeltje 'afspraak is afspraak' niet kent.'
Is dat een afwijking van mij, dat ik er van uit ga dat mensen zeggen wat zij bedoelen? Of zijn er onder mijn lezers ook mensen die denken dat wanneer iemand zegt: 'Ik kom zaterdag' bedoelt 'Ik kom zaterdag.'?
Met fiets en al richting park voor een ontmoeting met mijn nicht en haar vriend. Onderweg was de ketting twee keer afgelopen dus die moet worden aangespannen of vervangen. (Misschien te danken aan het gegeven dat de fiets een jaar niet is gebruikt?). Komt wel. Eerst een welverdiend biertje:
Zij hadden andere verplichtingen dus heb nog zelf en in mijn eigenste eentje (en in mijn onderbroek want het was heerlijk warm en zo kregen andere delen dan mijn armen en gezicht ook een beetje teint.) liggen genieten van de rust, een boek, schrijfinspiratie en druiven. Best grappig om slechts gehuld in onderbroek wat rek- en strekoefeningen te doen, opdrukken, planking en zo.
Op de foto ziet u niet dat ik slegs in ondergoed gehuld ben. Netjes, toch?
Dit zag ik bij het omhoog kijken
Onderweg naar huis (met fiets aan de hand want de ketting was los en ik weet niet hoe die er weer op kan op zo'n fiets met versnellingen en zo) maakte ik een praatje met een buurman van vroeger die tegenwoordig elders in de stad resideert.
Thuis even een hapje eten en...dansen!
Daarna nog even met een paar mensen appen, een paar e-mails beantwoorden, wat gitaar tokkelen en naar bed.
Zondag een beetje uitgeslapen en flink aan het werk in huis. Daartoe zelfs mijn contactlens in gedaan zodat ik ook kleinere stofjes en vlekjes kan ontwaren. Omdat ik toch al in de juiste stemming was meteen ook maar een buurvrouw geholpen met het verder schoonmaken van de woning van een buurman die eerdaags thuiskomt.
Was opgehangen, pisang goreng gebakken (en alvast wat uitgedeeld aan buurtgenoten), handwas gedaan en zo en toen even langs bij mijn nicht om haar een bakje op z'n Indonesisch gebakken banaan te overhandigen. Gezellig een kwartiertje of zo staan babbelen met haar, haar vriend en hun dochters. Bovendien kwam een van hun katten mij voortduren kopjes geven:
Op de weg terug naar huis stopte er een auto langs de stoep: 'Hé buurman, ik zie je wat moeilijk lopen met je been. Stap in, dan breng ik je thuis!' Wie ben ik om zo'n lief aanbod af te slaan?
Thuis een hapje gegeten en mijzelf aan de strijk gezet. Toen belde een vriendin. Met beeld. Handig want zo kon ik doorgaan met strijken en toch een half uurtje lekker kletsen.
Het pleonasme van deze week is: automatische reflex
De muziek van deze week: Sivert Høyem met een live uitvoering van Majesty:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Florian Schneider, Millie Small, Little Richard, Roy Horn en Bettie Wright
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Posts
