De week voorbij

Uit mijn jeugd kan ik mij herinneren dat er voor mannen drie luchtjes op de markt waren: Old Spice voor gepensioneerden, Tabac voor mannen vanaf dertig en Fresh Up voor jongere mannen.

Coco Chanel werd eens gevraagd wat zij droeg in bed: 'Chanel no.5', was haar gevatte antwoord volgens de overlevering.

Draagt u wel eens een luchtje? Welke is dat, als ik vragen mag en draagt u het altijd of alleen bij bepaalde gelegenheden?

=====================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

=====================

Maandag dronk ik koffie met een buurvrouw en een andere buurvrouw kwam bij mij de computer gebruiken omdat zij er zelf geen heeft. Met mijn nicht woonde ik een avond voor belangstellenden bij van mijn Vrijmetselaarsloge. Het was een goede dag. Waarop ik ook nog eens een plankje ophing. Dat een paar uren later nog steeds bleek te hangen. #BestTrotsOpMijzelf

Er waren zes geïnteresseerden die avond. Dat is natuurlijk niet heel veel. Maar dat komt omdat de Vrijmetselarij niet actief werft. Behalve dat dat een smak geld scheelt aan advertenties en marketingcampagnes, weet je op die manier dat de mensen díe komen echt geïnteresseerd zijn: zij hebben namelijk zelf gevraagd (aan mensen of aan Google) waar zij meer informatie over de vereniging kunnen vinden.

Elke belangstellende vond het een interessante avond en een enkeling kunnen wij wellicht over een tijdje* Broeder of Zuster noemen. Jawel, ook vrouwen kunnen lid worden. Weliswaar niet van de 'originele' vereniging maar de eerste vrouw werd al ingewijd rond 1890 en al voor de invoering van het vrouwenkiesrecht waren er als afsplitsing Vrijmetselaarsloges voor alleen vrouwen en 'gemengde'.

*Wie lid wil worden is dat niet van de ene op de andere dag want je gaat een relatie aan met elkaar en dus is er daarom - doelbewust - een periode van afwachten, aftasten en elkaar leren kennen met diverse diepgaande gesprekken -. Net als in een liefdesrelatie. Mensen die op de avond van de eerste ontmoeting besluiten te trouwen hebben doorgaans geen lang en gelukkig huwelijk.

Dinsdag lachte ik hardop in mijn eentje toen ik las dat Novak Djokovic (klik) droog beweerde: 'Ik ben geen anti-vaxxer, alleen maar tegen vaccinaties'. 

Ik heb er lol in om dat soort uitspraken in een meme te gieten.

Tsja, dat is de definitie van 'anti-vaxx'. Gek genoeg vertrouwt hij niet op wetenschappers en zelfs niet op God (hoewel de tenniser volgens zijn vader niemand minder is dan de incarnatie van Jezus), maar wel op homeopathie. Zo investeerde hij in een 80% aandeel in een Deens bedrijf dat het coronavirus te lijf wil door middel van homeopatische 'frequenties'. 

Had gezellig een buurvrouw op visite en vermaakte mij met schrijven en mijn huishouden terwijl ik ook mijn Instagram-account opschoonde door niet-actieve mensen te verwijderen uit mijn volglijst. Ook zag ik dat Claudia de Breij een reactie van mij leuk vond:

Voor het eerst in lange tijd keek ik weer eens naar een persconferentie van de overheid rond corona. Dit keer was het een vermakelijke uitzending. Niet alleen omdat premier Rutte andere dingen te doen had en er daardoor niet bij was maar omdat minister van Volksgezondheid Kuipers een geweldige tip had voor het volk: 'Ga lekker carnaval vieren, maar vermijdt grote massa's'. Ik bedacht direct (oké, mijn hersenen doen dat nagenoeg vanzelf. Ik heb er nauwelijks zeggenschap over. 'ADHD' zegt men. Ik zeg: 'Ach, soms best handig en grappig') variaties als: 'Ga gerust lekker zuipen maar vermijd alcohol' en 'Ga lekker een avondje lezen maar vermijd boeken, tijdschriften en internetartikelen' en 'Ga vooral lekker eten maar zorg ervoor dat er niets in je maag komt.'

Nu de maatschappij weer 'open' gaat hoop ik dat de minister van Onderwijs, Robbert Dijkgraaf', zijn kans schoon ziet om het onderwijsniveau wat op te krikken. En dan vooral dat van volwassenen want in mijn ogen hebben die wat te veel last van onwetenheid en een gebrek aan opvoeding. Kijk maar eens naar dit bericht van een jongerenwerker die volgens haar 'bio' ook politieagent is:

's Avonds keek ik de film 'Boy Erased', het waargebeurde verhaal van een jongen die van zijn vader de dominee verplicht naar conversietherapie moet om te 'genezen' van zijn homoseksualiteit. 

Tot op de dag van vandaag is het in 36 staten in Amerika legaal om minderjarigen bloot te stellen aan de vernedering van conversietherapie. In Nederland geldt homoseksualiteit 'al' sinds 1987 niet meer als geestesziekte maar in Amerika loopt men nog wat achter. U begrijpt misschien dat ik mensen die roepen dat moslims achterlijk zijn 'want in beschaafde landen kennen we al eeuwenlang homorechten' in hun gezicht uitlach. Keihard.

Het was niet echt een opbeurende film, hoewel de afloop mij tevreden stelde: de jongen in het verhaal is inmiddels een volwassen man die zeer tevreden samenleeft met zijn echtgenoot. Overigens net als zijn vroegere therapeut in het conversiecentrum die ook gewoon christelijk hypocriet homoseksueel bleek te zijn. De film erna zou gaan over een keurige vrouw die zwaar verslaafd is aan legale drugs. Maar ik weet al langer dat meer mensen overlijden door overdoses legale dan aan illegale drugs en had al genoeg drama te verwerken gehad voor een avond.

Dus ik maakte een foto van mijn woonkamermuur om te laten zien aan een vriendin die twijfelt of zij haar muur rood zal gaan verven:

Omdat ik mij wat zwakjes en snotterig voelde deed ik een covid zelftest:

Ha, gelukkig hoef ik niet een vijftiental mensen te bellen met wie ik de voorgaande dagen in contact ben geweest!

Al met al was het weer een prima dag. En niet zomaar eentje want precies twintig jaar geleden op deze dag werd mijn jongste dochter geboren. Hier op een foto van een aantal jaren geleden:

Woensdag voelde ik mij nog steeds wat zwakjes en dus bleef ik wat langer in bed liggen dan ik normaal gesproken doe. Hoefde er 's middags niet uit voor het wekelijks voedselpakket want toen ik op de link klikte om mijzelf en een buurvrouw aan te melden, bleek men de 60 pakketten al te hebben vergeven. En dat terwijl ik iets meer dan een uur nadat de link per e-mail was verzonden reageerde.

Desondanks besloten zij en ik toch even de deur uit te gaan. Ik wat zwakjes en koortsig en zij wat instabiel door andere medische oorzaken en daarom met wandelstok. Zo trotseerden wij samen rukwinden maar genoten ook van het buiten zijn en in de dierenwinkel lekkers te halen voor onze huisdieren.

Thuisgekomen bleek ik voldoende energie te hebben om mijn keuken verder op te knappen en hing ik mijn messenrek op de nieuwe plek op: afmeten, twee gaten boren, pluggen en schroeven erin, magneetstrip aan de ijzeren basis monteren en de messenset er aan klikken en...hoppa!

Later op de dag liep ik nog een extra rondje want ik blijk het fijn te vinden om in het donker te wandelen. 

Misschien deels vanwege een oogafwijking waardoor ik licht minder goed verdraag dan anderen. Wie weet is dat omdat mijn verre voorouders uit Transylvanië komen maar waarschijnlijker door een geboorte-afwijking in mijn ogen die een aantal jaren geleden is ontdekt. Iets met een 'verkeerde' verhouding staafjes en kegeltjes of zo.

Hoe dan ook: ik haalde een paar boeken uit mijn weggeefdoos en deponeerde die in een buurtbibliotheek.

Verder vroeg ik mij af wat ik bovenaan deze trap bij een bouwkeet zou vinden maar besloot verstandig te zijn en dat niet te onderzoeken.

De rest van de avond was voor rust, reinheid en regelmaat afgewisseld met het uitvoeren van werkzaamheden voor de Bewonerscommissie en de Geheime Jongensclub. Waarbij ik ontdekte dat er weer een heuse Vrijmetselaarsloge (klik) bijgekomen is alleen maar voor vrouwen. 

Omdat ik bijna 6000 mensen volg op Twitter en door ruim 5500 gevolgd word op mijn Twitteraccount (klik), verwijderde ik wat namen van mijn volgerslijst. Mensen die al enkele weken of maanden niets hebben geplaatst volg ik niet meer. Zo heb ik meer ruimte voor mensen die wat actiever zijn op het platform. 

Donderdag zag ik op Facebook dat diverse aardige dames graag bevriend met mij zouden willen zijn. Ik hoef dan alleen maar lid te worden van hun WhatsApp groepje. Of hen te bellen. Voor maar een paar euro per minuut. 

Helemaal niet opvallend hoor, dat zij vrijwel allemaal stomtoevallig exact dezelfde kennismakingstekst gebruiken. Je zou bijna denken dat er dezelfde lelijke Russische kerel hetzelfde computeralgoritme achter zit. Helaas blijven dit soort vormen van oplichting bestaan zo lang er mensen zijn die erin trappen. Of is het 'er in trappen'? In elk geval niet 'er intrappen', meen ik.

Door het teruglezen van een oud blogstukje (dat doe ik wel eens) werd ik herinnerd aan een heerlijke dag in 2014 (klik). Die eindigde met een optreden van Will and the People, waarvan u een registratie onderaan dit stuk vindt. U vindt mij op de eerste rij: de kleine man met het witte t-shirt.

Onderweg naar de supermarkt had ik deze dag een fijn gesprek met een buurvrouw waarna ik een paar verjaarskaarten op de bus deed en op de terugweg een fijn gesprek had met een buurman die ook toevallig boodschappen deed.

Verder hield ik mij deze dag bezig met het opschonen van mijn beide computers: zowel mijn desktop alsook mijn mobieltje nam ik - softwarematig - onder handen en ook ik zelf mocht er aan geloven. Met een bezoekje aan de covidkapper:

De hoeveelheid flubbelpapiertjes en volgeschreven vellen in notitieboekjes was weer behoorlijk toegenomen dus ik hield mij een uurtje of twee bezig met het verwerken van aantekeningen voor ik naar bed ging met een lekker oud luisterboek.

Vrijdag deed ik rustig wat huishoudelijke klusjes voor ik er even voor ging zitten: het 1000 meter schaatsen voor heren op de Olympische Spelen in Peking. Was spannend! En als de regel: 'Buitenbocht gaat voor binnenbocht' 

niet in werking was getreden hadden 'wij' niet een maar waarschijnlijk twee medailles binnengehaald. Maar de Canadees Laurent Dubreuil had prachtig tactisch én snel geschaatst en daarmee terecht de zilveren medaille verdiend in plaats van Kay Verbij.

De strijd was net gestreden toen een buurvrouw bij mij de computer kwam gebruiken. Om later op de dag haar huishoudhulp aan mij voor te stellen. Vanaf volgende maand komt deze aardige dame mij twee uurtjes per maand helpen met het huishouden. Fijn!

Tussendoor verwerkte ik een paar appels tot appelflappen en kon er eentje aanbieden aan een buurvrouw die op de koffie kwam. Helaas bleef er geen appelflap over voor mijn huisgenote. Noch voor mijn waarde lezers en lezerinnen. Sorry.

(U mag genieten van de afdrukken van de lekkernij in de gebruikte ovenfolie. Zo ben ik)

Was net bezig met mijn wekelijkse 'verhaaltje op vrijdag' (klik) toen ik tot mijn vreugde werd gebeld met de vraag: 'Kun jij vandaag een entertainmentklus accepteren?' Natuurlijk kon ik dat! 'Hoe laat word ik op locatie verwacht?' 'Over twee uurtjes'. Oké, dan. Waarbij ik even was vergeten dat vanwege storm Eunice het openbaar vervoer nagenoeg plat lag. Oeps!

Gelukkig kon ik met een collega meerijden. Dat was niet de kip op deze foto, genomen op de filmlocatie van de betreffende videoclip.

Eenmaal thuis genoot ik van een lekker warm bad. Na mij ervan verzekerd te hebben dat mijn huisgenote ergens warm en veilig zat maar helaas niet kon komen vanwege het gebrek aan openbaar vervoer.

Zaterdag verbaasde ik mij over wat mensen zoal geloven. Als het bericht in kwestie maar wordt gedeeld door iemand uit hun eigen 'bubbel'. Zelfs bekende politici blijken te geloven in klinkklare nonsens:

Men neme een paar feiten, verbinde daar een paar wilde conclusies aan, verspreide de zo onstane onzin en hopla...duizenden volgelingen (ook wel 'schapen') geloven wat je beweert. Gelukkig is het meestal onschuldig en kunnen mensen die wel in staat zijn tot zelfstandig nadenken er hartelijk om lachen.

Een buurvrouw en ik ontvingen de oproep om wat extra eten te halen van ons favoriete voedseldistributiepunt. In verband met storm Eunice waren er wat klaarstaande kratten omgewaaid of zo en de geredde producten werden verspreid onder de mensen op de emaillijst van 'Guerilla Kitchen':

De buurvrouw vond dat mijn huisje er steeds huiselijker uit gaat zien, nu ik tegenwoordig eindelijk de tijd neem om decennialang vergaarde spullen de deur te wijzen. 

Het zal niet lang meer duren voor ik eindelijk alleen nog maar de spullen overhoud die ik écht wil bewaren maar die ooit van mijn kinderen, diverse huisgenoten (m/v), mijn moeder en van de moeder van mijn zoon waren. Zo ziet u op de bank het dekentje (opgevouwen) liggen waar ik als kind onder lag op de achterbank van de auto van mijn moeder en waar ook mijn zoon als zoontje wel eens een middagdutje onder heeft liggen doen. Dat dekentje gaat niet weg. Dus.

Met de buurvrouw nam ik de lokale stormschade op: mijn tuinkastje had de storm niet overleefd. Na ruim 25 jaren trouwe dienst zal ik afscheid moeten nemen van het opberghokje. Zodra het weer het toelaat zal ik de spullen verzamelen die tijdelijk plek hebben gevonden in de tuinen van diverse buren.

Triest, hoor. In de algemene binnentuin bleek een mooie grote boom te zijn omgewaaid. Wat de *BONK!* verklaarde die mij 's nachts even uit mijn slaap had gerukt. Verderop in de straat was een boom deels ontworteld. Daarbij bleek ook een gaslek te zijn ontstaan. Chapeau (dat betekent 'hoed' in het Frans, leerde ik) voor de harde werkers van diverse, door de gemeente ingeroepen, bedrijven die het euvel 's avonds in het donker kwamen verhelpen.

Had deze dag een paar fijne gesprekken met een paar fijne mensen, waaronder een telefonisch gesprek met mijn broer en behoorlijk tevreden zocht ik de rust van de nacht op. Na het kijken van de nieuwste aflevering van Star Trek: Discovery. Heerlijk!

Zondag belde een collega mij met een interessante mededeling die mij wat extra inzicht gaf in het reilen en zeilen van het bedrijf waar ik nog maar een paar maanden zal werken. Verder hielp een vriend mij een beetje met mijn lessen Frans want hij is de taal zeer goed machtig, al is hij geen Fransman. Zijn vriendin - niet geheel toevallig een buurvrouw van mij - deed gezellig met ons een bakkie koffie mee.

 Later op de dag (oké, minder dan een uur later) zat ik thee te drinken met een andere buurvrouw.

Omdat ik toch al de computer aan had staan om mijn administratie te doen en wat te werken voor de Geheime Jongensclub, kon ik haar van dienst zijn. Ik hielp haar in te loggen op diverse websites waar zij het een en ander op geregeld wilde hebben. Dus zij had diverse inlogcodes nodig: die van de betreffende webdiensten, haar DigiD en die van haar mobieltje. Voor haar erg verwarrend: 'Zij vragen om mijn pincode maar de pincode die ik heb ingevoerd werkt niet.' 'Werkt de sleutel van jouw voordeur op jouw achterdeur?' 'Nee, natuurlijk niet. Het zijn weliswaar allebei sleutels maar niet elke sleutel past op elk slot.' 'Precies. Dus zie een pincode maar als een digitale sleutel.' 'Aha!' Altijd fijn, kennis overdragen. Voor mij werkt het dan om mij in te leven in de gedachtewereld van de ander. Ik vind het ook fijn om zelf dingen uitgelegd te krijgen op een manier die voor mij begrijpelijk is.

Zo ontdekte ik dankzij een korte gedachtewisseling eindelijk wat 'NFT's' nu eigenlijk zijn. Na wat heen-en-weergepraat kwam ik zelf met deze conclusie: 'NFT's zijn dus eigenlijk een soort digitale versie van de certificaten uit de jaren '80 die mensen gingen verhandelen voor veel geld terwijl die certificaten niets meer waren dan een stukje papier waarop stond: 'U heeft een stukje van de Maan' terwijl de Maan helemaal niet te koop is en mensen elkaar eigenlijk alleen maar gebakken lucht verkochten.' 'Precies, je hebt het door!', reageerde de expert in cryptomunten waarmee ik in gesprek was enthousiast.

Er leek een stilte voor de storm te zijn dus ik liep een rondje door de buurt en haalde wat lekkers bij de supermarkt. Om te ontdekken dat de riolering niet bestand blijkt tegen de hoeveelheid hemelwater:

Over hemelwater gesproken: in een plasje op de stoep verderop vond ik een mondkapje dat verdacht veel lijkt op het mondkapje dat ik een paar weken eerder verloor in een theater. Ofwel heeft iemand exact hetzelfde handgemaakte mondkapje gekocht bij dezelfde buurvrouw waar ik de mijne kocht, of iemand heeft mijn mondkapje in het theater gevonden en is dat na het dragen ervan kwijtgeraakt bij mij in de straat. Maar misschien was-ie wel gewoon aan mijn kleren blijven hangen en verloor ik het stuk stof na het theaterbezoek zelf in mijn eigen straat.

Zoals de uitdrukking in Denglish dan luidt: 'shoot me but leak'. In elk geval zijn mijn allereerste mondkapje en ik weer herenigd. Joepie!

Terwijl buiten een storm in kracht toenam, ging ik even lezen en toen lekker slapen.

De muziek van deze week is het hierboven toegezegde clipje van Will and The People. Het nummer heet 'Formula':

(U kunt mij plezier zien hebben. Eerste rij. De kleine man in het witte t-shirt)

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Ivan Reitman en Ari 'Heer' Olivier.

Meer lezen? Mijn verhalenbundels