Verlies
Opeens is het een stuk stiller in huis. Eva is opgehaald met medeneming van twee appeltjes: eentje voor haar en eentje voor haar zus.. Zie ik haar over twee weken weer? Nee, afscheid nemen went niet. En altijd maar gezellig doen."Nee, niets aan de hand. Alles ging goed." Daarna lekker uithuilen gaat ook niet want je moet sterk blijven voor je zoon. Het spijt me, maar ik kan het niet meer aan. Morgen even babbelen met een psychotherapeut in de hoop dat hij mij weer kan motiveren. Het werken met kinderen zie ik momenteel even niet zitten. Niet handig zo'n groepsleider die in tranen uitbarst als hij een tekening krijgt van een schattig klein meisje dat Eva heet, net als z'n dochter. Of wanneer een jongen van negen hem vertelt dat-ie 't allemaal wel begrijpt omdat hij zelf bijna z'n papa is kwijtgeraakt. Een paracetamolletje werkt niet wanneer het gaat om een gebroken hart. Het verlies dragen en doorgaan. Of knokken tot je hebt gewonnen. Maar wat is winnen? Dat zij verliest. Maar als zij verliest, verliezen haar (en dus naar alle waarschijnlijkheid ook mijn) kinderen. Is het dat waard? Het verlies dragen dus maar.
Maar hoe draag je ondraaglijk verlies?
Posts
Een opgeruimd karakter
55 minuten geleden
