Haar verschijning was nog mooier dan haar naam. Als zij sprak waren de toehoorders stil.
Alles wat zij zei bracht zij met overtuiging. En niet alleen omdat dat haar werk was.
Hij voelde zich eventjes weer als het kleine jongetje in de schoolbanken: pen in de hand, blaadje voor de neus en zich ergerend als iemand het waagde de juf te onderbreken. Hij wilde haar nu eenmaal met alle liefde horen spreken.
Niet zozeer om wat zij te vertellen had (al was de informatie nuttig) maar om de manier waarop zij het zei. Haar intonatie, de beweging van haar handen en lippen...
Op het einde van de avond bedankte hij haar voor haar woorden en ontdekte dat zij van hetzelfde bloed waren. Zijn beloning was groot:
Niet alleen kreeg hij haar e-mail adres maar zelfs haar telefoonnummer!
Wellicht zouden zij eerdaags jurkjes uitwisselen.
Posts
