De week voorbij

Pas toen ik een jaar of tien was, hoorde ik voor het eerst in mijn leven een stukje klassieke muziek. Dat was met muziekles op de lagere school. De muziekjuf had zo'n draagbare grammofoon waarvan het deksel ook meteen als luidspreker dient en liet ons een LP-hoes zien. 

Ik vond die prachtig! En de muziek zo mogelijk nog mooier. Het was 'De Vuurvogel Suite' van Stravinsky. Thuis vertelde ik mijn moeder enthousiast over mijn ervaring en zij moedigde mijn muziekliefde aan door 'Peter en de Wolf' van Prokofiev voor mij in huis te halen.

Wat was uw eerste kennismaking met klassieke muziek?

================================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

============================================================
Maandag haalde ik 's ochtends de lakens af en zo, teneinde die te wassen en intussen te vervangen met verse exemplaren. Ook maakte ik een begin met het verhuizen van Karper de Goudvis. Hoef alleen nog verlichting te regelen voor de nieuwe bak en dan kan Karper genieten van een superdeluxe, en vooral grotere, leefomgeving! Kan dan zelfs een of twee goudvis-vrienden voor Karper regelen. Tips om te voorkomen dat Karper zijn - vooralsnog een stuk kleinere - soortgenoten niet beschouwd als maatjes maar als lunch zijn welkom.

Deze dag reageerde ik ook op een paar telefoontjes, tekstberichten en e-mails van potentiële nieuwe werkgevers. Dat wordt nog wat als een paar tegelijk mij in dienst wensen te nemen!

Voor de broodnodige afwisseling in mijn leven deelde ik een pot koffie met een buurvrouw:

Onderweg naar de supermarkt liep ik een andere buurvrouw tegen het lijf en sprak ik een paar minuutjes met de lokale wijkbeheerder. Goeie kerel die graag een vinger aan de pols houdt betreffende wat er speelt in 'zijn' wijk.

Omdat het de dag was dat Betty White 100 zou zijn geworden creëerde ik een tweetal memes als grapje. Eerst deze van de Star Trek karakters Picard en Riker:

Daarna liet ik Betty White virtueel 'wraak' nemen voor deze slechte grap:

Gewoon, voor de leuk. Maar ik zou het geweldig vinden als ik met mijn vaardigheid in het maken van memes mijn geld zou kunnen verdienen.

Er is met van alles geld te verdienen natuurlijk. Zelfs met het verspreiden van nepnieuws. Zoals de mensen van 'De Andere Krant' graag doen. Initiator Sander Compagner zou nog eens een rectificatie plaatsen nadat ik hem op een nogal grove fout in zijn blaadje had gewezen. 

Helaas is hij dat 'vergeten', ondanks dat ik hem meerdere malen erom verzocht en hij meerdere malen aangaf: 'Ik heb er nu even geen tijd voor maar zal het zeker doen.' Toen ik hem een paar maanden later weer hielp herinneren, blokkeerde hij mijn berichten. Beetje jammer. Maar het bewijst wat mij betreft dat hij opzettelijk onjuiste data verspreid. Helaas heeft hij duizenden fans die stuk voor stuk geloven wat hij zegt, zonder zijn cijfers na te rekenen of zijn 'feiten' te controleren op juistheid. Is dat niet een kenmerk van 'schapen', klakkeloos aannemen wat de 'herder' zegt?

Erg vermakelijk, de 'artikelen' in het krantje waarin de auteurs klagen dat geen enkele serieuze nieuwsbron hun onzin wil publiceren. Komt het echt niet bij hen op dat dat kan zijn omdat geen enkele serieuze uitgever wil worden geassocieerd met leugenaars, bedriegers, oplichters en domheid?

Met al onze kleine problemen zou je bijna vergeten dat er veel ernstigere zaken aan de gang zijn. Ruim 200 dode burgers bij protesten in Kazachstan (klik) bijvoorbeeld. Terwijl in Nederland wekelijks mensen tijdens demonstraties lopen te klagen dat zij niet mogen demonstreren. Beetje raar.

Ook zeer zorgelijk is de situatie op Tonga (klik). Hoewel dat op moment van schrijven nog niet zeker is want nadat een onderzeese vulkaan daar in de buurt met veel geweld uitbarstte is er nog geen communicatie mogelijk geweest. Doodeng voor de Tonganezen (?) die op dat moment elders in de wereld waren en geen idee hebben van hoe het met hun familie en vrienden gaat. 

Een vriend stond onverwacht aan de deur maar ik maakte maar een afspraak met hem want ik stond op het punt een 'zoomparitie' in te gaan. Hij zal per ongeluk eens achter 'het geheim van de vrijmetselarij' kunnen komen. 😏

'Op de velgen van mijn ziel', vond ik een mooie, persoonlijke zin die voorkwam in de bijeenkomst van de Geheime Jongensclub die avond die vooral draaide rond het thema 'loslaten'. De pauze greep ik aan om ruim 4000 nieuwsbrieven uit mijn inbox te verwijderen.

Dinsdag dacht ik bij het openen van mijn Twitter account: 'Makreeltjes!' Lang geleden dat een tweet van mij zo vaak werd bekeken, gedeeld en uitnodigde tot reageren. 

Kon het helaas niet opbrengen om in te gaan op elke individuele reactie maar ik zag hier en daar leuke discussies zich ontwikkelen. Mijn bijdrage bestond uit het delen van dit bericht van een meneer die groot fan is van Thierry Baudet en vice versa. 

Ik vind het onbegrijpelijk dat mensen eenvoudigweg het bestaan van groentes in de natuur ontkennen en deelde mijn verbazing. Blijkbaar was ik niet de enige die het raar vond.

Had een paar uurtjes de voorzitter van mijn Loge op visite. Hij als voorzitter en ik als secretaris werken nauw samen en het kan dan handig zijn te weten hoe iemand privé in elkaar zit. Ook bespraken wij een aantal praktische zaken. Een zeer vruchtbaar bezoek!

Toen hij de deur uitging ging ik ook maar meteen even. Een ander z'n schoenen zien aantrekken werkt aanstekelijk, vind ik. Bovendien moesten er wat calorieën worden uitgelopen. Want pisang goreng is best vet.

Was nog maar net thuis toen een buurvrouw op de koffie kwam. Op die manier dronk ik maar liefst drie koppen deze dag. Terwijl twee eigenlijk mijn limiet is. Soit. Je moet er tenslotte wat voor over hebben, voor een beetje gezelligheid. 

Tussendoor was ik gebeld door een potentiële werkgever die ik na alle visite terugbelde: ik mag op gesprek komen! Duimt u voor mij? Het werk is wat anders dan ik tot heden gewend ben maar stond wel op mijn verlanglijstje als 'dat lijkt mij leuk ende nuttig.'

Woensdag had ik een leuke reden om 's ochtends de deur uit te gaan: op de koffie bij een vriend. Met wie ik fijne gesprekken voerde. Eenmaal weer thuis zat mijn hoofd vol leuke en interessante ideeën waar ik er een paar van uitschreef. 

Op sociale media viel het op dat men nog steeds verbaasd is over de zeer vrouwonvriendelijke wantoestanden achter de schermen bij het televisieprogramma 'The Voice'. Ik verbaasde mij over die verbazing want was het niet al heel lang bekend dat er zoiets bestond als 'Het Gooise Matras'? Het was - dacht ik - een publiekelijk 'geheim' dat als je vooruit wilt komen in het Hollywood van Nederland, het dan niet ongebruikelijk is om in te gaan op seksuele avances. Als kind beeldde ik mij in dat ergens in 't Gooi een gigantisch matras was waar honderden mensen tegelijk op konden liggen. Volgens mij zat de zeer jonge ik er niet ver naast.

's Middags haalde ik samen met een buurvrouw ons wekelijkse voedselpakket op en sprak daarbij met een vriendin die bij 'Guerilla Kitchen, warriors against foodwaste'* aan de deur stond te helpen met de distributie. Daarna zat ik gezellig een uurtje bij voornoemde buurvrouw op de thee.

*Een organisatie tegen voedselverspilling: iedereen die daar ook tegen is - onafhankelijk van inkomenssituatie - kan daar wekelijks een flinke tas bijna-overtijd voedsel komen halen dat anders door lokale groenteboeren, bakkers en supermarkten zou worden weggegooid.

's Avonds kwam een vriend mij helpen een aantal van de producten om te zetten in een maaltijd. Bovendien boorde hij voor mij een gat door de muur die woon- en slaapkamer scheidt zodat ik mijn internetkabel daar doorheen kon halen. Fijn! Dat vermindert de kans op struikelen over een kabel die een paar weken lang door beide kamers liep. Beetje bij beetje gaat mijn woning er uitzien zoals ik die voor ogen heb. Zodat het nog wat fijner wordt er te vertoeven. Wel nodig ook, denk ik, want ik vermoed dat er de komende jaren nog veel thuis gewerkt gaat worden en nog weinig op locatie.

Donderdag had ik des ochtends een vriend op de koffie en hielp hem met wat formulieren vertalen en invullen. Hij is namelijk Engelstalig en de teksten op de formulieren waren in het Nederlands opgesteld. En hij bracht heerlijke dadels voor mij mee!

Tegelijkertijd met hem trok ik mijn jas aan: hij om naar huis te gaan, ik voor mijn (bijna-)dagelijkse wandeling.

Onderweg sprak ik - op gepaste afstand uiteraard - met enkele buurtgenoten voor mijn dagelijkse portie 'omgaan met mensen'. 

Was nog maar net thuis toen ik werd gebeld: wéér een potentiële werkgever die mij wil spreken tijdens een heus sollicitatiegesprek. Heb meerdere sollicitaties lopen dus kan best wel visitekaartjes laten drukken met 'sollicitant' op de plek van 'Beroep'.

Opvallend in het coronadebat van deze dag alsook in de uitzending over de (vooralsnog vermeende) wantoestanden bij The Voice was dat de reacties van 'Het Volk' nog steeds dezelfde zijn als toen de mens net rechtop had leren lopen: Mensen die ergens van zijn beschuldigd zijn per definitie schuldig. Behalve wanneer zij tot dezelfde stam behoren als 'Het Volk'. Wat 'Het Volk' betreft zijn rechters volslagen overbodig. 

Vrijdag was best een leuke dag. In elk geval een dag die mij voldoening bracht. Zo had ik deze dag een sollicitatiegesprek. In het echie! Een verademing vergeleken met het praten via een computerscherm. Speciaal voor dat doel schoor ik mij, al liet ik mijn baardje staan want dat is lekker warm in het geval van koude windvlagen. 

Keurig op anderhalve meter van elkaar spraken de directeur van een bedrijf en ik over wat wij voor elkaar konden betekenen. Er was een minuut of twintig voor ons gesprek uitgetrokken maar zomaar opeens was er ruim een uur voorbij. Waarna hij voorstelde dat ik verder zou kennismaken met nog een paar mensen binnen zijn bedrijf om te zien of en hoe men mij kan plaatsen. Voor betaald werk. Dus. Als zodanig. Ik hou nog even voor mij om wat voor bedrijf het gaat of wat mijn functie er precies zal zijn. Dat eerste omdat ik de goden niet wil verzoeken. Dat tweede omdat de directeur en ik het zelf nog niet weten. Wat wij wel al snel wisten is dat wij een 'klik' hebben. En dat is al heel fijn. Bovendien smaakte de koffie goed. En nam ik een tweede bakkie.

(De tafel waar het kopje op stond was gewoon lichtbruin maar ik heb tegenwoordig een appje

waarmee ik een complete achtergrond kan laten verdwijnen)

Binnenkort ga ik ook babbelen met mijn officieel nog huidige werkgever. Op zijn uitnodiging dus ik ben benieuwd waarover hij mij wil spreken. Misschien gaat het om excuses omdat hij buiten mijn medeweten om was overgestapt naar een ander boekhoudsysteem en mijn werk al een tijdje liet doen door drie andere mensen? Op zich leuk voor mijn ego dat er blijkbaar drie mensen nodig bleken om mij te vervangen maar wel een beetje jammer dat ik bijna een jaar voor niets thuis heb zitten werken in een systeem dat niet meer gebruikt word. Daardoor voel ik mij niet erg serieus genomen en zelfs gepaseerd. Maar het is niet vreemd om je gepaseerd te voelen wanneer je gepaseerd bent.

Grappig was dat de busrit naar mijn mogelijk toekomstige werkgever mij langs de bijna ex-werkgever leidde. Omdat ik twintig minuten moest wachten op de eerstvolgende bus, liep ik even een rondje in de voor mij nieuwe buurt:

Van de bushalte lopend naar huis maakte ik even een praatje met een buurvrouw die net terug was uit een revalidatiecentrum. Fijn te merken dat het beter ging met haar.

's Avonds werkte ik mijn epos 'Wappiepedia' wat bij en realiseerde mij dat er nog veel aan moet gebeuren. Sommige 'wappies' zijn namelijk inmiddels in vergetelheid geraakt terwijl er nieuwe in de aandacht staan. Ook schreef ik nog even een paar grappen in het document waarop ik mijn toekomstige one manshow zal baseren.

Omdat het vrijdag was, publiceerde ik een vers verhaaltje.

Later op de avond keek ik een aflevering van The Book of Boba Fett, een aardig 'hoofdstuk' van de gebeurtenissen in het Star Wars universum. 

Zaterdag sliep ik een beetje uit en ging flink aan de slag in huis. Als ik eerdaags weer aan de bak ben, zal daar immer wat minder tijd voor zijn. Zo werkte ik niet alleen een stapel papieren edoch ook een stapel strijkgoed weg. Verder maakte ik afspraken met deze en gene en probeerde ik mij aan mijn planning te houden. Een goede oefening voor wanneer ik straks niet meer kan kiezen wanneer ik iets doe en de dingen die ik gedaan wil hebben wel móet inplannen.

Een van de dingen op mijn lijst was: 'Uurtje werken voor de Geheime Jongensclub'. Het werk als secretaris gaat nu eenmaal altijd door. Er komen voortdurend nieuwe verzoeken binnen, nieuwsbrieven, voorstellen tot overleg, adreswijzigingen en wat al niet meer. Dat ene ingeplande uurtje werden er twee want het was iets meer werk dan ik vooraf had ingeschat. Maar soit.

Voor mij was het dus geweldig nieuws dat er hard wordt gewerkt aan een heuse Vrijmetselaarsapp. 

Leuk hoor, dat een ruim 350 jaar oude club meegaat met z'n tijd! Momenteel word ik nog door Broeders in de wandelgangen aangesproken/gebeld/gemaild/geappt met 'O ja, dit is mijn nieuwe mailadres', 'Ik heb pas mijn bull gehaald dus wil graag Drs. voor mijn naam zien staan' of 'Ik ga voor een weekje naar mijn zwager in Zwolle, kun jij mij even vertellen op welke avond Vrijmetselaars daar bij elkaar komen en wat er die avond op het programma staat en dat mij even vertellen en als het mij leuk lijkt even* hun Secretaris laten weten dat ik misschien kom?'. Met een beetje mazzel kunnen Broeders dat eerdaags zelf. Tenzij zij niet in het bezit zijn van een smartphone of een andere handicap hebben waardoor het gebruik van een app lastig is.

*Het is echt waar: er zijn mensen die denken dat ik geen leven heb naast mijn werk als Secretaris en dus wel 'even' tijd kan vrijmaken om dat soort dingen te doen. Vooral dat 'even'...

Het scheelt mij ook het doorsturen van nieuwsbrieven en zo want die zijn dan ook gewoon via de app te lezen. Net als richtlijnen van het hoofdbestuur betreffende corona, het omgaan met Broeders die denken dat het virus niet bestaat of 'maar een griepje' is, oproepen om eem nieuw boek over onze mooie club te kopen, uitnodigingen voor verwante lezingen en zo verder.

Verder hield ik mij bezig met de herinrichting van mijn woning om in de pauzes van de werkzaamheden af en toe een lesje Frans te doen. Inmiddels ben ik wat verder dan 'Non, merci' en 'Deux bièrres s'il vous plaît' en hebben zelfs dit soort - nog redelijke eenvoudige zinnetjes maar toch - geen geheimen meer voor mij:

Kunt u het naar het Nederlands vertalen? De app werkt - in het geval van Frans dan toch - alleen vanuit het Engels dus tegelijkertijd kan ik ook mijn kennis van die taal verbeteren. Handig! Als u ook DuoLingo gebruikt kunnen wij er vriendjes (klik) worden! Want samen leren is leuker dan alleen, toch?

's Avonds creëerde ik een 'picvoice'. Dat wil zeggen: ik bedacht een gedichtje en sprak dat in bij een plaatje terwijl op de achtergrond een stukje muziek weerklonk. U kunt het geheel hier beluisteren. En lezen. Want de tekst zette ik er gewoon bij. 

Nadat ik mijn computer afsloot genoot ik tijdens het strijken van een aflevering van 'Manifest' dat uitgaat van de premisse: 'Stel je gaat op een vliegreis en bij thuiskomst blijkt het niet twee weken later te zijn maar zijn er ruim vijf jaren verstreken. Wat doe je dan als je dood bent verklaard en je partner blijkt nu met een ander samen te zijn en wat is de impact op je kinderen?'

Zondag maakte ik een wandeling in mijn buurt

De rommel in huis overziend - opruimen en de boel herinrichten kan een ongelooflijke chaos opleveren - dacht ik 'Hier moet ik wat aan doen. Een ander keertje.' Natuurlijk deed ik wel wát aan mijn huishouden maar ik had er deze dag niet zo veel zin in. Kent u dat?

Dus ik verwerkte wat aantekeningen tot toekomstige blogstukjes. Omdat ik daar wél zin in had, verwijderde een paar gigabytes aan overbodige data van mijn mobielje en deed zeer tevreden een middagdutje. Omdat het kon én omdat ik mijn energie wilde gebruiken voor een avondwandeling.

Die voerde mij langs de route van het Amsterdam Light Festival. Een vriendin die mee zou wandelen kon helaas niet, dus ik liep niet de hele route van ruim zes kilometer want in mijn eentje vind ik dit soort tochten minder leuk. Toch wist ik mij te vermaken. Niet alleen met de mooie verlichting: 

Sint Nicolaaskerk

Brug naar Nemo

Scheepvaartmuseum met replica van een VOC-schip

Op bepaald moment zou u iets kunnen zien verschijnen in deze fontein. Is het een spookschip?

Ook vermaakte ik mij met de flarden van gesprekken van mensen die klaarblijkelijk nog niet eerder in Amsterdam waren geweest: 'Goh, Amsterdam is kleiner dan ik dacht', 'Goh, Amsterdam is groter dan ik dacht' en - blijkbaar na een hele dag door de stad banjeren - 'Volgens de kaart zou hier het station moeten zijn maar ik zie het niet'. Terwijl ze hier stonden:

Ik neem hen dat niet kwalijk hoor want er staat tegenover dat ik bij het uitstappen uit een trein ooit dacht: 'Waarom sta ik nu op een betonnen plaat met daarop alleen een afdakje en een kaartjesautomaat? Waar is het station en waarom stopte de trein midden in een weiland?'

Bij thuiskomst las ik nog even het nieuws en zag dat er in Brussel demonstraties waren geweest tegen het coronabeleid in de diverse landen. Ik mag aannemen dat men in Brussel niet protesteerde tegen een belangrijk onderdeel van de coronamaatregelen: het dragen van gezichtsbedekking. Dat zou een beetje raar zijn.

Overigens: heeft Geert Wilders al geklaagd over het bedekken van het gezicht? Of wil hij nog steeds (want met carnaval heeft hij er duidelijk geen moeite mee en is het niet 'eng' om iemands gezicht niet te kunnen zien) dat het alleen moslima's verboden moet zijn hun gezicht te bedekken?

Het pleonasme van de week is 'een onnodige oorlog'.

Lady Grinning Soul van David Bowie is de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Thích Nhất Hạnh en Meat Loaf.

Meer lezen? Mijn verhalenbundels