De week voorbij (een Corona-dagboek)

Gelukkig word ik er steeds beter in om mensen zichzelf te laten helpen. Hoewel ik met alle liefde iedereen help die met een hulpvraag bij mij komt, blijkt het een stuk praktischer wanneer ik hen uitleg hoe zij zichzelf kunnen helpen. 'Hoe moet ik...?' vraagt men bijvoorbeeld. Dan zeg ik: 'Tik de vraag die jij mij stelt nu eens in in Google?' 'Hé, da's gaaf! Hier is het antwoord op mijn vraag!' 

Gaat het om iets wat moeilijker is te omschrijven zoals: 'Mijn zesjarige, autistische nichtje komt dit weekend bij mij logeren en spreekt geen Nederlands. Weet iemand iets leuks dat ik samen met haar kan doen in de omgeving van Bunnik?', dan zijn daar fora voor. Op Facebook vind je er veel van. Zelf ben ik lid van twee 'vraag maar raak' groepen die zich richten op Amsterdam en mijn ervaring is dat de leden bijzonder behulpzaam zijn naar elkaar toe en graag met de andere leden meedenken over een oplossing voor hun probleem.

Voor zeer specifieke vragen kan YouTube uitkomst bieden:

'Weet jij toevallig een goede en goedkope reparateur want mijn koelkast/stofzuiger doet gek en ik heb geen geld om het te laten repareren!'

'Tik het typenummer van het apparaat in in YouTube. Tien tegen een dat iemand video's heeft geplaatst met de meest voorkomende problemen en hoe jij die zelf kunt oplossen.'

'Hoe weet jij dat allemaal?'

'Ik tikte mijn vraag in in Google.'

Hoe handelt u doorgaans bij het aanpakken van een probleem waar u niet direct uitkomt?

=======================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

==========================================

Maandag een tikkie brak wakker want tussen de pijnscheuten door maar een paar uren geslapen. Blijkbaar vraagt mijn versleten heup veel van de hoeveelheid energie die ik ter beschikking heb. Helaas doe ik momenteel te weinig om die energie aan te vullen maar ik hoef nog maar even vol te houden: 27 mei ontvang ik een nieuwe heup! En dan zijn er ook nog aardige jongelui die die nieuwe heup bij mij zullen inbrengen. Joepie!

Een buurvrouw kwam 'even een kopje koffie drinken' en dat werden twee kopjes en anderhalf uur want wij besloten samen een buurvrouw van verderop in de straat te helpen: haar thuishulp was al een paar dagen niet geweest waardoor zij een paar dagen niet had gegeten en zelfs haar kattenvoer was op. Chagrijnig oud besje, die dame. Maar toch help je dan. Niet voor niets wonen wij in een 'samen'leving.

Had de koffiekopjes nog niet afgewassen of er stond een vriend voor de deur om 'even' een kopietje te maken omdat hij zelf geen printer/kopieerapparaat in huis heeft. Bovendien bleek zijn kat wat door hem gekocht kattenvoer niet lekker te vinden dus mocht mijn kat dat hebben. Fijn! Het werd zó gezellig dat het zomaar opeens ende vanzelf twee uren later was geworden. 😎

Tussendoor zag ik kans een aantal inmiddels binnengekomen berichten te beantwoorden maar van mijn achterstand in werk inlopen was geen sprake. Maar het was voor een goed doel, zullen we maar zeggen.

Een mevrouw belde mij om te zeggen welke drugs ik allemaal krijg tijdens en de dagen na mijn komende heupoperatie. Het klonk erg interessant maar ik heb niet één der drugsnamen onthouden. In elk geval zijn ze via de kliniek goedkoper - en vermoedelijk van betere kwaliteit - dan wanneer ik ze via de drugsdealer verderop in mijn straat zou aanschaffen. 

Met een buurvrouw keek ik een quiz op een Duits televisiekanaal en een uurtje later kwam een buurman even kletsen. Daarna was het tijd voor een bijeenkomst van de Geheime Jongensclub, gevolgd door het kijken van een film. Love and Monsters. Over een jongeman die met veel ontberingen zeven jaar na een gedwongen uit elkaar gaan zijn liefje terugvind. Om te ontdekken dat zij niet op hem gewacht heeft en intussen een relatie was begonnen met een ander. Maar zich knap over de teleurstelling heen werkt.

O ja, bijna vergeten: deze dag verbrak mijn vriendin onze relatie. Via berichtendienst Signal. Want via Whatsapp of per SMS is ouderwets. Denk ik. Wellicht later meer daarover. Nu even niet.

Dinsdag kwam ik op sociale media weer mensen tegen die nog steeds 'ontdekkingen' delen als: 'Kijk, het [RIVM of een andere gezondheidsorganisatie] geeft toe dat de meeste mensen die sterven aan Corona al ziek waren!

Ja, d'oh. Het is echt geen nieuws dat een potentieel dodelijk virus op zich iedereen kan treffen maar vooral mensen met een verminderd afweersysteem er ernstig ziek van worden of er zelfs aan overlijden.

Ik kan van alles denken van mensen die denken iets op het spoor te zijn (bewijs van een complot van de Annunaki/de 1%/Bill Gates/De Bilderberg Groep bijvoorbeeld) maar ik denk dan vooral: hoe kan iemand zo dom zijn?

Had een buurvrouw op de thee, keek later op de dag samen met haar ons favoriete ARD-programma, pikte een klein stukje mee van het songfestival maar het kon mij echt niet boeien. Hoewel ik het leuk vond om in een groepsapp te lezen dat een oud-collega uit een musical in het publiek zat en genoot.

Deed boodschappen, hobbelde een rondje door de wijk en schoot een selfie:

Een buurman kwam twee biertjes lenen voor bij zijn avondmaal want hij was even vergeten dat er voor alcohol nog steeds een avondklok geldt: het wordt niet verkocht na acht uur 's avonds. Wat die overheidsmaatregel precies oplevert is niet iedereen echt duidelijk. Mogelijk een poging om het aantal illegale feestjes waarbij mensen elkaar gezellig een potentieel dodelijk virus geven te beperken. Als ik PR-manager was bij het biermerk Corona, dan kon ik wel iets bedenken als reclamecampagne.

Verder communiceerde ik met deze en gene (kreeg een telefoontje van een vriend die mij emotionele steun gaf. Lief!) en verrichtte wat huishoudelijke taken. Een lekker rustig dagje, dus. Waarbij ik natuurlijk ook even stilstond bij mijn pas afgelopen liefdesrelatie. Natuurlijk zit ik met enig liefdesverdriet maar anderzijds weet ik dat ik ook zal kunnen nagenieten van mooie herinneringen. Voldoende voer voor nieuwe 'verhaaltjes op vrijdag'!

Woensdag reageerde ik op een stuk of 15 mailtjes: voor de Broederschap, privé, zakelijk, voor de Bewonerscommissie. De oven en het toilet maakte ik schoon, ik schreef een verslag, verwerkte aantekeningen tot een toekomstig blogstukje, beraadde mij op een brief aan mijn ex-vriendin, had contact met een werkcoach en iemand van de heupkliniek (niet dezelfde persoon), bestelde wat handigs bij een grote webwinkel, verstuurde twee sollicitaties en als afleiding voor tussendoor bedacht ik een 'verhaaltje op vrijdag' en bewoog wat rond op sociale media. En opeens was het zomaar vanzelf al twaalf uur! 's Middags.

Tijd dus om een buurvrouw te bellen om haar te laten weten hoe laat wij deze dag ons voedselpakket konden verwachten. 'Ben je dronken?', vroeg ze. 'Nee, ik begroette jou telefonisch in het Frans met wat ik dacht mijn meest zwoele stem'. Au! 😉

Spullen sorteren en klaarzetten omdat die donderdag nieuwe plekken gingen vinden. Het valt nogal niet mee om door haar spullen herinnerd te worden aan de pas overleden moeder van je zoon, waarbij je indertijd verplicht de keuze moest maken: zorgen voor hem of voor haar. Ik blijf erbij: dat is geen aardige keus want het ís helegaar geen keus. Pijnlijk.

Oké, niet zeuren, Ter: Pink Floyd uit de speakers laten schallen en gewoon dóen!

Helaas lang niet alles kunnen doen wat ik wilde maar toch wel iets kunnen doen:

Met de buurvrouw ons wekelijkse voedselpakket ophalen van 'Guerilla Kitchen Amsterdam, warriors against foodwaste' 

en een potje thee delen op de goede afloop. Zij loopt moeilijk en dus met een stok. Ik loop moeilijk en dus met een kruk. Samen noemen wij ons 'Kruk en kruk' en willen wij tijdens onze wandeltochten nog wel eens een liedje zingen. Gezellig! En laat de mensen maar kijken naar ons: een Indische zestiger met daarnaast een half-Indische vijftiger van 1.40m. Wij vermaken ons. Samen. En dat voelt goed.

Zij werd afgelost door een vriend die onaangekondigd op visite kwam. Ook hij kreeg een kopje thee van mij en ik van hem mooie verhalen en een hart onder de riem. Mooie ruil, toch? Bovendien kon ik hem helpen aan wat overtollig voedsel. Met name wat fruit waar ik allergisch voor ben.

Na zijn vertrek nog een uurtje hard aan de slag in huis (aquariumfilter schoonmaken, spullen sorteren, een paar e-mails beantwoorden en dergelijke) voor de buurvrouw terug was om samen met mij te kijken naar Duitse televisie: leuke vragen in onze favoriete quiz. Wij hadden lang niet elke vraag juist beantwoord maar veel gelachen. Dat is ook wat waard.

Zij werd afgelost door de vriend die - nagenoeg - elke woensdag komt eten. Ik verheug mij op de dag dat ik - met mijn dan nieuwe heup - weer eens bij hem kan gaan eten. Hij woont boven een aantal vrij steile trappen dus helaas nog even niet. Wij deelden verhalen, theorieën en muziekjes. Fijn ende prettig!

Tussendoor belde ik met een Broeder om logistiek een en ander te regelen voor een toekomstige  bijeenkomst.

Rond middernacht verliet de vriend mijn persoonlijke habitat waarna ik nog een tijdje aan de gang ging. Met Franse les en het inplannen van twitterberichten. Tussendoor wisselde ik app-berichten uit met deze en gene. Anders verveel ik mij maar tenslotte.

Ik eindigde deze, voor mij vrij lange, dag met het sorteren van een stapeltje papieren uit de nalatenschap van de moeder van mijn zoon en het doorspitten van een krat vol met snuisterijen

 

leverde behalve een kriebelende neus (ben allergisch voor stof) ook nogal wat herinneringen en de daarbij gepaard gaande emoties op: jeugdfoto's van haar. Uit de tijd voor ik haar kende. Een dagboek met - naarmate haar verblijf in de diverse instellingen voortduurde - een steeds slechter leesbaar handschrift. 

(Geen zorgen om privacyschending:

zij is dood. Bovendien: knappe jongen die dit kan ontcijferen)

Zoals dat dan gaat kwamen ook vergelijkbare herinneringen naar boven: herinneringen aan het doorspitten van de spullen van mijn moeder na haar overlijden in mei 2017. Prettige herinneringen, natuurlijk maar ook minder leuke. Echt zo'n moment dat je de armen van een liefhebbende partner mist.

Had mijn middagdutje gemist en dat merkte ik vooral aan mijn slechte been en een tekort aan energie. Dus tegen drieën maar eens gaan slapen.

Donderdag las ik dat complotdenkers eindelijk echt aangepakt worden. Het glimlachen 'want zij zijn zo grappig in hun domheid' is voorbij. Het gaat veel te ver om mensen die niet in dezelfde onzin geloven met de dood te bedreigen (klik. Aanrader. Stiekem ook best grappig. Een discussie tussen Willem Engel en Marc van Ranst, van de Belgische versie van het RIVM) en het schenden van kindergraven (klik. Niet grappig). 

Grappigste aan deze nare toestand vind ik het ontstaan van neologismen. Zo kwam de Belgische topviroloog met de geweldige opmerking: 'Zodra er een salsapandemie is zal ik advies vragen aan een werkloze dansleraar'. Of woorden van soortgelijke strekking. Iemand op Twitter was zo onaardig om de opmerking te plaatsen 'We all live in a ... #Salsapandemie...' Erg onvriendelijk. Kreeg het uren niet uit den kop. Heb mij bescheurd om de actie waardoor in honderden abri's door het hele land de Twitter-conversatie te zien was:

Een vriend - en tijdelijke medebeheerder van een 'pop-up' winkel in brocanterie - kwam mij afhelpen van ettelijke kilogrammen aan diverse prullaria. Daar is een markt voor want meuk is leuk. Ook hielp hij mij door tientallen knutselclub-tijdsbestedings-aquarellen een nieuw leven te geven. Kijk, dan werpt een ander de 'kunstwerken' van je ex in de container en houd je zelf je geweten schoon. En je handen. Zonder gekheid: natuurlijk deed het even pijn toen haar tekeningen,  schilderijen en andere knutselwerkjes verdwenen maar wat moest ik er anders mee? De komende jaren elke verjaardag een vriend of vriendin er eentje geven? Plastificeren en gebruiken als placemat?

Voor deze mozaïeken kan ik waarschijnlijk wél een plekje vinden. Al is niet duidelijk of zij die zelf maakte.

Over 'plekje' vinden gesproken: dit blog vind ik een aardige manier om herinneringen 'een plekje' te geven. Zoals deze herinnering aan een leuk weekend: https://terrebel.blogspot.com/2011/04/de-liefde.html
 
Ongetwijfeld zal ook de herinnering aan mijn meest recent beëindigde liefdesrelatie een plekje krijgen. Vooralsnog overheerst helaas liefdesverdriet en boosheid. Dat wil zeggen: ik ben verdrietig en zij is boos. Terwijl zij de relatie verbrak. Als dat op u wat verwarrend overkomt: dat is het voor mij ook.

Dus het was fijn om die middag even in de winkel te zijn waar een aantal spulletjes van mijn overleden ex ('een vroegere geliefde, namelijk de moeder van mijn zoon die indertijd ook een buurvrouw was' is zo lang, vind u niet? Vandaar deze ietwat oneerbiedige benaming. Puur uit gemakzucht mijnerzijds. En op u een extra lange lap leesstof te besparen. Best aardig van mij, al zeg ik dat zelf) een plekje hebben gevonden. 

Fijn idee als iemand zou zeggen: 'Wat een leuk spiegeltje! Ik geef er twee euro voor!' Dan komt het terecht bij iemand die het waardeert én er gaat een beetje geld naar het behoud van mijn favoriete kroeg die tijdelijk dienst doet als brocanterie.

De Star Trek aflevering die ik die avond keek ging over terroristen die zich vanuit hun geloof laten opzwepen door hun Grote Leider (die puur handelt om politieke en economische motieven) om gewelddadige aanslagen te plegen. Doet u dat ook denken aan een nu actuele situatie?

Vrijdag bleek ik niet zo prettig geslapen te hebben. Goed dan, ik geef het toe: bijna niet vanwege de pijn in mijn hart en die in mijn heup. Toch maar wat dingen doen. Dat werd het gebruikelijke: mailen, appen, rondneuzen op sociale media, thee drinken met een buurvrouw en koffie met een andere, een rondje strompelen in de wijk 

en wat kleine huishoudelijke klusjes. Intussen prettige muziekjes op. Oké, en wat deprimerende muziekjes.

Een buurvrouw liet ik het dagboekje zien dat mijn vroegere buurvrouw had nagelaten. Maar dat ik moeilijk kon ontcijferen. 'Kom maar hier!', zei de buurvrouw. 'Ik ben een tijdje de assistente van een dokter geweest.'. Even later las zij een zelfbedacht gedicht voor: voor onze zoon, van zijn moeder. Ik was even sprakeloos. Wie mij een beetje kent weet dat dat een vrij unieke gebeurtenis is. 

Wanneer ik mij wat 'down' voel, kijk ik graag dit clipje uit een talentenshow waarin Jamie Archer de zaal in vuur en vlam zet:

Mijn ex-vriendin appte: 'Ik kom terug op mijn beslissing van afgelopen maandag. Het was laf van mij om per app de relatie te beëindigen.' Het was helaas niet de eerste keer dat zij de relatie verbrak maar in elk geval deed zij dat de meeste vorige keren (een stuk of tien in de laatste twee maanden) in een persoonlijk gesprek. Nu dus met een ingesproken app-bericht. En dan vier dagen later willen terugkomen op haar besluit. De relatie verbreken, het weer goedmaken, de relatie weer verbreken, elke keer dat zij haar zin niet krijgt...en het dan weer goed willen maken. Het is een keertje genoeg: Mijn hart is geen jojo. Ook (had bijna geschreven 'zelfs') aan mijn geduld zit een grens. Zij vindt het trouwens niet erg dat ik over onze perikelen schrijf vanuit mijn gezichtspunt want waarom zou zij eerder gezegd hebben: 'Waarom doe jij in je blog alsof alles voortdurend goed is tussen ons? Je lezers mogen best weten dat ook wij wel eens ruzie hebben.' Oké.

Heb voor weinig mensen geheimen maar keek er toch een beetje van op toen zij kwaad werd op mij vanwege een vraag die ik op Twitter stelde over een kinderachtige collega: 'Waarom schrijf jij dat ik kinderachtig doe?' Alsof alles wat een ander doet of zegt op jezelf betrekken dan níet kinderachtig zou zijn. Maar goed. Tsja, waarom kijkt zij op Twitter en Instagram wat ik daar zoal doe en met wie terwijl zij er zelf geen accounts heeft? En waarom loopt zij 'per ongeluk' af en toe langs mijn woning en kijkt zij 'per ongeluk' naar binnen om later te appen: 'Waarom neem jij wel tijd voor werk en vrienden en zo weinig voor mij?' Tsja, het helpt als zij op mijn voorstellen om samen iets te doen was ingegaan maar elk voorstel van mij om samen iets te doen werd door haar afgewezen. Letterlijk élk voorstel in de afgelopen acht maanden. Het kan aan mij liggen maar ik vind het dan vreemd om te klagen dat ik zou weigeren tijd voor haar vrij te maken. Zij werd kwaad toen ik haar vroeg waarom zij zo jaloers was op mijn sociale contacten en mijn (vrijwilligers-, betaald- en schrijf-) werk: 'Ik bén niet jaloers maar wil gewoon dat jij minder tijd aan anderen besteed en meer aan mij!'

Omdat het vrijdag was schreef ik een vers verhaaltje. Dit keer met als titel: Goed Zat (even klikken. Leuk. Echt waar). 

Normaliter kijken twee ex-geliefden elkaar even in de ogen wanneer zij dingen doen als elkaar huissleutels teruggeven. Erg jammer dat zij dat niet kon opbrengen. 'Je sleutels liggen bij je in de gang', appte zij. Beetje jammer. Maar goed, sommige situaties zijn een beetje ongemakkelijk en sommigen gaan die daarom graag uit de weg.

Een vriendin kwam mij helpen met het fysiek en emotioneel afscheid nemen van een aantal spullen van de moeder van mijn zoon. Heel geduldig: 'Ik begrijp dat je het wilt bewaren want het is van haar geweest. Maar wat ga je er zelf mee doen? Heeft het voor jou een emotionele lading of kun je het alleen maar moeilijk wegdoen omdat het van haar is geweest?' Ik had een flesje wijn in huis en zij had broodjes meegenomen. 

Pas na middernacht liet zij mij alleen met mijn herinneringen, emoties en wat overgebleven spulletjes.

Zaterdag werd ik rond half twaalf wakker gebeld door een buurvrouw. Nadat ik voor de zoveelste keer even was weggedommeld na een nacht met veel pijn. Wilde net weer wegdoezelen toen mijn ex-vriendin belde: 'Ik wil over de relatie praten.' 'Die jij maandag hebt verbroken met een app-bericht en nadat wij gisteren telefonisch én via app-berichten hebben afgesproken de zaak even te laten rusten en over een week of wat weer af te spreken?' 'Ja, maar ik heb nu behoefte om er over te praten.' 'Ik niet. Ik had namelijk zojuist nog de behoefte om te slapen maar nu opeens de behoefte om jou te vragen waarom jij je weer niet aan een gemaakte afspraak houdt.' 'Ja maar het gaat mij niet om jouw behoeftes, het gaat mij om de mijne!' Helder.

Voor mensen die negatief willen reageren op dit stukje over mijn liefdesperikelen: doe maar even niet. Heb even genoeg van negativiteit. En ik hou van haar dus wie kwaadspreekt van haar, krijgt met mij te maken. Dus.

Ik was blij met de afleiding die een uitstapje met een buurvrouw mij bood: samen met haar naar een telefoonwinkel om een probleempje met haar mobieltje (PUK-code kwijt) te laten oplossen. Dat kan ook online. Maar dan moet je via 'mijnKPN' eerst inloggen in je account. Een onderdeel van zo'n account aanmaken is dat er een code wordt gestuurd naar je mobieltje dat je dient in te vullen in 'mijnKPN' om vervolgens via 'mijnKPN' je PUK-code te kunnen oproepen. Maar ja, om die code te kunnen ontvangen moet je met de PUK-code eerst je mobieltje ontgrendelen...Wie deze constructie bedacht heeft mag van mij een week lang last hebben van jeuk en te korte armpjes. 😉

Nadat de klus geklaard was - en de bijzonder vriendelijke loketbeambte haar ter plekke hielp aan een goedkoper abonnement - trakteerde zij mij op lunch: poffertjes!

Met een vlaggetje. En chocomel.

De serveerster kwam opvallend vaak langs ons tafeltje om iets te vragen en stuurde op gegeven moment een collega langs om mij een vraag te stellen die ik eerder al aan haar beantwoord had. Daarna hoorde ik hen samen giebelen en de Griekse schone haar collega vragen: 'What do you think of him?' Zij leerde mij een paar woorden Grieks en ik hielp haar met haar uitspraak van een paar Nederlandse woorden. Zij vroeg mij mijn telefoonnummer, zogenaamd omdat het onderdeel is van haar werk om in, verband met Corona, klanten hun nummer te vragen maar ik weet wel beter...😎 Er viel mij iets op terwijl ik op het terras een paar woordjes Grieks leerde van de serveerster: elk Grieks woord dat eindigt op een 's', eindigt op een 's'. Wát een ontdekking!

Wij (de buurvrouw en ik. Niet de serveerster en ik. Helaas) kwamen langs een tatoeage-zaak en even dacht ik een klein grapje uit te halen:

'U kunt echt elke tatoeage zetten waar de klant om vraagt?' 'Ja meneer, wij kunnen alles zetten wat u maar wilt.' 'Mooi. Kunt u dan ook een punt achter een relatie zetten?'

Wij kwamen ook langs de Dam waar op dat moment een pro-Palestina demonstratie aan de gang was:

Hoewel het mij maar met mate kan boeien, keek ik een uurtje naar de uitzending van het Eurovisie Songfestival. Best aardige liedjes, erg leuk om even te kijken en luisteren naar 'artiesten van toen' die tijdelijk aan de mottenballen waren ontsnapt en mijn complimenten voor de regie en presentatie. Met uitzondering van een stem-commentator die het grappig leek te vinden om mensen te beledigen. Van die 'Veronica Inside' humor zeg maar. 'Met die muts op lijkt zij wel een...' en 'Ik hoorde laatst een kraai die minder vals zingt'. Dat soort 'grappen'. Haha. Dat is geen humor maar een gebrek eraan. Ik weet ook vrij zeker dat hij dat soort 'grappen' over zichzelf absoluut niet kan velen. Dat is een kenmerk waaruit je kunt afleiden dat zo iemand dus echt niet grappig ís. 

Zondag met hoofdpijn wakker. Word liever wakker met een leuke vrouw maar soit. Je kunt niet alles hebben. Behalve het hoogstnoodzakelijke qua huishouden, wat 'chatten' met vrienden en blij zijn met een e-mail van mijn ex-vriendin ('Gisteren schold ik jou uit per app. Dat was niet netjes van mij.') deed ik verder weinig. Goed, even een rondje lopen, 

wat boodschappen halen, waaronder kattenvoer voor mijn eigen kat en voor die van een buurvrouw en een uurtje wat taken uitvoeren vanuit mijn functie van Secretaris van een lokale Vrijmetselaarsloge dan. Maar dat is normaal.

Op straat kwam ik langs een openbaar boekenkastje. 

Handig! Want dat betekende dat ik niet voor niets een drietal boeken had meegezeuld uit de overbodige voorraad van drie volle kratten aan boeken die ik  - door opruimen in mijn eigen boekenkast en uit de nalatenschap van mijn vroegere buurvrouw - thuis nog heb staan. 

In dit tempo - ervan uitgaande dat ik dit zo'n drie keer per week doe - ben ik over een jaartje of vijf van al mijn boventallige boeken af. Joepie.

Het pleonasme van de week is te danken aan een 'wappie' op sociale media die beweert dat vaccins leiden tot massale sterfte 'want kijk maar naar de Spaanse Griep van 1918. Ook toen gingen mensen dood door het dragen van mondkapjes en vaccinaties!': grootschalige genocide

'The Weeping Song' van Nick Cave & The Bad Seeds is de muziek van deze week:

Meer lezen? Mijn verhalenbundels