The man who could not forget is een interessant boek van Michael Graeme en boek nummer 21 van dit jaar. Natuurlijk lees ik ook kranten en tijdschriften en artikelen die mijn hersenen bereiken via het internet. Ja, misschien ben ik zelfs wel verslaafd aan lezen! Nu ja, aan informatie tot mij nemen dan toch. Ik probeer wel te minderen maar het is niet makkelijk! Ik vind het namelijk erg moeilijk om zomaar iets voor waar aan te nemen, alleen maar omdat het in de krant staat of iemand met enige autoriteit het zegt.
Met muziek van Elvis en The Platters hield ik mij bezig met het schoonmaken van mijn keuken, stofzuigen, nagels knippen, scheren, de was doen....Kortom: de maandag was vooral voor mijn administratie en de verzorging van mijn woning en mijzelf. Ik wilde nog veel meer doen dan ik uiteindelijk gedaan heb maar lijk eindelijk van de druk verlost om maar een leeg takenlijstje te hebben. Dat lukt namelijk nooit dus is alleen maar frustrerend!
's Avonds een heerlijke budgetbespreking gehad van en in mijn vrijmetselaarsloge. Altijd gezellig!
Voor dinsdag was ik van alles van plan: een nieuw (nu ja, de oude van mijn moeder. Uit 1976) wasdroogrek ophangen, een Lego model (Star Wars!) eindelijk eens in elkaar zetten, oude videobanden digitaliseren...dat soort dingen dus. In plaats daarvan oefende ik wat op mijn onlangs gekregen ukelele Een zwaar onderschat instrument! Dat weet ook Eddie Vedder van rockband Pearl Jam:
Ik kreeg mijn eerste ukelele van deze fijne vrienden:
)
Verder leerde ik wat Franse woorden, las een tijdschrift en bracht een bezoek aan de opticien om daarna met mijn vriendin te gaan eten bij mijn schoonvader. Maar niet voordat ik (stiekem natuurlijk want de overheid moet blijven denken dat werklozen zich zielig thuis zitten te vervelen) vrijwilligerswerk verrichtte voor de vrijmetselaars en de bewonerscommissie.
Natuurlijk sloeg ook mijn hart een slag over toen ik leerde van de recente aardverschuiving in Myanmar. Verschrikkelijk lijkt mij dat, langzaam wegzakken in de modder. Nog erger lijkt het mij om te moeten toezien hoe je kinderen worden meegesleurd door een modderstroom, wetend dat de angst in hun ogen het laatste is dat je van ze zult zien. En de angst in jouw ogen het laatste dat zij zien. Het leven is niet altijd eerlijk.
Woensdag was ik 's ochtends bij de huisarts, lunchte ik 's middags (doh!) met een vriendin, werd ik door twee bedrijven uitgenodigd op sollicitatiegesprek te komen en hadden wij 's avonds het verjaardagsetentje van mijn zoon.
Ook omdat ik er niet met het openbaar vervoer heen was gegaan en ook niet als bijrijder in de auto met mijn vriendin...nee, ik was er heen gefietst! Inderdaad: ruim vier kilometer lang liet ik mijn benen rondjes draaien, schakelde ik naar een andere versnelling bij een brug, stond ik doodsangsten uit toen een grote groep fietsers op (voor mij) hoge snelheid invoegde op het fietspad waar ik mij bevond en fietste later weer terug óók! Realiserend dat ik pas een paar weken geleden voor het eerst van mijn leven op straat fietste een hele grote overwinning van diverse angsten. Heerlijk!
Vrijdag kwam ik 's ochtends een vriend tegen op straat. Hij stapte zelfs van zijn fiets af om met mij te kunnen babbelen. Ik was onderweg naar een dame van de gemeente die mij helpt mijn vermeende schuld bij de gemeente te verminderen met hulp van de gemeente. Volgt u het nog? Nou, de gemeente zelf ook niet meer. Daarna snel door naar een psychologe voor een EMDR-sessie. Die was zó heftig dat ik daarna bijna niets meer kon. Behalve dan dat ik nog even mijn wekelijkse portie eten ophaalde bij de Voedselbank, even bij mijn moeder op visite ging, thuis mijn vernieuwde werkplek inrichtte en een foto plaatste op mijn Instagram account. En ik kon er niets aan doen maar moest toch even een brok in mijn keel wegslikken bij de beelden van de herdenking van de aanslagen in Parijs van 13 november.
Zaterdag was ik van plan mijn vriendin te helpen op de Original Market in Leiden maar ik had veel moeite met wakker worden, was rillerig, had spier- en keelpijn...kortom, ik was niet topfit. Verre van zelfs. Vermoedelijk door wat er boven kwam tijdens mijn wekelijkse EMDR-sessie. Ik ontdekte dat het overlijden van mijn lieve oma voor mij de 'trigger' was om voortaan aan alles waar ik iets aan kon doen dat ten minste te proberen. Haar dood kon ik niet voorkomen. Ik kon zelfs niet voorkomen dat de mensen in het ziekenhuis mij de kans ontnamen afscheid te nemen van haar ontzielde lichaam.
Een tweede 'dingetje' is dat mensen mij vanaf mijn vroege jeugd vertelden: 'Dat kun je niet, daar ben je veel te klein voor'. En ik ben dat gaan geloven. Sterker nog: ik raakte ervan overtuigd dat het waar was want áls ik dan eens iets voor het eerst probeerde ging het - vooral door de zenuwen - mis en hoorde ik het stemmetje (en niet alleen in mijn hoofd): 'Zie je wel, ik zei je toch dat je het niet kan!'
Punt drie (meer sessies heb ik nog niet gehad) is dat ik volwassenen ben gaan wantrouwen (zou dat verklaren waarom ik zo ontzettend graag met kinderen omga?) want van jongs af aan werd mij van alles beloofd en ik zit nóg te wachten tot die beloftes zijn vervuld. Alsof een belofte aan een kind niets waard is! Daarom ben ik nu nog steeds zo fel wanneer mensen iets beloven en ik later ontdek dat zij dat alleen maar deden om ergens vanaf te zijn. Ik bedacht ook een grapje voor mijn eerste conférence: 'Ik heb geleerd negatieve gedachten om te zetten in positieve daden. Als ik mij verre van blij voel ga ik mijn huis schoonmaken en opruimen. Gisteren werd ik gebeld door mijn ex. Vandaag door VT Wonen.'
Muziek van Nick Cave hielp mij de dag door te komen en mijn vernieuwde werkplek verder in te richten.
Zondag werd onverwacht een echte rustdag. Voor veel mensen schijnt het normaal te zijn om op zondag een beetje uit te slapen en in huis te rommelen maar mijn vaste bezoekers weten dat ik geen 'standaard' (niet beter of slechter maar 'anders') leven leid. De markt in Amsterdam ging niet door vanwege het voorspelde slechte weer, een uitnodiging voor een middagje stappen met vrienden sloeg ik af, evenals een uitnodiging voor een dichtersmiddag en een verjaardag 's avonds. In plaats daarvan zat ik verkouden achter mijn laptop om foto's uit te zoeken, informatie te verzamelen voor toekomstige weblogstukjes, aantekeningen tot verhalen voor komende verhalenbundels te verwerken en tot grappen voor toekomstige conférences. O, en ik leerde dat het Nederlandse 'Ja, en dan is er opeens die klik, hè.' etymologisch sterk verwant is aan het Franse 'Déclic'. Leuk hoor en erg interessant! Vanwege de storm waren er weinig mensen op straat en dat deed mij denken aan de volgende anekdote:
Niets mis met ijsjes eten! Toen mijn zoon nog een zoontje was stond ik eens met hem op de bushalte een ijsje te eten. Midden in een zware sneeuwstorm! Hij was een jaar of vier en zei: 'Lekker weertje hè, pap?' en deed zijn zonnebril op. De andere wachtenden op de bus hadden moeite hun lachen in te houden. Waarom mensen dan niet hardop durven te lachen zal mij altijd een raadsel blijven.
Hier is Nick Cave met To be by your Side
Als cadeautje aan u, mijn waarde lezers, een videoclip die toont dat pop, rock en klassiek wel degelijk samen kunnen gaan:
2Cellos met Thunderstruck
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.
Posts
