De week voorbij

Natuurlijk was het treurig dat mijn kat overleed maar ik merkte dat ik niet alleen huilde om het verlies van mijn harige maatje maar dat ook herinneringen aan andere overleden geliefden zich pijnlijk omhoog drongen. Mijn oma, haar zuster, mijn moeder, de moeder van mijn zoon, een twintigtal vrienden...Vroeger stak ik een kaarsje aan voor elk van hen als ik in een vreemde stad in een vreemde kerk was maar sinds een paar jaar houd ik het bij één kaarsje want vaak kost dat ritueel zeker een euro per kaarsje.

Ik zou aan de bedelstaf geraken als ik voor elke overleden geliefde een paar keer per jaar een kaarsje ontstak in een kerk.

Hoe gaat u om met het overlijden van geliefden?

==============================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

===============================================
Maandag bracht de pakketbezorger mij mijn nieuwe - door mijn broer betaalde - schoenen. En ze passen! Dat kon ik met een lach laten zien aan een buurvrouw die die middag op de thee was. De dag was begonnen met het delen van een pot koffie met een buurvrouw. Een welkome onderbreking van het werken. Vooral voor mijzelf. Om mijzelf weer op de rails te hijsen na het plotselinge verlies van mijn kat.

Onderdeel van het proces was het weghalen en wassen van het dekentje waar hij graag op lag in de vensterbank. 

Hij deed op die plek graag een dutje. Ook was het zijn favoriete plek van waaruit hij lekker kon blazen naar toevallig passerende postbodes. Een hobby die wel meer katten hebben, geloof ik.

Voor hem gaat dan weliswaar het leven niet meer door maar voor mij nog wel. Facebook bood mij - heel lief - weer afleiding. Dit keer door de regels met terugwerkende kracht te veranderen en het op Facebook delen van links naar mijn Engelstalige blogstukjes te markeren als 'spam en dus niet zichtbaar voor anderen'. 

Uiteraard tekende ik protest aan tegen die beslissing. En intussen blijf ik onderzoek doen naar alternatieven voor dat sociale medium. Dat voor mij de nadruk ligt op 'sociaal' blijkt wel uit het gegeven dat ik met een stuk of acht mensen kletsberichten over en weer deelde: 'Hoe gaat 't met je? Wat doe jij om voor inkomen te zorgen nu al je optredens zijn geannuleerd?' Ik feliciteerde mijn oom met diens verjaardag en sprak met een paar mensen af om elkaar eerdaags weer eens - op afstand uiteraard. Ergens in een park of zo - te zien. Een lockdown is een regelrechte ramp voor extroverte mensen als ik. 

Toch ga ik niet zo ver als een werkloze dansschoolleraar. Natuurlijk wil iedereen wel eens aandacht maar om daarvoor doelbewust leugens te verspreiden die daadwerkelijk levensgevaarlijk zijn? Dat gaat echt te ver. Door het geven van valse medische informatie maakt hij zich schuldig aan kwakzalverij.

Op kwakzalverij staat het verlies van je medische bevoegdheid als straf. Helaas heeft deze man die niet. Net zo min als indertijd Jomanda bijvoorbeeld. Toch is het levensgevaarlijk wat die mensen doen: gebruik maken van de goedgelovigheid van mensen door hen valse hoop te geven en in dat proces er doodleuk geld aan verdienen. 

's Avonds was er een bestuursvergadering van de Geheime Jongensclub maar liever hadden wij een mooi ritueel uitgevoerd in ons clubgebouw. Maar wij besloten de richtlijnen van het RIVM te volgen en de vrijheid van mensen die geen corona willen oplopen voorop te stellen tegenover de vrijheid van hen die niet geloven dat corona bestaat en de maatregelen maar onzin vinden.

Dinsdag liep ik de keuken in om koffie te zetten en uit macht der gewoonte deed ik de keukendeur open om Billy de Kat binnen te laten omdat hij door een open deur lopen fijner vindt dan zich door het kattenluik te moeten wurmen. Voordat ik mij realiseerde dat ik dat in de verleden tijd moest denken. Au. 

Ik dronk mijn koffie in stilte, werd bij het tweede bakje bijgestaan door een begripvolle buurvrouw en ging een paar uurtjes aan het werk. Zo verwerkte ik een leuke stapel papieren:

Daarna stelde ik mijn camera in en schoor mij voor een online workshop 'Jezelf presenteren' ter voorbereiding op een online 'Meet and greet' met diverse werkgevers, georganiseerd door de gemeente Amsterdam. Heel lief van de gemeente dat zij 'mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt' willen helpen maar een beetje jammer wel dat de overheid ervan uitgaat dat mensen die niet werken en mensen die een handicap hebben zich te pletter vervelen en dom zijn.

'O, je zit in een rolstoel? Nou, dan kunnen wij je een cursus 'Leer omgaan met Zoom' aanbieden want jij weet vast niet hoe je moet stilzitten, in een camera kijken en op een paar knoppen drukken.

Denken dat mensen niets kunnen alleen maar omdat die een uitdaging hebben is gewoon dom.

Net zo dom om een handvol mensen het te laten verpesten voor de rest. 'Ik draag geen mondkapje, hoor! Want ik word er zo benauwd van.' In het openbaar vervoer en in winkels wordt dat vaak gewoon toegestaan want mensen willen geen 'toestanden'. Dat begrijp ik op zich maar stelt u zich het volgende eens voor:  'Ik word wagenziek als ik op elk kruispunt mijn auto moet stoppen, daarom vind ik dat ik rode verkeerslichten mag negeren.' En dat dat dan gewoon mag.

Het Volk roept dat het wordt gediscrimineerd en zelfs buitengesloten. Ja, dat is zo: als je je niet aan de wet houdt wordt je anders behandeld dan mensen die dat wel doen. Graag verwijs ik u naar een stukje dat ik schreef over discrimineren. Wij worden voortdurend buitengesloten vanwege lengte, geslacht, uiterlijk en noem maar op. Discrimineren verbieden is raar want het is volkomen normaal. Komt u maar met een paar voorbeelden in de commentaarsectie bij dit blogstukje. Ik geef er vast een paar: als niet-katholiek mag ik geen priester worden. Zou ik wél katholiek zijn maar vrouw dan mag dat nog steeds niet. Puur vanwege mijn geslacht zal ik nooit voor een blad als bikinimodel worden gevraagd. Puur vanwege mijn leeftijd kom ik niet in aanmerking voor de titel 'Jonge entrepeneur van het jaar'. Uitsluitend omdat ik niet gehandicapt ben zal ik nooit een gehandicaptenuitkering mogen ontvangen. 

De workshop was best geinig en ik kreeg nuttige terugkoppeling op mijn 'elevator pitch', het praatje dat ik eerdaags mag houden voor een paar potentiële werkgevers:  '...maar probeer wat langzamer te praten.' 

De sessie duurde twee uur en de pauze was maar liefst 20 minuten lang. Dus ik had voldoende tijd om met een vriendin af te spreken, mijzelf aan te melden als stembureaulid voor de gemeenteraadsverkiezingen van maart volgend jaar, een praatje van een paar minuten in elkaar te flansen op papier, Windows Team Viewer te installeren 

omdat die versie meer mogelijkheden biedt dan de browser-versie en een broodje te eten.

Op sociale media kwam mij de nodige onzin weer onder ogen. Alles is nu opeens de schuld van de Khazaren (klik) blijkbaar, een Joods nomadenvolk van lang geleden.

Zo lang hetzelfde niet wordt verkondigd door de overheid kun je 'wappies' van alles wijsmaken.

Dus als ik de overheid was, zou ik een opperwappie* omkopen om een anti-COVID vaccin aan te prijzen maar dan vermomd als 'energetische druppels tegen chemtrails en andere 5G-straling' of zo. Verkoop er een 'subdermale overbrenger' (gewoon een injectiespuit dus) bij en je kunt er als overheid een leuk zakcentje aan overhouden. Zeker als je het verkoopt via een webshop met 'truth' of 'natural' in de naam.

*Zie Wappiepedia voor de omschrijving.

Eind van de middag liep ik een rondje door de buurt

waarbij het mij weer opviel dat een lockdown slecht is voor het milieu en vooral bedrijven die handelen in verpakkingsmateriaal er goed aan verdienen. Het rondje eindigde bij een buurvrouw met wie ik een kopje thee dronk en onze favoriete Duitse spelshow keek.

Thuis beantwoordde ik een paar e-mails vanuit mijn taak als Secretaris van een lokale Vrijmetselaarsloge voordat ik een beetje televisie ging kijken (de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van Star Trek: Discovery en de rust van de nacht opzocht. Zonder een zekere kat te hoeven vragen een andere slaapplek te zoeken dan mijn hoofdkussen. Nogmaals au.

Woensdag verfde ik het trappetje van mijn hoogslaper, 

Hij was wit maar is nu goud- en zilverkleurig.

plantte ik bloembollen bij het graf van Billy de Kat, trakteerde mijzelf op een lekkere lunch 

en werkte aan mijn administratie. Tot het tijd was om ons wekelijks voedselpakket te halen met een buurvrouw.

Op sociale media zag ik deze dag veel berichten langskomen van mensen die hun vertrouwen in de overheid kwijt zijn. En dat is volkomen begrijpelijk. Want het handelen van Rutte c.s. is volkomen onbegrijpelijk. Enerzijds kan men geen beslissingen nemen over de teruggave van ten onrechte ingevorderde kindertoeslag 'want wij zijn demissionair', anderzijds lukt het om wekelijks beslissingen te nemen die veel invloed hebben op de burgers van Nederland. Beslissingen nemen die veel zelfstandigen zwaar financieel treffen blijkt geen enkel probleem 'want dan had je maar in een andere markt moeten opereren dus dat is ondernemersrisico'. Maar mondkapjes of zelftesten gratis weggeven kan écht niet 'want daarmee verpest je de markt'. Kortom: oplichters als Sywert van Lienden wordt een hand boven het hoofd gehouden maar een lokale kroegeigenaar, een dj of een theater kan het vergeten.

Ook Pieter Derks vindt dat dat niet klopt:

Jammer - maar logisch - is dat vooral leden van Het Volk (mensen die makkelijk te manipuleren zijn door populisten) nu helemáál niets meer vertrouwen wanneer het bericht van de overheid komt. Ook niet als zo'n bericht voor de afwisseling wél zin heeft: 'Waarom zou ik nu een mondkapje dragen en afstand houden als de overheid in maart 2020 zei dat dat niet hoeft, in oktober 2020 zei dat het moest, in september 2021 zei dat het niet meer hoeft en in november 2021 zei dat juist wél weer moet?

Geen wonder dat Het Volk volkomen in de war raakt en opstandig wordt want ook hun grote helden weten het niet meer. Zo was Trump eerst faliekant tégen vaccins maar riep hij zijn schapen volgelingen onlangs op zich wél te laten vaccineren. En Baudet was in maart 2020 voor een onmiddellijke en volledige lockdown maar is sinds een paar maanden fel tegen zijn eigen advies. Baudet's schapen volgelingen zijn zó in de war dat zij nog steeds op hem willen stemmen 'want ik wil óók een Nexit!' Zonder te weten dat Baudet na het bekijken van de situatie in Engeland opeens tégen een Nexit is.  

Eind van de middag - vóór vijf uur! - ging ik nog even naar de drogist. Voor een doosje zelftests met name. Altijd handig om in huis te hebben tegenwoordig.

Die avond at ik bij een vriend. Beetje kletsen, muziekjes luisteren, eten natuurlijk. Even rust. Heerlijk!

Eenmaal thuis om een uur of een nog een uurtje zitten werken voor ik ging slapen.

Donderdag zat ik om negen uur klaar voor een aantal beeldbelgesprekken met potentiële werkgevers, georganiseerd door de gemeente Amsterdam. Helaas ging er technisch het een en ander mis dus het duurde even (ruim twee uur) voor de juiste verbindingen nog steeds niet tot stand kwamen. Van de 'host' kreeg ik het fijne compliment dat ik van alle deelnemers het best te verstaan was én het duidelijkst in beeld en dat zonder storende achtergrond. Lief, niet? Wat vindt u?

Gelukkig was de woordvoerder van een van de potentiële werkgevers (de Rijksoverheid) zo lief mij gewoon te bellen. Wij spraken onze wederzijdse wensen en verwachtingen uit en ik stuurde hem mijn CV. Dan gaat hij kijken of er wellicht (betaald!) plek voor mij is bij de Rijksoverheid.

Van mijn huidige werkgever heb ik helaas weer geen reactie gekregen op mijn vragen hoe het zit met mijn werk daar: waarom heeft hij mij vervangen terwijl ik thuis aan het werk was voor hem? Hoe zit het met de dame die volgens haar LinkedIn profiel bij hem werkt maar die hij niet schijnt te kennen? Waarom doet de brouwerij een deel van haar inkopen bij een worstmakerij die volgens de gegevens van de Kamer van Koophandel ook een groothandel in dameskleding én een investeringsmaatschappij is?

Waarom is er buiten mijn medeweten om (ik ben tenslotte nog steeds de enige administrateur van het bedrijf. In elk geval op papier) een ander administratief systeem in gebruik genomen en heb ik nog steeds niet eens gehoord hoe dat systeem heet? Waarom wordt er niet op mijn vragen gereageerd? En zo spelen er nog wel een paar dingen, zoals het al ruim vijf jaar daar werken op het absolute minimumloon. Bij sneleetrestaurant De Gouden Bogen zou ik €3 per uur meer kunnen verdienen.

Tijdens ons laatste contact vroeg mijn werkgever nog of ik drie dagen per week op locatie dingen zou willen doen als bierdozen vouwen en de vloer dweilen en zo. Maar dat vind ik een beetje een verspilling van mijn ruim 35 jaar (vooral administratieve) werkervaring, jaren aan opleiding en talenten. Ik zou mij er doodongelukkig bij voelen. Leuk voor een middelbare scholier misschien om dat soort werk als vakantiewerk te doen voor minder dan een tientje per uur maar ik ben meer waard. Vind ik. En twee keer per dag mij in het openbaar vervoer tijdens spitsuren begeven terwijl niet voor niets geadviseerd wordt zoveel mogelijk thuis te werken vind ik óók een argument om niet op zijn voorstel in te gaan. Buiten dat ik alleen al aan reistijd twee uren per dag kwijt zou zijn.

Beetje jammer van de technische storingen tijdens de 'Meet & Greet' maar uiteraard bleef ik niet afwachten terwijl een paar gemeenteambtenaren probeerden de beeldbelgesprekken mogelijk te maken. Terwijl ik via Microsoft Teams standby bleef, beantwoordde ik een aantal e-mails, regelde ik een en ander voor de Geheime Jongensclub, kreeg ik bericht binnen van een onverwacht overlijden binnen mijn netwerk en reageerde ik daar - uiteraard - direct op, werkte aantekeningen uit en las ik een paar hoofdstukken uit een boek waar ik mee bezig was.

's Middags had ik alsnog via Microsoft Teams een voor die morgen gepland gesprek met een potentiële werkgever. Ook deze wil graag dat ik een 'doelgroepsindicatie' heb. Dat wil zeggen dat een ambtenaar ooit heeft bepaald dat ik een afstand tot de arbeidsmarkt heb. Werkgevers kunnen een flinke subsidie vangen voor het in dienst nemen van iemand met een handicap. Die mensen werken dan dus voor het absolute minimumloon, ongeacht hun opleiding, aantal jaren werkervaring en wat dies meer zij. Bij de overheid en vakbonden is men er blijkbaar van overtuigd dat mensen met bijvoorbeeld een verbrand gezicht, autisme, doofheid of afgehakte voeten lagere woonlasten hebben dan 'normale' mensen. 

In het nieuws vielen mij op: het overlijden van wéér een bekende anti-vaxxer (klik) die met zijn dood duidelijk maakte dat COVID-19 lacht om mensen die beweren dat God hen wel zal beschermen of anders een ontwormingsmidel voor paarden. In het verlengde daarvan: ex-president Trump (klik) wist dat hij besmet was met het virus en heeft willens en wetens mensen besmet door op diverse bijeenkomsten te zijn. Zonder daarbij voldoende afstand te houden of een mondkapje te dragen. In principe kan hij dus voor het gerecht worden gedaagd voor minstens 'poging tot doodslag. Vergelijkbaar met dronken en geblinddoekt met je auto een volle markt op rijden op een zaterdagmiddag. Kwalijk. 

Net als 'dames' die contact met je zoeken om geld aan je te verdienen door sekspraatjes aan te bieden. Vreemd genoeg vindt Facebook het prima dat niet-bestaande mensen zoals Lotono Marisa (feitelijk gewoon een commercieel bedrijf) 

hun gebruikers lastig vallen met hun opdringerige manier van adverteren. Om over de slechte Nederlandse vertalingen van de (Roemeense?) teksten nog maar te zwijgen. Terwijl ik geen links mag plaatsen naar mijn Engelstalige stukjes 'want die zien wij als spam'.  Maf.

Na een aflevering 'Legends' ging ik naar bed.

Vrijdag maakte ik het toilet schoon en deed ik nog wat andere klusjes in huis. Zo stuurde ik een e-mail aan de andere leden van de Bewonerscommissie. Wij hadden namelijk van Ymere een officiële reactie ontvangen op alle door ons benoemde punten. Interessant was dat bij elk punt stond (in steeds iets andere bewoordingen): 'Dit wordt nog in beraad genomen. Wij komen er op terug.' Alsof je met leden van het Kabinet Rutte te maken hebt...

De middag was voor het bezoek aan een vriend. Had ik even nodig. Niet alleen voor de heerlijke kofie maar ook voor de rust, de gezelligheid en het aaien van zijn kat.

Ook hij vermoedde dat het algoritme van Facebook niet zelf had besloten dat mijn vorige account moest worden opgeheven en dat ik op mijn nieuwe geen links mag plaatsen naar mijn Engelstalige blog. Het heeft er schijn van dat iemand die mij niet aardig vindt mijn account heeft gerapporteerd. Beetje jammer maar er zijn mensen die zó kinderachtig zijn dat wanneer zij zich onbegrepen voelen zij - het liefst anoniem - een ander dwarszitten.

Op de weg terug naar huis was het donker genoeg om dit plaatje te kunnen schieten:

Bij de supermarkt had ik even de favoriete snoepjes van Billy de Kat in handen voordat ik bedacht: 'O ja...'

De middag vatte ik samen in mijn wekelijkse 'verhaaltje op vrijdag'.

Beetje e-mailen, beetje schaatsen kijken, 

beetje schrijven, beetje opruimen...en opeens was het bedtijd.

Zaterdag stuurde ik mijn broer een foto van de nieuwe schoenen die ik dankzij zijn financiële bijdrage kon aanschaffen:

Voor het genieten van de lunch kreeg ik bijstand van mijn peetzoon. De schat bracht oliebollen mee!

Samen stonden wij even stil bij het recente en plotselinge overlijden van zijn (half)broer. 38 Jaar oud werd hij maar. Opeens is alles wat je 'belangrijk' of 'nuttig' vond dat niet meer.

Natuurlijk wenste ik mijn kinderen een fijn Sinterklaasweekend maar ook verzorgde ik Karper de Goudvis en mijn planten. Ik verstuurde de nodige mailtjes, nam een schoonmaakdoek ter hand en deed verder weinig meer dan het nodige. De lust ontbrak om meer te doen dat ik nodig achtte.

Zondag was ik nog steeds wat lusteloos. Die lusteloosheid werd versterkt door het bericht dat een vriend van vroeger bleek te zijn overleden. U weet hoe dat gaat: je hebt na jaren weer contact met iemand en vraagt enthousiast 'Hoe is't eigenlijk met...?' 'Die is dood.' Hij bleek te zijn overleden in 2000.

Je slentert de keuken in voor wat eten of drinken en verwacht je kat er aan te treffen. Zijn eetbakjes staan er nog. Ik voelde mij zoals toen mijn zoon net het huis uit was en ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om sporen van zijn aanwezigheid weg te halen. Dan is zo'n zoon (of kat) gewoon nog even bij je. Zo voelt dat.

Ik sjokte naar mijn brievenbus en ontdekte dat Sinterklaas weliswaar stilletjes maar niet zomaar mijn huisje voorbij gereden was:

Een chocoladeletter!

Had gewoon nergens zin in dus verrichtte alleen wat schoonmaak- en opruimklusjes, hing wat rond op sociale media, schreef een verslag, werkte aan een op te leveren 'Bouwstuk', voegde wat toe aan het bestand waarop ik mijn toekomstige one man show zal baseren en bladerde door wat fotoalbums. Waarbij ik een foto tegenkwam van de overleden vriend van vroeger:

En glimlachte om herinneringen aan die gezellige avond toen, op mijn oude tienerkamer.

'Silk Road' van Kitaro is de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Arie Ribbens, Mitchell, Paul en Bob Dole 

Meer lezen? Mijn verhalenbundels