De week voorbij (een corona-dagboek)

Natuurlijk schrijf ik hier niet exact wat ik voel of denk. Het is namelijk geen dagboek maar een weblog. Kan mij ook niet voorstellen dat als Anne Frank had geweten dat miljoenen - of zelfs maar een paar honderd - onbekenden haar dagboek zouden lezen, dat zij dan niet een aantal passages anders had geschreven of zelfs weggelaten.

De ene vindt dat ik 'te persoonlijk' schrijf en van de ander mag ik best iets meer over mijn privé-leven schrijven. Dat is voor iedereen persoonlijk (ha!) anders, denk ik. Net als humor. In mijn verslagen voor de Geheime Jongensclub wil ik wel eens een grapje verwerken. De ene vindt dat ik dat best vaker doe, terwijl een ander liever heeft dat ik helemaal geen grapjes schrijf.

Met schrijven is het net als in het leven en in de politiek: je kunt het nooit iedereen naar de zin maken.

=====================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

=======================================

Maandag werd ik helaas vroeg gewekt: er ging een brommeralarm af door een storm en een plant in mijn voortuintje vond het nodig zijn takken over mijn slaapkamerraam te laten schuren. Dus stond ik maar op. Om verrast te worden. Niet alleen door mijn vriendin die mij kwam knuffelen maar ook door een hagelbui die overging in een heuse sneeuwstorm:

Het was Tweede Paasdag en daarom was er geen online bijeenkomst van de Geheime Jongensclub die avond. Voelde mij niet zo lekker en had vooral veel last van pijn in en rond mijn heup. Dus behalve een paar dingetjes in het huishouden deed ik niet veel deze dag. Zelfs op sociale media was ik niet erg actief: ik verloor drie volgers op Twitter en kreeg er twee bij. Waardoor er tijdens het schrijven van dit stukje 4872 accounts dat van mij blijkbaar de moeite vinden om te volgen. Nou, tjonge. Kan er niet warm of koud van worden.

Waar ik wel warm van werd was het zien van een foto van mijn oom met diens zoon. Of van mijn neef met diens vader, hangt er vanaf hoe je het bekijkt. Beiden inmiddels met pensioen werkte mijn oom jarenlang in een staalfabriek en zijn zoon (deze dan, hij heeft er nog een paar. En een dochter) in de bouw. Door dat fantastische Amerikaanse systeem dat 'de wil van de vrije markt heet' en een wezenlijk onderdeel van kapitalisme krijgen veel Amerikanen bij ziekte niet doorbetaald. Dus ook al ben je door je rug gegaan, heb je een infectie in je voet omdat er een roestige spijker in zit, heb je in het weekend met veldrijden een testikel gekneusd, een rib gebroken of is je geliefde hondje net overleden...je gaat naar je werk. Daarom hebben zij nu beiden een kapotte rug en veranderde ik hun foto - ook omdat ik hen ontzettend veel op elkaar vind lijken - in een grapje:

'Tijdreiziger steekt middelvinger op naar jongere ik:

 'Jij moet beter voor mijn rug zorgen!'

Waarbij ik nog even aanteken dat mijn oom zijn middelvinger na een ongeluk niet meer kan buigen. Dat heeft hem meer dan eens ruzie opgeleverd. In de kroeg was het wel handig: als hij twee biertjes wilde bestellen hoefde hij maar een vinger op te steken.

Van de broer van deze neef weet ik dat hij eens, nadat er 's nachts een sneeuwstorm had gewoed, zijn auto niet kon vinden: er lag zoveel sneeuw in de straat dat alleen hier en daar een antenne uit stak. 'Je ziet maar hoe je naar kantoor komt vandaag. Elk uur dat je te laat bent gaat van je loon af!', sprak zijn toenmalige baas. Keihard. Er zijn mensen die dat systeem voor Nederland ook wel wat vinden: wie niet werkt mag verrekken.

Gelukkig had ik dinsdag wat meer energie. Die gebruikte ik om een vriendin die pas begonnen is als zelfstandige te helpen met het opzetten van haar boekhouding, een paar mailtjes te versturen vanuit mijn diverse functies van penningmeester en secretaris en lezen. Terwijl ik de kat onder diens kinnebakkes kriebelde. 

Ook vroeg ik voor de komende drie maanden ToZo aan, de tegemoetkoming voor ZZP'ers die vanwege corona in de financiële problemen dreigen terecht te komen.  Nog maar een jaartje of vijftien en dan hoef ik nooit meer formulieren in te vullen om toch een leefbaar inkomen te krijgen. Dan krijg ik AOW! Als dat tegen die tijd nog bestaat dan.

Het weer was even opgeklaard en dus ondernam ik een wandeling. Brrr...koud!

Had al even het nieuws niet gevolgd en dus bekeek ik een luistercolumn van Pieter Derks. Reuzehandig, die politieke overzichten van hem: in minder dan vijf minuten weet je dan wat er in drie dagen is gebeurd. Zoals dit:

Wat mij deze dag op sociale media opviel was vooral het aantal mensen dat bereid is een vriendschap te verbreken vanwege het oneens zijn met een ander op een enkel standpunt: hoe men staat in het coronadebat. Tsja, nou, dan bén je het ergens niet over eens. En dan? Moet je om die reden een jarenoude vriendschap overboord mieteren? Stelt u zich eens voor te leven in een wereld waarbij dat gebeurt bij élk tegengesteld standpunt: 'Waat!? Hou jij van The Stones? Ik vind The Beatles veel beter dus ik wil jou nooit meer zien!'

De dag sloot ik af met het kijken van de nieuwste aflevering van The Walking Dead.

Woensdag liep ik een half blokje om. Helemaal naar de woning van een buurvrouw die schuin tegenover mij woont via de gemeenschappelijke binnentuin. Ik had wat lekkers mee voor bij de thee en wij kletsten gezellig een uurtje over van alles en nog wat. Zij gaf mij een tasje met wat groente mee en dat kwam goed uit want de aanmeldingen voor ons wekelijkse voedselpakket zaten vol.

Dat weerhield een vriend van mij niet om langs te komen rond etenstijd. Toevallig had ik net bijna een stukje af dat ik schreef over de Vrijmetselarij zoals ik die interpreteer. Alsof het zo moest zijn was ik eerder op de dag gevraagd eerdaags het praatje te houden waar mijn Broeders en ik vervolgens over van gedachten zullen wisselen. 

Met een vriendin wisselde ik een uurtje of wat via Zoom van gedachten over de administratie van haar eigen bedrijf: welk boekhoudprogramma is het meest geschikt? Hoeveel kun je zelf doen en wat kun je beter aan een ingehuurde boekhouder overlaten? Uiteraard bespraken wij ook een paar privézaken.

Deze dag hoorde ik dat een vriend van mij een kindje had gekregen. Hij was zo lief mij een foto te sturen van de hummel. Een schatje! Had eerder een wat minder leuk bericht ontvangen dus dit bericht kwam goed uit. Werd er serieus blij van. Net zo blij als van de steun van mij veelal onbekende mensen op sociale media naar aanleiding van het vervelende bericht dat ik eerder ontving. Mooi vind ik dat, dat sociale aspect van sociale media.

Donderdag hield ik mij bezig met schrijven en redigeren tot een vriendin zich aandiende voor de lunch. Ik heb haar leren kennen toen zij een vriendin was van de onlangs overleden moeder van mijn zoon. Die had ik leren kennen toen zij een buurvrouw was die mij uitnodigde voor de buurtborrel. Waardoor ik betrokken raakte bij de Bewonerscommissie. Zo grijpen mensen en gebeurtenissen in het leven op elkaar in. 

Behalve dat ik genoot van de verse salade die de vriendin bij mij thuis bereidde, 

interviewde zij mij in het kader van een project waarvoor zij de levensverhalen van haar vrienden opschrijft voor het nageslacht. 'Even lunchen en zo' liep uit op een bezoek van ruim drie uren. En we zijn nog niet klaar.

Ik liep een stukje met haar mee naar de bushalte en kwam daarbij 'dat ene oude mannetje' tegen, zoals misschien elke buurt die wel heeft. Met hem maakte ik een praatje dat sommigen wellicht zouden bestempelen als 'oppervlakkig'. Is het werkelijk oppervlakkig wanneer je informeert 'Hoe gaat 't met u?' en is hij dan oppervlakkig en misschien wel onbeleefd wanneer hij niet in detail treedt maar antwoordt: 'Z'n gangetje. Alles doet 't nog dus ik mag niet klagen.'? Is het 'oppervlakkig' wanneer je met een vriendelijke hoofdknik afscheid neemt en doorloopt? 

Ik denk van niet. Maar dat je elkaar dan even erkent in het menszijn, laat merken dat je vindt dat die ander er mag zijn. Zelfs al zal hij er waarschijnlijk nog iets minder lang zijn dan ik want de hele wijk (bouwjaar 1892) lijkt om hem heen gebouwd te zijn. Want iedereen in de buurt kent Walt de Rijk.

Het waaide zo hard dat er een vogel van een tak werd weggeblazen:

Vlak ervoor vond ik 'em al wat chagrijnig kijke:

Had een bericht ontvangen waardoor ik even behoefte had een borrel. Probleempje: ik drink niet in mijn eentje. Te gevaarlijk. Gelukkig was een buurvrouw zo lief haar echtgenoot aan mij af te staan 'voor een uurtje of zo'. Wij dronken niet veel: twee biertjes de man en een flesje rum. Punt was: de biertjes waren speciaalbiertjes. 

De lichtste ervan: 7,5% Alc. Vol., de zwaarste 10. Gelukkig zat er nog maar 400 milliliter rum in de fles voor wij dáár aan begonnen. Want stel je voor...

Toen wij een van de buren uit mijn trappenhuis naar het werk hoorden gaan, besloten wij dat het wel welletjes was. Genoeg verhalen uitgewisseld, vreugdes en frustraties gedeeld en filosofieën ontleed. Tijd voor nachtrust. Of dagrust eigenlijk want het was inmiddels acht uur des ochtends.

'Lekker uitslapen!', dacht ik vrijdag te kunnen doen. Helaas. Diverse vrienden, inclusief mijn vriendin, waren zich niet bewust van mijn nachtelijke escapade en nadat ik een paar mobiele piepjes had genegeerd besloot ik toch maar eens te reageren: 'Straks denken ze nog dat ik dood of bewusteloos ben en komen zij op mijn raam bonken!' Het was pas tien uur dus ik had nog net geen twee uren geslapen.

Had een buurvrouw op de thee en dat was fijn. Voor ons beiden. Zette een nieuwe meme in elkaar op basis van een zinnetje dat mij opeens te binnen schoot en bedacht en publiceerde een verhaaltje want het was vrijdag.

Bereidde een Loge-vergadering voor en deed nog het een en ander. De details daarvan zal ik u besparen.

De dag besloot ik met het kijken van een aflevering van een favoriete serie. Star Trek: The Next Generation werd mijn keus.

Zaterdag was ik vooral bezig met tevreden zijn. Tevreden met de kleine dingen des levens: het tevreden gespin van mijn kat terwijl ik hem aaide, het wegdoen van een stapeltje condeleancekaarten (de betrokkenen zijn al dood en natuurlijk wil je hen blijven eren maar je hoeft niet dagelijks herinnerd te worden aan pijn, verlies en verdriet), een kopje thee met een buurvrouw die mij hielp met het sorteren van spulletjes van Johanna, de onlangs overleden moeder van mijn zoon en het bewateren van de huisplanten waar ik vanwege mijn versleten heup moeilijk bij kan, een paar hoofdstukken lezen in een fijn boek, een goed gesprek met mijn vriendin, een korte wandeling waarbij ik even sprak met een buurman en ik genoot van het bekijken van een liefdevol filmpje op Twitter:

's Avonds besteedde ik verder een half uurtje om Twitter-berichten in te plannen. Dan blijft er op een bepaalde manier meer tijd over om te reageren. Vind ik handig.

Zondag gingen de buurvrouw en ik verder met de gezamenlijk aangepakte klus. Resultaat: drie tassen vol konden naar de kringloop 

en drie tassen vol naar de afvalcontainer: 

weinig mensen zullen behoefte hebben aan jarenoud ondergoed van de moeder van mijn zoon, aan haar gerichte verjaarskaarten, halve onderdelen waarvan het onduidelijk is waar die ooit onderdeel van zijn geweest, vage foto's van mensen uit een nog vager verleden en wat dies meer zij.

Ik liep een blokje om 

terwijl de ramen openstonden vanwege de wolken stof en helaas ook schimmel. Dat was nog een reden waarom er veel moest worden weggegooid.

Die zondagavond bracht ik thuis door. In gezelschap van mijn vriendin.

Het pleonasme van de week is: uitgaan van een vooronderstelling.

De Engelstalige stukjes van deze week:

https://terrebelius.blogspot.com/2021/04/reverse-engineering.html

https://terrebelius.blogspot.com/2021/04/some-positivity.html

De muziek van deze week is een cover van het nummer Love is a Shield, van Camouflage. 

Hier is Liba met een akoestische versie:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Prince Philip

Meer lezen? Mijn verhalenbundels