Druk

Een paar dagen terug gaf ik mijn telefoonnummer aan mijn meest verse schoonvader. Daarmee is weer een belangrijke stap gezet in het vaster worden van mijn vaste relatie.

Momenteel is zij op zakenreis in Verweggistan maar volgende week is zij er weer! Maar ondanks dat zij ver weg is steunt zij ons onvoorwaardelijk; zij leeft en denkt mee met de perikelen rond m'n zoon's school-carrière, zij leeft mee met mijn moeder die volgende maand onder het mes moet en dan wekenlang moet revalideren en zij pept ons op met goede berichten over haarzelf en haar pas gestarte bedrijf.

Ja, naar die ondernemersborrel gaan waar ik haar indertijd tegenkwam was een goede beslissing!

Voortdurend nemen wij beslissingen die van invloed zijn op onze toekomst. Je bent op een feestje en je wilt eigenlijk naar huis maar de gastvrouw vraagt of je nog één kopje koffie wilt. Je zegt ja. Maar dat ene kopje is - na die drie vorige sterke bakken - nèt voldoende om je hartkloppingen te bezorgen. Voor alle zekerheid laat je een check-up doen in het ziekenhuis en komt die ene leuke verpleegkundige tegen waarmee je de rest van je leven zult samen zijn.

Of je besluit de auto te laten staan omdat je twee biertjes op hebt en gaat met de bus naar huis. Daardoor kom je niet in die kettingbotsing terecht die je fataal had kunnen zijn.

Ik bedoel maar: voortdurend bepalen wij zelf hoe onze toekomst eruit zal zien. Dus dat mijn zoon twee hele dagen de tijd krijgt om te bepalen hoe de rest van zijn schoolcarrière er uit moet zien is eigenlijk helemaal niet zo slecht.

Vandaag hadden wij een gesprek op zijn mogelijke nieuwe school en morgen horen wij meer. Maar ook als het negatief nieuws is, is er nog geen man overboord: eventueel doet hij de derde klas over op zijn huidige school en in het allerergste geval gaat hij over naar HAVO 4. Wat ook niet zo heel slecht is, goed beschouwd.

Maar waarom voelen wij het dan toch als een enorme druk?