Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Voor wie dit via Facebook leest: Klik op deze link (klik) voor een beter leesbare layout inclusief foto's en eventuele filmpjes.
-------------------------------------------------
Wanneer je kind op eigen benen gaat staan en dus na (vaak) ongeveer twee decennia opeens niet meer dagelijks in je directe nabijheid is, is dat best even slikken. Velen gaan door zo'n periode heen samen met een partner. Dat is lastig wanneer je die niet hebt.
Wanneer je relatie wordt beëindigd is het voor velen gebruikelijk om even uit te huilen bij hun moeder en zich sterk te houden voor hun inwonende kind. Dat is lastig als je moeder ernstig ziek (en inmiddels dood) is en je kind net het huis uit.
Wanneer je moeder overlijdt gaat men vaak met steun van de partner en samen met een (klein)kind door het rouwproces. Maar dat is lastig als...U heeft het beeld.
Maandag zocht ik gegevens over het ledental van de PVV bij een onafhankelijke bron. Die meen ik hier gevonden te hebben. Speciaal voor hen die moeite hebben met geloven dat uitsluitend Geert Wilders lid is van de Partij voor de Vrijheid en vrouwen, Joden en negers geen lid kunnen worden.
Nog in bed las ik die ochtend boek nummer 6 van dit jaar uit: The Long Mars van Terry Pratchett en Stephen Baxter. Intermenselijke relaties tegen een achtergrond van een schier oneindig aantal werelden. Boeiend!
Op het Coolsingel in Rotterdam was een feestje waar zo'n 150.000 mensen op af kwamen. Geen idee waarvoor...;-)
Een buurvrouw was op de thee en ik heb kilo's aan spullen verzameld om weg te geven of te verkopen. Nog even en mijn huis stijgt op, zó licht wordt het!
(Wie bovenstaand filmpje ziet weet dat er nog veel moet gebeuren. Heel veel.)
Het hele huis in één keer opruimen is onbegonnen werk maar ik ben flink opgeschoten. En heb mij geschoren. Want ik ging naar de film. Vlak bij dit gebouw:
Met een vriendin. Monty Python and the Holy Grail.
Het leven gaat door. Kennissen tegenkomen is nog wel 'een dingetje'. 'Hoe is't met je vriendin?' -'Het is uit.' 'O, hoe is jouw zoon daar onder?' -'Die is het huis uit.' -'O, maar je krijgt zeker wel veel steun van je moe...' 'Die is dood.'
Natuurlijk, pijn hoort erbij. Maar overdrijven is óók een vak.
Dinsdag lekker gedoucht en met frisse tegenzin verder gegaan met opruimen, inruimen, wegdoen, sorteren. Misschien eerdaags maar even een weggeef-feestje organiseren: er zijn vast wel mensen in mijn vriendenkring die wat oude spullen van mij of van mijn kinderen kunnen gebruiken. Weggooien vind ik zonde.
's Avonds trad een vriendin van mij op tijdens een evenement waarbij geld werd opgehaald voor 'planned parenthood'. Omdat een zekere Amerikaanse president besloten heeft dat zorg voor vrouwen voor en rond een bevalling maar niet meer gedekt moet worden door de zorgverzekering 'want als een vrouw zwanger wordt is dat de wil van God'. Gek genoeg zit Viagra nog wél in het ziekenfonds in Amerika en is het niet meer stijf worden van een piemel níet de wil van God. De 'stem' achter het filmpje 'The Netherlands first' was er ook. Het was mij een genoegen Greg Shapiro de hand te schudden!
Woensdag was ik 's ochtends met een vriend in de bioscoop voor 'I am not your negro', een aangrijpende film die mij niet heel erg geschikt lijkt voor tere (kinder)zieltjes. Maar een goede documentaire over de strijd die Amerikanen met een donkere huidskleur blijkbaar moeten voeren om als 'mens' en niet als 'neger' te worden gezien. Heb ik nooit begrepen, een hekel hebben aan een ander puur en uitsluitend omdat hij of zij een andere kleur huid heeft dan jijzelf. Mensen zijn raar.
Daarna even een vriendin gezien en samen even gepraat over het verlies van mijn moeder en zo. Later op de middag luisterde ik het antwoordapparaat af van mijn vaste telefoon. Er zijn er maar weinigen die nog naar dat nummer bellen. Mijn moeder was daar één van. Natuurlijk even gehuild toen ik haar stem hoorde: 'Slaap lekker, lieverd. Ik hou van jou!' En weer eventjes toen ik die vorige zin typte.
Ook vandaag lukte het om meer op te ruimen dan meer troep te veroorzaken. Zo kom ik er uiteindelijk wel.
Ook (eindelijk) mijn foto-album van april 2017 (klik) online gezet. Misschien wat minder foto's dan u van mij gewend bent maar daar waren de omstandigheden dan ook naar. Met de nadruk op 'naar'.
Los van elkaar twee buurvrouwen op visite en mijn was weggestreken, al was het daar eigenlijk te warm voor.
Donderdag ontving ik het bericht dat de moeder van een vriend was overleden. Dat draagt nu niet echt bij aan mijn levensvreugde na het recente overlijden van mijn eigen moeder. Anderzijds: er over kunnen praten met een ervaringsdeskundige is vaak best prettig. Lekker pakbonnen zitten omzetten in facturen op het werk en 's middags ging de officiële eerste paal de grond in van de nieuwbouw van de brouwerij waar ik werk: binnen een jaar zullen wij 30.000 liter bier per maand kunnen brouwen! Dat is best veel.
Onze directeur: 'Achter mij ging de eerste paal de grond in: dáár is het bier!'
's Avonds ging ik uit eten met een vriend
om daarna nog een afzakkertje te nemen bij hem thuis. Heerlijk mijn hart kunnen luchten (en ja, ook gehuild) over wat mij dan ook zoal ervan weerhoudt gewoon weer tevreden - en bij vlagen zelfs gelukkig! - te kunnen zijn. Fijn.
Vrijdag eindelijk eens uitgerust wakker geworden. Ruimte gemaakt in huis en daarmee ook in mijn hoofd en hart, uitgebreid met de kat gespeeld die daar zichtbaar blij van werd en langsgegaan bij een buurvrouw van mijn moeder zaliger nadat ik diens gebruikte desktop computer had laten ophalen door mensen van een project dat 'mensen met een psychiatrisch ongelukje' aan werkervaring helpt.
'Gehavend' van Johan Maes is boek nummer 7 van dit jaar en behandelt rouwverwerking. De ene persoon geeft als advies: 'Neem je tijd, rouwen doe je niet 'zomaar even tussendoor'. De ander zegt: 'Na een groot verlies zo snel mogelijk weer aan het werk gaan want de routine van het leven helpt jou verder te gaan met jouw leven.' Allemaal goed bedoeld, ongetwijfeld. Maar rouwen is heel persoonlijk: iedereen doet het op zijn of haar eigen manier en geen enkele manier is 'fout' of 'goed'. Zoals je ook geen goed of fout antwoord kan geven op de vraag: 'Hoe voel jij je nu?'
Het boek gaf ik door aan iemand die het kan gebruiken.
Op straat sprak ik een vroegere schoolmoeder: haar dochter en mijn zoon zaten ooit samen in de kleuterklas. Hoe haar dochter heet wist ik nog wel maar haar eigen naam? Poe hé! Dan moet ik toch diep in mijn geheugen graven.
Daarna het centrum in voor een afspraak.
In een Ierse Pub deed ik een biertje met een vriendin en een vriend van haar vriend kwam ons gezelschap houden. Was fijn. Nog geklonken op 'absent parents' ('op ouders die er niet meer zijn').
Bij mij om de hoek raakte ik in gesprek met een mevrouw. Waarover het gesprek ging weet ik niet meer. Wel prettig om te merken dat ik toch weer zover ben dat ik met relatief vreemden zomaar een praatje kan aanknopen. Dat werkt goed tegen de eenzaamheid: intermenselijk contact. Vooral dat contact maken is belangrijk want ook met een heleboel mensen om zich heen kan iemand zich ontzettend eenzaam voelen. Heb ik van horen zeggen...
Zaterdag rustig aan gedaan: ruimte gemaakt in mijn huis en in mijn hoofd. Ruimte maken in mijn hart gaat nog moeizaam. 's Avonds gewerkt op een verjaardagsfeest.
In deze omgeving wordt volop gebouwd.
Op sommige plekken staan tijdelijke uitgaanscentra.
Bij één daarvan was het feest.
Voelde goed om weer onder de mensen te komen.
Zondag even naar het huis van mijn moeder dat eerdaags leeg en schoon moet worden opgeleverd: er stonden nog een paar plantjes die gered wilden worden en verder eigenlijk helemaal niet zo veel meer. Was toch blij dat een buurvrouw mee was want om er in mijn eentje rond te lopen voelt toch nog wat onwezenlijk.
's Middags kwam een andere buurvrouw een ladenkastje ophalen dat ik leeg kon halen omdat de oude commode van mijn moeder een mooie vervanging is. Ook kwam zij thee drinken, praten en muziek luisteren. Erg prettig.
Intussen belde een Broeder met de mededeling dat ook zijn moeder inmiddels het tijdelijke met het eeuwige had verruild.
's Avonds at ik bij de eerder genoemde buurvrouw en haar man. Alleen zijn kan ik wel maar met anderen samen zijn vind ik meestal prettiger dus wanneer dat kan...
Wat tegenwoordig ook kan is foto's over elkaar heen plaatsen in een mobiel appje. Vind ik leuk om te doen. Hier een foto van de Rijn en eentje van de Amstel over elkaar heen in een plaatje:
De muziek van deze week wordt verzorgd door Eels: 'Last stop: this town'
'You're dead but the world keeps spinning'
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Roger Ailes, Chris Cornell en Elske ter Veld
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Posts
