Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
'Als mensen werkloos raken dan hebben zij dat volledig aan zichzelf te danken:
wie geen werk heeft solliciteert niet hard genoeg of weigert gewoon een eenvoudig baantje aan te nemen. Werklozen zijn per definitie lui!'
-'Dus uw zoon is lui?'
'Hoe bedoelt u?'
-'Hij is toch al twee jaar werkloos?'
'Ja, maar dat is niet zijn eigen schuld. Het bedrijf waar hij voor werkte ging failliet en daarom is hij nu werkloos.' (Deel dit op Twitter)
-'U vindt dat hij niet hard genoeg solliciteert?'
'Ik bel elke maand wel twee van mijn vrienden om te vragen of zij werk voor hem hebben dus wij werken hard aan het vinden van een nieuwe baan!'
-'Uw broer de wethouder heeft in deze gemeente toch zo'n mooi project opgezet waarbij werklozen met behoud van hun uitkering gratis werkervaring kunnen opdoen?'
'Ja zeg! Mijn zoon heeft gestudeerd! Ik laat hem toch niet een of ander minderwaardig baantje uitvoeren!? Wat denkt u wel niet!'
-'Samenvattend: elke werkloze is een luie donder, behalve uw eigen zoon.'
'Eh...ja.'
==============================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.
Maandag werd er 's ochtends op het raam geklopt. Het was de loodgieter. Om mee te delen dat de bel (oké. 'Halofoon'.) stuk is. De hele straat is overigens verstoken van een werkende voordeurbel want een elektricien maakte een foutje. Men 'is er mee bezig'. En ook kwam hij een nieuwe kraan aanleggen. De vorige was namelijk versleten. Toen ik zes jaar geleden na een grote brand in huis een nieuw keukenblok kreeg van de woningcorporatie besloot men de oude kraan lekker te laten zitten.
Al met al was ik wat later op mijn werk dan anders maar desondanks wist ik weer diverse openstaande posten op te lossen. Tegelijkertijd probeer ik systeem aan te brengen op kantoor. Een collega raakte zelfs in paniek: 'O, dus op de zijkant van een ordner schrijf jij welke papieren er in zitten? Even wennen, hoor!'
Met een collega kon ik een stukje meerijden richting bewoonde wereld. Scheelde een half uur reistijd!
Na het werk ging ik even bij een buurvrouw langs om wat overtollig eten te brengen. Weggooien vind ik namelijk maar niets. Zeker wanneer je bedenkt dat zo'n 40% van al het eten dat in Nederland wordt geproduceerd de weg naar de supermarkt nooit zal afleggen. Dat wordt namelijk weggegooid 'omdat er een plekje op zit, niet 'de juiste kleur' heeft of niet de vorm die consumenten ervan verwachten. Ruim 30% van al het voedsel dat de consument koopt gooit diezelfde consument vervolgens ongegeten weg. Leest u dit artikel voor details.
Snel even een handwasje en in de keuken genieten van een puik werkende kraan voordat ik aanschoof in de loge voor een gedachtewisseling over: 'Dient een vrijmetselaar zich in de maatschappij als vrijmetselaar te laten kennen? (Deel via Twitter)
Dinsdag schreef ik een verhaaltje. Tijdens het wachten op de tram. Die wegens wegwerkzaamheden een half uurtje niet kon rijden. Op het werk was het hectisch maar ook gezellig. Ik vindt het gekletter van lege bierflesjes die gevuld worden op de lopende band heerlijk rustgevend. Een (voor mij) nieuwe jobcoach van de gemeente kwam met mij praten over vervolgstappen in mijn carrière en een collega bracht bij thuis omdat hij nog bij een klant langs ging, toevallig bij mij om de hoek.
Tegen achten, vlak voor een prachtig onweer losbarstte, maakte ik deze foto van de lucht:
Geen filter gebruikt. Dit was echt de kleur van de lucht!
's Avonds lag ik in bad en deed ik aan geheugentraining. Uit voorzichtige eerste uitslagen van een boek vol geheugentests blijkt dat ik een vrij slecht geheugen heb. Vooral voor abstracte zaken: 'Tweede links' zegt mij bij richting aanwijzen niet veel maar 'Bij de drogist de hoek om' veel meer. Kortom: ik kan zaken in mijn hoofd veel makkelijker 'een plekje' geven wanneer ik er een verhaal bij kan bedenken. En eigenlijk wist ik dat al.
Woensdag verbaasde ik mij over 'voetbalkenner' Johan Derksen (http://www.hpdetijd.nl/2016-04-13/derksen-en-zijn-marokkanen-uitspraken-de-follow-up/) die in een blad doodleuk beweerde dat jongens van Marokkaanse komaf minder goed voetballen dan blanke Hollandse jongens 'vanwege het cultuurverschil. Bijvoorbeeld omdat zij niet naakt durven te zijn in de kleedkamer.' Volgens de heer Derksen heeft dat niets met discriminatie te maken maar is het 'een feit' dat mensen die niet in staat zijn hun ontblote geslachtsdelen aan relatief vreemden te laten zien minder goed kunnen voetballen dan mensen die graag te koop lopen met de inhoud van hun ondergoed. Weten wij dat ook weer.
Misschien tijd voor: 'Wat wilt u: meer of minder voetbalkenners in Nederland? Minder, minder!' Maar ja, valt die uitspraak onder discriminatie of is het vrijheid van meningsuiting? Waarom mag 'minder Joden!' niet als uitspraak maar is 'minder Marokkanen!' geen enkel probleem? Is het geen discriminatie om de ene groep wél en de andere groep níet te discrimeren? (Deel op Twitter)
's Middags werden in het ziekenhuis diverse soorten foto's van mijn ogen gemaakt, ter voorbereiding op mijn bezoek aan de oogarts, een week later. In de wachtkamer viel het mij op hoeveel omgevingslawaai wij als moderne mens te verduren krijgen. Ik zat er met mijn ogen dicht maar kon mij niet concentreren op een luisterboek op de mobiel vanwege het gekwebbel van personeel, de luide gesprekken van werklieden aan de andere zijde van het raam, de mobiele gesprekken van mede-wachtenden en de geluiden van een jong kind dat er schik in had een blokkentoren te bouwen en die steeds opnieuw luid kirrend om te stoten.
's Avonds ging ik maar niet naar Pencak Silat training. Met name vanwege zeer slecht zicht nadat eerder op de dag mijn pupillen kunstmatig waren vergroot in verband met de foto-opnames van mijn ogen. En wanneer je slecht ziet kun je beter niet met sais spelen:
Donderdag las ik dat columnist Luuk Koelman is vertrokken bij dagblad Metro, dochteronderneming van De Telegraaf. 'Stomtoevallig' direct nadat Koelman een negatief stukje had geschreven over website GeenStijl, een ándere dochteronderneming van De Krant van Ingeslapen Nederland: http://www.joop.nl/nieuws/koelman-weg-bij-metro-na-kritische-column-over-geenstijl Logisch ook want - zoals iedereen weet - heeft iedereen in Nederland volledige vrijheid van meningsuiting. Behalve wanneer die mening niet dezelfde is als die van Geert Wilders, de redactie van De Telegraaf, de partijleiding van de VVD...
Op kantoor hield ik mij vooral bezig met de administratie van mijn logebroeders, het digitaal verwerken van handgeschreven aantekeningen en het opnieuw aanbieden van mijn eerste verhalenbundel. Onderweg erheen zag ik dit:
'De Knoop', kunstwerk aan het IJ
Onderweg naar de halte van het veerpont, bij Westerdoksdijk
Eye Filmmuseum en Centraal station, samen op één foto
Groot voordeel van het werken op kantoor (behalve dan dat je voor veel mensen opeens 'nuttig' bent 'want je werkt op kantoor!') is dat je veel minder afleiding hebt dan thuis. (Deel op Twitter) Aangezien elke afleiding, hoe klein ook, ervoor zorgt dat het zo'n 20 minuten duurt voordat je je gedachten weer op orde hebt en verder kunt werken kunt u zich voorstellen hoe irritant het is wanneer mensen 'even' bellen, 'even' een vraag komen stellen, de gemeente 'even' wat bladeren weg laat blazen (die Moeder Natuur even later natuurlijk doodleuk terug blaast), de kat 'even' om aandacht komt vragen, et cetera.
Bovendien zijn er in de woonwijk waar ik woon veel meer kleine geluidjes te bespeuren dan bij het kantoor in de industriewijk aan de rand van de stad.
Al zo lang ik mij kan herinneren erger ik mij aan bepaalde geluiden. In het ziekenhuis constateerde men dat ik inderdaad fysiek last heb van sommige hoge tonen. Het 'Doei, doei!' bijvoorbeeld waarmee vrouwen op straat elkaar gedag zeggen. Om een of andere reden moet het woord 'Doei' dubbel worden genoemd en uitgesproken op een volle octaaf hoger dan het voorafgaande gesprek. Gerommel in de bestekla of een stuk metaal dat op steen valt doet mij fysiek pijn. Zou ik dit kunnen hebben? http://www.hoorzaken.nl/gehoorproblemen/hyperacusis/
Op het einde van een werkdag is het goed bier drinken. Dat deden wij met een paar mensen die ook hun werkruimte hebben op hetzelfde complex:
's Avonds was ik gewoon moe dus na het telefoneren met een vriend ging ik vroeg naar bed. Best wel een beetje trots ook omdat ik deze dag een manier bedacht om met mijn oeroude kennis van HTML het bezoekers makkelijker te maken een blogcitaat van mij op Twitter te plaatsen, mét een link naar het hele stuk! Klikt u voor de lol maar eens op één van de zinsnedes in dit blog met (Deel op Twitter). Lollig, niet? Even voor de Twitter-gebruikers: vindt u deze 'feature' handig?
Ik hanteerde de stofzuiger en natuurlijk ging ik langs bij de Voedselbank. Dit was de buit:
Aan al die lieve mensen die eten inzamelen voor de Voedselbank:
voorlopig niet meer doen, alstublieft! Men moet daar nu helaas al veel eten weggooien omdat de klanten het eenvoudigweg niet allemaal kunnen dragen.
Ik ben gewend dat ik zo'n tien minuten a een kwartier in de rij sta te wachten op mijn beurt maar dit keer was dat drie kwartier! Dankzij het beleid van VVD en PvdA - van harte gesteund door met name de PVV dat bij vrijwel elk voorstel van de regeringspartijen gezellig meestemt - 'mogen' steeds meer Nederlanders gebruik maken van de Voedselbank. Erg aardig. Hier ziet u een overzicht van wat de verschillende partijen écht doen in de Tweede Kamer. Het gaat dus pertinent NIET om wat zij (met name vlak voor verkiezingen) beloven maar wat zij daadwerkelijk DOEN: http://www.partijgedrag.nl/index.php
In de wachttijd las ik een boek en maakte van 'The Cosmic Computer' van H. Beam Piper boek nummer zes van dit jaar. Ik bracht wat van mijn voedsel (zes pakken chocolademousse. Lekker hoor, maar hoe maak ik dat op en hoe past dat - samen met al het andere - in mijn koelkast?) naar mijn moeder en schreef een verhaal: http://terrebel.blogspot.com/2016/04/tram-een-verhaaltje.html
Ook zou ik met een paar fijne mensen brainstormen over een mogelijk nieuw project. Altijd leuk! Helaas was er eentje ziek en dus besloten wij de afspraak te verzetten. Gevolg was wel dat ik iets meer tijd had voor mijn moeder. Even bijkletsen met een kopje thee. Fijn.
Zaterdag ochtend gezellig aan de telefoon zitten hangen met een vriendin die ver weg woont en daarna ging ik met een vriend naar Breda. Terwijl hij alvast onderweg ging naar een gezamenlijke jarige vriend, mocht ik een verjaring bijwonen van een jarige vrijmetselaarsloge. 225 jaren jong...dat is een hele leeftijd! Na het speciale rituaal natuurlijk bij de jarige vriend langs. Zo vaak kan ik helaas (vooral financieel gezien) niet naar Breda dus de kans om leuke dingen te doen laat ik natuurlijk niet aan mij voorbijgaan! De koffiedame die vlak voor de logeviering dit lekkere hapje aanbood
vroeg zich af hoe lang een Broeder en ik elkaar al kenden en of wij misschien broers waren die elkaar door omstandigheden al lang niet gezien hadden. Zó hartelijk vond zij dat wij elkaar begroetten. 'Jij bent getuige van onze eerste ontmoeting. Maar wij zijn inderdaad een soort van broers: Broeders namelijk.' Dat vond zij leuk. Hier een detail van het plafond van de Grote Kerk van Breda, waar de ontmoeting plaatsvond. Een erg bijzondere verjaarsviering!
Enige uren later zag ik dit onderweg naar de jarige vriend, niet ver lopen daarvandaan:
Het was reuzegezellig! Tot ik een tekstbericht op mijn telefoon las: 'Wil je me bellen?' Bleek dat een vriend van mij vrij plotseling was overleden. 'Bevriend collega' is misschien een betere term maar wij deelden hotelkamers en maaltijden en fijne gesprekken. Echt een toffe gast! En opeens is hij er niet meer. Slechts een paar jaar ouder dan ik dus ook je eigen onsterfelijkheid staat opeens onder druk en je bedenkt je waarom je nooit de moeite hebt genomen hem beter te leren kennen. Nu is het te laat. Op de weg terug naar huis was ik geen vrolijk gezelschap.
Hier een filmpje van een eerder feest op de betreffende locatie in Leipzig:
Jim Whiting bestiert de oude textielfabriek in Leipzig en was ooit één van de leidende figuren achter het beruchte Robodock.
Na het repeteren snel terug naar de markt om mijn vriendin bij te staan in het afbouwen van de kraam en even langs te gaan bij bevriende marktcollega's.
Het was nog steeds prachtig weer!
En een meneer stond - tot groot vermaak van jong en oud -
prachtige bellen te blazen. Hoeveel telt u er hier?
Thuis nog even een paar afspraken gemaakt want het kan natuurlijk niet zo zijn dat er komende week een dag in mijn agenda niet wordt ingevuld...Speciaal voor u, mijn gewaardeerd lezerspubliek natuurlijk! ;-)
Gek genoeg voelde ik mij zondagavond ietwat vermoeid.
Natuurlijk dacht ik ook deze week veelvuldig aan mijn kinderen. Mijn zoon is 20 en staat op het punt zijn vleugels uit te klappen. 14 En 15 zijn mijn dochters nu. In veel culturen (en nog niet zo lang geleden ook in Nederland en België) ben je dan geen meisje maar 'vrouw'.
Het liedje van deze week is 'Girl, you'll be a woman soon' van Urge Overkill
Posts
