Mogelijkheden

Vandaag wat geldzaken zitten regelen, de stofzuiger wat stof laten opzuigen en de belastingdienst gebeld in verband met een akkefietje met deze immer populaire instantie...

Na een goede nachtrust gaat het vandaag weer beter met me. De stoelmassage die ik vanmiddag van een vriendin mocht ontvangen helpt natuurlijk ook! Dank nog voor de beterschapswensen van gisteren! Jammer dat wij het Blogbal moesten missen maar er komt er vast weer eentje. Overigens: vroeger bestond er geen Blogbal en ook die periode hebben wij overleefd.

Vroeger was alles anders. Ja, vroeger maakte je je eigen speelgoed en was je blij als je voor je verjaardag een tandenborstel kreeg. Wat minder terug in het verleden riep je 'Stelletje fascisten!' tegen mensen die voor cameratoezicht pleiten en nu roep je zelf dat er meer camera's op straat moeten komen want 'die hangjongeren' geven toch wel heel veel overlast, hoor!' Wélke hangjongeren? Wát voor overlast? -'Eh...nou eh...ze...eh...'

Dan denk ik: ga alsjeblieft wat nuttigs doen in plaats van nablaten wat je in de Krant van Ingeslapen Nederland hebt gelezen terwijl je op de pot zit.

'Waarom zit je zo veel op Facebook en Twitter?' -'O, je bedoelt dat ik mijn tijd nuttiger moet besteden met bijvoorbeeld het uitzoeken van de identiteit van De Mol? Of de tuin aanharken? Of vrienden in het buitenland telefonisch mededelen dat de kat van de buurvrouw is overleden? Of voor de zoveelste keer genieten van een aktiefilm met Sylvester Stallone?

Ik doe aan Facebook en Twitter omdat ik dat leuk vind. Bovendien haal ik opdrachten uit sociale media en verkoop ik er verhalenbundels door.

Natuurlijk is het rondbanjeren op sociale media niet zaligmakend. Maar dat maak ik graag zelf uit. Ik bedoel: wat is nu de lol van een online forum bij een fotowebsite? 'Nou, dan kun je tips en trucs uitwisselen en toen Henk een foto plaatste van zijn verse kleindochter konden wij hem meteen feliciteren!' -'O, zo'n forum is dus eigenlijk hetzelfde als Facebook maar dan met minder mogelijkheden.'

Hebben

Het vorige stukje was stukje nummer 3001 op dit weblog...

Onlangs werd er weer eens een artikel van mij geplaatst op de opiniewebsite Amsterdam Centraal en bovendien schreef ik een paar verse korte verhaaltjes. Een handgeschreven kladversie ervan werd door mij verloot onder een aantal volgers op Twitter. Nu ligt een verhaaltje van mij (met op de achterkant een boodschappenlijstje!) in Wageningen...

Vanmorgen was ik bij de fysiotherapeut die een onwillige dijbeenspier van mij onder handen nam: de quadriceps met name. Daarna ging ik naar de huisartsenpost voor mijn wekelijkse anti-allergie prikken maar dat ging niet helemaal goed en de huisarts wilde mij niet naar mijn (vrijwilligers)werk laten gaan...

Onderweg kwam ik nog een oude (nu ja, ze is vrij jong maar u begrijpt wat ik bedoel) bekende tegen. Vaak is het leuk om vrienden en collega's te spreken. Zeker als je niet verwacht hen te zien of te horen. Zoals die collega van 22 jaar geleden die ik op straat tegen het lijf liep. Of die groepsgenote uit een traject waar ik in mee liep. Op een feest, afgelopen zondag, sprak ik een vroegere opdrachtgever die er toevallig ook bleek te zijn. Helaas ging het met hem even iets minder: hij zit in een rolstoel na een ontmoeting die zijn voet had met een schorpioen.

De dag voor wij op wintersport gingen werd ik gebeld door een vriend. Hij vertelde dat hij helaas niet aanwezig kan zijn bij ons voorgenomen huwelijk omdat hij nog maximaal een paar weken te leven heeft. Dat zijn de minder prettige berichten. En ja: als iemand die je kent wat ergs overkomt trek je je dat meer aan dan wanneer een paar honderd onbekenden worden getroffen door een ramp.

Mensen zijn raar. En duizenden daarvan stoppen vrijwillig iets in hun neus wat niet lang daarvoor bij een ander in de darmen zat. Dan heb ik het over gebruikers van cocaïne. Dan zijn er ook nog mensen die de luxe van huis opgeven om in een tent te gaan liggen koukleumen om 's nachts een bijzonder vies toilet te gebruiken om daarna struikelend over van alles en nog wat, met de voeten in natte aarde terug te kruipen in een slaapzak. Vrijwilig. En ervoor betalend! Dan heb ik het over campinggasten.

Met het huidige weer (zo koud was het nog nooit in Nederland in maart sinds 1922 of zo) moet je er niet aan denken om op de camping te zitten. Maar ziek thuis is eigenlijk ook niets. En dat terwijl ik naar het ongetwijfeld weer oergezellige Blogbal had gekund. Geluk bij een ongeluk is dat mijn vriendin ook ziek is en dat wij dus steun aan elkaar hebben.