Het vorige stukje was stukje nummer 3001 op dit weblog...
Onlangs werd er weer eens een artikel van mij geplaatst op de opiniewebsite Amsterdam Centraal en bovendien schreef ik een paar verse korte verhaaltjes. Een handgeschreven kladversie ervan werd door mij verloot onder een aantal volgers op Twitter. Nu ligt een verhaaltje van mij (met op de achterkant een boodschappenlijstje!) in Wageningen...
Vanmorgen was ik bij de fysiotherapeut die een onwillige dijbeenspier van mij onder handen nam: de quadriceps met name. Daarna ging ik naar de huisartsenpost voor mijn wekelijkse anti-allergie prikken maar dat ging niet helemaal goed en de huisarts wilde mij niet naar mijn (vrijwilligers)werk laten gaan...
Onderweg kwam ik nog een oude (nu ja, ze is vrij jong maar u begrijpt wat ik bedoel) bekende tegen. Vaak is het leuk om vrienden en collega's te spreken. Zeker als je niet verwacht hen te zien of te horen. Zoals die collega van 22 jaar geleden die ik op straat tegen het lijf liep. Of die groepsgenote uit een traject waar ik in mee liep. Op een feest, afgelopen zondag, sprak ik een vroegere opdrachtgever die er toevallig ook bleek te zijn. Helaas ging het met hem even iets minder: hij zit in een rolstoel na een ontmoeting die zijn voet had met een schorpioen.
De dag voor wij op wintersport gingen werd ik gebeld door een vriend. Hij vertelde dat hij helaas niet aanwezig kan zijn bij ons voorgenomen huwelijk omdat hij nog maximaal een paar weken te leven heeft. Dat zijn de minder prettige berichten. En ja: als iemand die je kent wat ergs overkomt trek je je dat meer aan dan wanneer een paar honderd onbekenden worden getroffen door een ramp.
Mensen zijn raar. En duizenden daarvan stoppen vrijwillig iets in hun neus wat niet lang daarvoor bij een ander in de darmen zat. Dan heb ik het over gebruikers van cocaïne. Dan zijn er ook nog mensen die de luxe van huis opgeven om in een tent te gaan liggen koukleumen om 's nachts een bijzonder vies toilet te gebruiken om daarna struikelend over van alles en nog wat, met de voeten in natte aarde terug te kruipen in een slaapzak. Vrijwilig. En ervoor betalend! Dan heb ik het over campinggasten.
Met het huidige weer (zo koud was het nog nooit in Nederland in maart sinds 1922 of zo) moet je er niet aan denken om op de camping te zitten. Maar ziek thuis is eigenlijk ook niets. En dat terwijl ik naar het ongetwijfeld weer oergezellige Blogbal had gekund. Geluk bij een ongeluk is dat mijn vriendin ook ziek is en dat wij dus steun aan elkaar hebben.
Spreuk van de dag
1 uur geleden
Dan maar beterschap,saampjes! Om de beurt dat kopje thee verzorgen dan maar?!?
BeantwoordenVerwijderenGrtzzz
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenVerzorgen jullie elkaar nu? De ene het beschuitje en de ander de thee. Beterschap in iedergeval. En raar ben ik misschien ook wel, maar ik ga niet in een tentje of darmafval opsnuiven.
BeantwoordenVerwijderenLove As Always
Di Mario
Zolang jullie maar niet ziek ván elkaar zijn komt het wel goed met jullie!
BeantwoordenVerwijderenLijkt me héél heftig als iemand een uitnodiging af moet slaan omdat hij al een eerdere afspraak heeft met ene magere Hein, triest!
Kamperen kán in een warm land misschien wel leuk zijn (als je geen schorpioenen tegenkomt dan) maar in Nederland kamperen is zeker niet "mijn ding"!
Ik vergeet jullie beterschap te wensen, bij deze!
BeantwoordenVerwijderensamen ziek ziek zijn is ook nooit leuk...
BeantwoordenVerwijderen