Verbieden

'Superhelden op de divan' van Jaap van Ginneken is boek nummer 16 van dit jaar en ontleedt de psyche van ondermeer de bedenkers van Kuifje en Donald Duck. Geloof mij maar: het leven van Walt Disney was geen feestje!

Gisteravond was ik op een feestje nadat wij 's middags hadden genoten van een paar uurtjes in een golfslagbad met m'n zoon en diens oudste zus. Vandaag zagen wij 'The Hobbit' in de bioscoop waar toevallig ook de wereldberoemde wetenschapper Robbert Dijkgraaf was met zijn gezin.

Stomtoevallig kwamen wij donderdag mijn oudste dochter tegen in een meubelzaak nadat wij mijn zoon's biologische moeder hadden opgezocht.

Vrijdag zagen wij mijn dochter weer maar nu met opzet. Met haar samen m'n wekelijkse allergieprik en vervolgens vuurwerk gehaald.

Een meldpunt voor vuurwerkoverlast? Alweer zo'n briljant idee van een paar mensen die zich 'politicus' noemen: 'Laten wij iets dat illegaal is voortaan verbieden!' Natuurlijk voorkomt het voorstel van GroenLinks niet dat mensen voortaan illegaal vuurwerk niet meer afsteken voor 31 december.

Net zo min zal comazuipen door 14-jarigen niet meer voorkomen als de minimum leeftijd waarop men bier mag drinken wordt verhoogd van 16 naar 18.

Maar mocht ooit worden aangetoond dat iets verbieden ertoe leidt dat het verdwijnt, dan zou ik het einde willen meemaken van domheid en doelbewust liegen voor persoonlijk gewin.

Goedbeschouwd liegen wij onze kinderen heel wat voor. Zo wijzen wij hen op de maan die zo mooi door de bomen schijnt. Onzin natuurlijk want de maan schijnt helegaar niet uit zichzelf maar reflecteert het licht van de zon.

Maar ja, probeer rond de jaarlijkse Sinterklaas-viering het liedje 'Zie de maan reflecteert door de bomen!' maar'ns uit je mond te krijgen...

Ook vertellen wij onze kinderen dat zij niet mogen snoepen voor het eten maar hoe komt het dat tijdens het koken het aantal lege wikkels van Marsrepen in de keukenla toeneemt? Gebeurt dat helemaal vanzelf of komt dat omdat wij zelf datgene doen wat wij onze kinderen verbieden?

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Arend Langenberg en Arie Haspels

Deuropening (Een verhaaltje)

Zodra hij voet over de drempel zette wist hij het zeker: dit huis wilde hem niet. Niet als bezoeker. Niet als bewoner. Gewoon...niet.

Hij keek rond in de hal die groter leek dan zijn hele huis en verbeeldde zich dat de eikenhouten trap die hij zag leidde naar een kamer vol geheimen.

Een stem spoorde hem aan de dame die voor hem stond te volgen naar de koffiekamer. Zwijgend voldeed hij aan dat verzoek.

Het zachte tapijt dempte zijn voetstappen en was vooral bruin met beige met hier en daar een verbleekte rode roos erin verweven.

De deur van de koffiekamer ging zonder te kraken open en zijn vrouwelijke gids wenkte hem naar binnen.

Aan een tafel bij het raam zat een man die hij in eerste instantie niet herkende. En in tweede ook niet.

In diens linkerhand, tussen duim en wijsvinger, hield de man het oortje vast van een porceleinen koffiekopje. In zijn rechterhand bewoog een ballpen die ogenschijnlijk vanzelf een haaienkop tekende op een vel papier dat al volstond met tientallen andere haaienkoppen.

Toch wat verontrustend want terwijl de zoveelste schets werd voltooid rustten de ogen van de man op de wat slungelige figuur in de deuropening.