Deuropening (Een verhaaltje)

Zodra hij voet over de drempel zette wist hij het zeker: dit huis wilde hem niet. Niet als bezoeker. Niet als bewoner. Gewoon...niet.

Hij keek rond in de hal die groter leek dan zijn hele huis en verbeeldde zich dat de eikenhouten trap die hij zag leidde naar een kamer vol geheimen.

Een stem spoorde hem aan de dame die voor hem stond te volgen naar de koffiekamer. Zwijgend voldeed hij aan dat verzoek.

Het zachte tapijt dempte zijn voetstappen en was vooral bruin met beige met hier en daar een verbleekte rode roos erin verweven.

De deur van de koffiekamer ging zonder te kraken open en zijn vrouwelijke gids wenkte hem naar binnen.

Aan een tafel bij het raam zat een man die hij in eerste instantie niet herkende. En in tweede ook niet.

In diens linkerhand, tussen duim en wijsvinger, hield de man het oortje vast van een porceleinen koffiekopje. In zijn rechterhand bewoog een ballpen die ogenschijnlijk vanzelf een haaienkop tekende op een vel papier dat al volstond met tientallen andere haaienkoppen.

Toch wat verontrustend want terwijl de zoveelste schets werd voltooid rustten de ogen van de man op de wat slungelige figuur in de deuropening.

Later

In 2009 stierven 1761 mensen in Nederland door een verkeerd gebruik van alcohol. Door dom om te gaan met vuurwerk lieten dat jaar 2 mensen het leven. Je kunt je dus afvragen wat gevaarlijker is: alcohol of vuurwerk. En in hoeverre staat dronkenschap aan de basis van vuurwerkongelukken?

Natuurlijk zijn er ook dit jaar weer mensen die vuurwerk willen verbieden 'want het is gevaarlijk'. Om hen tegemoet te komen wil ik voorstellen dat naast de wietpas ook de knalpas zijn intrede doet. Alleen mensen met zo'n pas mogen vuurwerk afsteken. En omdat ik het principe van gelijke behandeling van harte toejuich dan ook maar meteen een zuippas voor mensen die toch weer zo nodig alchol moeten drinken en een scheurpas die het de bezitter toestaat harder te rijden dan 100 kilometer per uur.

Vuurwerk kopen zou ook zonde zijn van het geld. Natuurlijk. En een nieuw paar schoenen kopen terwijl je nog 32 paar prima schoenen onder je bed hebt staan is een absolute levensbehoefte. Oftewel: wij bepalen zelf wel waar wij ons zelfverdiende geld aan uitgeven; daar hebben wij heus geen politici voor nodig.

Donderdag was een vrij hectische dag maar ik sloeg mij er doorheen. Vrijdag, zaterdag en zondag mocht ik in Groningen werken (De Volkskrant gezien met daarin een foto van mij op Carnivale?) en maandag hadden wij een kerstetentje bij m'n moeder thuis. Dinsdag was er een niet minder lekker en gezellig kerstetentje bij m'n vriendin thuis en gisteren stond ik weer in Groningen. Hartstikke leuk zo'n festival in de stijl van kermissen van de jaren '30! Er was nog geen e-mail, geen internet. Laat staan dat mensen elkaar berichten stuurden via Sociale Media!

Door het gebruik van Sociale Media zouden meer leerlingen op school slechtere cijfers halen en zelfs blijven zitten. Persoonlijk denk ik dat er meer aan de hand is. Natuurlijk, door het lezen van hapklare brokken tekst die wij 'internet-artikelen' noemen zijn jongelui niet meer gewend om de teksten te lezen die hun ouders simpelweg 'boeken' noemen. Maar is dat de enige oorzaak? Sommigen geven de schuld graag aan 'chatten' en Facebook en Twitter. Maar dat zijn maar symptomen.

Ja, kinderen zijn snel afgeleid maar dat waren zij 35.000 jaar geleden ook al. Dat is dus niet veranderd. Maar wat is er dan wel veranderd? Simpel: er is veel meer afleiding. En is dat de schuld van die kinderen? Nee, natuurlijk niet. Het is de schuld van ons, hun (groot) ouders. Wij zijn het die steeds meer en steeds 'betere' afleiding eisen. In de vorm van TV-programma's, kleding, films en muziek. Wij doen er alles aan om ervoor te zorgen dat wij het 'druk' hebben met Televisie-kijken, kleding kopen, naar concerten gaan en o ja, werken.

En waarom hanteren wij dit vluchtgedrag, doen wij aan escapisme? Is het om te voorkomen dat wij ons menselijk moeten opstellen en simpelweg moeten communiceren met onze medemens? Of is er meer aan de hand? Van kinds af aan doet men ons geloven dat 'succes' het hoogst haalbare is in het leven. Maar wat is dat succes eigenlijk? Is dat het gevoel dat je krijgt als je 73 bent en je kinderen je vertellen dat hun laatste kind het ouderlijk nest verlaat en jij eindelijk de rust hebt om met je pensioengeld op een verre reis te gaan?

Is het het gevoel dat je hebt als je een jaar na je pensioen even terugkomt op je oude kantoor om te ontdekken dat vrijwel niemand nog weet wie jij ook alweer bent? Kortom: is het niet gewoon veel handiger om NU te genieten in plaats van 'Later'?


Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Gerry Anderson en Charles Durning