Regenachtig

Na jaren van verwaarlozing werd het tijd om mijn zolder-berging onder handen te nemen. Jarenlang kon ik vanwege m'n versleten heup de steile trappen niet op komen maar nu m'n lichaam gewend is aan de nieuwe heup zijn de excuses op.

Natuurlijk was ik erop voorbereid er oude troep en rommel aan te treffen maar niemand had mij gewaarschuwd voor de emoties; het feestmutsje van m'n zoon's tweede verjaardag, het besef dat ik geen oude knutsels heb van m'n dochters, een vuilniszak vol met beroete speeltjes en papieren, gered uit een brand, nu ruim vier jaar geleden. Een brand waarbij ik veel tastbare herinneringen verloor. Gelukkig was m'n vriendin erbij om mij te helpen sjouwen en mij ook moreel te steunen.

Hoe dan ook: vrijdag was het tijd voor een feestje. Een privé-feestje want m'n meissie en ik waren die dag precies zes maanden samen. Die middag werd ik nog gevraagd voor een betaalde klus maar soms gaat het meissie voor de zaken!

Zaterdag mocht ik 'werken' op een heuse blogmeeting, georganiseerd door de uitzonderlijke Wil/Zizy. Erg leuk om collega-webloggers in het echie te zien! Hier bij Ans vindt u een verslag (ondermeer van mijn optreden) met foto's.

Vanmorgen met zoon, dochter en vriendin naar oud-werkgever The Amsterdam Dungeons waar vandaag één collega van indertijd bleek te werken. Er was het een en ander veranderd sinds ik daar voor het laatst was en het voelde goed er weer even te zijn.

Het voelde ook goed om bij m'n moeder te gaan lunchen daarna.

Vanmiddag kwam ik ook wat (oude en nieuwe) bekenden tegen. Dat was bij het afscheid van 'Ome Kees' van buurtcentrum De Havelaar in Amsterdam-West.

Het was erg druk maar ik zag er ondermeer de dames van Pretvormer, de vroegere stadsdeelvoorzitster, een medewerkster van een lokale supermarkt, een vrijwilligster van m'n zoon's oude school en collega's van het bewonersplatform.

Zoals altijd bij feestjes die 'Ome Kees' organiseert was het ook vandaag regenachtig...

Gevonden (Een verhaaltje)

Bij het strand staat een bestelbusje. Met de deur open aan passagierszijde. Met één been op de treeplank zit daar een jongedame. Te zingen. En gitaar te spelen. Een liedje zoals Melanie dat indertijd gezongen zou hebben.

De warme gloed van de ondergaande zon is haar geheime inspiratie terwijl zij lieflijk zingt van een verloren liefde.

Hij ziet en hoort het aan, zucht eens diep en beseft dat hij zijn liefde en geluk heeft gevonden.