Ontschoten

Volgens mensen die het kunnen weten zitten er buitenlandse soldaten in Afghanistan omdat dat nog steeds nodig is aangezien er in heel Afghanistan mensen overhoop worden geschoten en opgeblazen en zo. In heel Afghanistan? Nee, in een klein deel van het land heerscht den Nederlandsche legionair...eh...soldaat. Daar is het volkomen rustig en vredig. Althans, volgens de meneer die de ouders geruststeld van de jongens en meisjes die daar de orde staan te handhaven. Maar zij zijn dan ook in Uruzgan niet om oorlog te voeren maar om te helpen met opruimen.

Tijdens het opruimen vanmorgen luisterden m'n zoon en ik naar zijn favoriete liedje van het moment: London Calling van The Clash. Wij hielden ons vooral bezig met het uitpakken van de tassen met spulletjes die wij hadden gebruikt in de tijd dat wij in de woning van buurvrouw Winonah zaten. Nu zitten wij tijdelijk weer op ons officiële tijdelijke adres.

Tijdens onze bezigheden bespraken wij nog even het afgelopen weekend dat mede dankzij Fer's zusjes ontzettend gezellig was. Met de meiden gingen wij naar het Westerpark en terwijl wij Leonard Cohen de techniek hoorden testen voor zijn optreden later die avond, liepen wij naar Het Ketelhuis. Daar keken wij naar Kung Fu Panda. Het bleek geen hilarische film maar wel eentje waarbij het moeilijk is om naar te kijken zonder te glimlachen.

Glimlachen deden wij ook gisteren in ruime mate. Bijvoorbeeld bij het tegenkomen van een voor ons bekende trambestuurder door wiens toedoen wij voor de tweede maal in evenzovele dagen niet hoefden te stempelen. Dat scheelt! Het was ook gezellig bijkletsen met de moeder van Carmen, de jongedame die indertijd bij The Rocky Horror Show onze make-up deed. Dat was op de boekenmarkt op de Dam waar iemand van vroeger tegenwoordig een stand blijkt te hebben. Zo sprak ik na jaren weer'ns met Zsusi.

Gisteren ook weer even bijgekletst met buurvrouw Linda en buurman Jaafar. Vandaag aan de praat geraakt met een buurvrouw wiens naam mij even is ontschoten.


Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Olive Riley

Binnen

Soms loont het om vragen te stellen als je het ergens niet mee eens bent. Vaak krijg je nul op het rekest maar zeker wanneer je volhoudt zul je zien dat je wordt beloond. Het is iets dat elke burger kan! Kijk maar eens op http://vragen.blogspot.com waar U zult zien dat er weer een paar van mijn prangende vragen zijn beantwoord.

Eerdaags maar'ns een vraag stellen over de exorbitante gouden handdrukken. U weet wel: die oprotpremie's aan managers die compleet en volledig hebben gefaald. Zoals bij een zekere thuiszorg-organisatie.

Amsterdam Thuiszorg zit behoorlijk in de schulden. Die zijn grotendeels veroorzaakt door manager Gerard Tanke die daarom -volkomen terecht- diende te vertrekken. Je zou denken dat een werkgever even goed nadenkt voordat hij iemand in dienst neemt die bij zijn vorige werkgever (Medische Centrum De Klokkenberg in Breda) het vertrouwen van de staf was kwijtgeraakt wegens wanbeleid waarna hij "vrijwillig" opstapte. Bij zijn vertrek bij de Amsterdamse zorginstelling kreeg hij een premie mee van zo'n 650.000 euro waardoor zijn jaarsalaris bijna op een miljoen uitkwam.

Tegelijkertijd moesten 40 "gewone" medewerkers gedwongen op zoek naar een nieuwe baan omdat Amsterdam Thuiszorg hun salaris niet meer kon betalen. Dat vat ik dan dus even niet.

Waarom laat de overheid zo'n bedrijf niet onder curatele stellen? Ze willen zich toch zo graag met de zaken bemoeien? We mogen geen alcohol drinken op een bankje in het park, niet tegen een gevel leunen of ons in gezelschap van 2 of meer mensen op straat begeven; Wij mogen geen sigaretje roken in een café en eerdaags worden wij financieel gestraft via de "vettax" wanneer we trek krijgen in een kroketje. Maar gaat het om het aanpakken van instellingen dan laat de overheid het afweten.

Is het angst? Waarvoor dan? Nog zo'n levensvraag: Bij wie kwam er als eerste de kreet "Yihaa!" over de lippen?

Mij ontglipt wel'ns een kleine verwensing van de lippen wanneer ik in een internet-café aan de computer zit. Het is sowieso niet je eigen apparaat dus dat maakt het al een beetje lastig. Verder zijn er diverse omgevingsgeluiden die je thuis niet hebt en omdat het je eigen woning niet is heb je niets te zeggen over de muzieksmaak van de beheerder. Om nog maar te zwijgen van de geleuiden veroorzaakt door mede-gebruikers. Het zal vast niet lang meer duren voordat m'n zoon en ik weer in ons eigen huis kunnen intrekken. Ondermeer volgens buurman Dudo verloopt de renovatie-na-de-brand zeer voorspoedig. Omdat ik nog maar zo'n drie uur per week op het net te vinden ben en in die tijd m'n web-stukjes schrijf, e-mails lees en verstuur, solliciteer en m'n netwerk op Hyves probeer te onderhouden heb ik helaas niet veel tijd om andere weblogs te lezen, hoe graag ik dat ook zou willen. Als het even kan kijk ik wel even snel wat er die avond op TV is aangezien wij tot en met zondag aanstaande over een TV beschikken.

Heerlijk om met m'n zoon samen TV te kijken. Zo zag hij onlangs zijn allereerste André van Duin-show en keken wij zondag samen Hitch. Die laatste film was tevens een goed moment om het eens subtiel te hebben over vrouwen versieren. Tsja, hij gaat naar de middelbare school dus de tijd om met autootjes te spelen is zo ongeveer voorbij.

Hoewel het geen auto is ben ik zeer in mijn nopjes met het kerstcadeau dat ik vandaag van m'n moeder ontving. Kerstcadeau? Jawel: vandaag kwam de Fresh Air Globe, in oktober vorig jaar besteld bij Telsell, binnen.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Gabriëlle Cevat, Carol van Herwijnen en Vera Springveer