De week voorbij

Een van mijn favoriete figuren is Molletje. In het Duits Der Kleine Maulwurf en in het oorspronkelijk Tsjechisch Krtek (Mol), Krteček (Molletje), bedacht door Zdeněk Miler. Toen mij ooit door een barman in Tsjechië werd gevraagd wie mijn favoriete Tsjechische schrijver was, verwachtten hij en zijn collega's dat ik 'Kafka' zou zeggen. Of misschien wel Havel of zelfs Hrabal (aanrader trouwens!) maar vol overtuiging (en licht aangeschoten) antwoordde ik spontaan 'Zdeněk Miler!'. Het bleef even stil. Verbaasde blikken.

Vervolgens werd ik hartelijk op de schouders geslagen, werd bijna hysterisch lachend mijn glas opnieuw gevuld en mijn barrekening verscheurd. Stelt u zich maar eens voor dat een Tsjechische toerist Dick Bruna als zijn favoriete Nederlandstalige schrijver noemt.

Wie is uw favoriete kinderboekschrijver?

===================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer
=====================

Maandag merkte ik dat een oude tweet van mij weer enige tractie kreeg. 

'Stikstof!' is weer een hot item en zoals elke keer dat het probleem als 'nieuw' of  'recent' wordt gepresenteerd zijn er weer boeren boos. Maar beste boeren, het gaat helemaal niet om jullie! Vraag maar aan de producenten van veevoer en de buitenlandse investeerders in Nederlandse megastallen door wie jullie worden opgehitst. Echt waar: ruim 70 procent van wat er bij Nederlandse boeren wordt verbouwd is niet (direct) voor mensen maar veevoer voor met name megastallen. Die multinatinationals interesseren zich heus niet om het welzijn van boeren of hun dieren maar die zien hun lucratieve handeltjes verdwijnen. 

Voor mensen die écht willen weten hoeveel de Nederlandse boeren bijdragen aan de Nederlandse inkomsten uit export, is hier (klik) een interessant artikel.

Met een buurvrouw die op de koffie kwam had ik het hier niet over. Terwijl ik met haar zat te kletsen, kwam er een bericht binnen van de dame met wie ik een paar dagen eerder per abuis bevriend raakte nadat zij mij een appje stuurde die voor een ander bedoeld was.

In vroeger tijden had ik eens een dame aan de telefoon die mij een abonnement wilde verkopen of zoiets. Wij hadden een gezellig gesprek, ik vroeg haar hoe laat zij klaar was met werken en zomaar opeens hadden wij een liefdesrelatie van een jaar. Zo gaan die dingen wel eens.

Hoe komt u doorgaans aan nieuwe vrienden?

Later in de dag maakte ik een begin met het verwijderen van een massa papieren uit mijn woning. Wat doe ik ooit nog met fysieke mededelingen van de bank dat er een paar dubbeltjes aan rente is bijgeschreven in 2007?

's Avonds ging het in de Loge 

Boven: een van de voorgaande Voorzittend Meesters van een van de Loges in het clubgebouw.

Onder: het gebouw aan de achterkant.

onder meer over een aantal personen en gebeurtenissen in de 18e eeuw in Nederland. Zeer leerzaam! En erg vriendelijk van de Broeder die de korte lezing gaf dat hij anderhalf uur was komen rijden op zijn motorfiets vanaf zijn woonplaats, speciaal om ons te laten delen in zijn kennis. Voor sommige mensen is dat echter niet ver, anderhalf uur rijden. Ter illustratie: 'de Chinees om de hoek' is bij mijn neef in Amerika vandaan drie kwartier met de auto. En drie kwartier terug.

Omdat ik niet direct kon slapen keek ik bij thuiskomst tegen elven een aflevering van Star Wars: Obi-Wan Kenobi. Tot grote vreugde van mijn nerd-hart klonk tijdens het kijken de wereldvermaarde 'Wilhelmscheeuw' (klik) uit de speakers. Of u het bewust weet of niet, ook u heeft die vast eens gehoord.

Dinsdag besloot ik wat minder tijd door te brengen op sociale media en in plaats daarvan andere leuke dingen te doen voor mijzelf. Schaken bijvoorbeeld. Had het een tijdje niet gedaan maar wist toch van de computer te winnen. 

Goed, niet op een al te hoog niveau maar het voelde toch best goed.

Net als het babbelen met een buurvrouw bij wie ik op de thee was, het bewonderen van haar rozenstruik

en het kletsen met een vriend die 's avonds een uurtje bij mij was. Even daarvoor vroeg een andere buurvrouw nog of ik toevallig zin had om met haar en haar vriend een paar uurtjes in de duinen door te brengen. Maar helaas, behalve het geanticipeerde bezoek van de vriend had ik nog andere dingen op mijn programma staan. Zoals het uitwerken van mijn aantekeningen van de bijeenkomst van de avond ervoor, bijvoorbeeld. Het werk van Secretaris is weliswaar vrijwillig maar niet vrijblijvend.

Woensdag was weer eens zo'n dag waarop ik een paar keer uitriep 'Waarom ik?' Een telling aan het einde van de dag leerde dat ik met 23 mensen had zitten (of staan) communiceren. Op zich prima en natuurlijk kun je ook gewoon niet opnemen wanneer mensen bellen en er voor kiezen niet te reageren op berichten via e-mail, Whatsapp, Messenger, Instagram- en Twitter DM maar zo ben ik niet. Ik ga er liever van uit dat als iemand mij iets wil vragen of vertellen daar dan een goede reden voor is.

Met een buurvrouw haalde ik ons wekelijks voedselpakket 'tegen voedselverspilling' waar weer het een ander aan lekkers bij zat. 

Een deel ervan verwerkte ik in het avondeten dat ik nuttigde met een vriend...pizza!

Welverdiend na een dag werken voor diverse clubs en verenigingen en aan het huishouden, waarbij ik onder meer het gootsteenkastje onder handen nam 

De uitsparing tussen de schoonmaakmiddelen is er met opzet: zo past het prullenbakje dat aan de binnendeur van het kastje hangt er mooi tussen.

en zelfs de schoonmaakdoekjes en - sponsjes schoonmaakte.

Meest vermakelijke nieuws vond ik dat de extreem rechtse Amerikaanse politica Lauren Boebert vlak voor zij de politiek in ging haar geld verdiende als escort. En dan bedoel ik niet het oude type Ford automobiel. 

Een paar van haar klanten waren nu bekende [aartsleugenaars] Conservatieven. Lauren Boebert had als prostituee onder meer een lid van de familie Koch in handen. Bij nalezen van de vorige zin zag ik de onbedoelde woordgrap pas en heb besloten die te laten staan. 

Een andere bekende 'man die te gast was op een feestje waar zij werkte' - en de man die haar in het politieke zadel hielp is de bekende Canadees/Cubaan - en dus blijkbaar 'real American!' - Rafaël 'Ted' Cruz. 

Nu weten wij dus waarom Lauren Boebert weg kan komen met haar vaak grove uitlatingen richting collega-politici: zij zijn veel te bang dat haar klantenboekje wordt gepubliceerd. Dat ligt vast veilig in de kluis waarin ook tijdenlang de jurk van Monica Lewinsky in lag, voordat zij aan een rechter de vlek liet zien die zij had overgehouden aan eh...het roken van de sigaar van toenmalig president Bill Clinton. Het is nu ook duidelijk waarom Lauren Boebert deze tweet plaatste, enige tijd geleden:

'Ik ben een Christen. Dus zij kunnen mij op mijn knieën dwingen, maar dan ben ik juist op mijn best.' Overigens noemt zij zich pas Christen (ja, ik weet het, zij heet niet 'Christen' maar 'Lauren') sinds 2009, toen zij de politiek in ging en veel Amerikanen op kandidaten stemden 'want die is ook Christen, net als ik'. Zij heeft een bloedhekel aan zichzelf  'want prostituees en vrouwen die abortus plegen zijn mensen aan wie ik een hekel heb!', terwijl zij dus zelf én prostituee was én twee keer een ongewenste zwangerschap heeft laten beëindigen. Of zou zij gewoon andere vrouwen die keuzes niet gunnen?

Donderdag haalde de wekker mij uit een interessante droom (klik). Voor u het vraagt: ja, ik droom vaak in het Engels. Het was best een spannende dag voor mij: ik had eindelijk weer eens een heus solliciatiegesprek! Vol goede moed 

meldde ik mij tijdig op de aangegeven locatie. En had een fijn gesprek met de dame onder wie ik zou komen te werken. Onderweg naar de tramhalte voor de tram terug naar huis, deed ik een kopje koffie met een buurman van mijn moeder zaliger die op het Rembrandtplein van het zonnetje zat te genieten. Gezellig!

Was nog maar net thuis toen een buurvrouw zich aandiende voor het delen van een potje koffie waarna ik aan de slag ging in mijn huishouden; het was weer tijd om het aquarium onder handen te nemen, waarbij ik dan meteen de planten verzorg met het oude aquariumwater. Vissen blij, planten blij!

Ik iets minder blij na een telefoontje: het bedrijf waar ik eerder op de dag solliciteerde besloot niet met mij in zee te gaan. Beetje jammer, maar de dame van het detacheringsbureau waar ik sta ingeschreven zou mij direct gaan voorstellen aan een ander bedrijf dat mij en mijn werkervaring mogelijk zou kunnen gebruiken. Mijn WW-uitkering zie ik gewoon als betaling voor het bezighouden van mensen die mijn uitkering verzorgen en hen die mij helpen aan betaalde arbeid te komen. Het lijkt er op dat ik goed heb duidelijk gemaakt dat ik in geld wil worden betaald voor mijn werk en niet in 'gratis werkervaring in een gezellig team!'

Onvoorstelbaar dat in deze tijden van krapte op de arbeidsmarkt met name gemeentelijke instellingen adverteren met 'Als je bij ons komt werken hoef je er niets voor te betalen én je mag je uitkering houden!' Niet heel vreemd dat mensen dan liever thuis zitten en er - omdat meestal reiskosten niet worden vergoed - niet financieel op achteruit willen gaan door te gaan werken.

Begin van de avond deed ik de voordeur open voor een vriendin van mijn moeder zaliger: 'Had ooit twee boeken van je moeder geleend, die kom ik even terugbrengen.' Beide boeken gaan over het leren van een taal. 

'Maleisch' in het geval van het leerboekje uit 1920. 

Erg interessant ook om in de geschiedenis van een taal te duiken! Wat ik al wist werd snel bevestigd tijdens het kort bestuderen: Maleis is niet hetzelfde als Indonesisch. Verder zoekend ontdekte ik dat diverse talen uit het gebied waar mijn moeder was geboren ooit werden geschreven in variaties op het Jawi-schrift. Nog nóóit van gehoord. Maar altijd fijn om wat te leren.

Heb nog meer ijzers in het vuur wat betreft sollicitaties en er zijn ook voordelen aan het niet werken voor een baas voor 24 tot 38 uren per week: vooralsnog heb ik nog tijd om te leren en verder te werken aan het opkalefateren van mijn huisie.

Op sociale media viel mij weer eens op hoe dom racisten zijn: 'Amerika werd oorspronkelijk bewoond door Europese blanken'? 

Waar haalt iemand die onzin vandaan? En dan nog: omdat verre voorouders ooit ergens gewoond hebben, geeft je dat het recht mensen die er nu wonen te onderdrukken? En mensen die er willen wonen dat te verbieden? Toevallig schreef ik daar onlangs over op mijn Engelstalig blog (klik).

Soit. Ik deed wat administratie voor de Geheime Jongensclub (ik ga het nog missen als volgend jaar rond deze tijd de taak van Secretaris naar een ander gaat), keek een aflevering Star Trek: Strange New Worlds en communidingeste met deze en gene, waaronder een van mijn favoriete artiesten. Met wie ik bevriend raakte nadat ik hem een berichtje had gestuurd waarin ik hem vertelde hoe blij ik was met de muziek op zijn nieuwste album.

Vrijdag viel mij op Instagram (klik) weer eens op dat er veel meer 'likes' en reacties komen op foto's waar ik zelf op sta dan op mijn memes of foto's van bijvoorbeeld bloemen of gebouwen. Waarom zou dat zijn, denkt u?

Sinds ik weer (in)spannende dromen ben gaan beleven, heb ik mijzelf aangeleerd weer beter te gaan opletten tijdens het dromen en die direct bij het wakker worden op te schrijven. In vroeger jaren had ik vrij veel apocalyptische dromen, met name als ik op een splitsing in mijn leven sta. Deze nacht leverde mij dat deze droom (klik) op. 

Hoe dan ook, ik bekeek een aantal min of meer interessante vacatures, liet via Twitter weten dat ik (betaald!) werk zoek, deed wat aan het huishouden, zette een vers verhaaltje (klik) neer ter publicatie en vertrok aan het einde van de middag naar Amstelveen waar ik een rol mocht spelen in een nieuw ritueel van de Supergeheime Jongensclub. 

En wel als Ceremoniemeester. 

Het was een jaar of drie geleden dat wij voor het laatst fysiek bij elkaar waren dus het was even wennen. Wat ook niet hielp bij de vraag: 'Hoe heet die man ook alweer?', was het gegeven dat wij elkaar überhaupt weinig zien, al is het maar omdat de betreffende mannen in verschillende delen van het land (en eentje zelfs in België) wonen. Eentje speelde vals want die kwam visiteren als gast van een andere groep gelijkgestemden. Tijdens de maaltijd na afloop van het zeer geslaagde spel hernieuwden wij de kennismaking met diverse leden van de groep. Een drankje hoort daar dan bij.

Was blij dat ik van een Broeder een lift naar huis kreeg want anders was ik ruim een uur onderweg geweest met het openbaar vervoer. Zodoende kon ik toch een beetje tijdig naar bed, anticiperend op een lange dag met een vroeg begin. Ondanks dat de verwarming uit stond was het een licht oncomfortabele 22 graden in huis.

Zaterdag vertelde mijn wekker mij om kwart over zes dat eht tijd was om op te staan. Ik luisterde lekker niet en ging pas tien minuten later mijn bed uit. Drie kwartier later stond ik op de bushalte. 

Op naar Breda! 

Daar was ik voor een casting. 

Na een paar uren van acteer-oefeningen hoorde een deel van de groep die kwam auditeren na de lunch dat zij konden gaan. Niet per se omdat het acteerwerk slecht was maar bijvoorbeeld omdat er voor interactief acteren (acteren op basis van reacties van het publiek) andere vaardigheden nodig zijn dan wanneer je op de planken of voor de camera staat. Samen met 14 anderen mocht ik door!

's Middags improviseerden wij vanuit karakter-omschrijvingen die ons ter plekke werden aangemeten. Erg gaaf om te doen!

Na afloop vond ik een biertje welverdiend. Nu wil het toeval dat mijn beste vriend in Breda woont en zo kwam het dat ik met hem op een terras kwam te zitten. Waar ik maar meteen bevriend raakte met het lokale personeel 

want - als men mij aanneemt - zou het zomaar een nieuw stamcafé kunnen worden.

De warmte (30 graden Celsius!) inspireerde mij tot het schrijven en publiceren van dit Engelstalig verhaaltje.

Bij thuiskomt, even na elven, was ik blij dat een entertainmentklus voor die komende nacht niet doorging. Met name omdat het onmogelijk is om vanuit Amsterdam 's nachts met het openbaar vervoer naar Voorthuizen te komen. Het plan was om nog even wat e-mails en zo te beantwoorden om dat de volgende dag niet te hoeven doen zodat ik kon slapen met wat minder taken in mijn achterhoofd. Wilde net de computer afsluiten toen een buurman kenbaar maakte behoefte te hebben aan een praatje. Waarna ik tegen drieën ging slapen.

Zondag werd ik met een glimlach wakker. Iets wat niet vanzelfsprekend is, hielp ik mijzelf herinneren. Bijvoorbeeld voor de mensen voor wie burgers en regeringen van andere landen geld en goederen inzamelen. En bekende gebouwen laten oplichten in de kleuren van het land dat door oorlog, geweld en onderdrukking wordt getroffen. 

Dan heb ik het dus niet over Jemen want om een of andere reden zijn daar geen inzamelingsacties voor, sturen Nederland en Engeland geen wapens om de bevolking te helpen in hun strijd tegen een buurland dat hen met geweld hun grondstoffen en vrijheid wil afpakken. Geen enkel land dat producten uit Saoedie Arabië ('Hallo, olie!') boycot vanwege het grove geweld dat de oorlogsmachines van dit land tegen de bevolking van Jemen gebruikt. Zonder het op te zoeken: wat zijn de kleuren van de vlag van Jemen?

Mijn nicht kwam even langs om een mooi nieuwtje te delen met haar neef en ik voelde mij plaatsvervangend blij en ook vereerd.

Door mijn twee oudste kinderen werd ik vergast op een heuse Vaderdaglunch en terwijl mijn zoon het eten financieerde, hielp mijn dochter mij later met het schoonmaken van het aquarium. Had een heerlijke paar uren met ze! Fijn zitten kletsen ook. Over werk en bijvoorbeeld ook favoriete TV-series en films.

Raad eens waar wij waren?

(Het verlossende antwoord ontvangt u volgende week)

Van mijn dochters kreeg ik een lief kaartje dat ik in mijn brievenbus vond en van mijn zoon een zelfgemaakt speeltje dat hij zelf ontwierp en bouwde met een 3D-printer. Koel!

Bij een buurvrouw kwam ik blij vertellen over mijn recente avonturen maar ook maakten wij ons samen zorgen over een zieke vriend die onlangs in het ziekenhuis is opgenomen. Hoe graag wij ook willen dat alles altijd goed gaat, zowel blijheid als droevenis zijn deel van het leven.

Ter illustratie: met Vaderdag denk ik - natuurlijk - ook altijd even aan mijn eigen vader. Voor wie ik ooit deze 'open brief' schreef. 

John Legend en Lindsey Stirling leveren met All of Me de muziek van deze week:

Meer lezen? Mijn verhalenbundels