De week voorbij

Meerdere malen ben ik een liefdesrelatie aangegaan. En elke keer ging dat uiteindelijk mis. Toegegeven, een keer omdat de dame in kwestie een zware psychose kreeg waardoor (er was inmiddels een kind) het onderhouden van een liefdesrelatie niet meer houdbaar was. Zeker drie keer was het - naar mijn mening - echt mijn schuld want ik heb de neiging om de liefdes van mijn leven op een voetstuk te plaatsen. Niet elke vrouw vindt het fijn om geadoreerd te worden. Tip voor mensen die een relatie willen beginnen met een vrouw die zegt dat zij graag geadoreerd wordt: zij liegt! Al dan niet bewust. Vaak weten wij mensen namelijk niet echt wat wij willen maar dénken wij dat alleen maar te weten.

Weet u altijd precies waarom u denkt wat u denkt of denkt u dat alleen maar?

===========================================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

================================
Maandag deed ik helaas wat minder dan ik van plan was te doen. Toch wist ik wat op te ruimen en schoon te maken, de afspraak voor mijn boosterprik in te plannen en met diverse mensen te communiceren. Zo had ik een vriend op visite en ook even kort een buurvrouw. Ook stuurde ik een plaatje van mijn 'kerstboom' naar een plek in het roemruchte Kerstbomenbos (klik) van blogcollega Renesmurf (klik).

Op sociale media verbaasde ik mij over mensen die denken dat een anti-corona-vaccin een wondermiddel is en je voor 100% beschermt tegen corona of tegen wat dan ook. 'Mijn neef kreeg het vaccin maar stierf aan een hartaanval!' Blijkbaar bewijst dat dat het vaccin én niets doet én mensen een hartaanval bezorgt. 

Ik was wat jong maar voor mijn iets oudere lezers: waren er in de jaren zeventig mensen die dezelfde dingen zeiden over autogordels als mensen nu over het coronavaccin? 'Mijn neef droeg een autogordel en pleegde zelfmoord door voor de trein te springen!' Gold dat toen ook als 'bewijs' dat autogordels én niet werkten én dat je er dood aan ging?

'Maar je kunt er niets aan doen wanneer mensen zich misdragen dus wat heeft klagen voor zin?' Dat hangt ervan af bij wie je je beklag doet. In de eerste plaats wijs ik de persoon zelf op zijn of haar wangedrag. Werkt dat niet, dan laat ik de beheerder van de betreffende ruimte weten dat iemand zich misdraagt. Dat kan dus in de kroeg zijn maar bijvoorbeeld ook op Twitter. 

Dat mensen anderen uitschelden, intimideren en zelfs fysiek bedreigen acht ik onacceptabel. Het heeft ook totaal niets met 'vrijheid van meningsuiting' te maken. Dus af en toe probeer ik wangedrag te (laten) bestraffen. En nee, natuurlijk kan ik niet iedereen die zich misdraagt uit de 'kroeg' laten zetten maar 'elke zeester is er een'. Voor wie de vergelijking niet kent, hier is een van de varianten:

Dinsdag reageerde ik op een paar mailtjes inzake de ledenlijst van de Broeders van mijn Loge. Had hen driemaal gevraagd wijzigingen aan mij door te geven en op gegeven moment doorgegeven 'u heeft nog een week voor ik de definitieve lijst verstuur'. Dus er waren er meerdere die de deadline misten en vroegen of ik 'even' hun nieuwe adres kan melden in de adreslijst. Nee, niet met terugwerkende kracht dus. Maar in elk geval zijn de heren op tijd voor de nieuwe editie, eind volgend jaar. Eigen schuld. Moeten zij maar niet verwachten dat ik telephatisch opvang dat zij zijn verhuisd of bijvoorbeeld een diploma hebben gehaald waardoor zij nu 'Drs' bij hun naam willen zien.

Een vriendin was zo lief mij te helpen met het herinrichten van mijn woning. Met z'n tweeën gaat meubels verplaatsen iets makkelijker dan in je eentje. Ook fijn dat zij meedacht: 'Als je dat meubelstuk nu eens een kwartslag draait?' Het was nog gezellig ook!

Net voor zij zou vertrekken arriveerde mijn nieuwste speeltje: een heuse badkuip!

Omdat mijn computer niet draadloos contact kan maken met het modem in de woonkamer en ik geen kabel had die lang genoeg was, had ik die avond geen internetverbinding. Dus ik ging lekker uitgebreid in bad.

Woensdag haalde ik mijn wekelijks voedselpakket. 

Zonder buurvrouw want die was niet thuis. Ook arriveerde mijn nieuwe internetkabel. Toen ik nét in bed lag voor een middagdutje ging de deurbel dus ik deed de deur open in mijn geboortekostuum. Een postbode komt natuurlijk nooit gelegen. Nog nooit in de geschiedenis zei iemand: 'Ik verveel mij dus het zou fijn zijn als de postbode nu aanbelt met een pakje voor mij of de buren. Of als een junk aanbelt met het smoesje: 'Ik ben de nieuwe buurman van verderop maar heb mijn huissleutels binnen laten liggen. Mag ik even door uw achterdeur naar mijn huis want ik denk dat mijn achterdeur open staat.'

In plaats van direct die kabel aan te sluiten ging ik nog even door met waar ik de vorige dag mee begonnen was: spullen een plekje geven in mijn vernieuwde inrichting. 's Avonds wandelde ik naar een vriend om bij hem te eten en nog wat later op de avond wandelde ik terug naar huis.

Eenmaal thuis toch maar mijn nieuwe internetkabel aangesloten en op sociale media gaan snuffelen nu ik weer toegang had tot de interwebs. Dacht eerst dat iemand een grapje maakte toen hij zijn naam en adres publiceerde met daarbij de tekst: 'Ik voel mij bedreigd want mensen plaatsten mijn naam en adres op een besloten groep op internet!' Had hij dan écht niet door dat hij dat zelf zijn adres nu openbaar maakte? Met dikke pijlen die wijzen naar zijn naam en adres erbij en al? Nee, blijkbaar niet. Interessant.

Als je niet wilt dat onbekenden iets van jou weten, dan is het niet zo handig die gegevens zelf online te zetten. Om vervolgens te gaan klagen dat die gegevens online staan. Ik vind dat raar.

Donderdag liep ik een rondje door de buurt waarbij ik geen foto's maakte maar wel even wat boodschappen haalde en een praatje maakte met een buurvrouw. Terwijl ik verder ging in mijn woning keek ik met een half oog darten en schaatsen. Als afleiding van mijn verdriet: boeken wegdoen is au maar helaas noodzakelijk als ik wat leefruimte wil hebben. Vier boekenkasten vol boeken is wat veel voor mijn huisje van 38 vierkante meter. Gelukkig zijn er diverse openbare boekenkastjes in de buurt waar ik wat boeken kwijt kan uit mijn collectie en uit die van mijn overleden moeder en de overleden moeder van mijn zoon.

Een buurvrouw die vaak koffie bij mij drinkt kwam met een flink pak goede, biologische koffiebonen aanzetten. 

Erg lief!

Dat vond ik ook van een reactie op sociale media, op het einde van een gedachtewisseling:

Men gaf aan zich wat te ergeren aan het gegeven dat ik mijn blogstukjes meer dan eens deel. Op verschillende dagen en tijden want niet iedereen die ik wil bereiken met mijn schrijfsels zit op exact hetzelfde moment op Twitter. Maar stel dat iemand tien mensen volgt waarvan er negen twee tweets per week plaatsen en eentje tien per dag, dan kan het aantal tweets van die persoon inderdaad overweldigend overkomen.  Daarentegen: wie een miljoen mensen volgt op Twitter (ja, die mensen bestaan) die allemaal een paar 'tweets' per dag plaatsen, zal maar zelden eentje van mij tegenkomen.

Maar ik kan mij goed voorstellen dat als men bijna alleen maar mijn tweets leest, het aantal als 'veel' kan worden ervaren.

Alsof je keer op keer hetzelfde stukje in dezelfde krant leest. Een oplossing kan zijn om meerdere stukjes in meerdere kranten te gaan lezen maar dat hoeft niet natuurlijk. Je kunt ook - zoals de betreffende 'tweep' deed - mij vragen of ik wat minder vaak mijn stukjes op Twitter wil delen. Maar ja, dat wil ik niet. In dit specifieke geval is er dus geen andere keuze dan dat wij beiden leren leven met de situatie zoals die is. En dat is ook prima, natuurlijk.

Intussen zal ik proberen nog iets meer te variëren. Heb meer dan voldoende interesses dus dat moet lukken. 

Niet op sociale media maar 'IRL' ('In real life'. In het echie) was de gedachtewisseling die ik voerde met een vriendin. Zonder elkaar verwijten naar het hoofd te slingeren wisten wij elkaar te wijzen op tekortkomingen. Mooi vind ik dat. Gewoon, samen ontdekken dat de perfecte vriendschap of liefdesrelatie niet bestaat maar erkennen dat wij allemaal bestaan uit meerdere facetten en je ervan bewust worden dat het onmogelijk is om alleen maar de 'leuke' kanten van iemand met wie je veel omgaat te zien. Laat staan hoe onmogelijk het is te verlangen dat die andere alleen maar 'leuke' kanten heeft. Ik zet 'leuke' tussen aanhalingstekens want de term is arbitrair. Iemand kan het heel leuk vinden dat een ander vaak flauwe grapjes maakt terwijl het voor weer een ander een afknapper kan zijn. Zelfs een reden om iemand niet meer te willen zien. Jammer vind ik dat.

Wilde gewonnen kaartjes voor een 'uitstapje voor vier personen' bestellen maar dat ging helaas niet. Wel kregen de winnaars uitstel tot eind april om de gewonnen prijs alsnog te verzilveren.

Even zien of musea en pretparken dan weer open zijn. Zou fijn zijn als meer mensen zich niet meer iets lieten aanpraten door populisten of werkloze dansleraren en zich gewoon aan de coronamaatregelen zouden houden. Of in elk geval logisch zouden nadenken.

Om de dag te eindigen keek ik - op advies van een vriendin - een aflevering van Timeless, een serie over tijdreizen. Grappig om daarin een acteur te zien uit Fear The Walking Dead. Niet zo heel gek natuurlijk want met de gigantische hoeveelheid series en films die er zijn, is het logisch dat je dan af en toe dezelfde acteur of actrice tegenkomt.

Vrijdag was de laatste vrijdag van het jaar. Überhaupt was het de laatste dag van het kalenderjaar 2021. Vroeger bracht ik die dag door met mijn moeder, oma en broer en zo. Later vaak met vrienden en daarna met mijn gezin, in welke samenstelling dan ook. Ook was ik vaak rond de overgang naar een nieuw jaar aan het werk als entertainer. Maar ook die tijd is voorbij. Wat niet wil zeggen dat die tijd nooit weer terugkomt. Wat niet is, kan nog tenslotte.

Zo heb ik in 2021 veel te weinig boeken gelezen vind ik. Dat ik op de valreep een boek uitlas doet daar niets aan af. Het boek heet 'Drogredenen' en is geschreven door Paula Steenwinkel. Het behandelt diverse soorten drogreden en een eventuele verdediging daartegen. Een bekende is bijvoorbeeld: 'Ja maar dat is traditie en doen wij al jaren zo. Daarom blijf ik het doen!' Waarmee mensen in feite zeggen: 'We doen het omdat we het doen' en dat is niet de beste reden. Maar het is wel een aardig onderwerp voor een toekomstig blogstukje.

Omdat het vrijdag was, publiceerde ik een vers verhaaltje (klik). Een vriendin kwam heel even langs waarna ik in bad ging. 

Op de foto niet goed te zien maar dat is een 'blikje' bier van een liter.

Overigens zonder dat het ene iets met het andere te maken heeft. Daardoor kom ik meteen op mijn hoop voor 2022: dat meer mensen eindelijk inzien dat twee losstaande feiten niet per se een caussaal verband kennen. Heb afgelopen jaar te veel mensen conclusies zien trekken op de verkeerde feiten. 

In bad liep ik mijn persoonlijke ervaringen van het afgelopen jaar door. Waarbij ik uiteraard ook dacht aan de in februari overleden moeder van mijn zoon, het overlijden van twee vrienden en dat van mijn kat en dat van de twee katten van een ex, die ook een tijdje 'mijn' katten waren. 

Maar kon gelukzalig grijnzen bij de gedachte aan mijn geslaagde heupoperatie en aan de hereniging met mijn jongste dochter. Sowieso gaat het heel goed met alledrie mijn kinderen. Waarbij ik er even niet aan wil denken dat er eentje misschien niet door mij is geproduceerd. En voor mijn gemoedsrust ook maar even niet denk aan die dame, jaren geleden, die mij belde met de mededeling dat zij overtijd was en waar ik een verhaaltje (klik) over schreef. Dus misschien heb ik maar twee kinderen. Of vier. Soit. Voor het gemak houd ik het maar op drie want het leven is al ingewikkeld genoeg. Net als die belegen grap van die mummie. Laat u mij even weten of u dat een leuke grap vindt?

Minder leuk vond ik het om alleen te zijn bij de overgang naar het nieuwe jaar. Dus dat was ik niet. Ik was namelijk buiten om samen met een paar buren het nieuwe jaar in te gaan. Rond middernacht ging het er een en ander aan vuurwerk de lucht in. Daar werd ik wat meemoedig van want vroeger - nu ja, 35 jaar geleden telt niet echt als 'vroeger', toch? - stond ik zelf buiten vuurwerk af te steken. 

Met mijn familie, met vrienden en jaren later met mijn zoon. Natuurlijk, vuurwerk is niet meer 'van deze tijd' en op een dag zullen andere dingen die wij nu nog normaal vinden ook wel worden afgeschaft: zelf autorijden, alcohol drinken, tabak roken...Ik verlang wel eens terug naar de jaren 80. Toen ik nog jeugdig en onbevangen was en geen idee had van de uitdagingen die mij te wachten stonden. Ik troost mij maar met de gedachte dat ik dingen heb meegemaakt waarbij ik achteraf blij ben dat er toen nog geen mobieltjes met camera bestonden. En ik troost mij met muziek. Vooral die uit de jaren 80. Niet dat er nu geen goede muziek wordt gemaakt maar voor mij waren de jaren 80 toch wel erg speciaal. En ik heb er van genoten!

Zoals ik ook genoot van de buurmeisjes die - onder toeziend oog van hun moeder - lachend en gillend met sterretjes zwaaiden. 

Mooi vind ik dat.

Zaterdag werd ik wakker van een raar geluid. Nee, niet van vuurwerkgeknal want wonend in het centrum van Amsterdam is het vrij normaal om af en toe wat knallen te horen: een dichtslaande deur, een knalpot, een pistoolschot, vuurwerk...Het geluid dat ik hoorde kwam uit het aquarium van Karper de Goudvis. Zijn pomp bleek verstopt. Had 'm gelukkig snel gevonden. Hij zat achter een waterplant. Eenmaal gevonden kon ik het filter schoonmaken en het takje verwijderen waardoor het schoepenradje niet wilde draaien.

Met onder meer die klus geklaard kon ik met een gerust hart op de trein stappen. 

De reis voerde door een heus Nederlands landschap

naar Breda. Alwaar ik mijn beste vriend een gelukkig nieuwjaar wenste. Onder het genot van een biertje of twee praatten wij over zaken het leven aangaande. Tot diep in de nacht.

Zondag werd ik vergast op een heerlijk ontbijtje

waarna wij genoten van het heerlijk zachte weer in een lokaal park

waarna ik op de trein stapte, terug naar Amsterdam

en geconfronteerd werd met een groep mensen die demonstreerden tegen het feit dat zij niet mochten demonstreren. 

Om een of andere reden leverden zij meer overlast op dan Amsterdam beleefde tijdens de jaarwisseling. Beetje jammer. Maar ieder z'n ding. Als mensen daar nu blij van worden...Beetje jammer dat er vier agenten gewond (klik) raakten tijdens deze 'vreedzame' demonstratie.

Het pleonasme van de week is: een waargebeurde anekdote

'What he wrote' van Laura Marling is de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Betty White, Harry Reid, Calisto Tanzi, Grichka Bogdanoff en Fabrice Hünd 

Meer lezen? Mijn verhalenbundels