De week voorbij

Toen ik onlangs liet weten gemiddeld zestien vragen en opmerkingen te krijgen krijg waarvan verwacht wordt dat ik daar iets mee doe was dat niet zozeer een klacht alswel een gegeven. Het is natuurlijk inherent aan hulpvragen niet afslaan en graag mensen willen helpen. Terwijl anderen liever hun vrije tijd aan zichzelf besteden, besteed ik die graag aan anderen en het - op mijn manier - een steentje bij te dragen aan de maatschappij. Terwijl anderen vooral werken, tijd doorbrengen met geliefden en met hobby's, besteed ik daarnaast graag mijn tijd aan vrijwilligerswerk en het helpen van vrienden waar, wanneer en hoe ik kan. Daardoor lijk ik het wel eens druk te hebben. Hoewel 'druk' natuurlijk een subjectieve term is.

Hoe besteedt u vooral de tijd die u niet met werken doorbrengt?

===========================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

=============================

Maandag was ik 's ochtends bezig met het herinrichten van mijn pc nadat ik - op advies van mijn zoon - Windows opnieuw had geïnstalleerd. 'Waarom staat er een banaantje in mijn taakbalk?' vroeg ik mij af. 

Dat blijkt het weericoontje te zijn. Als je er op klikt zie je niet alleen het weerbericht maar ook het laatste nieuws. Goh, ze verzinnen wat.

's Middags was ik op kantoor bij mijn werkgever. 

Die gaf toe dat de volledige administratie door <lang technisch verhaal op administratief en HR-technisch gebied> op z'n gat ligt waardoor ik al een tijd mijn werk als administrateur niet kan doen. Wanneer dat eindelijk wél kan is nog niet duidelijk. Intussen mag ik dozen vouwen, klanten bedienen, boodschappen halen en andere klusjes uitvoeren die zoal bij het reilen en zeilen van een brouwerij horen. Toch aardig. Denk ik. Mijn klantmanager van de gemeente, die bij het gesprek aanwezig was, leek tevreden. Dan is het goed.

Op de weg terug naar huis ging ik een flink stuk lopen 

en haalde ondermeer een en ander bij de bouwmarkt om mijn huisje wat verder op te knappen.

Thuis genoot ik even van onverwachte visite voor ik een vergadering in ging: een Algemene Ledenvergadering van de Geheime Jongensclub. Daarna lekker even ontspannen met een aflevering van The Legends waarin een stel ging trouwen. Dat wil ik stiekem ook. Daarom vroeg ik inmiddels drie verschillende vrouwen ten huwelijk. Maar het mocht er niet van komen. Wellicht laat ik u nog eens weten waarom. 

Nog even een paar oude bekenden gevonden op Facebook nadat mijn vorige account werd verwijderd om nog steeds onbekende redenen. Tot ik een foutmelding kreeg van de kunstmatige intelligentie die tegenwoordig Facebook in handen heeft:

Nee hè, niet weer? Shazbat! Duimen jullie even mee dat het dit keer met een sisser afloopt en mensen weer de controle terugkrijgen en ontdekken dat mijn account ten onrechte is afgesloten?

Dinsdag bleek de Facebook-ellende inderdaad mee te vallen. Klaarblijkelijk had de een of andere schurk of schurkin gepoogd in te loggen op mijn account en namens mij een filmpje te plaatsen. Het Facebook algoritme stak een stokje voor die actie en nadat ik een kopie van mijn paspoort als ID-controle had gestuurd en mijn wachtwoord had veranderd kon ik weer berichten lezen, plaatsen en reageren op nieuwsberichten van vrienden, familieleden en andere bekenden. Toch fijn. Zonder Facebook zou ik het een stuk lastiger vinden om van honderden mensen het wel en wee een beetje te volgen.

De vroegere oppas van mijn zoon wisselden verhalen uit over ons wel en wee tijdens een fijne wandeling. Hier hadden wij afgesproken:

Onderweg kwamen wij onder meer langs een dichtersmuur: 

druk op de knop naast de naam van een dichter en voilá, er klinkt een gedicht uit de muur!

Nadat ik haar had uitgezwaaid bij de bushalte werd ik thuis opgewacht door een ongeruste buurman: 'Je kat ligt vaak in mijn tuin een dutje te doen maar vandaag ligt hij best wel al lang stil.' Billy de Kat bleek inderdaad overleden. Mijn kattenlog van die dinsdag ging dus uiteraard vooral over Billy en een 'in memoriam' zit in de pen. 

Over overlijden gesproken:

'Wat vind jij ervan dat in Nederland duizenden mensen per jaar overlijden aan Corona? 'Niet erg. Het is niet veel op het totaal van de bevolking.' 'Wat vind jij ervan dat in Nederland 3 mensen onwel zijn geworden door het dragen van een mondkapje?' 'Dat is verschrikkelijk veel! Mondkapjes moeten verboden worden!'

Shoot me but leak.

Met andere woorden: ik begrijp corona-ontkenners écht niet.Ik heb er een paar in mijn vriendenkring maar het lukt hen niet mij uit te leggen waarom zij wetenschappers niet geloven terwijl die kunnen bewijzen dat zij onderzoek hebben gepleegd maar onbekenden op Facebook wél geloven 'want zij kunen dat weliswaar niet bewijzen maar zij zeggen dat zij zelf onderzoek hebben gedaan.'

Ik kan mij ook volledig scharen achter dit bericht:

Waarom zijn corona-ontkenners zo bang voor mondkapjes en vaccins? Zij hebben toch zo'n geweldig immuunsysteem? Dat beschermt hen tegen een ziekte die in Nederland duizenden doden per jaar veroorzaakt. Maar is blijkbaar niet goed genoeg om te voorkomen dat zij zich onwel voelen na een vaccinatie of door het dragen van een mondkapje. Ik vind dat raar.

En ik ben niet de enige. Blogcollega IamZero schreef er een goed en humoristisch stuk (klik) over. Mét uitleg en onderbouwing van de betreffende cijfers. Een bijzonder handig naslagwerk!

Voor mensen als Willem Engel is het te laat om hem met argumenten te overtuigen van zijn ongelijk. Hij vindt het namelijk normaal om zijn schapen op te roepen werknemers van de democratische rechtsstaat met de dood te bedreigen 'maar op een nette manier, hoor!' om daarmee bezwaar te maken tegen de arrestatie van een man die leden van het kabinet fysiek heeft bedreigd.  

Ook erg knap dat de bij de recente rellen in Rotterdam 'dodelijk getroffen' mensen die hij kent volgens zijn eigen zeggen niet zijn overleden.

De avond stond in het kader van weinig anders dan treuren om het verlies van mijn harige vriendje Billy; 

zijn voer en snoepjes gaf ik aan de kat van de buurvrouw. Dezelfe buurvrouw die mij hielp hem te begraven.

Een regenboogbrug stond klaar voor zijn overtocht naar de kattenhemel:

Uiteraard belde ik mijn zoon want Billy was in eerste instantie zijn kat. Daarnaast mocht ik diverse hartverwarmende steunbetuigingen ontvangen.

Woensdag werd ik onrustig wakker. Slecht geslapen. Natuurlijk. Want de laatste tijd werd ik vaak wakker met mijn kat naast mij die 's nachts lekker tegen mij aangekropen was. En nu dus opeens niet meer. Dat is best even au.

Gelukkig had ik ter afleiding ende vermaeck weer een Windowsprobleempje op te lossen: sinds kort worden afbeeldingen die ik download standaard opgeslagen met de extensie 'jfif'. Onhandig want de meeste van mijn 'open afbeelding met...' applicaties gebruiken dit bestandsformaat niet. Na een speurtocht over de interwebs vond ik de oplossing en nadat ik een wijziging had doorgevoerd in het Windows-register was het probleem uit de wereld. 

Een en ander kostte mij ruim een kwartier maar ik vond het de moeite waard.

Iets langer was ik bezig om samen met de buurvrouw ons wekelijks voedselpakket te halen. 

Natuurlijk stonden wij ook weer even stil bij het overlijden van mijn kat. Ook conretiseerden wij ons gezamenlijk plan om over een tijdje naar het asiel te gaan om twee katten uit een zelfde nest te adopteren zodat zij samen in onze gezamenlijke binnentuin kunnen spelen.

Een paar uur later kwam zij even kijken hoe het met haar buurman ging. Lief!

Toen kwam ook nog eens een vriendin even langs om letterlijk stil te staan bij het graf van Billy en mij een troostknuffel te geven. Ook lief!

Ook de vriend die die avond kwam eten schrok van het nieuws want ook hij was aardig gehecht aan mijn kat. Had niet echt zin om te koken maar veel brood en beleg in huis dus wij maakten tosti's.

Donderdag werd ik wakker na weer een onrustige nacht. Bij elk geluid in huis dacht ik even dat Billy dat veroorzaakte. Want zo gaat dat: na een overlijden is er vaak nog enige tijd een 'echo' in huis. Het zal nog even wennen worden. 'O ja, kattensnoepjes halen straks. O nee, toch niet.'

Had wat last van negatieve energie, geloof ik want ik werd afgewezen voor een baan terwijl ik al door was naar de volgende sollicitatieronde en toen ik mij meldde bij de enige schoenwinkel in Amsterdam die kleine herenmaten verkoopt - probeer maar eens goede herenschoenen te vinden in maat 38 - bleek de zaak net een paar weken gesloten:

Terwijl mijn broer zo lief was mij het geld voor een paar goede schoenen te schenken. Dus ik bestelde maar schoenen online (klik), net als al die andere mensen door wie wij onze kleinkinderen later moeten uitleggen wat een schoenenwinkel was. Ik vind het lastig, kleding kopen zonder te kunnen passen. Maar soit. Het zij zo.

In elk geval had ik lekker een stuk gewandeld: een half uur heen en een half uur terug.

Het was Thanksgiving. Dan kan ik het niet laten de mensen die geloven dat zij eeuwenoude vriendschap tussen blanken en indianen vieren even te wijzen op het échte verhaal van Thanksgiving. Zo ben ik.

'Veel plezier met jullie feestje, Amerikanen! Denk maar eventjes niet aan die miljoenen mensen die zijn afgeslacht door jullie voorouders zodat jullie hun land konden inpikken en Moeder Aarde konden beroven van grondstoffen, puur voor financieel gewin van een stel asociale egoïsten.'

Blanke Amerikanen vieren deze dag dat hun voorouders welkom werden geheten door een stel vriendelijke oorspronkelijke bewoners, ook al kwamen zij vanuit Europa illegaal het land binnen: precies nul van de eerste blanke bezetters onderdrukkers dieven moordenaars kolonisten hadden geldige papieren toen zij Amerika binnen kwamen.

Door mijn klantmanager van de gemeente werd ik gewezen op een kennismakingsdag waar werkgevers in contact kunnen komen met potentiële werknemers. Heel sympathiek maar het gaat om 'participatiebanen'. U weet wel: die komt u tegen op vacaturesites met in de omschrijving enthousiaste teksten als: 'Kom werken in een gezellig team! Wij betalen je reiskosten én je mag je uitkering houden in ruil voor GRATIS werkervaring! Als je na een half jaar nog steeds bij ons werkt betalen wij zelfs je lunch!'

Een vriendin belde even om te vragen hoe het met mij ging maar het lukte haar helaas niet mij op te vrolijken. Gewoon, even niet.

Haalde zelfs geen vreugde uit het schoonmaken van het aquarium van Karper de Goudvis, noch uit het doen van de was.

Werd deze dag alleen even blij toen ik dacht aan mijn jarige zoon. 26 Jaren jong inmiddels maar op deze foto ietsjes jonger:

Probeerde 's avonds de moed te verzamelen om de eetbakjes van Billy de Kat schoon te maken en op te ruimen maar bleef op de bank hangen met de film 'Arrival': hoe belangrijk wij ook datgene vinden waar wij op enige moment mee bezig zijn, een enkele gebeurtenis verandert onze prioriteiten. In het geval van de film: buitenaardse wezen die onze planeet bezoeken. In het echte leven - waarmee ik een bezoek van 'aliens' niet uitsluit - is dat vaak een plotseling overlijden van een geliefde. Omdat ik niet direct kon slapen keek ik maar meteen de film die er achteraan kwam: Autómata. Met Antonio Banderas. Speelt zich af in een redelijk nabije toekomst waarin 97% van de mensheid is uitgeroeid door een mondiale ramp. Dat was dus even genieten. 

Vrijdag las ik het bericht dat een afgesproken bijeenkomst die avond niet door zou gaan. Na de al niet zulke leuke berichten van de dag ervoor was dat wellicht net even teveel voor mij om te verwerken. Dus die dag deed ik weinig meer dan het verwerken van mijn emoties.

Thuiszitten is niet bevorderlijk voor de gemoedstoestand van extroverte personen. Gelukkig bleek deze dag Twitter een reddingsboei. Zo was daar opeens dit prachtige filmpje van de Noorse posterijen (in Noorwegen vinden kabinetsleden postbezorging een essentiële dienst, niet een manier om rijke zakenvriendjes nog rijker te maken):

Gekscherend had ik het er met een vriendin over om naar Noorwegen te emigreren. Ondermeer omdat daar niet wordt gesproken over inclusiviteit.Ook in Noorwegen zijn er racisten en andere domme mensen zoals je ook in elk land wel onkruid vindt. Dat is niet omdat mensen genderidentiteit en dergelijke ongemakkelijke onderwerpen vinden maar omdat inclusiviteit er als normaal wordt beschouwd.

Onwikkelde zelfs al plannen om een kvinne te vinden! 

Ook altijd een fijne afleiding om even om te glimlachen en over na te denken is God. God? Jawel. Hij heeft een eigen Twitteraccount en weet op vaak zeer puntige manier mensen die zich 'christen' noemen (maar het niet zijn) en andere hypocrieten op hun nummer te zetten.

In het nieuws was dat Gideon van Meijeren van Forum voor Democratie ambtgenoten 'verraders' noemde. Toen hem rechtstreeks werd gevraagd welke personen hij precies bedoelde krabbelde hij terug. Dat is laf. Bovendien: als hij mensen mag belasteren omdat hij vindt dat hij daartoe de 'vrijheid' heeft, impliceert dat dat anderen dus de vrijheid hebben hem een nazi te noemen. Wellicht is hij daar op uit want dan kan hij - net als zijn soortgenoten en in de woorden van een bekende geblondeerde populist - 'huilie huilie' gaan doen. Bewust polariseren heeft geen pas in een democratische samenleving. Hij heeft geluk dat hij in zo'n samenleving woont. Onder een dictatuur was hij waarschijnlijk direct monddood gemaakt. Onder bepaalde soorten regimes was zelfs het woord 'mond' weggelaten.

Mensen die graag roepen 'Vrijheid voor iedereen!' bedoelen per definitie 'Vrijheid voor mij!' en zijn zonder uitzondering egoïsten. Dat is geen mening maar een feit. 

Zoals het een feit is dat zogeheten 'wappies' er een alternatief soort logica op nahouden:

(Dit was duidelijk - gebaseerd op de tijdlijn van Piet - cynisch bedoeld)

Alsof je in 1976 zou zeggen: 'Vorig jaar overleden 500 mensen omdat zij geen autogordel droegen. Dit jaar 150. De cijfers zijn dus gedaald maar er gaan nog steeds mensen dood ondanks dat bijna iedereen een autogordel draagt. Autogordels moeten dus worden afgeschaft want zij beperken ons in onze vrijheid en werken niet eens!'

Had geen zin om alleen thuis te zijn, het weer was niet fijn voor een wandeling en bijeenkomsten waren afgelast en afgeraden. Dus ik ging een uurtje thee drinken (op gepaste afstand van elkaar) bij een buurvrouw voor ik mij nederzette om mijn wekelijkse 'verhaaltje op vrijdag' te bedenken, op te schrijven en te publiceren. Dit keer werd het een 'Ode aan Billy de Kat'.

De avond bracht ook niet veel vreugde want des land's leiders brachten weer eens slecht nieuws. 

Waar ik wel een beetje blij van werd waar de vele steunbetuigingen, onder meer via mijn favoriete 'In Memoriam' pagina. Heel veel mensen kunnen zich blijkbaar inleven in het verlies van een huisdier. Deze dag lukte het mij ook de vriendin van mijn moeder zaliger te bereiken die indertijd Billy als tweejarig hummel bij ons kwam brengen. Hij was geboren op een boerderij dus zij was heel blij te zien dat hij lekker kon ravotten in een grote binnentuin. Ergens drie hoog in een oud appartement zonder balkon had hij vast ook liefde en aandacht gehad maar had hij lang niet alles kunnen doen waar hij blij van werd: met honden en andere katten vechten, grote groene schreeuwvogels vangen en opeten, achter muisjes aan jagen...

Dacht eerst dat hij 16 is geworden maar las er wat oude blogstukjes op na en toen bleek dat hij in september 2013 bij ons kwam wonen en dus maar tien is geworden. Gevoelsmatig was hij véél langer bij ons. Zo zie je maar. 

Zaterdag liep ik wat verdoofd en verdwaasd rond in huis. Schijnt normaal te zijn na een emotioneel verlies. Ik deed dus niet echt veel: wat chatten met het vroegere baasje van Billy, wat administratie voor de Geheime Jongensclub, ik creëerde een aantal 'memes' (klik), streek een lading wasgoed en liep een rondje door de buurt.

Kwam eindelijk weer eens een beetje aan lezen toe en las 'Figures in Silk' van Vanora Bennet: een aardig inkijkje in het Engeland ten tijde van de Wars of the Roses. 

Werkte wat aan mijn Instagram-account. Het zal nog even duren voor ik weer ruim 800 volgers heb zoals op het account dat door Facebook werd verwijderd maar soit.

Zondag ging ik weer eens even kijken in het mapje 'vacatures' in mijn e-mail inbox. Bedroevend. Maximaal €12 per uur. Bruto. Allemaal in deeltijd. Een aantal zelfs onbetaald maar 'in een gezellig team!'. Nou dat zal je bank of wooncorporatie fijn vinden aan wie je je hypotheek- of huurlasten dient te betalen.  

Hoe moet je leven van een tientje bruto per uur in deeltijd?

'Ben weliswaar mijn huis kwijt maar het was supergezellig met de deurwaarder en de aardige politieagenten die mij mijn woning uit kwamen zetten. Ik kreeg zelfs een GRATIS kopje koffie van ze!'

Heb mij dus maar bij al deze 'gezellige' arbeidsbureaus afgemeld want dit schiet niet op. Intussen blijf ik maar stemmen op politieke partijen die vinden dat iederéén recht heeft op een normaal salaris, niet alleen maar kabinetsleden en hun vrinden uit het bedrijfsleven.

Liep een rondje door de buurt. Nog steeds wat verdoofd en verdwaasd na het verlies van mijn harige maatje.

Eind van de middag was ik op verjaarsvisite bij de lieve buurvrouw die mij hielp mijn vierpotige kameraad te begraven. Had wat lekkers voor haar meegebracht:

Na het verlies van mijn moeder, het uit huis gaan van mijn zoon, het einde van twee opeenvolgende liefdesrelaties en het verlies van een aantal vrienden door Corona en het zeer recente afgewezen worden voor een baan, was ik eerlijk gezegd geen erg gezellig verjaarsbezoek. Toch hebben wij ook wel wat gelachen, hoor, de buurvrouw en ik.

Om mensen als Doutzen Kroes kan ik intussen niet meer lachen. Natuurlijk mag iedereen zijn of haar mening hebben maar 7 miljoen fans die klakkeloos jouw mening nablaten doodleuk vertellen dat de anti-covid vaccins zijn ontwikkeld door een stel satanisten? Kom op zeg! Je weigeren te laten vaccineren 'want covid is een hoax dus ik doe niet mee aan al die maatregelen!' is nog tot daar aan toe maar stiekem bijna €20.000 aan coronasteun ontvangen (terwijl zij tientallen miljoenen op haar bankrekeningen heeft staan) van diezelfde overheid die je beschuldigt van satanisme is ronduit hypocriet. Dat is niet mijn mening maar een feit.

Een beetje goed nieuws dan: heel langzaamaan krijg ik weer een beetje zin om dingen te gaan ondernemen. Zo heb ik met een paar vrienden afgesproken hen binnenkort te gaan zien en spreek ik binnenkort een aantal potentiële werkgevers.

En wie weet ga ik eerdaags wel samenwerken met Olivier 'The Dutch Giant' Richters. Wij hebben ooit eens samen een filmpje opgenomen en via Instagram reageerde hij op een voorstel van mij:

Een werkloze dansschoolleraar reageerde op een reactie van mij op Twitter.

Wellicht kent u hem? Hij werd Bekende Nederlander door leugens te verspreiden onder zeer goedgelovige mensen en wist hen zelfs zoveel geld af te troggelen dat hij een stukje land in Spanje kon kopen van de opbrengst. 'Ik heb geld nodig voor mijn website en zo!' en massaal stortten mensen geld op naam van zijn stichting. Stomtoevallig - en geheel per ongeluk - bleek dat het nummer te zijn van zijn privérekening. En zijn schaapjes weten blijkbaar niet dat een website niet meer hoeft te kosten dan een paar tientjes per jaar. Maar soit.

Onlangs wilde ik jullie, mijn zeer gewaardeerde lezers ende lezerinnen, een filmpje laten zien van een Amerikaan die voor het eerst André van Duin ziet (in 'Bim, Bam') maar helaas was het filmpje al snel verwijderd. Mogelijk omdat de muziekrechten van het liedje bij een producent in Frankrijk zitten. Of zo. Hoe dan ook: ik vond een filmje van de goede man (ik ben fan van hoe deze Amerikaan op filmpjes reageert) waarin hij reageert op de Nederlandse kerstklassieker 'Flappie'. Om te voorkomen dat ook dit filmpje binnenkort wordt verwijderd, net als u het wilt bekijken, ben ik zo vrij geweest het neder te halen op mijn harde schijf en nu aan u te presenteren:

Kan emotioneel gezien nog even geen afstand nemen van de (fysieke) herinneringen aan Billy de Kat maar heb deze dag in elk geval zijn vachtborstel en het vorkje waarmee ik zijn voedsel prakte gewassen en opgeborgen. Het is een begin.

Het pleonasme van de week is tevens een alleraardigste alliteratie: een polariserende populist.

In de serie Onbekende Helden vandaag 'Tante' Truus Wijsmüller.

Marz van John Grant is de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Billy de Kat (in het Engels Billy the Cat, verwijzend naar de rebel Billy the Kid), Frank Williams, Stephen Sondheim en Sir Wilf Oldham 

Meer lezen? Mijn verhalenbundels