De week voorbij

Iedereen gaat anders om met - al dan niet ongevraagd - advies. Terwijl de ene het direct terzijde schuift vanuit de gedachte 'ik heb van niemand advies nodig!', gaat de ander er direct mee aan de slag, terwijl weer een ander graag wat tijd wil om er eens goed over na te denken. Zelf geef ik anderen ook wel eens advies. Maar het zou niet in mij opkomen om dan de volgende dag te appen: 'En, wat heb je gedaan met mijn advies? Waarom niet? Dan zal ik jou nooit meer advies geven!'

Ik vind namelijk dat ieder voor zich mag uitmaken wat hij of zij met mijn advies doet en zeker ook nooit zeggen: 'Zie je wel!' als men mijn advies niet opvolgt en er iets mis gaat. Hooguit 'Graag gedaan!' als men het advies opvolgt en het blijkt goed uit te pakken.

Geeft u wel eens iemand - ongevraagd - advies? Zo ja, stelt u daar voorwaarden aan? Wat doet u als iemand dat advies niet opvolgt?

=====================================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

=====================================================
Maandag speelde ik nog even met de instellingen van mijn nieuwe zakcomputer. Heb er zelfs al mee gebeld! Je zou het niet zeggen maar met een mobiele telefoon kun je tegenwoordig ook bellen. Diverse applicaties heb ik gegroepeerd in voor mij handige folders: Communidingesen (e-mail, SMS, bellen, Signal), Reizen & Eten (OV, sterrenkaart, landkaart, taxi en voedselbezorging), Spelen & Leren (DuoLingo, schaken, e-Reader, De Slimste Mens, 2048), Regelmatig Handig (Bankzaken, rekenmachine, takenlijst) en Kijken & Luisteren (fotograferen, Spotify, Youtube)

Na het bellen met een vriend en het delen van een pot koffie met een buurvrouw ging ik aan de slag. Superhandig dat ik een en ander al had voorbereid. Dat scheelt echt, mensen!

Tijdens mijn dagelijkse rondje sociale media kwam ik dit fraaie staaltje van egoïstisch denken tegen. Nota bene van een groep artsen:

Deze groep mensen noemt het kwalijk om andere mensen te willen beschermen. Leer dus niet zwemmen om anderen uit het water te kunnen redden, gebruik geen condooms om anderen te beschermen tegen SOA's, laat je niet vaccineren om te voorkomen dat je een ziekte verspreidt, rijd gerust auto met alcohol op: als je dan mensen doodrijdt is dat gewoon hun eigen schuld. 'Ieder voor zich!' is het motto van egoïsten.

Het is een algemeen kenmerk van de mensen die 'wappies' worden genoemd: stuk voor stuk zijn zij zeer egoïstisch. Zij malen niet om de gezondheid van anderen: het dragen van een mondkapje/een condoom/een autogordel vinden zij ongemakkelijk. Dat is de enige reden dat zij daar tegen zijn en het dus niet doen. Puur uit egoïsme dus.

Het was heerlijk weer en ik genoot ervan door in de tuin een boek uit te gaan zitten lezen: 'De Kleine Piketty' van Martin Visser en Wouter van Bergen is een samenvatting van het beroemde boek 'Kapitaal in de 21ste eeuw' van de beroemde econoom en machtig interessant.

Met de illustrator van mijn kinderboekje pleegde ik overleg over de vervolgstappen inzake de uitgave van het schrijfsel. Met een van mijn favoriete muzikale artiesten regelde ik een uitwisseling: een paar van mijn verhalenbundels voor een paar van zijn CD's.

Om een idee te krijgen van zijn muziek is hier een video van hem:

Normaal gesproken draagt hij geen 'Mozart'-pruik, hoor, maar ziet hij er ongeveer zo uit:

Verder deed ik weer eens het een en ander voor de Bewonerscommissie en mijn Vrijmetselaarsloge. Want je moet toch wat met je vrije tijd. Solliciteren bijvoorbeeld ook.

Het werk werd even onderbroken door een ongenode gast: een duif was mijn open raam binnen gevlogen en probeerde door een gesloten raam mijn woning weer te verlaten. 

Het kostte wat moeite om het dier ervan te overtuigen dat door een gesloten raam vliegen vrij onpraktisch is maar een paar omgevallen plantjes later 

was het toch gelukt en koos de verdwaalde duif weer het luchtruim.

Omdat ik allergisch ben voor appels maar er nog een aantal overhad uit mijn voedselpakket, bakte ik 's avonds appelflappen.

Dinsdag ruimden een Broeder en ik 'onze' kast op in ons clubgebouw in Amsterdam. 

Soms zijn vrijmetselaren net mensen dus ook zij kunnen er een zooitje van maken. Ook handig was het om te inventariseren wat wij in huis hebben om dan tijdig spullen te kunnen bestellen. Je zult maar opeens in het donker staan te wachten terwijl iemand met de zaklamp van zijn telefoon op zoek gaat naar kaarsen. Die er niet zijn omdat men vergeten is die tijdig in te kopen. Bijvoorbeeld.

Op de weg terug naar huis wilde ik mijn pakje aan de vriend in Amerika afgeven bij een postagentschap. Maar dat bleek niet te kunnen. Zonder dat men mij om toestemming vroeg heeft FedEx de handel in pakketpost naar de Verenigde Staten overgenomen van PostNl, voorheen TNT Post, voorheen TPG Post, voorheen PTT. Ik kreeg een foldertje mee met een streepjescode ('barcode' is Engels, hoewel je dat woord ook veel in zogenaamd 'Nederlandse' teksten tegenkomt) en iets meer dan een half uur later had ik alle stappen doorlopen, had ik een douaneformulier ingevuld en had ik het velletje papier met daarop adresgegevens met plakband vastgehecht aan de envelop met inhoud. Het kost even wat tijd en moeite maar dan heb je ook wat. Met name wurgneigingen in de richting van de persoon die bedacht heeft dat de nieuwe methode van poststukken verzenden naar Amerika 'handig' is.

Een potje thee leegdrinken met een buurvrouw bezorgde mij de nodige rust. Om nog even van de rust te genieten werkte ik even in mijn tuin. Zo verwijderde ik wat glasscherven die ooit een mooie glazen windvanger voor een kaars was.

's Avonds pleegde ik nog even wat overleg met deze en gene, maakte mijn aanwezigheid kenbaar op sociale media, leerde wat Franse en Indonesische woorden en gaf wat aandacht aan mijn kat.

Woensdag ging ik verder met het opknappen van mijn woning. Na een jaar slechts het hoognodige aan huishouden te hebben gedaan is dat best nodig. Zo heb ik nog een paar kisten vol boeken (onder meer uit de nalatenschap van mijn moeder en van de moeder van mijn zoon) te sorteren, weg te geven en netjes in mijn boekenkasten te zetten. Eigenlijk best een grappig besef dat je daardoor nauwelijks aan lezen toekomt.

's Middags haalde ik met een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket op 

en dronken wij een kopje thee op de goede afloop van die actie.

Nadat ik wat administratief werk had gedaan ten behoeve van de Bewonerscommissie nam ik de tijd om mijn woning nog wat bewoonbaarder te maken. De vriend die 's avonds kwam eten beschikte dus over enige loopruimte toen hij bij mij was. Wij zaten gezellig in mijn tuin aan de koffie na het eten toen een buurman langskwam. Met eten voor ons. De betreffende bak heb ik - uiteraard - geaccepteerd en in de koelkast bewaard voor een volgende gelegenheid. Wij gingen even langs bij een buurvrouw en onderweg sprak ik een andere buurvrouw. Zij is herstellende van 'het griepje' dat 'Covid-19' heet en kan het een en ander vertellen over langere tijd ziek zijn terwijl je toch een goed immuunsysteem hebt.

Ik geniet van de avondjes met deze vriend want hij beschikt over een grote algemene kennis en een brede interesse. Zo gingen deze avond de gesprekken over Smurfen maar ook over Sasquatsch, bespraken wij drummers van vrouwelijke Japanse rockbands en de beste manier om een eitje te bakken.

Donderdag werd ik gebeld met een verrassende mededeling: een van de bestuursleden van de Bewonerscommissie waar ik secretaris en penningmeester van ben zou zijn overleden. Daardoor had woningcorporatie Ymere eenzijdig de bewonerscommissie op non actief gesteld. In elk geval tot de leden uit hun midden een nieuw bestuurslid hadden gekozen. Verrassend want zowel de voorzitter als ik hadden geen actieve herinnering (om onze demissionaire kabinetsleden te citeren) aan onze eigen uitvaart. De dame die onze contactpersoon is bij Ymere blijkt er niet meer te werken. Dat verklaart in elk geval waarom zij al lange tijd niet reageerde op onze e-mails en telefoontjes. Ymere heeft een interessante manier ontwikkeld om contact te houden met haar huurders.

Het was prachtig weer dus een uitnodiging om die middag op een terrasje door te brengen sloeg ik niet af. In goed gezelschap van een goede vriendin en een goed glas bier.

Opeens was het avond en na 'nog één biertje dan' liep ik langs (de achterkant van) de bloemenmarkt 

naar de halte van de tram die mij thuis bracht.

Vrijdag schreef ik een verhaaltje, meldde mij aan voor een workshop*, wisselde mijn lakens, speelde met de kat, bekeek een paar interessante vacatures en wilde eigenlijk weer eens naar de brouwerij gaan maar zag af van dat voornemen na een paar overwegingen: mijn knie was wat opgezet en ik had spierpijn. Bovendien weet ik dat niet al mijn collega's geloven dat het Covid-19 virus een reële gezondheidsbedreiging is. Dus ik denk dat ik maar even wacht tot ik in elk geval mijn tweede vaccinatie heb ontvangen. Natuurlijk geeft dat geen 100% zekerheid dat je het virus dan niet krijgt maar in elk geval is de kans op ziek worden (en/of het virus verder verspreiden) dan met ongeveer een factor twintig verlaagd. 

*Vreemd genoeg is er geen adequate Nederlandse vertaling van het Engelse woord 'workshop': 'korte, intensieve cursus, gegeven aan een relatieve kleine groep mensen'. Iemand?

Inmiddels is duidelijk dat verreweg de meeste mensen die nog op de IC belanden door toedoen van het virus niet gevaccineerd zijn. Zomaar opeens - nu zij naar adem liggen te happen - willen vele 'anti-vaxxers' opeens liever wél het vaccin ontvangen. Maar een (steeds kleinere. Want ze sterven bij bosjes) groep weigert nog steeds te geloven dat het virus bestaat en weigert letterlijk tot de laatste snik te geloven dat een vaccin hen kan beschermen.

Over Corona-ontkenners gesproken: ik ging op sociale media in gesprek met een paar mensen die in een andere 'bubbel' leven dan ik. Om de term 'wappies' maar te vermijden. Het gesprek ging over kunst en cultuur. Met name over de vraag: dient dat gesubsidieerd te worden? Met een gesprekspartner was ik snel klaar want zijn eerste argument sloeg niet op de vraag en in zijn tweede bericht noemde hij mij 'linkse rat'. Dat is typerend voor veel van zijn groepsgenoten, helaas: zodra de argumenten op zijn (meestal is dat heel snel), beginnen zij te provoceren. Zij hopen door zich slecht te gedragen een negatieve reactie uit te lokken zodat zij 'huilie huilie' kunnen doen: 'Juhuf, hij is onaardig voor mij. Boehoehoe!' Dat kinderachtige gedrag tolereer ik niet meer. Als ik als juf zo'n kindje in mijn klas had, zou ik hem op de gang zetten. 

Met een ander ontwikkelde zich een aardige conversatie waar uit kwam dat hij vindt dat geen enkele vorm van kunst subsidie verdient, behalve kunst die hij persoonlijk mooi vindt. Hypocriet natuurlijk. Maar wel helder. En wij wensten elkaar oprecht een fijne avond.  

Het was weer heerlijk weer dus ik liep een rondje om het blok en zat even aan de waterkant. Waar ik werd begroet door een duif.

Ook leuk: ik kon zien welke sterren boven mijn hoofd stonden dankzij een appje op mijn nieuwe mobiel:

Op mijn oude mobiel kon ik dat appje ook zetten maar dat had weinig zin: dat gebruiksvoorwerp zat in een lagere prijsklasse en had daardoor geen ingebouwd kompas. Onpraktisch dus bij dit soort zaken.

Ik keek een stukje (opening van) de Olympische Spelen in Tokio, deed het een en ander aan mijn huishouden, deed mijn fysieke en mentale oefeningen en deed het verder rustig aan. Misschien had ik dat laatste biertje van de avond ervoor moeten laten staan. 😁

Zaterdag ging een afspraak niet door dus ik had onverwacht een paar uurtjes extra tijd. En geen verplichtingen. Oké, er is natuurlijk meer dan genoeg te doen: voorbereiden BTW-aangifte, solliciteren, overzichten produceren voor de drie verschillende stichtingen en verenigingen waar ik vrijwilligerswerk voor doe, voorbereiden van een gesprek met mijn huidige werkgever, redigeren van uit te komen boeken, het verder schrijven aan een roman en aan een boek dat een mix van fictie en non-fictie zal worden omdat het over mijn familie gaat door de ogen van mijn moeder en lang niet alle details bekend zijn, een verbouwing in huis, afspreken met vrienden, et cetera. Maar deze dag dus even niet. 

Dus ik zette een kastje te koop 

(met inhoud en al)

en sorteerde een kist vol boeken uit mijn eigen collectie maar ook die van mijn moeder zaliger en uit die van de dit jaar overleden moeder van mijn zoon:

'Welke kan ik als cadeautje weggeven? Welke mogen blijven? Welke gaan in de lokale boekenkastjes in de buurt?' Het leek wel werk!

Maar ik nam toch even de tijd om te lezen. Kees van Kooten is een bijzondere man en hij schrijft geestig. Ik las: Zwemmen met droog haar'.

In de aflevering Star Trek: Voyager die ik die avond keek zat deze scène:

Kon het niet helpen te glimlachen bij de herinnering aan de tijd dat mijn moeder dit liedje prachtig voor mij zong toen ik nog maar een heel jong Terrenceje was.

Zondag ging ik lekker aan de slag. Met hulp van een takenlijstje. 

Voor dingen die ik per se die dag gedaan wil hebben gebruik ik weer het appje dat ik vanwege ruimtegebrek van mijn oude mobiel moest verwijderen. Natuurlijk zijn er betere takenlijstappjes (ik ben fan van Zenkit, de opvolger van Wunderlist) maar voor een simpel rijtje als boodschappen, wie je wil uitnodigen voor een feestje of zo voldoet deze prima. En voor een 'Trekkie' is-ie gewoon leuk want behalve qua uiterlijk doen ook de bijbehorende piepjes en bliepjes denken aan Star Trek: The Next Generation. En je kunt taken opgeven door die eenvoudigweg in te spreken! Handig voor mensen als ik voor wie de toetsen op het mobiele toetsenbordje in de loop der jaren steeds kleiner zijn geworden. Handig is ook dat ik niet word herinnerd aan de tientallen andere taken die ook nog op mij liggen te wachten.

Toen ik terugkwam van mijn wandeling

wijdde ik mij aan een monumentale taak: het afluisteren van 72 voicemailberichten. Waarvan ik met verreweg de meeste niets hoefde te doen.

Omdat de televisie toch aanstond (nadat ik die had aangezet), keek ik een stukje Olympische Spelen. Raar hoor, lege tribunes. Naar voor de atleten. Heb zelf als acteur eens meegemaakt dat er een foutje was gemaakt in de planning en wij daardoor voor een nagenoeg lege zaal optraden. Er konden er zo'n 500 in en er waren nog geen dertig mensen die naar onze voorstelling keken. Technische crew en theaterpersoneel niet meegeteld. Niet leuk en je mist een hoop energie. Voor diverse Amerikaanse sporters vond ik het daarom leuk dat Jill Biden hen live vanaf de tribunes toejuichte. Als een soort 'moeder des vaderlands'. 'As if my own mom was there to support me and give me energy', verklaarde een der sportlui. Mooi vind ik dat.

Het pleonasme van deze week is: een depressieve clown

De muziek van deze week is van een Indonesische band. Hier is Voice of Baceprot met 'School Revolution'

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Robby Steinhardt

Meer lezen? Mijn verhalenbundels