De week voorbij (een Corona-dagboek)

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/


=======================================================================
Ook in pré-Corona tijd wist men vaak niet wat te doen: 'Help, Netflix doet het niet! Wat moet ik nu doen!?' is niet alleen tijdens periodes van zelf-isolatie een veel gehoorde kreet. Bovendien ontdekken mensen opeens dat de godganse dag zitten Netflix'en eigenlijk helemaal niet zo leuk is als zij vooraf hadden gedacht dat het zou zijn.

Ook mensen met kinderen weten vaak niet wat te doen. 'Hoe dan?' vroeg ik mij vertwijfeld af terwijl ik mijn handen ten hemel wierp. Dus ik gaf wat tips:

Maandag wilde ik uitslapen maar de lokale bouwlieden hadden andere plannen. Of wisten gewoon dat ik die nacht ervoor tegen half drie 's nachts pas in bed lag. Dat kan natuurlijk ook. Omdat ik dan toch wakker was maar even werken. Tot er zich een noodgeval aandiende: een bedlegerige schrijvende vriend had vers papier nodig. Dus op de tram naar de papierwinkel voor dit machtige avontuur: schrijfpapier halen! Met het een en ander aan obstakels is de missie uiteindelijk geslaagd. Hier de trotse beveilger (foto met zijn toestemming) die het pakket voor de zieke vriend aannam:

(Maar toch een beetje vaag in verband met privacy. Vond ik wel zo netjes.)

Bij de apotheek in het betreffende ziekenhuis 

kocht ik een lekker vers pakje anti-histamine tabletten en flirtte wat met de dame aan de balie. Want ook in Corona-tijd kan ik het flirten niet laten. (Mijn mondkapje werkt! Want meer mensen durven dan met mij te praten.) Een vriendelijke stem deed mij omdraaien en ik keek in het glimlachende gezicht van de vroegere assistente van mijn allergoloog.

Ik liep een stukje door het Oosterpark want het weer was te mooi om niet een klein stukje om te lopen tussen winkels en ziekenhuis:

Bij de bakker onderweg vroeg ik naar beschuitbollen. Vragende blik. Ook navraag bij een collega van de verkoopster bood geen soelaas: nooit gehoord van beschuitbollen. Blijkbaar is de term (laat staan de lekkernij) onbekend bij mensen van onder de veertig. Spijtig.

Intussen was het zomaar opeens drie uur 's middags toen ik mij bij een buurvrouw meldde met voor haar onderweg gedane boodschappen waarbij ik ook even de buurtbeheerder sprak. Aardige man. Even bij haar in de tuin zitten uithijgen met een kopje thee en een babbel. 

Fijn. Rust. Relatief dan want het verbinden met vrienden via de app ging gewoon door. De 'Verbinding' is groot deze dagen!

En ik hou van het maken en ontvangen van 'grappjes' ('Grapjes maken via WhatsApp, WeChat of Messenger of wat voor communicatie dienst dan ook) en wanneer ik geliefden kan steunen door hen korte inspirerende teksten (in een plaatje, platte tekst of met videos) en/of grappjes te sturen, dan doe ik dat met alle liefde. Omgekeerd geniet ik op mijn beurt van de (vooral mentale) steun die ik op die manier mag ontvangen.

Thuis even de lakens gewisseld, met twee bekenden zitten bellen en met drie zitten appen en even plat. Opeens best moe en veel last van mijn been. 

Dacht dat ik de wekker had gezet maar blijkbaar was het bij een gedachte gebleven. Dus gelukkig maar dat een vriendin mij appte en het bijbehorende deuntje mij uit mijn diepe sluimering deed ontwaken. Ik appte terug dat ik dankzij haar op tijd zou zijn voor een online vergadering en mocht toen de deur openen voor een buurvrouw met wie ik even een kopje thee deed voor ik de betreffende vergader-app opende en als deelnemer en Secretaris inlogde voor een avondje virtueel Vrij Metselen. De 'Geheime Jongensclub' kan dus ook online bijeenkomen.

Het 'Bouwstuk' (een voordracht) leidde tot een boeiende wisseling van meningen rond het corona-virus en de invloed ervan op het sociale, economische en spirituele leven van alledag: 'De ervaring maakt de mens', 'Wanneer de oorzaak van onrust wordt benoemd keert de rust weer', 'Kennis biedt troost'.

Dinsdag (na ruim zes uren slaap!) met collega's per ap en e-mail overleg gepleegd en hard aan het werk voor de brouwerij. Werk is voor mij een prima afleiding ('En een uitstekende remedie tegen verveling!', raadt ik mensen aan die mij melden dat zij zich vervelen.). 

Ook de koffiepauze delen met een buurvrouw werkt voor mij prima als afleiding.

Werk werd even onderbroken door een babbel met een buurvrouw en de buurtbeheerder. Over het aanpakken van de gezamenlijke binnentuin en zo en overleg tussen Bewonerscommissie en VvE. Daar gaat wel eens iets mis in de communicatie. Vooral omdat die niet plaatsvindt en mensen die een appartement op de begane grond kopen blijkbaar in de vooronderstelling leven dat zij dan automatisch het recht hebben zich een stukje van de gemeenschappelijke ('Hallo, wat betekent 'gemeenschappelijk'?, mensen? Dat je je met het gemeenschappelijk bezit mag doen en laten waar je zin in hebt? dacht't dus effe niet, hè!') toe te eigenen.

Tussendoor even een handwasje gedaan en staan babbelen met een aan mijn slaapkamerraam staande vriend.

Wilde einde van de werkdag eigenlijk even dutten maar een vriendin haalde mij over tot een wandeling. Ook rust en dus ook fijn.

Dat was de meditatie sessie van Jeff Foster ook, die avond! Die duurde twee uren waarbij ik tijdens de inleidende meditatie ontzettend veel mijn mond gapend openzette. 'Laat als oefening voor jezelf eens alles los wat je ooit geleerd hebt over bijvoorbeeld angst. Je hebt geleerd dat je hartslag dan omhoog gaat, dat je je onprettig voelt en zweterig en zo. Maar stel dat je ouders of wie dan ook je níet hadden verteld wat 'angst' is, wat zou je dan echt voelen?' Dat. Heel gaaf! 

Kon daarna weer helder kijken. En dat bedoel ik letterlijk: vieze vlekjes op de koelkastdeur die ik normaliter alleen zie als ik mijn contactlens in heb zag ik nu zeer duidelijk zitten. Best vervelend want ben daarna een uur door mijn keuken gegaan met een doek en een sponsje. 

Daarna nog heerlijk tot twee uur 's nachts zitten chatten met een dierbare. Niet verstandig, ik weet't. Maar zó fijn!

Een beetje spijt dus toen woensdag de wekker geen medelijden toonde en half dronken van de slaap naar de computer gewandeld voor weer een van die nieuwe 'gewone' werkdagen. Na een eenvoudig ontbijt: een bakje yoghurt met (door een vriend zelf gebrande) pitjes en zaden en een flinke scheut verse koffie er in:

Wéér mocht ik collega's erop wijzen dat de handleiding voor het uitvoeren van administratieve procedures altijd geldig is. Of ik op twee meter of twee kilometer afstand zit of niet (communiceren gaat ook op kantoor via e-mail en WhatsApp dus wat is het probleem nou eigenlijk écht?) dat maakt voor het werk dat ik geacht word te doen echt geen ...nu ja, helemaal niets...uit.

Wat betreft het nieuws in de wereld maakt ik mij zorgen om de Amerikaanse leden van mijn netwerk. Niet alleen hebben zij te maken met een zeer incompetente president (klik), een zeer incompetente adviseur (klik) en zeer incompetente gouverneurs (klik) maar ook met 'rechts geluid'. Dat zijn gekken die idioten zover krijgen dat zij ontzettend domme dingen doen.

Alex Jones (van de 'Alu-hoedjes' bron Infowars) riep mensen op te protesteren tegen de 'lockdown'. Waar zijn goedgelovige (een net woord voor 'dom') achterban gevolg aan gaf (klik. Op eigen risico.).

Bij een eerder akkefietje (Klik. Maar beter van niet.) noemde hij zich voor de rechtbank 'entertainer': 'Niet mijn schuld dat mijn kijkers geen humor hebben, edelachtbare, en geloven in de nonsens die ik als grap verspreid!?'

Nog zo eentje die mensen die zich 'rechtdoorzee' of realist noemen maar opvallend vaak gewoon ordinaire racisten en/of domoren zijn: 'Waarom haal je de politie erbij om mij aan te geven voor bedreiging? Toen ik in je oor fluisterde dat je je kinderen nooit meer levend terug zou zien was dat een grap, hoor! Jij hebt écht geen humor!'

Via een appje liet een vriendin mij weten: 'Je nieuwe bestelde mondkapjes zitten in je brievenbus!'

Koffiepauze met een kopje thee (...) en een buurvrouw en - op gepaste afstand - een buurman.

Mijn lunchpauze was perfect getimed want een lieve vrijwilligster van Guerilla Kitchen (klik) was aan de deur om mij te voorzien van een wekelijks voedselpakket naar aanleiding van mijn plotseling gedaalde inkomen.

Omdat er opeens veel aanmeldingen zijn (vooral van zelfstandigen die hun inkomsten hebben zien wegvallen) kan de 1,5m-regel ter plaatse niet meer gehandhaafd worden en worden tegenwoordig bijna álle pakketten bezorgd in plaats van alleen die aan fysiek minder gezonde buurtbewoners.

In plaats van een rondje wandelen wandelde ik naar het voedseldistributiepunt om een uurtje te helpen met het vermorzelen, verscheuren, breken en anderszins volledig kapot maken en hardhandig in een kleine donkere ruimte proppen van nare ex-en die lieve vriend(inn)en pijn hebben gedaan lege verpakkingen.

Gek hoor, zo'n lege straat in een grote stad op een doordeweekse middag:

Thuis nog even een kopje thee met een buurvrouw voor ik doorging met de administratie van een - helaas nog steeds - noodlijdende kleine brouwerij.

Een half uurtje werken voor de maandagavondclub in het kader van 'vrijwilligerswerk is geen vrijblijvend werk' en het avondmaal voor die avond prepareren: een zelf geknede pizzabodem rijst graag even een uurtje of zo. Lekker buiten onder de lentezon.

O ja: ik checkte even Facebook dus hier nog even een praktisch bericht voor iedereen die dit leest en doet aan 'thuiswerken': je baas zit ook op Facebook en ziet dus dat jij je lunchpauze pakt om kwart over tien, half twaalf, tien over een, half drie én kwart over vier. Oké?

Het weer was gewoon té mooi om er geen stadswandeling aan te wijden. Daartoe uitgenodigd door een vriendin. Samen zagen wij bloemen, grachten en een prachtig strijklicht die de stad ene dromerige aanblik gaf.

 Lekker hoorntje met een bolletje kokos- en een bolletje hazelnoot ijs!

Mooi hè, dat strijklicht?

Kwam in gezelschap van een glimlach van tevredenheid in mijn eigen straat op het moment dat een vriend net met zijn fiets diezelfde straat in reed met de intentie bij mij aan te bellen om samen het avondmaal te nuttigen.

Hij en ik deelden een pot thee met een buurvrouw, praatten in de binnentuin met een paar andere buren (een buurvrouw (ja, ik heb meer dan twee buurvrouwen) had toevallig ook die middag gewandeld en vertelde daar zeer enthousiast over: 'Wel een beetje raar om de Wallen leeg te zien: geen toeristen, geen dames en geen klanten. Maar de stad lag er prachtig bij!'

Goed. Pizza dus. Een bodem bestaande uit een mix van meel van kikkererwten en meergranenmeel. Twee eieren er in, drie teentjes knoflook, diverse kruiden en een flinke scheut van mijn favoriete bier.

Kletsen, babbelen, muziek luisteren, roddelen, angsten en verwachtingen uitspreken, afscheid nemen. Tegen twee uur 's nachts. Een vriendin voor de deur. Binnenlaten. Samen lachen, samen luisteren. Naar elkaar en onszelf. Samen filmpjes kijken, grapjes en emoties delen. De vogeltjes horen fluiten en besluiten te gaan slapen. Verbinding. Vanuit het hart.

U leest nu het blog van een zeer dankbaar mens.

Donderdag gewekt door een buurvrouw. Die op mijn woonkamerraam klopte. Om een uurtje of half een. Na een heerlijke (maar toch wat korte) nachtrust. Douchen, zomerkleding aan en naar het park

waar ik had afgesproken met een nicht en een achternichtje (haar dochter dus). Beetje babbelen, heerlijke zelfgemaakte Indische hapjes knabbelen,

(Kue dadar (klik) is heerlijk!)

de door een vriendin voor hen gemaakte mondkapjes overhandigen en keurig op anderhalve tot twee meter. Gaat op zich prima. Maar wij misten het knuffelen en dingen die ooit normaal waren zoals even een bovenarm strelen in een gebaar van 'dankjewel'. Mijn nicht en achternicht stonden mij toen mijn afgestofte spiegelreflexcamera (voor de liefhabbers: Canon EOS 450D) weer eens ter hand te nemen:

Heb nog wat oefening nodig met de lichtinstellingen, zie ik. Maar soit.

Een vriendin kwam even langs op doorreis door het park. Fijn. Heel fijn.

's Avonds toch maar aan een troostpatatje met een flesje cola (ik weet het: niet erg gezond. Maar minder ongezond dan een halve fles whisky in je eentje leeg zuipen om opkomende negativiteit te onderdrukken dacht ik zo. En een soort van equivalent van een flinke pot Ben & Jerry's leeg lepelen.

Een uurtje beeldbellen met een verontruste vriendin werd onderbroken door een kort bezoek van een vriendin met wie ik emoties (en frustraties en grapjes en angsten) mocht delen.

Een paar e-mails opstellen en versturen, mondkapje gewassen en mijn tweede mondkapje alvast klaargelegd voor de volgende dag, uitgebreid douchen en voor middernacht (Ik kan het heus wel, hoor!) plat gaan liggen en de ogen gesloten. Met een milde glimlach op de lippen en iets meer rust in mijn hoofd dan een halve dag eerder.

Vrijdag keurig op tijd voor de computer plaatsgenomen om te werken aan de administratie van een brouwerij. Met hernieuwde energie want virtuele kusjes 😘 en knuffels 🤗 halen het natuurlijk niet bij echte maar helpen wel degelijk je beter te voelen. Al is huid op huid contact nog belangrijker. En bijvoorbeeld keihard nodig bij de aanmaak van oxytocine, een stofje dat zorgt voor meer weerstand tegen virussen. 

Een uitnodiging van een vriend om bij hem in de tuin een kopje koffie te kunnen genieten kon ik niet weerstaan.

Na de koffie en een babbeltje met hem en zijn vriendin over de heerlijke oase achter zijn huis die hij de naam 'tuin' heeft gegeven ging ik weer aan het werk. Ditmaal op locatie. De fysieke brouwerij dus. Met mijn werkgever samen even een boekhoudkundige ingewikkeldheid bekeken waar wij beiden niet uitkwamen en dus ter plaatse in de tijd externe hulp ingeschakeld. Intussen even praatjes (allemaal keurig op afstand) met een paar collega's en een paar lekkere biertjes gehaald om daarmee mijn koelkast te vullen.

Even daarvoor was ik langs geweest bij de buren van de kaasboer (klik). Fijn om de heren weer even te zien!

U kent hen én de brouwerij waar ik werk nog steunen. Met de aanschaf van een pakket bier+kaas (klik) als afsluiting van een video conference met uw thuiswerkende collega's bijvoorbeeld:

Een vriendin van mij kwam begin van de avond - had net een bordje vol biologisch verantwoordde tomatensoep op - langs en nam een vriendin van haar mee die ik kende van mijn pré-Corona favoriete uitgaansgelegenheid. Een half uurtje kennismaken met een lekker biertje erbij. Ik dronk uit een glas, zij uit het vers schoongemaakte en in een theedoek aangegeven flesje om contact met mijn spullen tot een minimum te beperken. Aangenaam kennis te maken!

Daarna had ik een kwartiertje om mij mentaal voor te bereiden op een verse geleide meditatie van deze meneer (klik). Fles water vullen, kussentje achter mijn rug op het campingmatras dat ik als meditatiekleedje gebruik, inloggen in Zoom en nog even de kat aaien na het bijvullen van zijn eetbakje.

Moe én verkwikt dik twee uren later even een gekookt ei gegeten en daarna mijn schrijfvingers aan het werk gezet: chatten, uitwerken van blog-aantekeningen, proberen te begrijpen wat ik maanden geleden op een briefje heb gekalkt. Fijne muziek erbij en opeens is het half twee.

Zaterdag las ik dat mijn arme Amerikaanse kennissen en familieleden door hun president wordt geadviseerd een door hem zelf bedachte methode te gebruiken om het Corona-virus te bestrijden: 'Dettol werkt goed om het virus van deurkrukken af te vegen en zo, toch? Welnu: wat als je Dettol of een ander desinfecteermiddel zou gebruiken om het virus rechtstreeks uit de longen weg te jagen? Je hoeft het mensen alleen maar te laten slikken, via de huid te laten opnemen of in hun bloedbaan te injecteren!' Zelfs als grap is het niet leuk. Ook échte mensen zijn dat met mij eens. Zie hier (klik) een compilatie van reacties op de persconferentie waar hij - in iets andere bewoordingen - bovenstaand advies gaf aan het Amerikaanse volk. Dan kan hij weliswaar de volgende dag beweren dat het 'een grap' was maar wie de persconferentie ziet weet dat hij het als serieus voorstel bracht. Een waardoor tientallen mensen ernstig ziek zijn geworden omdat zij besloten desinfecteermiddel of allesreiniger te drinken 'want mijn geweldige president die het beter weet dan wetenschappers zei dat het werkt!'

Daarnaast is ontdekt dat een 'christelijke' lobbygroep hem vroeg mensen te adviseren speciaal bleekmiddel te drinken. Stomtoevallig natuurlijk dat zij dat 'speciale bleekmiddel' verkopen.

Maar goed: ik chatte met wat vrienden (oké, vriendinnen), had een uurtje een vriend op de koffie, at ging even de deur uit voor een korte wandeling en bananen, at er een op

en bemoeide mij met het huishouden waarbij ik meerdere appjes en op andere wijze aan mij gerichte berichten tijdelijk negeerde. Even tijd voor mijn goudvis, kat, planten en mijzelf. Muziek afspelen hoort daarbij. Spotify is daar prima geschikt voor hoewel ik ook graag vinyl draai. En met liefde:

Voor mij (en ik ben niet de enige) is een goede vinyl plaat als een geliefde: lekker stevig beetpakken, voorzichtig uit de bescherming halen, kusjes op geven, er helaas onvoorzichtig mee omgaan en krasjes op achterlaten, afscheid nemen bij een verhuizing, jaren later terug vinden (of eentje die er op lijkt) en ontdekken dat de herinnering afwijkt van het werkelijke geluid.

Een vriendin kwam even langs voor een babbeltje-op-afstand en dat was fijn.

's Avonds in mijn eentje gedanst in de woonkamer. Op de heerlijke klanken die een DJ-familie liet horen via een livestream op Facebook die ik dankzij een combinatie van vernuft, moderne technologie (hé, een pleonasme!) en magie via mijn televisie-apparaat kon laten afspelen. Met mijn trouwe Lenovo Motorola G5 mobieltje schoot ik dit filmpje van het geheel:

Zondag had ik een vriend op de thee en samen haalden wij even mijn nieuwe bijzettafel op bij een buurman die één portiek verderop zijn domicilie heeft. Ben fysiek niet heel veel gewend maar het viel mij niet tegen om de tafel in kwestie een trap met smalle treden af te sjouwen, enge (als in niet wijde) bochten in ruim en eeuw oude gangen te laten nemen en bij mij thuis te plaatsen:

Jammer dat u de tafel even niet kunt zien want terwijl ik mijn boekenkast herinricht dient-ie tijdelijk als figurant in een scène in een boek waarin een jong meisje bij haar oom thuis vraagt: 'Eh...waar kan ik mijn kopje thee zeerzetten, oom? 'Op je schoot, natuurlijk, kind. ' 'Maar oom, waarom doet u niet wat boeken weg, dan, als u zo weinig ruimte heeft?' 'Lieve, lieve meid. Die vraag is bijna net zo erg als die keer dat jij oom vroeg of je zijn plasser even mocht zien. Of nee, erger.'

Daarna ben ik gaan wandelen,

 'She loves me, she loves me not...'

heb op een grasveld liggen lezen,

schreef een stukje,

haalde wat verse groenten en deed een dutje. Was moe. Intussen waren de opgezette linzen goed geweld en kon ik die koken samen met wat wortel, worst en lijnzaad. Ziet er misschien niet zo uit maar was best een lekker maaltje:

Het voelde goed een lieve tante even aan de telefoon te hebben en daarna de avond te eindigen met het versturen van een paar lange e-mail berichten terwijl ik in mijn ooghoek beelden op TV zag bewegen.


De persoonlijke inzichten van deze week:
Je hoeft niet bezig te zijn om je 'nuttig' te voelen
Sommige gevoelens zijn 'leuk', anderen doen 'pijn' maar alle gevoelens mogen er zijn.
(Excuus voor de rijmelarij maar dat is echt toevallig.)

De Engelstalige stukjes van deze week:
https://terrebelius.blogspot.com/2020/04/on-social-distancing-and-bullies.html
https://terrebelius.blogspot.com/2020/04/in-heaven-poem.html
https://terrebelius.blogspot.com/2020/04/blind-poet-poem.html

(Drie Engelstalige stukjes, naast je reguliere Nederlandstalige blog? Jazeker! Ik schrijf mij een kramp deze dagen.)

No Harm (in een prachtige live uitvoering) van Editors is de muziek van deze week:


Het pleonasme van de week is: 'potentiële kandidaat'

Meer lezen? Mijn verhalenbundels