De week voorbij

Een opvallend nieuwsitem uit de afgelopen week (vind ik erg moeilijk, uit alle nieuwsberichten eentje pikken om het over te hebben) vond ik het rapport van de SCP (klik) naar de resultaten van de uitvoering van de Participatiewet, een stokpaardje van regeringspartij 'Iedereen die niet werkt is een luie uitkeringstrekker! Behalve bejaarden en ex-politici.'' VVD. Conclusie: de Participatiewet (Mensen dwingen gratis te werken 'in ruil voor GRATIS werkervaring én je mag je uitkering houden!') werkt niet. Want wat heeft de overheid ontdekt na vier jaren van gewichtig onderzoek? Arbeidsongeschikten zijn arbeidsongeschikt. Goh. Knap. Bovendien heeft de Europese Commissie al eens geconstateerd dat het hier gaat om dwangarbeid. Namelijk: mensen die werken (al dan niet gedwongen) moeten ten minste het geldende minimumloon ontvangen.

Voor veel arbeidsongeschikten is het zinnetje 'Je bent gewoon te lui om te werken!' een 'trigger'.

Iedereen heeft zo zijn of haar 'triggers': uitspraken, woorden, zinsnedes waardoor je van het ene op het andere moment een negatieve inslag krijgt. Bij mij werkt het zinnetje 'Je moet mij aanvoelen!' als een wapperende (de kleur rood is voor het publiek duidelijk zichtbaar en verhult het bloeden) lap op een stier. Dubbel effect want ik reageer slecht op de zinsnede 'je moet' én op het woord 'aanvoelen'.

Dus toen iemand eens op mijn tirade over 'moeten' en 'aanvoelen' reageerde met 'Je moet je niets aantrekken van mensen die vinden dat je hen moet aanvoelen.' voelde die persoon mij niet echt aan. Het lukte mij maar met moeite om niet fysiek agressief te worden op dat moment.

Wat zijn uw 'trigger' woorden?

Maandag begon ik officieel in mijn nieuwe baan bij een huurdersbelangenvereniging. Als ingehuurd zelfstandige. Dus even mijn inschrijving bij de Kamer van Koophandel aanpassen omdat het voor het bestuur van de stichting er een beetje raar uitziet om een entertainer in te huren als office manager. Werk in principe met twee collega's op kantoor: eentje op maandag en een andere op donderdag. Een bestuurslid leidde mij rond in de bedrijfsstructuren en mijn nieuwe directe collega's leidden mij rond in het kantoorpand.

Had dus een hoop nieuwe indrukken te verwerken (maar ook een paar kankergevallen in de directe omgeving en andere emotionele nieuwtjes te verwerken) en misschien wel daarom werd ik tegen het eind van de werkdag geplaagd door een stekende maagpijn en een plotseling verlies van energie. Die avond dus maar niet naar de metselclub. En ook een fotoshoot om elf uur 's avonds aan mij voorbij laten gaan. Soms moet je even naar je lijf luisteren. Zat die avond dus alleen thuis. Dat terwijl ik van mensen om mij heen hou en in mijn eentje thuis zitten alleen maar af en toe leuk vind maar meestal niet (net als Linda de Mol (klik).

Dinsdag vooral door het niet kunnen slapen van de pijn mij ziek gemeld op de brouwerij en heel rustig aan gedaan. Vooral door even mijn prioriteiten op papier te zetten: wat vind ik nu écht belangrijk genoeg om tijd en energie in te steken? Waar en van wie word ik nu écht blij? Zo heb ik deze dag met 14 compleet verschillende personen en groepen zitten appen (sms'en en berichten sturen via Messenger noem ik ook maar 'appen') over veertien compleet verschillende onderwerpen. Allemaal erg nuttig en/of leuk ende gezellig: entertainmentopdrachten, kantoorwerk, kanker, kinderen, etentjes, fysieke en mentale hulp, enzovoort. Maar hoe deden wij dat tien jaar geleden eigenlijk? Gelukkig bestaat dit online dagboek (zoals een 'blog' ooit heette) al een tijdje dus dat zou ik kunnen opzoeken. Maar daar heb ik geen zin in. Dus.

De ellende van thuis zitten én op de begane grond wonen in een appartementencomplex is dat pakjesbezorgers en andere leveranciers bij jou aanbellen als de ontvanger niet thuis is. Dit keer was het een meneer die graag wilde kijken (nadat de VvE er om verzocht) hoe het is gesteld met de schade in de kelder na het recente knappen van een waterleiding. Hij kon echter de kelder onder het gebouw niet in omdat hij van de woningcorporatie de verkeerde sleutel had meegekregen. 'Heeft u misschien voor mij de sleutel?' 'Nee meneer, wij vertelden uw bedrijf dat zij dat zelf moesten regelen omdat de bewoners geen sleutel hebben gekregen van de woningcorporatie. Wat zei die toen u belde om te vragen om de juiste sleutel?' 'Waarom zou ik ze bellen?' 'Om de goede sleutel te krijgen, misschien? Ik denk dat dat beter werkt dan vijf keer op en neer lopen tussen uw bestelbus en de kelderdeur en steeds weer teleurgesteld zijn dat de sleutel nog steeds niet past, denkt u niet?' Had hem al een paar keer op en neer zien lopen en precies dat zien doen. Best grappig. Als het niet zo triest was.

De gemeente waar ik woon wil graag behoeftes van de bewoners in kaart brengen. Meedoen aan het onderzoek van tien minuten levert de geënquêteerde ook nog eens 75 cent op! Dus ik deed mee. 'Vul hier uw geboortejaar in. Is dat bijvoorbeeld 1981 dan vult u in: '1981'. Serieus? Die toevoeging is echt nodig omdat er blijkbaar echt mensen zijn die niet weten hoe je '1981' spelt? Dat is...eh...interessant. Ook altijd een leuke vraag: werkt u in loondienst? Als zelfstandige? Part time? Fulltime? Betreft het vrijwilligerswerk? Je kunt maar een hokje aankruisen maar welke dan? Ik werk namelijk bij twee werkgevers part time en dat is samen fulltime. Bij de ene in loondienst, bij de andere als zelfstandige. Heb daarnaast mijn eigen bureau als zelfstandige en ben hier en daar vrijwilliger.

Voordat ik te ver uitweid (Sorry. ADD): het was een goede dag die werd besloten met een vriend die kwam eten die avond.

Een buurvrouw en haar vriend kwamen gezellig even langs en toen ik tegen middernacht de vriend uitzwaaide sprak ik nog even een buurman die net zijn hondje uitliet. Terwijl mannen in stoere lichtgevende gele jasjes een gaslek in de straat dichtten. Ook aardig om te zien: wegwerkers die niet staan te roken terwijl zij toekijken hoe één andere collega werkt.

Vooruit: nog één opmerkingetje dan: ik claimde de 'hashtag' #ziejewelisme (Althans, dat dacht ik. Maar die bleek al te bestaan. 'Great minds think alike!') als Nederlandstalige tegenhanger van het op social media bekende #whataboutism. Dat houdt in dat mensen die geen argumenten meer hebben in een discussie zeggen: 'Yes, but what about...(Obama did it too)!' of  'Zie je wel...(Links gebruikt ook geweld)!' Weet u wat? Wie wil weten hoe ik over bepaalde zaken denk en meer willen weten dat wat ik hier schrijf kunnen mij volgen op Twitter (klik. Of: https://twitter.com/Terrebelius). Dan doe ik het op deze webstek wat rustiger aan. Oké?

Woensdag deed ik het nog even rustig aan want was nog wat slapjes. Dus alleen maar wat dingetjes gedaan voor de Loge (oké, veel dingetjes), in het huishouden (stofzuigen, zwabberen en zo) en aan mijzelf. Zo was ik naar de kapper. Om te ontdekken (via een briefje op de winkelruit) dat die in het ziekenhuis ligt. Te laat om wat anders te regelen dus ik nam zelf maar de knipschaar ter hand, hopend dat zijn behandelend arts niet toevallig net vandaag ergens stond te demonstreren (klik) voor minder werkdruk en hoger loon.

Onderweg naar een vriend sprak ik even met een buurman van mijn moeder zaliger en bij de vriend mocht ik zuurkool met spekkies mee-eten. Op de weg terug naar huis een half uurtje staan babbelen met de moeder van een vroeger kleuterschoolmaatje van mijn zoon.Thuis nog een uurtje wat zaken geregeld voordat ik mij nederzette en genoot van The Kingsman:The Golden Circle. Ontspannen is leuk en ik heb mij voorgenomen dat vaker te gaan doen!

Donderdag rustig naar kantoor en daar fijn gewerkt: onderzoeken hoe de secretariële processen lopen, van collega's horen tegen welke problemen zij aanlopen, verbanden zien en verschillen benoemen, een plan van aanpak opstellen en even wandelen in de lunchpauze. De kleermaker uit mijn tienerjaren woonde in die omgeving maar ik weet de straatnaam niet meer en blijkbaar is er een en ander in de buurt veranderd in ruim 30 jaar tijd want ik herkende niet veel meer.

Onderweg erheen even met een inmiddels mij bekende caissière staan kletsen die ook net onderweg was naar het werk en onderweg naar huis praten met een vriend die ook net onderweg was naar huis.

Thuis een hapje eten bij het kijken naar het eerder genomen The Walking Dead, een verhaaltje schrijven ter publicatie op vrijdag en mijn kledingkast induiken en accessoires bij elkaar zoeken ten bate van een entertainment-opdracht later in de week.

Vrijdag 's ochtends op de brouwerij het hoogst noodzakelijke aan werk verricht en 's middags onderricht gekregen in boekhouden. Dan nog de kennis implementeren in het op de brouwerij gehanteerde boekhoudpakket. Boek je de voorraad gereed product op kostprijs of op verkoopprijs in het Eigen Vermogen? Dat dus. En zo. En als je het produceren van een product uitbesteedt, hoe zien de boekingen in de voorraadadministratie er dan uit? De gebruikte ingrediënten komen namelijk niet uit eigen voorraad.

De vrijdagmiddagborrel liet ik voor wat die was om op tijd in Amstelveen te zijn om als entertainer te werken op een bedrijfsfeest. Aardige mensen, leuke collega's,

lekker gedanst en zelfs meegedaan met de karaoke met live band!

(Het betrof publiek dat vooral gaat voor André Hazes en 'Sexy als ik dans' en zo.

Dus mijn 'Under the Bridge' van Red Hot Chili Peppers kwam als een verrassing.)

Begin van de avond was ik beveiliger bij de ingang en later mocht ik bezoekers overhalen mee te doen met de 'Silent Disco'.

Waar zij pas achter kwamen als zij door dit gat waren gekropen.

Mensen even in de war brengen vind ik leuk. Zo sprak ik een meneer aan die mij vertelde dat ik hem al eerder op de avond naar binnen had gelokt. 'Sorry, ik herkende u niet. Jullie mensen lijken allemaal zo op elkaar.' 

Kwam er (vreemd genoeg want dat overkomt mij nu noooooit!) een paar bekenden tegen (onder meer Bombardo, de Menselijke Kanonskogel!

) en verrekte een spiertje met rondrijden in de botsauto's. Gelukkig was een BN'er die toevallig ook naar Amsterdam ging bereid mij een lift te geven met de auto. Al met al lag ik keurig tegen enen in bed. Was nog van plan naar een ander feestje te gaan maar na een dag van zeven uren op kantoor met aansluitend zes uren werken op een feest vond mijn lijf het wel even genoeg.

Zaterdag uitgeslapen en ik lag nog in bed toen ik het bericht kreeg dat een vriend van vroeger was overleden. Het muziekje dat u onder aan dit blog vindt kwam toevallig net voorbij op sociale media dus dat luisterde ik even tijdens een potje huilen. Als er iets is dat ik in de loop der tijd geleerd heb is dat wel dat het wegstoppen van gevoelens doorgaan contra productief werkt.

Was het een en ander van plan maar er kwam die dag weinig uit mijn handen.. Het bleef dus bij het opstellen van een factuur, details regelen voor een volgende entertainment-klus, een paar telefoontjes plegen en een beetje werken voor de Loge en de Bewonerscommissie.

Via Facebook wees een vriend mij op het bestaan van een filmpje uit 1996 waar ik in te zien ben. Het kan verklaren waarom ik fan ben van The Rocky Horror Picture Show:


Die avond trad een vriend van mij op in een lokale uitgaansgelegenheid en de gelegenheid om hem en zijn band (The Spinshots (klik)) te zien spelen kon ik niet aan mij voorbij laten gaan.

Uiteraard kwam ik er diverse bekenden tegen en omdat ik toch aan het dansen, flirten en praten was meteen maar een paar nieuwe vrienden gemaakt.

Had voor zondag diverse uitnodigingen staan maar besloot in overleg met lichaam en geest thuis te blijven en even goed de bezem door mijn huis en gedachten te laten gaan. Gek eigenlijk hoe er een opgeruimd gevoel in je hoofd ontstaat als je een stapel kleding verwerkt.

Kookplaat schoonmaken, plantjes water geven, met vrienden bellen, mailen en appen...het hoort er allemaal een beetje bij.

Net als mijzelf afvragen: Nederland vraagt van Marokko en andere landen 'hun' criminelen uit Nederland 'terug' te nemen. Maar waarom weigeren wij zelf om Nederlandse IS-strijders - zelfs niet hun kinderen! - terug naar Nederland te halen om hier te berechten?

Had pannekoeken met spek als avondeten en het toetje bestond uit een paar heerlijke stukken cake, meegenomen door een buurvrouw die thee kwam drinken.

Het Engelstalige stuk van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2019/11/traditional-marriage.html

A change is gonna come in de versie van Brian en zijn vader Thomas Owens is de muziek van deze week:


Deze week staan wij stil bij het overlijden van Hans O. en van Iman, de laatste Sumatraanse neushoorn van Maleisië


Meer lezen? Mijn verhalenbundels

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/