De week voorbij

86-jarige man uit de Miao-cultuur: 'De toekomst van cultuur? Dat alle verschillen verdwijnen en alle volkeren één worden.' Zondagavond hoorde ik dat toen ik 'Langs de oevers van de Yangtze' keek. Een erg boeiende serie over het échte leven in China.

Maandag werd ik - gelukkig in mijn lunchpauze - gebeld door iemand van de overkoepelende organisatie van bewonerscommissies: men zal onze woningcorporatie flink op de vingers tikken wegens het overtreden van diverse wettelijke bepalingen.  Zoals: 'Wij weten dat wij de bewonerscommissie hadden moeten inlichten maar waren vergeten dat jullie bestaan.' en 'Bewoners mogen kiezen: ze gaan vrijwillig akkoord met ons voorstel óf we sturen een advocaat op ze af.' Hier mijn correspondentie met Ymere (klik). Met een collega bracht ik bierbrouwafval naar de vuilstort en wij deden boodschappen. Onderweg maakte ik deze foto:

In de loge 's avonds de volgende onderwerpen:
Het nut van kennis is overleven.
Het proces van kennis is exponentieel aan het groeien.
Individuele kennis is ondergeschikt aan collectieve kennis.
Uiteindelijk zijn wij niet in staat alles te weten.
Arabieren zorgden voor de basis van onze huidige kennis.
Kennis dient de mens door onze biologische beperkingen op te lossen.

Deze avond kwam ook een bijzonder fraai pleonasme voorbij:
Rationeel beredeneren.

Dinsdag hoorde ik dat Anders Breivik (u weet wel, die man die 77 mensen - waaronder een hoop kinderen - vermoordde omdat hij denkt dat socialisten ervoor zullen zorgen dat op een dag in heel Europa de sharia wetgeving geldt. Of zo.) vindt dat hij recht heeft op meer privacy en een meer menselijke behandeling in de gevangenis. In de woorden van aanhangers van populisten: 'Breivik deed huilie, huilie'.

Mijn klantmanager was op het werk om met mijn baas te praten (binnenkort officieel mijn baas omdat ik mijn gratis proeftijd door ben gekomen!) en was er daardoor bij toen mijn inkomensconsulent belde om haar excuses aan te bieden voor een eerdere fout die zij had gemaakt: per abuis was zij vergeten een gemeentelijke regeling te doen gelden waardoor ik zo'n €200 misgelopen ben. Dat wordt rechtgezet. Ook vertelde zij dat zij niets kan doen om te achterhalen waarom ik een schuld heb aan de gemeente. Ik moet daarvoor een andere gemeente ambtenaar bellen. Dat vertelde een paar minuten later ook mijn schuldencoach van de gemeente. Daarnaast bood die haar excuses aan voor het feit dat zij vergeten was een vraag die ik zes weken geleden stelde te beantwoorden. Netjes. En een beter excuus dan: 'Helaas heb ik geen tijd om mijn werk te doen'.

De afdeling 'Bezwaar en Beroep' kan mijn bezwaarschrift pas in behandeling nemen als er een specificatie ligt van het ontstaan van mijn schuld. Na ruim twee jaren heb ik die nog steeds niet ontvangen en blijft men mij van het kastje naar de muur sturen. Heel irritant. Vind ik. Verder had ik gewoonweg een heerlijke werkdag die eindigde met het drinken van een biertje bij één van onze klanten:

's Avonds verrichte ik wat werk voor de Bewonerscommissie, pleegde overleg met mijn zangjuf (en betaalde de rekening van zangles), belde ik de voorzittend meester van mijn vrijmetselaarsloge, verwerkte ik een paar opmerkingen van mensen die ik had gevraagd het na te lezen in mijn tweede verhalenbundel, tweede druk, verstuurde een aantal e-mails over uiteenlopende zaken en ging ik vroeg (half elf al!) naar bed.

Woensdag deed ik 's ochtends vroeg de deur open voor de postbesteller die nieuwe TL-buizen kwam brengen voor in de keuken. Twee dagen in het donker koken (met een zaklamp dan) was echt voldoende. De meneer keek even verbaasd want ik deed de deur open terwijl ik was gekleed in mijn slaapkledij. Wat toevallig ook precies hetzelfde kostuum is als waarin ik werd geboren.

Later deed ik (inmiddels aangekleed) gezellig samen met mijn moeder boodschappen, maakte uitdraaien van een paar maanden van mijn weblog (mijn moeder vindt - terecht naar mijn mening - lezen vanaf papier makkelijker dan vanaf een computerscherm) en at bij haar een appelflap. 's Middags nam ik met een Broeder de baromzetlijsten van de afgelopen maand door en einde van de middag bracht ik buurvrouw Hetty een tas met eten. Ook verrichte ik wat werk voor een paar gemeente ambtenaren die zelf geen tijd hebben hun werk te doen: zaken uitzoeken naar aanleiding van de brieven die zij mij zelf hebben gestuurd. Wat ze dan wél doen op kantoor als ze geen tijd hebben voor hun werk blijft vooralsnog een raadsel.

Ik verbaasde mij over de zaak 'Joran van der Sloot' (klik) en een vraag die ik kreeg: 'Heb je geen tijd voor een praatje met mij?' -'Jazeker wel maar ik heb besloten die tijd te gebruiken om voor mijn zoon en mijzelf het avondeten te bereiden.' Allemaal hebben wij evenveel tijd, 24 uren per dag. En iedereen deelt die tijd in naar eigen inzicht. En niemand heeft het recht voor anderen te bepalen hoe zij hun tijd dienen in te delen. Vind ik.

's Avonds was ik voor het eerst in jaaaren aanwezig bij een Pencak Silat training (klik). Als participant dus. Heerlijk afzien! Heel leuk om mij zeer welkom geweten te voelen door mijn vroegere groepsgenoten en natuurlijk door de nog steeds goedlachse leermeester. Natuurlijk was ik erg stijf en laat mijn conditie zwaar te wensen over. Maar ik ga zeker blijven komen! Voor de eventuele nieuwsgierigen: wij trainen in deze stijl:


Bij thuiskomst bij mijn vriendin liet ik even de katten uit. Zwarte Vlek haalt dan vaak een grapje uit: als hij na het wandelen over de galerij bijna weer thuis is, draait hij zich razendsnel om en rent nog even heen en weer. Vindt-ie leuk.

In bed las ik boek nummer drie van dit jaar uit: Paperback Raita van William Rhode verhaalt van een Engelsman in India, drugssmokkel, een mooie vrouw, vriendschap en verraad. Soms wat langdradig, bij vlagen spannend maar zeker ook een aardig inkijkje in de Indiase cultuur.

Donderdag werd ik met een behoorlijke spierpijn wakker (hoe zou dat toch komen?) en vertelde de fysiotherapeut mij dat hij niet wist waarom ik mijn linkerbeen niet hoog kan heffen zonder hulp van mijn handen. Fietsen, traplopen, nagels knippen...het is allemaal een beproeving. En niezen of hoesten levert instant kramp en veel pijn op in mijn linkerdijbeen. Hij overlegde telefonisch met de orthopeed en samen met mijn huisarts zal men mij doorverwijzen voor diverse tests. Mogelijk is het neurologisch maar met een beetje pech is er iets mis met mijn heupprothese. En dat zou heel vervelend zijn.

's Middags op kantoor hield ik mij onder meer bezig met orde scheppen in administratieve chaos en bereidde ik mijn belastingaangifte verder voor. Ook sorteerde ik wat foto's en plaatste die in dit online album (klik).

Ik verbaasde mij over regeringspartij VVD die miljoenen en miljoenen euro's wil uitgeven om een uitstekend werkend systeem van stemmen voor verkiezingen te vervangen (klik) en daarbij stembureauleden en bezorgers van stembiljetten werkloos te maken. Ook las ik een artikel over het TTIP verdrag. Hier is wat nuttige informatie voor hen die er iets meer over willen weten.

's Avonds was ik 'vrij' (dat wil zeggen: ik was alleen thuis en had geen afspraken) en naast de dingen die ik dan zoal doe (schrijven, muziek maken, afwassen...) keek ik met een half oog de filmklassieker 'Enemy of the State' met Gene Hackman en Will Smith. Over een overheid die het volk voorhoudt: 'Willen jullie dat wij jullie beschermen tegen terroristen die ons land overnemen en er een totalitaire staat van maken waar iedereen voortdurend in de gaten wordt gehouden?' En het volk - op enkele individuen na - massaal roept: 'Ja, wij willen dat de overheid iedereen voortdurend in de gaten houdt om te voorkomen dat ons mooie land een totalitaire staat wordt!' Dat. Volkomen uit de lucht gegrepen natuurlijk, dat verhaal. De overheden die wij kennen zouden zoiets in het echt natuurlijk nooooit doen. *KUCH*.

Vrijdagochtend werkte ik thuis en merkte meteen het voordeel van een kantoortje: om een of andere reden denken velen dat mensen die thuis zitten zich enorm vervelen 'want anders zou je wel werken'. Blijkbaar kan werken niet thuis. Dat is de reden dat mensen je ongevraagd bellen, langskomen en anderszins lastigvallen vanwege hun eigen verveling. Op zich een logische gedachte. Mensen denken nu eenmaal vanzelf dat anderen precies zijn zoals zij zelf. 'Ik verveel mij dus die ander verveelt zich vast ook en vindt het dus vast heel fijn als ik hem een opdracht geef of zomaar even een praatje maak.' Ik heb het vriendelijk - heel vriendelijk zelfs - geprobeerd maar tegenwoordig hang ik gewoon de telefoon op of houd ik de deur dicht als het niet echt heel belangrijk is. Ik zal dus vaker op kantoor gaan zitten werken in plaats van thuis. Al werk ik 'maar aan een roman'. Noem het maar wegrennen en je verschuilen voor de buitenwereld. Als in het hier eerder geplaatste liedje (klik) 'Run' van Daughter:


Na het invullen en versturen van mijn belastingaangifte (Ik heb misschien wel recht op €22 aan teruggave!), ging ik gezellig langs bij de Voedselbank. Daarna bracht ik wat eten bij mijn moeder en maakte daar tijd voor een praatje.

Vrijdag nam ik ook weer uitgebreid de tijd om mij te scheren. Ik word daar kalm van en schreef daar zelfs ooit een stukje (Engelstalig.Klik) over! Het was nodig om kalm te worden want ik was wat geagiteerd. Zo is het doen van de belastingaangifte nooit echt een prettig klusje maar er was ook in mijn privésfeer iets gebeurt waar ik hier niet over zal uitweiden. Ander zou het niet 'privé' zijn, niet? ;-) Om mijzelf te steunen ging ik naar de supermarkt voor mijn favoriete chips. Uiteraard uitverkocht. 'Maandag hebben we ze weer, meneer.' Leuk.

Vrijdag was ook de start van het proces tegen Geert Wilders. U weet wel, die meneer van: 'Iedereen die het volledig met mij eens is heeft absolute vrijheid van meningsuiting (klik)!' Ik zelf blijf het vreemd vinden dat de uitspraak: 'Alle Joden zijn dieven!' een uiting is van racisme maar de uitspraak: 'Alle Marokkanen zijn dieven!' blijkbaar een uiting is van vrijheid van meningsuiting. Waarom wordt er met twee maten gemeten ('Twee vrienden vragen een meetlint vast te houden, dát is pas meten met twee maten!')? Ik hoop dat deze rechtszaak daar duidelijkheid over geeft. Bijvoorbeeld om dit soort verwarring te voorkomen: zes blanke heren (bekende racisten) worden aangehouden en blijken gewapend (klik) te zijn. Een paar uur later mogen ze van de politie weer gaan 'want het was niet duidelijk wat ze van plan waren'. Als moslims met wapens worden gepakt 'is er een terroristische aanslag voorkomen!'. Ik vind dat verschil in aanpak raar. Alsof het meer pijn doet wanneer mensen door een moslims dan door een christen worden vermoord.

Zaterdag maakte ik een begin met het afstoten van taken waar ik niets voor terug krijg: geen voldoening, geen waardering, geen respect, geen geld, geen energie, geen plezier. Overdag zocht ik papieren bij elkaar om naar de gemeente te sturen omdat ik wellicht in aanmerking kom voor een gedeeltelijke kwijtschelding van de gemeentelijke heffingen en 's avonds ging ik met mijn vriendin (gratis!) naar de film: 'Hail, Caesar!'  van The Coen Brothers is een ietwat onsamenhangende maar vermakelijke rolprent. Daarna gingen wij (voor maar twee tientjes samen!) uit eten omdat wij iets te vieren hadden.

Later die avond keken wij samen de eerste aflevering van een nieuw seizoen 'The X-Files'. Leuk!

Zondag was voorbehouden aan op de markt staan, ondertussen denkend aan de slachtoffers van de recente aanslagen in Turkije en andere delen van de wereld die 'wij' ver weg vinden maar die stiekem heel dichtbij zijn: al die narigheid en ellende overkomt namelijk gewone mensen als u en ik. Het was op de markt verrassend koud maar beregezellig. Van een collega (van Schakel. Klik. Van wie ik een pinguïn kocht.)

) kregen wij zelfs een bekertje wijn!

Hier nog een paar foto's van de markt vandaag:

 Nieuwe bamboe snijplanken! 

(Met schuine lijn/met handvat en gaatje)

 De zon brak even door

op de spullen van Rataplan Design! (klik)

 Eenden voelen zich thuis in de vijver 

op het Museumplein, Amsterdam

Nieuw! De 'Thee en Tony doos'

Met thee (doh) en chocola van Tony's Chocolonely

én een theedoos. Voor maar €25!

's Avonds thuis legde ik de laatste hand aan de tweede druk van mijn tweede verhalenbundel. Over een paar dagen beschikbaar via mij rechtstreeks (eventueel gesigneerd!) en via Bol.com. Spannend! Ook omdat inmiddels een heuse recensente het manuscript heeft ontvangen.

Voor een beetje ontspanning keek ik mijn eerste aflevering van 'House of Cards', op aanraden van vrienden.

Deze week heb ik als liedje een 'cover' voor u: The Sound of Silence kent u (waarschijnlijk) van Simon and Garfunkel. Hier is de versie van Disturbed:



In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.