De week voorbij

Maandag was ik nog ietwat ondersteboven van een documentaire die ik zondag zag in het kader van 'ik moet meer TV kijken want ik schijn veel te missen'. Mijn keuze viel op 'Langs de oevers van de Yangtze', een serie over het leven in China. Ik viel met mijn neus in de boter want deze aflevering ging over entertainers. Eentje die niet deed wat zijn ouders en omgeving van hem verwachtten maar zijn eigen weg ging als danser. Het tweede deel ging over The Dwarf Empire (klik voor een bijzonder interessant (Engelstalig) artikel), een amusementspark waar uitsluitend kleine mensen werken (en wonen!). Niet omdat ze dat zo geweldig leuk vinden om te doen maar vooral omdat de reguliere maatschappij niet kan omgaan met mensen die afwijken van de meeste anderen, op welke manier dan ook.

Voldoe je niet aan de norm, dan hoor je er niet bij. Alleen als entertainer word je blijkbaar serieus genomen. Algemeen gesproken dan. En ja, als entertainer werd ik doorgaans uitsluitend gevraagd vanwege mijn lengte van 1.40m en ja, ik ben werk misgelopen vanwege mijn gestalte. Niet alleen 'omdat je niet bij de bedieningshendel kunt' (sommige mensen hebben nog nooit van een krukje gehoord) maar ook omdat tijdens het sollicitatiegesprek al duidelijk was dat de potentiële opdrachtgever geen idee had hoe hij iemand moet behandelen die er duidelijk anders uitziet dan hijzelf.

Pas jaren later leerde ik beseffen dat juist dát soort mensen gehandicapt zijn en niet ik. Toch deed (en doet) het pijn om puur vanwege je uiterlijk een andere behandeling te krijgen dan anderen. Mooie les uit het filmpje van een entertainer uit het themapark: 'Ondanks dat de maatschappij mij een bepaalde kant uit dwingt heb ik mij voorgenomen mijn eigen weg te volgen.' Precies dat probeer ik ook.

Overdag deed ik mijn werk als Cijfermeester voor een kleine brouwerij (klik) en wandelde ik in de lunchpauze met een collega en diens hond.

Kijk, een reiger!

Hond ziet geit

Erg grappig: de maandelijkse test van het luchtalarm ging niet door door een storing (Lees: de verantwoordelijke persoon vergat op het knopje te drukken.' (klik)) Twee maanden geleden oefende men al met een alarm per sms-bericht. Dat werkte op zich prima maar kwam bij het merendeel der burgers een kwartier te laat binnen: 'Er is een wolk gifgas ontsnapt. Sluit onmiddellijk alle ramen en deuren.' Ja, jammer. Ik vind dat grappig, die kneuterigheid. Jammer van de miljoenen euro's die op deze manier worden verspild.

's Avonds mocht ik een kleine rol vervullen in een prachtig ritueel in mijn vrijmetselaarsloge, een prachtige plek waar rust verplicht is en waar niet naar het uiterlijk wordt gekeken maar naar de persoon. Zoals overigens ook - en volkomen terecht! - op het werk wordt gedaan.

O, en helemaal vergeten te melden: vorige week zaterdag vierden mijn vriendin en ik op zeer bescheiden wijze ons vier jaren en drie maanden samenzijn.

Dinsdag stond de collega die mij zou ophalen van huis in de file waardoor ik tijd had voor een kleine handwas. Daarbij verdronk ik per ongeluk een spinnetje dat de wasbak in gekropen was. Zielig, niet? Op het werk beleefde ik ons eerste werkoverleg en mocht ik met succes diverse administratieve problemen oplossen. Ook leerde ik een paar collega's beter kennen. Altijd fijn! Omdat ik een beetje laat was ging ik maar niet eerst naar huis maar meteen door naar mijn afspraak van die avond:

Het verlengen van mijn inschrijving bij de Voedselbank waardoor ik in elk geval de komende drie maanden verzekerd ben van voedsel! Erg fijn want momenteel kost werken mij geld: als ik niet gehaald of gebracht kan worden ben ik meer aan kosten voor het openbaar vervoer kwijt dan dat ik krijg aan reiskostenvergoeding en een salaris ontvang ik (nog) niet.

Ik herlas een ouder verhaaltje van mijzelf en bedacht dat het een waar gebeurd verhaal was: het jochie in het verhaal (klik), dat was ik.

Woensdag werd ik gebeld door een ambtenaar van de uitkeringsinstantie DWI, RVE of UWV (men weet het zelf ook niet meer): hij was een paar weken op vakantie geweest en wilde weten hoe mijn avontuur als telemarketeer was verlopen. 'Licht rampzalig' kon ik hem mededelen. Maar of hij het wel als 'succesverhaal' op zijn conto mocht bijschrijven? Natuurlijk, jongen! Ook ambtenaren moeten tegenwoordig scoren. In vakjargon: 'Targets halen'. Lukt het hen niet binnen een afgebakend tijdsbestek een bepaalde hoeveelheid werklozen naar (al dan niet betaald) werk te leiden, dan wordt hun eigen contract niet verlengd en komen ze zelf aan de andere kant van het loket te zitten. Dat willen zij koste wat kost voorkomen want zij weten hoe zij dan behandeld zullen worden.

Iemand vroeg mij ook: 'Hoe moet ik jou noemen: dwerg, lilliputter, klein mens? Wat vind je fijn?' Die vraag is mij eerder gesteld en toen antwoordde ik: -'Wat mij betreft mag jij mij 'Terrence' noemen. En hoe zal ik jou noemen: 'Neger, boy, zwartjoekel, moorkop? Wat vind je fijn? Of zal ik gewoon 'Glenn' zeggen? (Naam gefingeerd in verband met privacy. Bovendien ben ik gewoon vergeten hoe de nieuwe collega indertijd echt heette.)

Mijn opgebouwde negatieve energie zette ik om in fysiek trainen, schoonmaken en opruimen. Tevens waren er diverse formulieren die om mijn aandacht vroegen: zo wil Waternet graag weten wat mijn inkomsten en uitgaven waren in 2013. En 2014. En 2015. Ook probeer ik mijn ziektekostenverzekeraar ervan te overtuigen dat zij medische kosten dienen te vergoeden. Daar betaal ik hen namelijk voor en ook in hun eigen voorwaarden staat dat zij voornoemde kosten zullen vergoeden. Waarom men dat weigert is vooralsnog een raadsel.

Een schoolmoeder van vroeger kwam langs om de kleren waar haar zoon uit gegroeid is langs te brengen en even gezellig te kletsen. Misschien dat mijn zoon of ik nog wat hebben aan die kleren? Is allicht beter dan weggooien.

's Avonds maakte ik een begin met mijn nieuwe levenshouding: voortaan richt ik mijn aandacht nog maar op een paar dingen. Te weten: mijn reguliere werk, ukelele leren spelen, mijn verhalenbundel, mijn eerste conference, zangles, mijn gezondheid, mijn woning, maar één tijdschrift en maximaal drie boeken tegelijk lezen, de bewonerscommissie, de vrijmetselarij en natuurlijk mijn partner en mijn kinderen. Heb ik die zaken eenmaal onder controle, dan pas mag ik mij bezig houden met de rest: leren schilderen, vrijwilligerswerk voor twee andere stichtingen, pianoles, beter leren jongleren, Franse les, meer leren op entertainment gebied, mijn roman afschrijven en uitgeven, een panfluit kopen en beter leren bespelen, een kinderboek schrijven en dan een sciencefiction roman, Russische les nemen, breien, speurwerk verrichten naar mijn vader, reizen naar Azië en Amerika en vaker naar lezingen, musea en concerten gaan. Natuurlijk kan ik wachten tot 1 januari maar waarom zou ik niet nu al goede voornemens mogen hebben?

O, en ik kookte voor mijn zoon en mijzelf mihoen met roerbakgroente en een gehaktbal:

Donderdag werkte ik op kantoor. Huh? Maar je werkt toch alleen op maandag en dinsdag? In de brouwerij ja maar sinds heel kort delen mijn vriendin en ik een gezamenlijke kantoorruimte met anderen, letterlijk om de hoek bij haar loods. Het fijne is dat je dan niet te maken hebt met de afleiding van thuis werken: geen buurvrouwen die even thee komen drinken, geen goudvissen die aandacht behoeven, katten en kinderen. En geen mensen die je opbellen met: 'O, als je toch thuis zit te werken vandaag kun je voor mij wel even naar het postkantoor.' Ik hield mij dit dagje op kantoor vooral bezig met het verwerken van de baromzetlijsten van de hoofdstedelijke vrijmetselaars. Een secuur (maar niet heel ingewikkeld) werkje dat een aantal uren van opperste concentratie vereist. Op kantoor gaat dat makkelijker dan thuis. In mijn pauze las ik een bericht van iemand die het momenteel heel zwaar heeft en antwoordde:

'Twee weken geleden sprak ik een jongeman die onlangs een zware hartoperatie had ondergaan en vertelde dat hij niet wist hoe lang hij nog te leven had. 'Niemand weet dat toch?', antwoordde ik. En hij glimlachte.'

Onderweg naar het nieuwe kantoor maakte ik deze foto terwijl ik op het veerpont wachtte en plaatste die op Instagram (klik).

Vrijdag werd ik om acht uur wakker gebeld door de moeder van mijn zoon: zij gaat eerdaags naar een andere instelling voor verdere behandeling. Na het telefoongesprek bracht ik een bezoek aan de oogarts. Die spoot druppeltjes in mijn ogen die een half uurtje moesten inwerken. Ik wist dat van tevoren dus ik had gezellig een paar luisterboeken op mijn mobieltje gezet. Ik deed het zó goed bij de oogarts dat ik volgende maand mag terugkomen voor nog meer tests!

Mijn oogafwijking (de oogzenuw van het rechteroog is vele malen groter dan gebruikelijk, misschien wel hierdoor (klik)) is zó bijzonder dat de oogarts zei: 'Ogenblikje, dan haal ik er even een collega bij.' Ik lach helemaal in een deuk omdat ik een beetje stoned was van het onderzoek even daarvoor. Mijn gegrinnik werd erger toen de collega mijn oog van zeer dichtbij bekeek en klanken uitstootte als 'Wauw!', 'Tsjonge!', 'Goh!', 'Wat bijzonder!', 'Nog nooit gezien!' en 'Zo, nou hé!' Bijzonder vermakelijk. Zelfs toen de drugs waren uitgewerkt. De oogarts stelde mij gerust - of deed een poging daartoe - door mij mede te delen dat mijn oogafwijking waarschijnlijk geen consequenties voor mij heeft. 'Hoezo 'waarschijnlijk'?, vroeg ik. 'Eh nou...eh...eigenlijk weet ik het niet. Vandaar dat ik verder onderzoek aanbeveel.' Duidelijk.

Ik kon 's middags nog steeds niet heel goed zien en was behoorlijk duizelig dus deed maar een dutje in plaats van eten te halen bij de Voedselbank. Je hebt als klant één uur per week om het pakket op te halen en ben je er in dat uurtje niet, dan is dat jammer.

Mijn klantmanager liet mij per e-mail weten dat ook zij mijn inkomensmanager (Door in de Participatiewet (o.a. de vroegere Bijstand) te zitten help ik zo'n acht mensen bij de gemeente aan het werk!) niet kan bereiken. Zelf vind ik het heel lastig om te communiceren met onbereikbare mensen. Voor hun lijkt het mij ook lastig want communiceren is - in dit geval - hun beroep. Problemen worden dan ook vaak niet opgelost maar 'doorgeschoven' naar de opvolger: ook de gemeente werkt met tijdelijke contracten. Er ontstaat zo geen binding met het bedrijf. Mensen voelen dus niet de behoefte hun best te doen 'want over zes maanden ben ik hier tóch weg.' De nieuwe flexwet werkt die desinteresse nog verder in de hand want mensen ontslaan is daardoor erg makkelijk: voor werknemers is er nog nauwelijks zekerheid. Sterker nog: de enige zekerheid die veel werknemers in Nederland nog hebben is dat zij niet zeker weten of zij over een paar maanden nog betaald werk hebben. Maar geen nood: minister Asscher is hard bezig te overwegen of hij de invulling van 'zijn' flexwet zal heroverwegen.

Verder vandaag leerde ik dat het absoluut geen zin heeft om feiten, cijfers en statistieken op mensen af te vuren om hen ergens van te overtuigen. Mensen maken beslissingen namelijk vooral vanuit hun emoties en niet vanuit hun vermogen tot (al dan niet zelfstandig) nadenken. Ze geloven automatisch autoriteiten (vandaar dat het dragen van een net pak, een bril en/of een doktersjas zo goed werkt in reclames!) en als een idee vaak genoeg herhaald is gaat men het vanzelf geloven (en verdedigen!) en aansprekende anekdotes blijven langer in het geheugen hangen dan feiten en cijfers. Goed om te weten, toch? Voortaan dus wat minder feitelijkheden in dit weblog en wat meer anekdotes en herhalingen. Of toch maar niet?

Ik babbelde even met een buurvrouw en met mijn zoon zag ik weer lekker een aflevering van The Walking Dead.


's Avonds was ik te gast op het jaarlijks terugkerende Blogbal (klik): het Boekenbal voor online schrijvers in het Nederlands taalgebied.

 Met heuse discobal!

 En kijk, Harry Mulisch!

En bier en hapjes!

Daar kwam ik oude bekenden tegen en ontwikkelde ik nieuwe bekenden. Een bekende bleek mijn huidige baas te kennen en een ander bleek een goede vriend van de mentor van mijn zoon en tevens van een goede vriend van mijn vriendin. Ach ja, de wereld is een dorp. Een beetje absurd is natuurlijk wel dat ik hem vorige week zondag (klik) óók al tegenkwam!

O, en ik plaatste dit verhaaltje. (klik)

Zaterdag hielp ik mijn vriendin met opbouwen op de markt

 Nieuw: eetstokjes voor beginners!

(Te verkrijgen via http://www.rataplandesign.com (klik))

en kneep er een paar uurtjes tussenuit om met vrienden hier af te spreken:

alvorens te gaan flipperen in de Ton Ton Club (klik).

Niet alleen klassieke en moderne flipperkasten en bijvoorbeeld Space Invaders (Hoera!) maar ook Airhockey, hypermoderne spellen en...MegaJenga!

 Line Wobbler (klik)

 Candy Crush (een metertje of twee groot!)

 Een oude favoriet. Met de nadruk op oud.

 Een fijne flipperkast voor nerds.

Jenga met hulp van een hoogwerker!

En hier een korte filmimpressie:



Daarna verder op de markt die dit keer wel tot 8 uur 's avonds duurde! Een vriendin was zo lief ons een paar uurtjes bij te staan, een vroegere collega-actrice uit een toneelclub kwam langs en stomtoevallig kwam ook mijn vroegere Pencak Silat (klik) leraar langs de kraam. Ik ga dus binnenkort weer sporten! Ik deed even een wijntje met een man die wellicht zaken met mij wil doen:

En 's avonds gingen wij onaangekondigd langs bij een jarige vriendin die erg verheugd was ons te zien. Haar kat ziet u komende dinsdag in mijn wekelijkse kattenlog.

Zondag mocht ik de hele dag mijn vriendin bijstaan op de markt.

En proefde daar de heerlijke handgemaakte chocolaatjes van Chove ('Chocolate Love') (klik).

Al met al was het weer zo'n week waarvan je kunt zeggen: 'Vervelen, wat is dat?'

Vorige week plaatste ik een Nederlandstalig én een Engelstalig lied in mijn weekoverzicht. Ditmaal weer een Nederlandstalig liedje. Hier is Dik Hout met 'Meer dan een ander'


Deze week staan wij stil bij het overlijden van Michael White, Nancy Reagan, Keith Emerson, sir George Martin en Cees Fasseur

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.