De week voorbij

Maandag werd het mij duidelijk: langzamerhand raak ik het vertrouwen in mensen kwijt. 'Dankjewel voor de leuke avond en interessante informatie: ik ga er wat mee doen en binnen twee dagen laat ik je mijn conclusies weten.', 'Fijn dat je dat voor mij hebt uitgezocht! Ik ga er zo snel mogelijk wat mee doen!' 'Dank je voor de vrijkaartjes! Ik ga meteen wat vrienden bellen om mee te gaan naar dat festival.' 'Natúúrlijk kom ik je opzoeken in het ziekenhuis!', 'Ik ga er naar kijken voor je en binnen een week geef ik je antwoord.' 'Bedankt voor de lening. Ik betaal je binnen een week terug!' 'De gasten hebben genoten van je optreden. Ik kan je helaas nu niet betalen maar je hebt je gage binnen een week op je rekening!'

Geduldig

In de afgelopen paar jaar (ja, ik ben...pardon...was een geduldig mens) is het de standaard geworden om het bij woorden te laten: er werd niets gedaan met de door mij gegeven informatie, er werd niets gedaan met wat ik met veel pijn en moeite voor die ander had uitgezocht, de vrijkaartjes werden niet gebruikt, ik werd niet opgezocht in het ziekenhuis, ik ontving geen antwoord. Niet binnen een week maar zelfs helemaal niet. En ook naar het door mij uitgeleende geld kan ik fluiten. Evenals naar het door mij verdiende geld.

Uitvluchten

Ooit ging ik er standaard achterheen en vroeg ik mensen waarom zij niet hadden gedaan wat zij hadden toegezegd. Maar daar ben ik mee gestopt. In de praktijk blijkt dat verspilde moeite. Uitvluchten als: 'Ja, maar ik was het van plan, hoor!' en 'O, helemaal vergeten!' en de klassieker: 'Ja maar ik heb het zo druk!' ben ik eerlijk gezegd een beetje zat. Want ook nadat ik wéér vraag of men wil doen wat men beloofd heeft te doen blijft men het 'vergeten'. Weten mensen niet meer hoe een agenda werkt? Of wat een belofte inhoudt?'

Zat

Ja, het klinkt wat zeurderig. Maar ik ben het écht zat. Dus. Vanaf nu zal ik nooit meer mensen zomaar helpen want ik krijg er echt vrijwel nooit wat voor terug. Vaak vinden mensen 'dankjewel!' zeggen al te vermoeiend. Of ze zeggen bijvoorbeeld: 'Nadat jij mijn huis volledig had schoongemaakt en opgeruimd kan ik het zoutvaatje niet meer vinden. Door jouw schuld heb ik minutenlang lopen zoeken!' Of ze zijn 'vergeten' dankjewel te zeggen. Ook die smoes heb ik te vaak gehoord. Als men voortaan mijn hulp wil zal men daar netjes om moeten vragen of voor moeten betalen. En dan nog behoud ik mij het recht voor 'nee' te zeggen. Jammer dan. In plaats van mijn energie te geven aan mensen die dat niet verdienen zal ik wat vaker uit het raam gaan zitten staren. Al noem ik dat dan: 'Het plot uitwerken voor een nieuwe roman.'

Negatief

'Je moet niet zo negatief doen, hoor!' -'O, joepie: een vriend van mij ligt dood te gaan aan kanker nadat ik in de afgelopen anderhalf jaar al acht vrienden en bekenden ben kwijtgeraakt. Ik moet samen met mijn zoon leven van minder dan €5 per dag. De gemeente wil mij dwingen dwangarbeid te verrichten, heeft mij een ongefundeerde schuld opgelegd van €7500, probeert heel hard het stempel 'gehandicapt' op mijn voorhoofd te drukken en ik heb geen contact met mijn jongste dochter. Goh, wat ben ik blij.' Nou, nee. Niet dus. Ooit speelde ik dat alles goed ging met mij maar ook die tijden zijn voorbij. Als ik daar mensen mee teleurstel: sorry.

En ja, ik raak ook gedeprimeerd wanneer ik lees hoeveel racisten er wonen in Nederland. 'Alle moslims zijn dieven en terroristen.' 'Ik wil geen zwartjes in mijn buurt'. 'Die vluchtelingen komen hier alleen maar omdat het hier beter is dan in Syrië.' 'Iedereen die blank en christen is is welkom!' De mensen die dit soort uitspraken doen zijn duidelijk niet blij met in Nederland wonen. Van mij mogen ze gaan.

In de loop van de dag poogde ik mij te herpakken maar had daar 's avonds nog steeds moeite mee. Ondanks een leuke avond: in onze vrijmetselaarsloge ging het vooral over compassie, ook voor racisten.

Dinsdag las ik boek nummer 16 van dit jaar uit: 'Moet Kunnen' van Herman Pleij verhaalt van de oorsprong van de Nederlandse handelsgeest en het Poldermodel. Blijkt dat 'wij' uitsluitend tolerant zijn naar anderen zolang wij denken geld aan hen te kunnen verdienen. Tikkie teleurstellend maar waarschijnlijk gewoon waar.

Mijn psychologe maakte zich een beetje zorgen om mij: 'Je gaat toch geen gekke dingen doen, he?' -'Nee joh, een goed stuk touw kost al gauw drie tientjes en ik heb dat geld gewoon niet. Bovendien zou ik niet kunnen leven met het beeld voor ogen van een treinmachinist die mijn hoofd uit elkaar ziet spatten op zijn voorruit.' Grapjes maken is voor mij een beproefde methode om met nare zaken om te gaan. Bijvoorbeeld: 'Hoe herken je een Syrische vrouw? Dan ligt haar kind dood op het strand.' Wrang misschien maar wel waar helaas. Althans, met een kern van waarheid, zoals elke grap en - de goden zijn geprezen - niet letterlijk waar.

Van een meelevende buurvrouw kreeg ik een knuffel en een reep chocola en een vriend belde uitgebreid om mij morele steun te verlenen. En dat helpt!

Woensdag liet ik mijn zangjuf huilen met een persoonlijk en waargebeurd verhaal, nadat ik dat eerder al had bereikt met mijn klantmanager bij de gemeente en mijn psychologe. Niet dat ik daar heel trots op ben maar is daar geld in te verdienen, tranen laten opwellen in vrouwenogen? Ik ontving een afwijzing op een sollicitatie; de uiterste reageerdatum bleek overschreden maar de officiële overheidssite http://www.werk.nl die werklozen aan de bak hoort te helpen houdt dat helaas vaak niet bij. Ook de mensen achter die site hebben vaak 'geen tijd' om hun werk te doen. Ik blijf mij vertwijfeld afvragen waar mensen het dan zo druk mee hebben.

's Avonds hadden mijn vriendin en ik het 'druk'. Met wandelen. Tijdens de wandeling schoot ik deze plaatjes.

 De Westergasfabriek in Amsterdam Westerpark

Aparte lichtval bij een passage langs een vijver

En op het einde van de wandeling maakte ik deze foto:

Donderdag werd ik afgewezen. Voor een gratis werkervaringsplek. Wanneer een bedrijf niet eens wil dat je onbezoldigd voor hen komt werken dan doet dat iets met je ego. Net als die mensen die klagen dat 'die buitenlanders mijn baantje inpikken!' Wanneer een ongeletterd iemand die de taal niet spreekt en geen opleiding heeft genoten de baan krijgt waar jij op aast moet je je misschien even afvragen of jij er wel geschikt voor bent. Maar goed: 's middags mocht ik op gesprek bij een meneer van de gemeente die mij gaat voorstellen bij een bedrijf voor een andere gratis werkervaringsplek. Het bedrijf is kwestie wil echter uitsluitend gehandicapte mensen aannemen. Liefst dubbel gehandicapt. Zonder dat de zware handicap hen een beperking oplegt bij het werken. Uit pure menslievendheid uiteraard. Dat men van de overheid een ruime vergoeding ontvangt om een gehandicapte onbetaald voor hen te laten werken heeft daar uiteraard in het geheel niets mee te maken. Daar gaan wij dan maar van uit, toch? Want 'blijf positief!' is het mantra motto.

Ik had die dag lekker uitgeslapen bij mijn vriendin thuis (werd pas tien uur wakker!) nadat ik vroeg in de morgen even wakker was geworden omdat één van de katten het leuk vond om zijn nageltjes in mijn blote buik te planten. Ik werd vooral even wakker door de harde lach van mijn vriendin.

Natuurlijk mailde, sms'te, Facebookte en belde ik weer wat af en schreef ik een stukje op mijn LinkedIn pagina.

's Avonds hoorde ik mijn zoon hartelijk lachen tijdens het spelen van een computerspel en dat doet een vaderhart deugd. Hij was nog maar net naar zijn werk toen er werd aangebeld: een vriend van mij kwam langs, sprak met mij over het samen opzetten van een paar nieuwe entertainment acts en trakteerde mij op een hapje en een drankje. Fijn!

Vrijdag mocht ik 's ochtends een GRATIS en VRIJWILLIGE (bij niet komen kan de bijstandsuitkering 30 tot 100% worden gekort) cursus volgen van de gemeente: over het zo snel mogelijk uit de schulden komen. Bijna grappig dat ik juist dankzij de gemeente in de schulden terecht ben gekomen. Inmiddels ontving ik het bericht dat mijn bezwaarschrift dienaangaande door Burgemeester en Wethouders is ontvangen.

Gek dat ik de uren (vijf vrijdagen, drie uren per keer) dat ik die cursus volg mijn reïntegratie in de arbeidsmarkt niet in de weg sta maar als ik vrijdagmiddag's 2 uren vrijwilligerswerk zou verrichten voor de voedselbank wél. Nadat ik daar 's middags was geweest vertrok ik naar een fijne kroeg in de binnenstad van de hoofdstad om een drankje te doen met een vriendin en mijn vriendin.

Guiness!

Zaterdag was een grote dag voor mijn moeder: zij herbeleefde het moment dat zij als elf jarig meisje met een vliegtuig werd opgepikt van het Jappenkamp. Zij vloog toen met haar ouders en twee broertjes. Eén broertje was in het kamp overleden. Hier staat een deel van haar familie haar op te wachten nadat zij uit de officiële debriefing kwam na een zeer geslaagde vlucht met de Catalina 'Karel Doorman', vrijwel hetzelfde watervliegtuig als waarmee zij indertijd rondvloog. Bijzonder!

En hier een deel van de vlucht zelf:




Hier meer informatie voor wie het ook wel wat lijkt:
http://www.catalina-pby.nl/

Ik was daarna kwart over vijf thuis, hing de was op, drukte een paar e-mails af, vulde een vragenformulier in, pakte wat dingen om mee te nemen naar mijn vriendin, streek een overhemd en vertrok iets na zeven uur. Zonder mij in die ruim anderhalf uur te vervelen. Ondanks dat ik 'werkloos' ben.

Zondag stond ik mijn vriendin bij op de Greenfair in Utrecht.