Waarom vertrouwen wij anderen zo slecht?

Vanmorgen had ik kunnen lesgeven maar ik had al afgesproken met mijn vriendin en schoonmoeder om te gaan shoppen. Vanmiddag zat ik weer een paar uurtjes op kantoor waar het er minder hectisch aan toe ging dan gisteren (terwijl ik nog spierpijn had van de fysio-behandeling die morgen) en gisteravond mocht ik weer een biertje drinken in 'mijn' loge en er lustig op los filosoferen met een stel interessante heren.

Vrijdag wat aan mijn boek gewerkt en onderhandeld over nieuwe opdrachten. Zaterdagavond hoorde ik (weer) dat een al bevestigde entertainment-opdracht tóch maar niet doorging. Wat is dat toch dat mensen daar zo makkelijk over doen? Denken zij nu echt dat entertainers alles maar leuk moeten vinden en geen beleg op hun brood willen of huur hoeven te betalen? En waarom behandelen zij entertainers niet zoals zij zelf behandeld willen worden? Uiteraard ga ik alsnog een vergoeding vragen.

Een booking is tenslotte een booking. Ja mensen, in tegenstelling tot wat velen blijkbaar denken verveel ik mij niet. Zo onderhandelde ik ook over een booking voor Oud & Nieuw. Uiteindelijk waren wij het eens over de gage, de handelingen en de secundaire arbeidsvoorwaarden en pas toen men mijn foto zag en een kopie van mijn paspoort (inderdaad, om vanuit Istanbul voor mij een vlucht te boeken...) zag men er van af om mij in te huren.

Wanneer je een klus niet krijgt omdat je huid te donker is kun je naar het Meldpunt Discriminatie stappen en zelfs naar het Ministerie van Justitie. Krijg je een baan niet puur vanwege het feit dat je vrouw bent dan zal een rechter je genoegdoening schenken via de Wet Gelijke Behandeling. Maar waar moet je terecht als je wordt afgewezen omdat je te groot bent? Dat is er hier namelijk gebeurd. En blijkbaar is dat ontzettend komisch want mensen die ik dat vertel weten doorgaans dat ik slechts 1,40m ben en blijkbaar is het heel erg grappig wanneer ík word gediscrimineerd en is het huis te klein als het anderen overkomt. En waarom? Vertelt u mij dat maar.

Maar inmiddels kent u mij en weet u dat ik de zonnige kant inzie van veel dingen. Zoals ook van deze situatie. Ik besefte opeens dat ik met Oud & Nieuw niet mijn geliefden hoef te missen maar gewoon bij hen kan zijn en 1 januari mij half dronken en uitgeput in de armen van mijn aanstaande vrouw kan laten zakken.

En ik blijf gewoon leuke dingen doen!

Zo was ik zaterdag met de kinderen de Jordaan in voor een kattenspeeltje en pyjama's en zondag gaven wij mijn zoon zijn verjaarscadeau: (Behalve heerlijke zelfgebakken taart, een graphic novel van The Walking Dead en een etentje) een vliegles in een heuse Cessna! Hij mocht zijn liefhebbende vader mee de lucht in nemen als passagier en/of zijn beste vriend maar de nu 18-jarige man wilde dolgraag zijn zusjes mee hebben. Lief, niet? En ook wel emotioneel om mijn eerstgeborene vrijwel letterlijk zijn vleugels te zien uitslaan...

Zaterdag was het verder nog gezellig met twee vrienden op visite en een potje Yahtzee. Voor televisie kijken bleef gewoon geen tijd over! :-)

 'Ja maar, als jij zo weinig televisie kijkt, wat doe jij dan voor ontspanning?' Meestal gebruik ik daarvoor de ouderwetse methode 'slapen'. Maar ook lees ik graag en zie ik strijken als manier om tot rust te komen:

Het resultaat:

Als iemand met een strijkplank op de rug een berg beklimt en op de top een overhemd gaat staan strijken heet dat 'extreme ironing' en noemen mensen dat dapper, gewaagd, stoer en gedurfd. Als ik zeg dat ik lesgeef, een tiener opvoed, kantoorwerk verricht, in nachtclubs sta, vier boeken tegelijk lees en vijf boeken tegelijk schrijf, maakt men zich acuut zorgen om mijn geestesgesteldheid. Maar waarom is mijn gedrag 'afwijkend' en dat van bijvoorbeeld een bergbeklimmer niet?

Als ik al televisie kijk dan kijk ik graag naar Undercover Boss. In dit programma gaat de directeur van een groot bedrijf als werknemer rondlopen op de werkvloer. Vaak voor het eerst in zijn leven! Hij of zij ervaart dan hoe het is om vaak onder slechte omstandigheden tegen slechte betaling te werken. Pas wanneer men aan den lijve ondervindt hoe slecht anderen het hebben is men bereid daar iets aan te doen. Waarom geloven wij mensen niet wanneer zij ons zeggen dat zij het niet goed hebben? Vertrouwen wij anderen net zoveel als dat zij ons kunnen vertrouwen?

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Doris Lessing