Ooit wel eens 'sorry' gezegd tegen uw kind?

Vorige maand ontving ik 1956 e-mails en verzond ik er 208. Toch maar wat nieuwsbrieven opzeggen en zo want troep die je ziet gaat - al dan niet bewust - ook in je hoofd zitten. Overigens stonden er 82 items in mijn agenda. Goed voor 194 uren aan (werk)afspraken. En natuurlijk schrijf ik niet elke afspraak op. Dat zou een dagtaak worden...;-) Ook ontving ik vrijdag een spambericht per SMS. Bijzonder onbeleefd en na een korte zoekactie op internet vond ik de eigenaar van het betreffende bedrijf die ik liet weten dat zijn actie niet zal leiden tot meer omzet en dat ook spelfouten in spam-berichten niet bijdragen in serieus worden genomen als eenmansbedrijf. Ik zal u verder niet lastig vallen met wat ik nog meer deed buiten mijn takenlijstje om, maar wel heb ik voor u mijn takenlijstje van die dag:

Stukje AC (Een column over de Hermitage voor de website Amsterdam Centraal)
KOBO (Mijn pas aangeschafte e-reader installeren en lekker mee spelen!)
e-mail (Een paar mailtjes beantwoorden en heel veel weggooien)
Foto's (Foto's op de computer sorteren en ook durven weggooien)
Was (Draaien, strijken, weg vouwen)
Broek (Bloedvlekken van mijn bloedneus verwijderen)
Boodschappen (Vuilniszakken, toiletpapier, eten, u kent dat wel)
MTV (Onderhandelen over mogelijke opdracht)
Bord (Letterlijk een bord vol diverse troepjes uit sorteren)
Nagels (Teen- en vingernagels knippen)
Aantekeningen (Verwerken tot verhaaltjes en weblogstukjes)
Verhaaltje (Bedenken, schrijven en publiceren want het was weer vrijdag)
Twitter (Mijn volgerslijstjes bij drie accounts bijwerken en opschonen)
Kasboek (Bijwerken en eventueel budget aanpassen)
Bladblazers (Brief schrijven aan de gemeente over het gebruik van die ondingen: http://vragen.blogspot.com)
Redigeren (Verder aan mijn roman en twee verhalenbundels klaarmaken voor publicatie)
Oven (vooral de kookplaat was erg vies)

Sommige taken blijven terugkomen op het lijstje. Zo kost een roman redigeren meer dan twee uurtjes. Maar toch aardig wat kunnen doen. Zo begon ik vandaag met de onderhandelingen over werken op een feestje met Oud & Nieuw. In Istanbul. Het liefst ben ik op die feestavond met mijn gezin (hoewel ik nog nooit de jaarwisseling heb meegemaakt in bijzijn van mijn dochters) maar als het geld goed is of de locatie is een droom...tjsa, dan moeten de principes even wijken...;-)

Dit weekend zat vol voor mijn zoon: zaterdag was hij met zijn klas bij de herdenking van de Eerste Wereldoorlog in het Belgische Ieper. Daar kun je natuurlijk veel over lezen maar dat is toch anders dan daar daadwerkelijk rond te lopen. Daar waar zovelen het leven lieten in verschrikkelijke omstandigheden. De jongelui zullen hun ervaringen verwerken in een tentoonstelling op school. Vandaag bezocht hij zijn moeder in de instelling waar zij verblijft en vanavond vervult hij het eerbare beroep van vakkenvuller. Mijn vriendin en ik waren zaterdag bij een etentje (Lamsbout! Mjammie!) en vandaag deden wij het nog rustig aan vanwege verkoudheid en zo.

Ik breng graag tijd door met mijn aanstaande vrouw, op wie ik nog immer verliefd ben!

Mensen raken verliefd, beginnen een relatie en in ongeveer één op de drie gevallen gaat het mis en gaat men uit elkaar. Vervelend. Niet leuk. Nog minder leuk is het voor de kinderen. Vaak hebben die het gevoel dat het hun schuld is dat papa en mama niet meer bij elkaar zijn. Zij denken soms dat het door hen komt dat papa en mama ruzie maken. En vaak zijn ze in conflict: 'Als ik mama zeg dat ik van haar hou dan doe ik papa pijn maar als ik papa zeg dat ik van hém hou is dat niet leuk voor mama.' Helaas hebben kinderen dan vaak het idee dat zij niet mogen zeggen wat zij voelen want omdat ze kind zijn worden zij vaak niet serieus genomen. 

Natuurlijk zijn er ouders die naar hun kinderen luisteren maar helaas vaak alleen maar uit beleefdheid 'want papa en mama weten het toch altijd beter.' Dat is natuurlijk niet zo want ook papa's en mama's zijn mensen en maken dus ook fouten. Wordt het niet tijd dat wij onze trots opzij zetten en onze kinderen onze excuses aanbieden voor de fouten die wij hebben gemaakt? En vertel er dan meteen bij dat het niet hun schuld is dat de ouders uit elkaar gaan, dat papa en mama allebei van hem of haar houden, dat het niet erg is om van beide ouders te houden en dat het in orde is om boos te zijn. Je voelt nu eenmaal wat je voelt. Ook als kind. Onderdruk die emoties niet maar ervaar ze. Je hoeft ook geen meditatiecursus te volgen om al die gevoelens en emoties te verwerken. Laat maar gewoon komen. Je zult zien dat ze op den duur dan ook weer verdwijnen.

Als ik met bovenstaande raad mensen kan helpen is dat toch weer mooi meegenomen, niet? Vaste lezers weten dat ik graag mensen help. Maar als mensen redelijk eenvoudig zichzelf kunnen helpen maar tóch mijn hulp vragen zeg ik tegenwoordig nee; ik besteed mijn tijd nu liever aan het helpen van mensen die het écht nodig hebben maar in de eerste plaats aan mijn vriendin en mijn kinderen. Ik heb namelijk van dichtbij gezien wat het met een gezin doet als een vader of moeder zich met hart en ziel inzet voor de gemeenschap maar daarbij het eigen gezin uit het oog verliest. Dat zal mij niet gebeuren.