Geen stijl

Vanmorgen was ik in het ziekenhuis om te praten met de chirurg die mijn versleten heup zal vervangen met een kunststof exemplaar. Wij zaten gezellig te babbelen en kwamen op het idee om het hele proces te laten filmen: vanaf het moment dat ik strompelend een trap beklim van een nachtclub om daar te werken, via de operatie op zich tot het moment dat ik mijn oude heup aanbiedt aan een vorige werkgever en mij inschrijf voor paaldansles.

Samen proberen wij de fabrikant van de kunstheup zo ver te krijgen dat (een deel van) mijn heupfilmpje als reclame-filmpje kan worden gebruikt om er zo ook financieel een beetje wijzer van te worden. Ziet u het voor zich...? "Eerst kon deze meneer nauwelijks lopen maar met onze nieuwe kunstheup doet hij nu zelfs aan paaldansen! Wilt u dat ook kunnen? Bel dan NU voor een afspraak met één van de bij ons aangesloten ziekenhuizen!"

En ja, dit hele idee is meteen vandaag in gang gezet (vaste lezers weten al dat ik altijd serieus ben, zelfs wanneer ik grappen maak). Na de afspraak was ik bij een tweetup (een bijeenkomst van mensen die elkaar via Twitter hebben leren kennen); gezellig een kopje koffie gedronken en nieuwe plannen gesmeed met nieuwe mensen in mijn immer groeiende netwerk.

Daarna weer terug naar het ziekenhuis om mij door de anesthesist te laten voorlichten over de diverse vormen van verdoving die men in de aanbieding heeft. Ook dát werd een gezellig gesprek. Over allergieën en verliefdheid en zo.

Op de weg terug naar huis kwam ik een buurvrouw tegen die spontaan aanbood af en toe voor mijn zoon te koken wanneer ik eertijds in het ziekenhuis lig te werken aan mijn roman terwijl ik die ene leuke verpleegster amuoureus aan mij probeer te binden te herstellen van een heupoperatie. Verder bood zij aan een stapeltje exemplaren van mijn verhalenbundel (ook als e-book te downloaden via deze link...) in haar winkel neer te leggen. Bijzonder aardig!

Bovenstaande zaken zijn allemaal zaken die je kunt bereiken met een beetje vriendelijkheid en goede omgangsvormen. Het Amsterdams Gemeentelijk Vervoerbedrijf (GVB) en woningcorporatie Ymere zijn vergeten dat dat belangrijke zaken zijn in de omgang met mensen en daarom schreef ik hen de volgende brieven: deze aan het GVB en deze aan Ymere.

Veel mensen die zich journalist noemen weten klaarblijkelijk ook niet meer hoe het hoort en bovendien is het nog steeds komkommertijd. Daarom komen er van die slecht onderbouwde "nieuwsfeiten" in de krant en op televisie.

De hele media valt opeens over kamerlid Mariko Peters en haar partner. Alle informatie waar HP/DeTijd over beschikt komt van welgeteld één bron: een boze ex. Alle andere media hebben gewoon het betreffende artikel overgenomen en hier en daar wat informatie weggehaald of erbij verzonnen. Welgeteld nul journalisten hebben aan het stel gevraagd wat nu eigenlijk hún versie is van het verhaal. Nou, dan heeft zij iemand die zij graag mag een gunst verleend...en dus?

Het hele verhaal is inmiddels enorm opgeklopt maar slegs weinigen schijnen te beseffen dat wij in een rechtsstaat leven. Gelukkig zijn het in ons land de daartoe aangewezen instanties en rechters die beslissen of iemand al dan niet schuldig is aan een strafbaar feit en niet PVV-stemmers...pardon...Telegraaf-lezers.

Journalisten horen verslag te doen van gebeurtenissen en horen niet betaald te worden om de meningen van kijkers, lezers en luisteraars te beïnvloeden.

Neen, integere journalisten horen het beproefde systeem van hoor- en wederhoor toe te passen. Wie het verhaal optekent van de ene partij hoort ook naar de ander te luisteren.

Wie eenzijdige verhalen wil lezen koopt maar De Telegraaf of leest de puberale stukjes van hun zusterorganisatie GeenStijl.