Jammer

Gisteren alvast een nieuw stukje geschreven voor de buurtkrant en bij m'n moeder langsgeweest om pisang goreng te eten en haar te helpen bij een computer-dingetje. Ga er maar aanstaan: met 75 jaar nog even leren internetten! Fijn dat ik haar mag steunen.

Het zou fijn zijn als overheid en bedrijfsleven de burger zouden steunen waar het gaat om rekening houden met het milieu. Zo zou ik graag wat meer milieuvriendelijke en biologische produkten kopen maar dat is vaak erg duur. Daarom ben ik meestal toch aangewezen op produkten die minder goed zijn maar wel een stuk goedkoper.

Je kunt bijvoorbeeld in een restaurant een glaasje water bestellen omdat het produktieproces minder ingrijpend is voor het milieu dan bij andere dranken. Maar ja, dan betaal je daarvoor al gauw 2,20 euro. Nu zijn er mensen die dat goedkoop vinden voor een glas water. Er zitten dan weliswaar soms bubbeltjes in maar toch vind ik dat duur. Bovendien kost de produktie van een glas water vaak enkele liters aan water en een hoop kostbare energie. Ik begrijp dat daarvoor betaald moet worden maar het zet mij wel aan het denken.

Jamie Oliver, de beroemde TV-kok dacht er ook over na en besloot Engelse scholieren te stimuleren om gezond te eten. Ondanks tegenwerking van de scholen en de (lokale) overheid zette hij zijn plan door. Na een maand al bleek dat kinderen die gezonder eten zich beter gedragen én beter leren. Bovendien bleek een gezonde maaltijd maar zo'n 2 cent duurder dan een bord met frietjes en kipnuggets (Gefrituurde broodkruimels met gemalen kippenvel en het schraapsel van kippebotten, vaak aangevuld met restjes kalkoen).

Op termijn zou de overheid besparen omdat beter lerende kinderen beter opgeleide werknemers (en belastingbetalers!) worden en gezondere mensen de maatschappij minder kosten. Helaas kijken overheden vooral naar de effecten op korte termijn. En dat is jammer.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Ome Kick