Vertrok (Een verhaaltje)

Niets wees erop dat ze wisten dat de tijd om afscheid te nemen nabij was. Het lot had hen samengebracht en zou ze ook weer scheiden. Nu waren ze samen. Dat was het enige dat telde.

Deze enkele seconden (of uren, of dagen) waren voor hen een eeuwigheid. Niets kon dit moment teniet doen. Zelfs niet de roep van de Tijd, want wat bekekent tijd voor hen die een droom delen?

Wat betekent tijd voor hen die samen genoeg Tijd hebbben om de Eeuwigheid te kunnen trotseren?

Het licht van een nieuwe dag kwam verkennend onder de gordijnen door. Zich onbespied wanend vulde ze de hotelkamer met haar verkwikkende gloed.

Vervuld van de herinnering aan een visioen werd ik wakker. Nog voordat m'n ogen het bevestigden, voelde ik de aanwezigheid van een koesterende warmte en ik wist dat zij daar lag.

Dankbaar voor wat ik wist volgde ik de lijnen in haar rechter schouder. Zachtjes beroerde ik met mijn nagels haar bovenarm, haar daarmee tot bewustzijn wekkend.

Nog dronken van de slaap en elkaar keken we elkaar aan.

Ze glimlachte vragend. Met een gebaar beloofde ik haar te beschermen tegen alles wat dit moment in de weg kon staan.

Tevreden gesteld zonk ze dieper in het kussen en droomde van God-weet-wat.

Ik drapeerde haar goudblonde lange haren in een aureool, kuste haar op haar voorhoofd, schreef een briefje en vertrok.

Gouden spinrag

wervelingen van emoties

nagels van hartstocht

contact

tussen twee zielen

een nooit gesmeedde band

die nooit breken kan maar

bestaat

en altijd heeft bestaan

en altijd zal bestaan

zolang het geloof erin

bestaat