Relaties

Vanavond zou ik een vriend gaan opzoeken in Breda maar helaas noopt mijn lichaam mij het even rustig aan te doen. Als U mijn toiletpot aan het praten krijgt komt U achter de reden. Bovendien hebben mijn zoon en ik beiden last van verhoging en een vrij nare droge kuch. Zijn zusjes niet, gelukkig.

Gisteren was ik met m'n kinderen naar het Solidariteitsfestival, hier in de buurt. Mede dankzij het prachtige weer werd dat genieten! Kwam er toevallig ook de man tegen die zo'n 18 jaar geleden een café runde alwaar ondergetekende toen zelfgeschreven gedichten voordroeg.

Ook liep ik op het festival de conducteur tegen het lijf die mij in zijn tram had, de avond van de netwerk-borrel van afgelopen donderdag. Mijn kinderen vroegen zich af hoe lang wij al vrienden waren omdat wij zo amicaal stonden te kletsen bij het buurthuis. Ze waren even stil toen ik zei:"Ongeveer 10 minuten".

Tsja, ik klets nu eenmaal graag...

Onderweg naar de workshop "Presentatie" kwam ik donderdagmorgen de zoon van een vriend van mij tegen. De jongeman liet mij weten zich te pletter te vervelen op de VMBO-instelling waar hij les krijgt. Daarom let hij niet op, doet hij zijn weinige huiswerk niet en is hij dientengevolge blijven zitten. Ik vind dat logisch. Als je ver onder je niveau moet presteren ga je je vervelen, word je baldadig en zelfs recalcitrant. Bij veel jongelui is dat het geval en wat blijkt? Velen van hen zijn naar het VMBO gestuurd (in plaats van bijvoorbeeld naar HAVO of VWO) op basis van het feit dat zij lui zijn.

Ja hallo! Hoeveel 12- en 13-jarigen kent U die NIET lui zijn? Lui-zijn is inherent aan het puberschap (al is dat laatste geen bestaand woord. Maar dat terzijde). Natuurlijk is er een categorie jongelui voor wie het VMBO een prima opleiding biedt maar het gros zit onder niveau te werken. Zo kweekt men dus bewust een maatschappij van ongeïnteresseerde individuen.

Als je het rechtstreeks aan de overheid zou vragen krijg je uiteraard een geheel andere verklaring voor het feit dat het VMBO zo'n populaire opleiding is. Officieel dan.

Officieel ben ik werkloos. Zo staat het tenminste in de kaartenbakken. Vrijwilliger als sociaal raadsman, alleenstaand ouder, part-time entertainer, oprichter eigen bedrijf, mede-oprichter stichting, dat telt allemaal niet als "werk".

Vroeger had ik wel werk. Dan telde ik cijfertjes op die een ander ook al had opgeteld en die al waren nagekeken door diens chef. Soms vond ik dan een foutje. Dan ging het dossier via mijn chef terug naar die ene collega waarna het in een archief verdween om er alleen maar uit te komen als het vijf jaar later tijd was om oude archieven te vernietigen.

Waar dat allemaal goed voor was? Men werd zo aangespoord om minder fouten te maken want van degeen die veel fouten maakte werd het contract niet verlengd. Van de rest trouwens ook niet, maar dat hoorden wij later pas. In elk geval was het goed om tientallen mensen aan het werk te houden.

Het roept de vraag op: hoeveel werk is er nuttig "om het werk" en niet louter als werkverschaffing?

Neem als voorbeeld mijn stukje van laatst toen ik het had over deodorant. Je zou toch denken dat er voldoende merken en variaties op de markt zijn maar toch zijn er tienduizenden mensen bezig met de ontwikkeling van wéér een andere soort. Met luchtbelletjes, anti-glijmiddel, met verwijdering van honger-gevoel, met gratis rugzak...weet ik het! Totaal overbodig en, wat erger is: door al die verschillende luchtjes kennen partners elkaar eigen lichaamsgeur niet meer.

Juist bij het uitzoeken van een partner is geur ontzettend belangrijk. Onze natuurlijke systemen zijn uitstekend in staat een geschikte levensgezel te vinden maar helaas vertrouwen wij inmiddels te veel op de "wetenschap" achter relatie-bemiddelings-sites en chemische geurtjes die amoureuze verwachtingen moeten kweken. Zou het daarom zo vaak mis gaan met westerse relaties?