Hij stond op het dek van de boot terwijl de staalgrijze wolken probeerden de strakblauwe hemel af te dekken. Zij faalden jammerlijk.
De wind en het water ondernamen een gezamenlijke poging vat te krijgen op zijn evenwichtsgevoel maar ook zij faalden want zo stabiel als nu had hij zich nog nimmer gevoeld.
Hij keek naar zijn mede-passagiers zonder hen te zien en een spoor van een glimlach verscheen rond zijn lippen.
Hij vermoedde dat hij meer zag dan de dame die zijn ogen nu hadden gevonden en dacht terug aan het één-regelig gedicht dat hij ooit schreef voor zijn muze:
"Had ik maar de kracht om jou de ogen te openen, dan pas zou je zien hoe zwak ik werkelijk ben".
Posts
Erg mooi geschreven, ik zag het voor me. Hij en zij, samen in de boot. Zoveel mensen die je ziet, elk met hun eigen gedachten.
BeantwoordenVerwijderenVan mij mag hij meer van die èèn regelige gedichten schrijven.
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi geschreven
BeantwoordenVerwijderenDat zal hij toch niet gemeend hebben...
BeantwoordenVerwijderenWolken falen niet, wolken wolken!
BeantwoordenVerwijderenEn de wind, ach ja, dichterlijke vrijheid zullen we maar zeggen!
Mooie oneliner.....
BeantwoordenVerwijderenLove As Always
Di Mario
Jij bent goed in deze korte stukjes. Vooral doorgaan!
BeantwoordenVerwijderenhoe romantisch....
BeantwoordenVerwijderenheerluk!