Vrijwel elk telefoontje komt onverwacht maar deze ontving hij op het werk.
Het was een haperende mededeling.
Zijn collega's zagen hoe zijn gezicht betrok, hoe hij zonder groet de hoorn er weer oplegde,
langzaam opstond en naar de kantine ging voor een kop koffie en enige momenten van rust.
De anecdotes waarin zij figureerde buitelden over elkaar heen.
Hij hoorde haar stem lachend zeggen dat het wel goed was zo.
Hij zag weer voor zich hoe zij op het rand van het balkon zat
en omlaag keek zonder te zien.
Stiekem had hij gehoopt dat zij nooit de daad bij het woord zou voegen. Maar nu was het dan toch zover.
Op haar nachtkastje vond men een briefje.
De volgende dag lachten, rookten, huilden en dronken haar vrienden bij haar graf.
Haar ouders waren er niet bij.
Die avond schreef hij een gedichtje met haar in gedachten:
Als de Tijd
zo sta ik stil
bij jouw woorden en jouw graf
die ik beide met mij meedraag
op de eindeloze weg
naar nergens
Posts
Niet echt een lekker verhaal om bij wakker te worden. Maar voor dit soort berichten zijn nooit goede momenten te vinden.
BeantwoordenVerwijderenLove as always
Di Mario
Wat een vreselijk bericht voor hem.
BeantwoordenVerwijderenHet komt alsnog hard aan, ookal hij de zorgen hier wel eens over..
Ik ben geraakt door zijn gedichtje.
Hij had het niet beter kunnen beschrijven
"eindeloze weg" geen begin, geen einde..
dat is een heel ander verhaaltje dat we de laatste tijd hier konden lezen!
BeantwoordenVerwijderenonverwacht!
en mooi!
grtzzzz en goe weekend!
Dan zijn even alle contacten teveel.
BeantwoordenVerwijderenwat een integer log, terrebel!
BeantwoordenVerwijderenliefdevol geschreven ..
Slechte provider? Immers een haperende gesprek.
BeantwoordenVerwijderenwow, mooi.
BeantwoordenVerwijderenletters, woorden... doen soms zoveel...
Je wilt niet weten hoe dit verhaaltje me raakt....
BeantwoordenVerwijderen(maar dat weet je wel waarschijnlijk, want je leest ook mijn blog...)