Mij

Vanmorgen was ik gezellig op de koffie bij vriend Pieter en kwam het gesprek op ondermeer mogelijke manieren om het leed in de wereld te verzachten. Op kleine schaal kan iedereen dat wel maar op grote schaal moet die taak worden toebedeeld aan de diverse overheden. Zo kun je als individu niet het leed verzachten van de nabestaanden van "9/11", noch van de slachtoffers van een ontplofte autobom in Afghanistan. Wat je wél kunt is je best doen een goede buur te zijn, een vriend of een familielid. Al wil je soms ook wel'ns gewoon lekker chagrijnig zijn, natuurlijk. Dat mag. Het wordt pas écht vervelend wanneer je door omstandigheden in een bepaalde positie gedwongen wordt. Neem bijvoorbeeld voormalig buurvrouw Johanna:

Op een gegeven moment kon Ferdinand er niet meer tegen en hebben wij zijn moeder toch maar weer door ons huis via de binnentuin naar het huis van haar ex-vriend laten gaan. Hoewel wij met diverse betrokken buren afgesproken hebben de deur niet meer te openen op haar aanbellen of geklop op het raam om haar zodoende te dwingen zelfs naar de hulpverlening te stappen. Punt is namelijk dat "de hulpverlening" pas iets doet voor een dakloze schizofrene paranoïde alcoholiste wanneer die persoon zelf aangeeft hulp te willen. Tsja, dat is nu de ellende met haar ziekte: één van de symptomen is ontkenning...Nu kun je dus wel afspreken haar niet binnen te laten maar wanneer je naar het gezicht van haar zoon kijkt terwijl het hulpgeroep van zijn biologische moeder hem bereikt, gedempt door raam en gordijn, kun je toch echt weinig anders dan haar toch weer binnen te laten.

Ook met een onbekende zou ik het waarschijnlijk niet over m'n hart kunnen verkrijgen om de deur dicht te houden. En U?

Ondanks dit alles kreeg de Ferman het vandaag toch voor elkaar zich zodanig te concentreren om zijn schoolwerk dat hij maar weer'ns een 10 haalde voor een topografie-toets. Het blijft een wonderbaarlijk type, die zoon van mij...