Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Deze lolcat vraagt zich af of wij echt wel meer vrije tijd nodig hebben
'Jarenlang klaagden wij over te weinig vrije tijd.
Nu klagen wij dat wij alles al gezien hebben op Netflix'
Goed nieuws vind ik dat men weer meer ontdekt heeft over de cultuur van de Maya's. Dat oude volk had de gewoonte tanden te versieren met edelstenen. Pas kortgeleden is ontdekt (klik) dat dat niet alleen om esthetische redenen was. In de gebruikte lijm vond men resten van planten en kruiden met helende werking. De operaties aan de tanden waren dus vermoedelijk ook om hygiënische redenen en om tandbederf en infecties tegen te gaan.
Vanaf dit plekje in de vensterbank keek Billy de Kat graag naar een duif die er rondliep en fladderde met een beschadigde vleugel.
Wellicht een speelkameraadje dat Billy besloot niet op te eten. Billy overleed in november 2021 maar de duif komt nog regelmatig kijken of mijn kat er is. Om dan na een half uurtje - in mijn gedachten - teleurgesteld weg te fladderen.
Inspiratie voor blogstukjes haal ik overal vandaan. Vooral in reacties op stukjes van anderen komen vaak blogstukjes in mij op. Zoals deze reactie op een stukje op Facebook over westerse behandelmethoden tegen diverse aandoeningen en hoe journalisten schrijven over de 'wellness-cultuur':
Om die journalisten (Journalisten die echt dingen weten en niet simpelweg een arts citeren bijvoorbeeld. Red.) te vinden, vermoed ik dat wij van het Europees continent moeten afstappen en kijken in Azië en Afrika, waar mensen (dus ook artsen en journalisten) al duizenden jaren weten dat lichaam en geest verbonden zijn.
Terwijl een ouwe Chinees zich concentreert en met vingertoppen en naalden een lichaam beroert om de oorzaak van fysiek ongemak op te sporen, neemt een Westerse arts die over eeuwenoude Chinese methodes gelezen heeft in een tijdschrift in de sauna (waar blanken met dreads Chai thee drinken zonder te weten dat zij eigenlijk thee thee drinken omdat 'chai' simpelweg 'thee' betekent) een duizenden euro's kostend electrisch apparaat dat trillingen en fijne naaldjes gebruikt om hetzelfde te doen als wat de ouwe Chinees doet.
Maar terwijl de Chinees zegt: 'Ik zoek waar je pijn zit', zegt de Westerse dokter die probeert wijs te doen: 'Wij (Hoezo 'wij'? Waarom zeggen artsen 'wij' in plaats van 'ik' wanneer zij tegen jonge kinderen of bejaarden praten?) gaan nu op zoek naar bepaalde meridianen om die op energetisch niveau te behandelen zodat blokkades in jouw energiestromen kunnen worden opgespoord.'. Maar dan voor €120 per behandeling (exclusief BTW en administratiekosten) in plaats van 'ach, een halve kip is prima als betaling. Maar als jij volgende week mijn schoonmoeder helpt verhuizen naar een bejaardenflat vind ik dat ook een prima betaling.'
Dat dus. Waar haalt u zoal inspiratie vandaan?
Verder: wat vindt u van westerse artsen die eeuwenoude behandelmethodes uit andere landen en culturen adopteren?
Maandag gooide ik maar weer een paar sollicitaties de deur uit en logde in op Mijn UWV om die activiteiten door te geven. Natuurlijk maakte ik ook deze dag een paar memes en verzamelde ik aantekeningen voor toekomstige blogstukjes. Wil namelijk niet zomaar wat beweren maar neem graag de tijd om even te onderzoeken of het wel enigszins klopt wat ik met mijn gewaardeerde lezers en lezerinnen deel.
Franse les was even verwarrend want het had er schijn van dat ik een stukje Frans naar het Frans moest vertalen.
Vast een foutje in de programmatuur want 'Vous Dormez?' diende uiteraard vertaald te worden naar het Engelse 'Are you sleeping?'
Met dat mysterie opgelost kon ik rustig naar de Loge voor een wederom boeiende avond:
'Hij is een groot mens die nooit zijn kinderhart verliest' vond ik een mooie zin die voorbijkwam op een avond waarop ook Socrates zich liet gelden: 'Ik kan niemand iets leren. Hooguit kan ik hen aan het denken zetten.' Een vraag om over na te denken (is dat trouwens een pleonasme?) was (en is, wat mij betreft): 'Wat is eigenlijk het verschil tussen Broederschap en vriendschap?'
In het borreltje na afloop zag ik een staand figuur (in lichte broek, de armen over elkaar en een groot hoofd) met op de achtergrond twee donker geklede types in een deuropening. Ziet u die ook?
Dinsdag zag ik dat Karper, Snoek en Meerval (mijn goudvissen) dankzij mijn inspanningen van de voorafgaande week (en tips van een blogvriend) weer helder uit hun aquarium konden kijken.
Na het maken van een paar afspraken zag mijn agenda voor de week er weer eens uit als een niveau uit het behendigheidsspel Tetris
maar ik liet mij niet intimideren en toog rustig aan het werk. Daarbij tijd makend voor het delen van een pot thee met een buurvrouw uiteraard en haar helpen met een digitaal klusje. De pauzenummers bestonden deze dag uit het schoonmaken van de koelkast
en terwijl mijn wasmachine vuile was rondjes liet draaien teneinde die schoon te krijgen, liep ik een rondje door de wijk:
Tijdens het strijken van de verse was die avond keek ik een aflevering van het prachtige epos Foundation, naar de boekenreeks van Isaac Asimov.
Woensdag las ik mijzelf bij over grote schietpartijen in Amerika. Bijna had ik geschreven 'het nieuws in Amerika' maar het nieuws uit dat land bestaat vooral uit informatie over weer de zoveelste onzinnige schietpartij. Wat mij daarbij opvalt is dat nog steeds miljoenen (zwaar geïndoctrineerde) mensen vinden dat het bewapenen van iedereen de beste methode is om schietpartijen te voorkomen. Wat denkt u: wordt een land veiliger als elke luizenmoeder, ober, bejaarde, schooljuf en middelbare scholier met een semi-automatisch geweer gaat rondlopen om zich te 'verdedigen' tegen idioten met semi-automatische geweren?
Ook opvallend is hoe de Amerikaanse politie omgaat met de daders van geweld en zelf geweld toepast:
Valt u iets op aan de verschillen in aanpak?
De dader van de schietpartij in Buffalo is blank
en werd netjes gearresteerd;
de dader van de schietpartij in Uvalde had een kleurtje
en werd - blijkbaar 'dus' - van afstand doodgeschoten. Nadat hij een uur lang zijn gang kon gaan omdat de politieagenten bang waren om de school binnen te gaan. Met hun zware bewapening en kogelvrije vesten. Wellicht waren zij minder bang geweest als de kinderen op de betreffende school vooral blank waren en niet latino. Terwijl hun politici vinden dat ongetrainde leraren met een simpel handvuurwapen idioten met semi-automatische vuurwapens moeten kunnen uitschakelen.
'Rechts' Amerika (inclusief bekende politici) schiep er genoegen in om - weer - te liegen (klik) en het onjuiste nieuws te verspreiden dat de dader een illegale immigrant was en bovendien transgender. Dat is hoe bang zij zijn voor mensen met een ander kleurtje en transgenders. Triest. Je zal maar zo bang zijn dat je moet liegen om je punt te maken.
Tegen de tijd dat ik dit stuk publiceer (zondagavond 29 mei) zullen er wel nog meer grote schietpartijen zijn voorgevallen in 'the land of the free', vrees ik. Nog even en Amerikaanse burgers krijgen gewoon een weekoverzicht voorgeschoteld want dat scheelt tijd. Compleet met statistieken*: 'Dit is pas de tweede schietpartij met meer dan vier doden in mei in deze staat. Bijna een evenaring van het record uit 2019. Na de reclame gaan wij verder met de schietpartij-statistieken uit deze staat. En dan nu naar Katie voor het weer.'
*Ooit wel eens sport gekeken op Amerikaanse televisie? De meest absurde statistieken komen voorbij en beslaan vaak de helft van het beeldscherm zodat je als kijker niet eens meer kunt zien wie nu precies 'pas de derde linkshandige man van onder de 25 die in het tweede deel van een wedstrijd in de tweede divisie in oktober een bal tot in tweederde van het veld slaat terwijl een familielid klaarstaat om het veld op te komen bij de tegenpartij' is. 'En dat terwijl nog maar een week geleden de kat van zijn zus is bevallen van zes kittens waarvan er helaas eentje overleed. Je zal maar zo'n prestatie kunnen leveren onder zulke enorme emotionele druk!' Niet relevante informatie geven, daar zijn Amerikaanse sportcommentatoren ook erg goed in. En het zwaar overdrijven van emoties.
Natuurlijk beantwoordde ik diverse berichten via e-mail en appjes maar ook verrichtte ik diverse huishoudelijke klussen en werkte wat voor de Geheime Jongensclub.
's Middags haalde ik traditiegetrouw samen met een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket:
Een deel ervan verwerkte ik tot maaltijd voor een vriend en mijzelf die avond:
Wij voerden bijzonder serieuze gesprekken dus op gegeven moment gingen wij maar over op een luchtiger onderwerp. Met name de zangkunsten van deze dame:
In het filmpje was zij pas dertien en het is bijzonder te zien wat zij enkele jaren later - als zeventienjarige - inmiddels doet.
Al met al sloot ik mijn ogen voor de nacht, even na enen.
Donderdag sliep ik een beetje uit voor ik aan de slag ging. Onder meer voor de bewonerscommissie en voor een stichting waar ik voor in het bestuur zit. Want een mens moet toch wat met zijn vrije tijd.
's Middags kwam een vriend. Om mij te helpen met het ontcijferen van een brief die ik vond tussen de paperassen van mijn moeder zaliger. Had gehoopt dat de brief wat vragen zou beantwoorden over mijn biologische vader en zijn verhouding met mijn moeder. Er werden wel degelijk vragen beantwoord dankzij de vriend wiens kennis van de Duitse taal (de taal waarin de brief was getypt) mijn 3 HAVO-niveau Duits overstijgt. Het waren vooral antwoorden op vragen die ik mij vooraf niet had gesteld. Een boeiend tijdsbeeld, neergepend enkele weken na mijn conceptie, toen mijn moeder net wist dat zij zwanger was. Van mij, naar later zou blijken.
Had verwacht een hoofdstuk in een boek te kunnen baseren op de gevonden brief maar het lijkt erop dat ik de samenvatting van een filmscript in handen heb.
Om de brief beter te kunnen lezen, lazen wij die op mijn televisiescherm
maar de meeste informatie haalden wij uit de originele doorslag die was geproduceerd met een carbonpapier tussen het origineel en de kopie die nu in mijn bezit is.
De brief verhaalt van een levensreis van - vermoedelijk - een goede vriend van mijn vader. Die wordt van advies voorzien door de schrijver die zich zelf in een soortgelijk lastig parket bevond en dus als ervaringsdeskundige sprak.
Tijdens de - best (ook emotioneel) lastige - klus deelden wij een biertje.
Dat hielp een beetje om uitdrukkingen in het juiste licht te zien en in de juiste context en tijd te plaatsen. Het was 1967 en de tijden waren anders dan nu.
Afijn. Om het hele verhaal te leren kennen raad ik u aan te zijner tijd het boek te lezen dat ik zal schrijven over mijn familiegeschiedenis, gezien door de ogen van mijn moeder.
Tegen elven vertrok mijn maat pas, waarop ik een hapje ging eten en mijn slof repareerde.
Met Bisonkit en klemmetjes.
De zool had losgelaten en dat loopt wat lastig. Bovendien was dit fysieke klusje een prettige afleiding na urenlang te hebben gedoold in het verleden van mijn ouders.
Was vrijdag lekker rustig aan het werk met schrijven, administratie, opruimen, sorteren en wat al niet meer. Althans, tot een stel buren ging trouwen. Op zich niet zo'n punt maar dat moest blijkbaar gevierd worden. Ik begrijp dat mensen het [einde van hun leven] hun huwelijk willen vieren maar moeten anderen dan verplicht meegenieten?
Maar ach, dat krijg je nu eenmaal als je in een grote stad woont; een andere keer hadden mensen een draaiorgel gehuurd. Erg fijn, zo'n apparaat vier uren voor je deur. Een fanfareband in je straat is ook lekker. Fijn tussen twee huizenblokken in die dicht op elkaar staan zodat de eh...'muziek' lekker echoot en goed doordreunt. Er heeft ook wel eens een stoet leden van 'het volk' door mijn straat gelopen. Met gele parapluutjes en dronken het woord 'Vrijheid!' schreeuwend. Hoe zit dat met de vrijheid van onschuldige buurtbewoners om gevrijwaard te blijven van dronken idioten die 'vrijheid!' schreeuwen?
Omdat het vrijdag was publiceerde ik een gedicht (klik) (vaak een verhaaltje maar steeds vaker een gedicht en soms is de scheidslijn niet duidelijk) dat ik al eens eerder had gepubliceerd. Maar dat was meer dan tien jaar geleden.
Uiteraard verstuurde ik weer eens een sollicitatie want ik heb er momenteel maar vier lopen. Op een vacaturesite kwam ik het beroep 'Sorter Operator' tegen. Geïntrigeerd bekeek ik meer informatie. Bleek het een andere term voor 'hoofd schoonmaakdienst', ofwel een groep schoonmakers (mensen op van die vloerboeners zoals je die op Schiphol ziet) aansturen en onderhoud plegen aan de apparatuur omdat je van de groep de enige bent die verstaanbaar Nederlands en/of Engels spreekt. Als hun manager krijg je maar liefst €11,33 per uur. Bruto.
Nou, jottem. Als dat het salaris is van de voorman, wil ik niet weten wat de mensen krijgen die het eigenlijke werk doen.
Over Schiphol gesproken; kon het niet laten met enig cynisme te reageren op dit bericht
Dat deed ik op deze manier:
Heb speciaal voor de slachtoffers vandaag twee hyacinten gekocht. De ene heb ik 'Thoughts' en de andere 'Prayers' genoemd. Niet te bevatten dat je €3000 betaalt om een uur in de rij te staan voor je op een door je werkgever doorbetaalde vakantie mag. #HyacintenVoorSchipholpic.twitter.com/HI1umWefqF
— Terrence 'Wappiepedia' Weynschenk (@Terrebelius) May 27, 2022
'Wachtrijen op Schiphol' was serieus het belangrijkste onderwerp qua nieuws van Nederlandse bodem. Het gaat dus echt heel goed met Nederland.
Ook goed gaat het met mijn zanglessen. Mijn zangjuf merkte op dat mijn zangtechniek echt steeds beter wordt. Om u een idee te geven van hoe zo'n les verloopt, is hier een stukje van een paar minuten:
Zangles is niet alleen goed voor mijn mentale en fysieke ontwikkeling maar zo ga ik ook weer eens met de metro:
En kom ik in delen van de stad waar ik anders nooit kom.
Was behoorlijk moe toen ik 's avonds thuiskwam dus in plaats van naar een bijeenkomst waar ik voor was uitgenodigd, keek ik een aflevering van Star Trek: Strange New Worlds. Met daarin een mooie rol voor een blind buitenaards karakter, gespeeld door een daadwerkelijk blinde acteur. Zal eens tijd worden dat 'minderheden' geportreteerd werden door minderheden. De tijd van de Minstrel shows zijn echt wel voorbij.
Zaterdag werd ik wat rillerig wakker. Mijn voorgevoel van de vorige dag klopte dus. Rustig aan dus maar, mij afmelden voor een feestje en een interessante droom (klik) opschrijven en publiceren. Was het bijna vergeten maar was ooit een blog begonnen waarin ik mijn dromen verzamelde. Jammer dat ik er tientallen niet heb opgeschreven. Schrijft u uw dromen op?
Verwijderde wat overbodige spullen uit mijn woning en liet die achter in een weggeefkastje in de wijk tijdens mijn dagelijkse wandeling.
Het ging dit keer om een aantal boeken maar ook om een ophangbeugel voor een televisietoestel of computermonitor. Ook deed ik een jas weg. Op zich een prima jas maar ik had 'm al jaren niet gedragen en toen ik 'm even aantrok wist ik weer waarom: de ritssluiting is voor mij lastig te gebruiken. Vanwege mijn vrij korte armen kost het sluiten van de jas behoorlijk wat moeite.
Wilde eigenlijk wel wat lekkers halen bij de supermarkt maar mijn geld was op. Er was weliswaar pecunia onderweg maar 'over een paar dagen wordt mijn WW-uitkering gestort en er is aardig wat geld onderweg van een belastingteruggave en uit twee entertainmentopdrachten' ziet men bij een kassa doorgaans niet als betaling. Beetje spijtig. Maar heb ooit geleerd niet meer uit te geven dan er binnenkomt.
Mocht die kennis ook aan anderen overdragen bij een workshop die ik gaf. Bij lesgeven was 'stel een budget op' een ongrijpbaar idee voor de meeste cursisten. Dus daar maakte ik van: 'Geef niet meer uit dan er binnenkomt'. Als je lesgeeft, doe je dat op een niveau dat voor de meeste leerlingen te bevatten is. Althans, ik wel.
Mijn ogen voelden wat branderig (hooikoorts?) dus werken aan de computer (opgeslagen links en aantekeningen verwerken tot blogstukjes, administratie voor mijn eigen bedrijf, reageren op reacties op sollicitaties en dergelijke) wisselde ik af met opruim- en schoonmaakklusjes en het beluisteren van een luisterboek. Heerlijk om je door een prettige vertelstem te laten meevoeren naar een andere wereld.
Op Twitter voerde ik nog een interessante discussie met een vroeger vooraanstaand lid van Forum voor Democratie:
(klikken=vergroten)
Yernaz Ramautarsing vindt dat wapenhandel vrij moet worden gegeven 'want dan kunnen burgers wapens kopen om zichzelf te verdedigen tegen criminelen 'want criminelen komen tóch wel aan wapens'.
Voor ik ging slapen liet ik mij nog een hoofdstuk voorlezen.
Was graag gaan stappen die avond want de laatste keer dat ik dat deed is dat goed bevallen: '54!? Echt waar? Ik geef je niet ouder dan 35.' was niet eens het mooiste compliment dat ik deze avond/nacht mocht ontvangen. Nee, dat was: 'Door mensen als jij krijg ik weer hoop voor de toekomst.' Dat compliment kreeg ik overigens van dezelfde dame die mij lekker jong schatte.
Zondag was mijn eerste klusje van de dag het invullen van een vragenlijst ten behoeve van het vieren van de eerste verjaardag van mijn nieuwste heup, binnenkort samen met de chirurg die indertijd de operatie uitvoerde. Ondanks mijn allergie voor stof maakte ik de vloer van mijn slaapkamer schoon en tijdens het niezen erna maakte ik een en ander in orde voor weer een bijzondere Loge-avond.
Voor de afwisseling leerde ik deze dag niet een paar woordjes Frans via DuoLingo maar Italiaans. Waarbij mijn vergaarde kennis van het Frans van pas kwam want het zijn beide Latijnse talen.
Deze dag liep Max Verstappen in de GP van Monaco een paar punten uit op zijn naaste concurrent in de competitie. Heel mooi. Minder mooi was het ongeluk van een collega:
De racewagen brak in tweeën maar wonderlijk genoeg overleefde de coureur in kwestie het ongeval. Je zal zo'n race zitten kijken als vader of moeder. Blij dat mijn kinderen minder levensgevaarlijke dingen doen. Studeren met name.
Het was zondag dus ik verzorgde deze dag ook mijn planten en goudvissen:
It's a fine day van Opus III is de muziek van deze week:
Posts
