Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Goed nieuws vind ik dat soms een mysterie wordt opgelost maar ook dat sommige mysterieën dat nog een tijdje zullen blijven. 'Het Antikythera mechanisme' werd zo'n 100 jaar geleden gevonden in het wrak van een schip dat ongeveer 100 jaar voor het begin van onze jaartelling 'Blub!' deed. Wat leek op weinig meer dan een vreemd gevormd blok koper bleek een verre voorloper van de eerste mechanische klok die officieel - volgens onze *ahem* 'moderne' geschiedenis rond het jaar 1400 werd uitgevonden. Met het verschil dat het uurwerk dat 1500 jaar eerder was gefabriekt vele malen accurater was én vele malen kleiner. Ter vergelijking:
Gebouwd rond 100 V.C. Ruwweg 13 centimeter in doorsnede.
Uren, maan- en zonstanden, kon de standen voorspellen
van de toen 5 bekende planeten én gaf aan wanneer het tijd was voor de volgende Olympische Spelen.
Gebouwd (door Nederlanders) in 1386. Een heel stuk groter.
En kon alleen de hele uren aangeven.
Met de modernste (röntgen)technieken weten wij pas sinds kort dat de oude Grieken wetenschappelijk gezien veel verder vooruit waren dat tot eerst gedacht. Maar het Voynich manuscript blijft vooralsnog in raadselen gehuld. Hier wat meer informatie:
Zwarte Vlek overleed helaas vorig jaar oktober maar hiet is goed te zien hoe hij aan zijn naam kwam:
Deze lolcat gaat over normen en waarden:
'Je wilt dat 'zij' zich aan onze normen en waarden houden?
Goed, noem er eens drie.'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link.
Een bootvluchtelinge vertelde het eens mooi aan een vriendin van mij: 'Dankjewel voor je medeleven over het verlies van mijn man, mijn kinderen, mijn dorp. Maar ook ik heb gewoon ook liefdesverdriet en baal ook als mijn mobieltje stuk valt. Denk je dat ik die problemen niet heb?'
De burgers van Syrië zijn gewoon mensen als u en ik. Net als u en ik leidden zij gewoon hun levens. Net als u en ik keken zij spelshows op televisie, deden boodschappen, gingen zij naar het werk en kochten zij af en toe een nieuw mobieltje. Tot de bommen vielen. Dus waarom mensen hen anders behandelen dan dat zij andere mensen behandelen is mij een raadsel.
Ziet u sommige groepen mensen als andere mensen? Zo ja, waarom?
Maandag sliep ik uit want ik was nog wat brak van het weekend. Na het beantwoorden van wat mailtjes reageerde ik op een twintigtal nieuwjaarswensen via de app en bracht ik mijn administratie op orde. Dan kan ik eerdaags weer gezellig de BTW-aangifte van mijn eigen bedrijf doen.
Zat een uur of wat bij de buurvrouw die een weekje de stad uit geweest was en het was fijn om bij te kletsen. Deze foto maakte ik onderweg naar huis:
In onze gezamenlijke binnentuin.
Lekker een uurtje of twee gewerkt aan de herinrichting van mijn woning nadat diverse meubels een nieuwe plek kregen en tussendoor vroegere Facebookcontacten opnieuw opgezocht. Beetje balen natuurlijk dat ik nét weer contact had met de Amsterdamse kunstenaar Fabrice Hünd en hij toch zomaar opeens overleed. Jong hoor, zestig. Dat ben ik over een paar jaar ook en dan sta je toch even stil bij je sterfelijkheid. 'Dat ga ik nog wel eens een keertje doen' werd: 'Waarom niet vandaag?' en dus maakte ik een afspraak met mijn zangjuf.
Iemand vroeg mij naar het eerste concert waar ik bij was geweest en ik herinnerde mij: 'Midden jaren 80, OMD'. Dankzij de interwebs wist ik de exacte datum te achterhalen. Dat was 7 september 1984 - een week voor mijn zeventiende verjaardag - en hier is zelfs de setlist (klik) van dat optreden.
De Geheime Jongensclub was nog even gesloten vanwege het winterreces dus ik had tijd om naar maar liefst twee afleveringen van The Walking Dead: World Beyond te kijken. Over hoe ook egoïsten ontdekken dat samenwerken uiteindelijk altijd de beste manier is om te overleven en dat elke leugen ooit uitkomt en dat mensen je dan niet meer vertrouwen.
Dinsdag zette ik mij aan het werk in mijn vernieuwde kantoorruimte. Zo verrichtte ik de BTW-aangifte voor mijn eigen bedrijf, rondde ik mijn privé-administratie van het afgelopen jaar af en deed ik het een en ander voor mijn Loge. Ook verrichtte ik een sollicitatie. Ook al heb ik er nog acht lopen. Maar beter negen dan acht ijzers in het vuur, toch?
Ik genoot van een babbeltje en een kopje thee bij een buurvrouw en omdat wij beiden boodschappen wilden doen, deden wij dat samen. Want alleen is maar alleen. Bij de supermarkt raakten wij in gesprek met de voorzitter van de Bewonerscommissie en deelden wij ideeën voor het onlangs heropende buurthuis. Van de gemeente hebben wij een jaar de tijd gekregen er 'iets' van te maken. Helaas staan de coronamaatregelen wat in de weg maar toch werden een paar plannetjes gerealiseerd. Zo is er eerdaags een waarzegster in het buurthuis die buurtbewoners kunnen raadplegen over wat 2022 voor hen in petto heeft. Ook kan een workshop tekenen gewoon doorgaan. Met een beperkt aantal deelnemers, de ramen open en de tafels op anderhalve meter bij elkaar vandaan.
weinig om te lachen maar vaak erg raak en scherp. Minder stand up comedian dus en meer als een soort van hofnar.
Woensdag werd ik brak wakker want door maagpijn had ik maar een paar uurtjes geslapen. Daarom deed ik niet zo veel deze dag. Behalve wat chatten met vrienden en wat huishoudelijke klusjes. Met een buurvrouw haalde ik ons wekelijks voedselpakket van Guerilla Kitchen. Een deel ervan verwerkte ik tot een grote plaatpizza
die ik verorberde met een vriend. Met hem keek ik de film 'Kate' en rond middernacht ging hij naar huis en ik naar bed.
Donderdag verbaasde ik mij over mensen die tennisspeler Djokovic een held noemden. Alleen maar omdat hij weigerde zich aan de regels te houden die Australië oplegde (en op het moment van dit schrijven nog steeds oplegt) aan mensen die het land willen binnenkomen: iedereen - ongeacht status of financieel vermogen - die het land wilde (wie weet zijn de regels veranderd op het moment dat u dit leest) binnenkomen moest kunnen aantonen dat hij of zij bereid is te helpen het coronavirus een halt toe te roepen. Maar Novak Djokovic (klik) weigerde te zeggen of hij was gevaccineerd en weigerde zich op het virus te laten testen. Tja, dan mocht je Australië dus niet in. Vreemd dat mensen als Djokovic zich niet realiseren dat acties consequenties hebben. 'Ik weiger mij aan de regels te houden!' is blijkbaar een reden om de heldenstatus te verkrijgen. De consequentie voor Djokovic is dat hij het respect van niet alleen zijn grote concurrent Rafael Nadal kwijt is maar ook dat van de meeste van zijn fans. Vooral de Australische. Zijn collega's en zijn fans vinden dat Novak Djokovic door het gravel is gezakt omdat hij vindt dat voor hem regels niet gelden.
Was nog niet helemaal boven Jan dus ook deze dag deed ik het rustig aan: ik stelde wat mailtjes op voor de Geheime Jongensclub, zwabberde de keukenvloer, schreef aan mijn toekomstige onemanshow en liep een rondje door de buurt:
's Avonds keek ik de reünie van de cast van de Harry Potter films. De boeken werden mij indertijd aangeraden door een collega die ze zijn kleinkind voorlas. Net als veel anderen dacht ik vooraf dat de verhalen voor kinderen waren. Niet dus.
Vrijdag publiceerde ik - uiteraard - een vers verhaaltje(klik)en ik schreef nog wat meer. Waaronder een verhandeling van ruim twee kantjes A4 en een paar blogstukjes om later te publiceren. Was nog het een en ander van plan maar een vriend kwam onaangekondigd langs. Wij hadden elkaar een paar jaar niet gezien dus hadden aardig wat bij te kletsen. Had net koffie voor ons gezet toen een buurvrouw zich bij ons voegde. Gezellig!
Toen zij weg waren, beantwoordde ik via e-mail wat vragen van potentiële nieuwe werkgevers, werkte wat voor de Geheime Jongensclub en verwijderde een aantal boeken uit mijn collectie ten einde een van mijn boekenkasten leeg te maken ten faveure van wat extra ruimte in huis.
's Avonds las ik een boek van Ailton Krenak uit: Ideeën om het einde van de wereld uit te stellen. Over hoe 'de westerse wereld' geen oog heeft voor volkeren die dicht bij de natuur leven en weigeren zich over te geven aan de 'geneugten' van televisie, sociale media, electrische auto's, Nespressomachines en meer moderniteiten.
Zaterdag was ik vroeg - ja, sorry hoor, maar zeven uur 's ochtends noem ik 'vroeg' - op om mijn boosterprik te halen.
In de wachtruimte weerklonk een lekker muziekje en ik had de tip gekregen om mijn geprikte arm te blijven bewegen. Dus deed ik een dansje. De buurvrouw die mee was als begeleidster voor het geval ik een flauwte zou krijgen danste even mee. Verder niemand. De andere wachtenden waren met hun mobieltje bezig of keken strak voor zich uit. Vreemd hoor, kún je eindelijk even dansen in de RAI, dóe je het niet. Tsss. Gelukkig was er een EHBO-medewerkster die het een en ander glimlachend aanschouwde en mij een bemoedigend hoofdknikje schonk.
Op sociale media lachte ik hardop om een filmpje uit een debat waarin de arme Thierry Baudet voor schut werd gezet.
Zijn 'eh...eh...eh...' op het einde was erin geplakt maar ook in het oorspronkelijke filmpje kreeg zijn ego een flik pak op z'n donder. En terecht. De onderbouwing van zijn beweringen deugt van geen kant. Hij deelt uitsluitend data en statistieken die hem goed van pas komen en laat andere data eenvoudigweg weg. In plaats van argumenten gebruikt hij debattrucjes en wanneer hem vragen worden gesteld weigert hij in te gaan op de inhoud.
Puur omdat hij onwetend is en weigert dat toe te geven. Zijn argument: 'Ik heb daar verstand van want ik ben afgestudeerd' houdt geen stand want hij is niet afgestudeerd op de meeste onderwerpen waarover hij spreekt. Toch blijft zijn aanhang geloven dat hun Grote Leider ('Führer' in het Duits) wel alles zal weten van virologie en klimaat 'Want hij is doctor in de Rechten!'
Binnenkort begint het vierde 'Kabinet Rutte'. Het enige waar ik mij op verheug zijn de schermutselingen tussen Thierry Baudet en échte wetenschapper Robbert Dijkgraaf. Die verlaat zijn hoge functie op Princeton om te dienen als minister van Onderwijs. Hoop dat hij zich niet zal laten leiden door politiek gekonkel maar ons land weer naar een eerbare positie op de wereldranglijst van 'Landen met het beste onderwijs' kan krijgen. In de man zelf heb ik vertrouwen want niet alleen heeft hij een hoog IQ, maar ook een hoog EQ en een hoog SQ. Dat houdt in dat hij niet alleen intelligent is maar ook empatisch en sociaal.
In schril contrast tot de Canadese influencers*(klik) die een feestje bouwden aan boord van een vliegtuig. Roken, drinken, dansen, geen mondkapjes...een ferme tik in het gezicht van Canadezen die wél om anderen denken en zich aan de coronamaatregelen houden. De influencers zitten nu met de gebakken peren want geen enkele vliegmaatschappij wil hen terug naar huis vliegen. Jammer dan voor ze. Van de 154 feestgangers liepen 30 een besmetting met corona op en de Canadese premier noemde hen publiekelijk 'idioten'. Nu zitten zij vast in Mexico. Ach, gossie.
*Influencers zijn (veelal) mensen die bekend zijn omdat zij bekend zijn en daarom denken dat regels niet voor hen gelden en dat zij overal verstand van hebben.
's Avonds trakteerde ik de buurvrouw die speciaal voor mij vroeg was opgestaan op de oudhollandse lekkernij 'Kapsalon':
Zondag was ik wat rillerig. Dat had ik wel verwacht want dat was ik na de eerste twee prikken ook voor een dag. Dus ik bleef wat langer in bed dan gebruikelijk om mijn lichaam de rust te geven dat het verlangde. Mij bewust van mijn ademhaling liet ik gedachten en emoties komen en gaan.
Een hele dag in bed blijven liggen vind ik moeilijk dus ik stond toch maar eens op om wat te doen. Een vergadering voorbereiden bijvoorbeeld. En mijn bureau inrichten. Had ik nog niet gedaan sinds die op zijn nieuwe plekje stond dus het werd tijd.
Fijn om iets meer werkruimte te hebben!
Op sociale media had ik een gedachtewisseling met iemand die zijn argumenten kracht bijzette met een (link naar een) artikel. Dat zat echter achter een zogeheten 'betaalmuur' waardoor het alleen te lezen is voor mensen die een abonnement hebben op de betreffende informatiebron. Beetje jammer want daardoor gaf mijn gesprekspartner aan dat hij helemaal niet 'zelf onderzoek' doet maar zijn mening vormt naar aanleiding van krantenkoppen. Het spijt me, maar dat soort mensen kan ik moeilijk serieus nemen. Wanneer je een mening hebt maar die niet kunt onderbouwen ben je in mijn boekje 'af'.
In je eentje thuiszitten is ook maar niets dus ik liep een rondje door de buurt waarbij ik een praatje aanknoopte met deze en gene medebuurtbewoner. Soms ben ik wel eens jaloers op introverten die heel tevreden kunnen zijn met in hun eentje thuiszitten. Het was best frisjes buiten namelijk.
Mijn computer bleef in het beeldscherm maar melden dat ik Windows moest activeren. Best irritant. Maar het lukte mij de melding te verwijderen. Al heb ik nog geen idee waarom ik steeds opnieuw moest aangeven dat ik Windows gebruik op mijn Windows computer. Alsof je elke keer dat je met je auto wilt wegrijden een berichtje aan de fabrikant moet sturen om hen opnieuw te laten weten dat jij de eigenaar bent. Anders blijft op je voorruit staan: 'Laat ons weten dat u de eigenaar bent'. Raar.
Met het kijken van een aflevering van The Walking Dead: World Beyond zat mijn week er op.
Cedric Watson en Bijou Creole leveren deze week de muziek. Hier is de creoolse klassieker Pa Janvier:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van de gebroeders Bogdanoff, Peter Bogdanovich en Sidney Poitier
Posts
