'Kijk, gisteren, gewoon in ons mooie Nederland!' Met dat soort koppen worden suggestieve foto's gedeeld door...eh...mensen die heel erg rechts van het politieke spectrum zitten ('racisten' mag je geen 'racisten' noemen. Dat is niet netjes).
Misschien heeft zij last van haar rug waardoor zij niet op het bankje kán zitten. Misschien hebben de jongeren haar aangeboden dat zij best op het bankje mag zitten maar heeft zij beleefd geweigerd. Misschien voelt zij zich daadwerkelijk geïntimideerd en durft zij niet op het bankje te zitten. Misschien is zij net pas opgestaan omdat zij in de verte de bus al zag aankomen. Misschien is zij een wat verwarde buurvrouw die daar elke dag een paar uren staat in de hoop dat haar geliefde overleden echtgenoot met de bus thuiskomt van het werk. Dat kan allemaal. Maar niet volgens racisten.
Wat gebeurt er volgens u op de foto? En waar baseert u die gedachte op? Kunt u bij het zien van een foto altijd voor 100% goed raden wat er precies aan de hand is? Racisten zijn daar blijkbaar heel goed in.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer
=====================================================================
=================================================
Maandag deed ik het nog even rustig aan. Een eerder gemaakte afspraak ging niet door dus dat kwam goed uit. Ik verwerkte wat aantekeningen tot toekomstig te publiceren verhaaltjes en blogstukjes, stelde een factuur op, las wat, werkte aan mijn nieuwe Facebook- en Instagram accounts, plande enkele tientallen twitterberichten in, speelde met de kat en ontving slecht nieuws. Om die reden meldde ik mij af bij de Loge die avond, hoewel ik mij er behoorlijk op had verheugd want het was tijd voor de jaarlijkse herfstequinox; een boeiend, mooi maar ook emotioneel rituaal. Dit keer met de aanwezigheid van een viertal visiteuren. Zo noemen wij Broeders van Loges uit een andere gemeente die de onze komen bezoeken 'om deel te nemen aan de Arbeid'.
(Ja, in mijn hoofd ziet het er ongeveer zo uit als op mijn bureau: veel zooi over veel onderwerpen en volkomen door elkaar heen gehusseld. Maar het komt wel weer goed, hoor!)
Maandag deed ik het nog even rustig aan. Een eerder gemaakte afspraak ging niet door dus dat kwam goed uit. Ik verwerkte wat aantekeningen tot toekomstig te publiceren verhaaltjes en blogstukjes, stelde een factuur op, las wat, werkte aan mijn nieuwe Facebook- en Instagram accounts, plande enkele tientallen twitterberichten in, speelde met de kat en ontving slecht nieuws. Om die reden meldde ik mij af bij de Loge die avond, hoewel ik mij er behoorlijk op had verheugd want het was tijd voor de jaarlijkse herfstequinox; een boeiend, mooi maar ook emotioneel rituaal. Dit keer met de aanwezigheid van een viertal visiteuren. Zo noemen wij Broeders van Loges uit een andere gemeente die de onze komen bezoeken 'om deel te nemen aan de Arbeid'.
In plaats daarvan wandelde ik die avond wat doelloos rond en stond even stil bij de waterkant:
Ter verdere afleiding van wat er in mijn hoofd speelde keek ik bij thuiskomst een aflevering van Foundation, de serie gebaseerd op het beroemde werk van Isaac Asimov. Mooie beelden. Boeiend, knap in beeld gebracht.
Dinsdag ging ik er weer flink tegenaan: administratie en mij voorbereiden op de eindpresentatie van de gemeentelijke workshop voor creatieve zelfstandigen. Bij het boodschappen doen sprak ik diverse buurtgenoten en kletste ik wat met een toevallig passerende vriendin die ik een tijdje niet had gezien. Dat was leuk. Net als het hervinden van een aantal verloren gewaande Facebook-contacten. Dat valt nogal niet mee want diverse collega's uit de entertainment die ik alleen ken onder hun artiestennaam, staan door de strengere regels van Facebook tegenwoordig onder hun officiële naam op het sociale medium. Dat blijkbaar voor miljoenen mensen mag bepalen hoe zij zichzelf willen noemen. Gelukkig gebruiken velen als profielfoto een foto van zichzelf en niet bijvoorbeeld eentje van hun hond. Van een collega van tien jaar geleden of een klasgenote van 35 jaar geleden weet ik namelijk echt niet hoe zijn of haar huidige huisdier er uit ziet.
Met een koptelefoon op om mijzelf af te sluiten van de buitenwereld was ik lekker bezig voor de computer (er achter vind ik nog immer onpraktisch) toen er werd aangebeld. Een pakketje. Niet voor mij. Maar de postbezorger weet dat ik vaak thuis ben en doet dus niet eens meer de moeite om aan te bellen bij de buren voor wie het betreffende pakket bestemd is. Beetje jammer.
Omdat ik toch uit mijn ritme was ging ik maar even koffiedrinken bij de inspiratieverlenende koffiezaak om de hoek:
Vervolgens naar de Hema om een bestelling op te halen die ik wil gebruiken bij mijn komende eindpresentatie. Op de weg terug kwam ik langs de oliebollenkraam maar ik wist mij - heel knap van mijzelf, vind ik - te beheersen. Dat lukt minder goed als ik - zoals ook dit keer weer - een bekende tegenkom: ik moet dan gewoon even een praatje maken. Het is sterker dan ik.
Thuis ontdekte ik dat er een klein pakje voor mij in de brievenbus lag: het proefexemplaar van mijn nieuwste verhalenbundel!
Even doornemen op eerder gemiste foutjes en dan kan het boekje in de verkoop. Na het inplannen van een boekpresentatiefeestje natuurlijk. Maar het doorbladeren van mijn boekje stond niet op mijn takenlijst dus ik wijdde mij weer aan de taken die er wél op stonden: data verzamelen voor de Bewonerscommissie en het een en ander regelen voor de Geheime Jongensclub. Omdat ik dat nodig vond gaf ik mijn website een makeover. Een beetje meer bijdetijds. In elk geval tot ik voldoende geld heb verzameld om een professional (al gevonden hoor, dank u voor het aanbod) de zaak even goed aan te laten pakken. Als u wilt, mag u mij voorzien van enige terugkoppeling op mijn website: is het duidelijk wat er staat? Niet te 'schreeuwerig'? Bevalt het kleurenschema? Mist u iets?
Vervolgens weer door met het voorbereiden van mijn eindpresentatie. Daar komt nog best wat bij kijken. Maar dat wist ik eigenlijk al.
Over kijken gesproken: die avond ontspande ik met het kijken van een volgende aflevering van Foundation. Omdat ik daarna nog wat rusteloos was toch nog maar wat zitten werken. Binnenkort is het weer tijd voor de BTW-aangifte en dan is het fijn als de administratie op orde is. Ook verzamelde ik wat vacatures om op te reageren en in plaats van het gebruikelijke kwartiertje Franse les per dag maakte ik er een half uur van.
Woensdag een tikkeltje brak wakker maar er moest nog veel gebeuren. Al was het maar omdat ik de maandag ervoor een aantal werkuren had gemist. Het lijkt er wel eens op dat hoe meer ik doe, des te meer er nog gedaan moet worden. Alsof taken kindjes krijgen zodra je er aan begint. Kent u dat verschijnsel? Alsof je de oven schoonmaakt en dan pas ziet dat de koelkast ook eigenlijk een nat lapje kan gebruiken.
Dankzij Twitter werd ik gewezen op bijzonder nieuws: voor het eerst kunnen wij horen wat wij zouden horen als wij zonder beschermend omhulsel op Mars zouden staan.
's Middag werden een buurvrouw en ik weer hartelijk onthaald Bij Guerilla Kitchen, Warriors against foodwaste. Het werd weer een mooi pakket dat wij meekregen!
De aardbeien die erbij zaten - en waar ik allergisch voor ben - kon ik kwijt aan de vriend bij wie ik die avond at. Terwijl hij kookte deed ik even een dutje in zijn luie stoel. Heerlijk! Lekker gegeten, fijne muziekjes geluisterd, verhalen en ideeën uitgewisseld en al om middernacht thuis! En tsja, wat doe je dan? Klepon maken natuurlijk.
Want dat is logisch. Na het handen wassen (de - natuurlijke - kleurstoffen kleuren ook je huid) kon ik het niet laten om toch nog wat achterstand in e-mailverkeer te verwerken en het een en ander 'van mij af' te schrijven. Billy de Kat was zo lief om mij daarbij gezelschap te houden:
Als een goed maatje voelt hij het aan wanneer degene die zijn eetbakjes vult wat onrustig is. De schat weet dat hij mij rust geeft.
U mag nooit meer raden.
Erna zou ik even bij een vriend langsgaan maar ik vergat dat toen een telefoontje mij op andere gedachten bracht. Eenmaal thuis dacht ik alsnog te kunnen gaan maar een vriend kwam om acht uur 'even' langs en ging pas weer om tien uur. Terwijl er ook nog gewerkt diende te worden. Helaas is er maar een van mij en die ene kan heel moeilijk keuzes maken en nee zeggen.
Donderdag was de laatste dag van Het Fundament, de workshop voor creatieve ZZP'ers waar ik eerder over schreef. Met enige melancholie oefenden wij met elkaar voor de laatste keer onze verkooppraatjes om die 's middags voor het eerst voor potentiële klanten (een aantal eigen vrienden en bekenden. Maar toch) te houden. Voor mij voelde het als een generale repetitie. Als de eerste voorstelling van een nieuw toneelstuk. De saamhorigheid was groot in onze groep en voortdurend werden groepsleden gesteund door anderen. Niet voor iedereen is het makkelijk om het ego opzij te zetten en - opbouwende maar zeker ook terechte - kritiek te ontvangen. Maar onze groep deed het prachtig. De coaches waren dan ook terecht trots op hun werk: het 'kneden' van een twintigtal creatieve geesten tot heuse zakenmensen. Je kunt een prachtig product of dienst aanbieden maar als je het bijbehorende praatje niet weet te verkopen, verkoop je niet veel.
In de pauze maakte ik even een wandelingetje en verbaasde mij over het zachte weer
Verbazingwekkend dat uit een recente enquête bleek dat 'artiest/kunstenaar' bovenaan het lijstje staat wanneer willekeurige mensen gevraagd wordt: 'Welk beroep is wat u betreft in de huidige tijd volkomen overbodig?' Beseffen mensen niet dat acteurs, videobewerkers en cameramensen ook artiesten zijn en er dus geen films en TV-programma's meer zouden zijn? Ook schrijvers en fotografen zijn creatievelingen. Dat betekent geen boeken en tijdschriften meer. Geen theatervoorstellingen maar ook geen kleding, auto's en koffiemachines meer. Want ook die zijn het product van creatievelingen. Om nog maar te zwijgen over de creatieve geesten die oplossingen bedenken voor serieus heftige problemen als het kapotgaan van de planeet, het verdwijnen van diersoorten, hongersnood, et cetera. Dus hoe mensen kunnen beweren dat de wereld best kan leven zonder creatievelingen is mij een raadsel.
Onder meer daar over spraken wij met de bezoekers die na onze 'pitches' met ons in gesprek gingen, veelal bij de door ons zelf ingerichte tafels met daarop voorbeelden van onze producten en diensten. Dit was mijn plekje:
Een fotoboek met daarin tientallen foto's van mij als acteur en entertainer, een boekje met zelfgemaakte memes en nog zo wat. Je kunt wel zeggen dat je als artiest wordt ingehuurd op feesten en partijen maar met een beeld erbij wordt het wat duidelijker. Natuurlijk had ik er ook verhalenbundels neergelegd omdat ik behalve mijzelf als 'dienst' verkoop ook verhalenbundels aan de man wil brengen. De schoorsteen moet toch roken, nietwaar? Dus binnenkort is ook mijn nieuwste verhalenbundel te koop. Intussen kunt u mijn eerdere werken bestellen: zowel hier alsook hier.
Als verrassing had ik op het einde van mijn praatje voor elk van mijn mede-cursisten en onze coaches een envelop met daarin een verhaal of gedicht. De enige dame van de drie coaches overhandigde ik een cadeautje: niet heel verrassend een gesigneerde verhalenbundel. Een exemplaar van mijn allereerste. Uit 2011 of zo dus nagenoeg jeugdsentiment. Als extra verrassing kondigde ik op het einde van mijn pitch de mede-curiste aan die na mij haar beste verkooppraatje mocht houden. Als overgang gebruikte ik het gegeven dat zij, Liesbeth Dingemans, mijn eerste optreden na twee jaar op de gevoelige plaat had vastgelegd:
Konden mensen meteen aan den lijve ondervinden hoe dat nu werkt, ik als presentator. En de coach die die klus normaliter op zich nam hoefde dat dit keer niet te doen. Praktisch, toch? Win-win.
Een deel van de groep ging na afloop een biertje doen. U mag raden of ik daar bij zat, te ja of te nee.
Voor middernacht schoof ik mijn lichaam onder het dekbed. Fijn!
Vrijdag bij het wakker worden dacht ik 'No rest for the wicked!'. Een fraaie Engelse uitdrukking die zoveel zegt dat zij die dingen doen die het daglicht niet kunnen verdragen nooit rust is gegund. Maar dan op een vriendelijke manier. Wat was nu het geval? Er diende gewerkt te worden. Door mij. Aan mijn fysiek herstel door oefeningen te doen en het eten en drinken van gezond spul. Aan mijn financiële toekomst door te onderhandelen over toekomstige entertainmentopdrachten, de verkoop van verhalenbundels en het opnieuw opbouwen van een 'social presence' op Facebook en Instagram.
Op Instagram kom je ludieke, creatieve namen tegen. Met daar direct onder de (waarschijnlijke) echte naam van de persoon op kwestie. Op Facebook is dat niet toegestaan. De naam die je daar hanteert wordt geacht overeen te komen met die op je paspoort. Waarom is mij een raadsel want het gaat om hetzelfde bedrijf. Dat dus blijkbaar twee sets aan regels hanteert.
Ook een uurtje gewerkt aan mijn toekomstige voorstelling die ik van zins ben rond augustus 2022 op de planken te zetten. Ik noem het geen one man show, geen cabaretvoorstelling en niet eens 'theatervoorstelling'. Ik heb moeite met ergens een etiket op te plakken. Omdat mensen er dan vaak met een bepaald idee in hun hoofd naar kijken.
Die middag bracht ik door met een vriend die mij tips gaf over het schrijven van mijn voorstelling. Hij heeft daar veel ervaring in en zelfs les in gegeven dus ik ben dankbaar met zijn hulp en steun. Toen hij de deur uit ging, stapte ik ook maar meteen even de deur uit. Onder het mom van 'een paar boodschappen halen', liep ik een rondje door de wijk.
En haalde een paar boodschappen.
Al ben ik regelmatig te vinden op sociale media, meepraten over TV-programma's doe ik nagenoeg niet. Ik spendeer mijn tijd anders dan met kijken naar 'Hotel Meiland', 'John is de Mol', 'Boer zoekt Koe', 'Mijn tuin, jouw tuin', 'Heel Holland Zakt', 'The Masked Dancer', 'Flikkers in Maastricht', enzovoorts, en zo verder. Als ik al iets bekijk op de beeldbuis dan graag een aflevering van een favoriete serie op het gebied van Science Fiction, Fantasy of 'Offbeat'.
Meer van mijn vrije tijd gaat naar schrijven dan naar TV-kijken. 'TV-kijken' gebruik ik als generieke term die niet alleen betekent kijken naar wat er op televisie is maar ook het kijken van een DVD, het marathonkijken van een serie via Netflix of een andere streamingdienst maar ook het kijken van filmpjes op dumpert, TikTok en Youtube.
Zo schreef ik een vers verhaaltje en publiceerde dat. Want het was vrijdag.
Zaterdag ging ik aan de slag in huis met in het achterhoofd de woorden van de vriend de dag ervoor: 'Het is hier best een zooitje, niet?' Klopt. De laatste twee maanden ongeveer deed ik bijna alleen het hoognodige in het huishouden.
's Middags was ik bij de opening van een expositie van een mede-cursist. Samen met twee andere straatkunstenaars stelde hij werk ten toon. Erg leuk was dat ook enkele andere mede-cursisten er waren. Het overkomt mij anders nooioooiiiit (*kuch*) maar ik kwam er nog een paar andere bekenden tegen. Waaronder een dame met wie ik ooit eens (ongeveer 30 jaar geleden? Zoiets) op de planken stond tijdens een dichtersfestival. Leuk hoor! En de aanwezige kunst deed mij ook wel wat:
Er was zelfs een pinguïn!
Zondag verdergegaan met huishoudelijke klusjes, administratie, de wederopbouw van mijn netwerk na het verlies van mijn Facebook- en Instagram accounts, het schrijven aan mijn eerste voorstelling, het nakijken van de proefdruk van mijn nieuwste verhalenbundel, het binnenhengelen van een mogelijke entertainmentopdracht en nog zo wat. En ook voor de Geheime Jongensclub diende een en ander geregeld te worden. En blijkbaar door mij.
Diverse mensen met wie ik communiceerde deze dag verbaasden zich: 'Huh, werk jij op zondag?' Ja, is dat zo vreemd? Niet alleen voor hulpdiensten is werken op zondag normaal, ook in de horeca en voor winkelpersoneel bijvoorbeeld. En veel ZZP'ers die door de weeks voor hun klanten werken, doen op zondag hun administratie. Bijvoorbeeld. Werkt u op zondag?
Ooit was het een politiebureau. Wat er nu zit weet ik eigenlijk niet. Had wat last van branderige ogen, keelpijn en een snotterneus dus ik ging maar eens bijtijds slapen. Dat kan best wel eens handig (klik) zijn. Het bellen, mailen en appen van diverse mensen over diverse onderwerpen stond nog op het programma maar die moesten maar even wachten. Sorry, mensen!
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Colin 'We are killing Iragi civilians because Saddam Hussein has weapons of mass destruction!' Powell, dirigent Bernard Haitink, Halina 'Prop guns can't kill people, right?' Hutchins en Roel 'Communist tot in de kist' Walraven.
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Ik was even bij een buurvrouw en 's avonds combineerde ik mijn zo-goed-als-dagelijkse-wandeling met het bezoeken van een vriend. Daarbij kwam ik langs dit gebouw:
'Ainsit soit je' van Mylène Farmer is de muziek van deze week:
In de serie 'Onbekende Helden' meteen een plekje voor die échte vrijheidsstrijder, Roel Walraven. Het was mij een eer hem gekend te hebben.
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Posts
