=================================================
Zo lang mensen niet vragen hoe het gaat, gaat het eigenlijk best goed.
Wel is het zo dat mijn huidige energie niveau niet voldoende is om in een week te doen waar ik nog maar een half jaar geleden maar een dag voor nodig had.
Maandag werd ik wakker met wat hoop voor mijzelf en de wereld. Inderdaad, ik zet mijzelf voorop tegenwoordig. Dat is nieuw. Niet nieuw is dat er mensen zijn die er genoegen in scheppen anderen te misbruiken. Het soort mensen zoals het Franse stel dat jarenlang een dakloze man als slaaf gebruikte zijn gelukkig een minderheid. En het is maar goed dat er geen mensen zijn die roepen dat alle Franse stellen dus voortaan maar niet meer Amerika in mogen en andere rechten moeten worden ontnomen 'want omdat een klein deel van een grote groep iets doet zal de rest van de groep daar ook wel toe in staat zijn'. Het was natuurlijk anders geweest als dat Franse stel keurig naar de moskee ging en niet naar de kerk. http://www.nu.nl/buitenland/4862903/frans-stel-opgepakt-slavernij-dakloze.html (Ik ga hier uit van aannames. U weet wel, van die 'feiten' waar ook aanhangers van lieden als Trump, Le Pen en Wilders hun meningen op baseren.)
Ook Niels Schellen, directeur en mede-oprichter van zorginstelling Vitalis is zo iemand die vindt dat regels (niet alleen wetten maar ook regels van fatsoen) er uitsluitend voor anderen zijn. Hij hoeft zich er niet aan te houden en mag gerust frauderen, liegen en dronken autorijden. http://www.nu.nl/gezondheid/4862649/zorgautoriteit-doet-aangifte-vitalis-vervalste-e-mail.html
Ik zette een muziekje op ('Greatest Road Trips') en toog aan het werk: voor de brouwerij (die gesloten is maar de boekhouding geschiedt grotendeels online), voor de bewonerscommissie maar vooral ook voor mijzelf.
's Middags zat ik op een terrasje te kletsen met een vriendin, tevens vroegere buurvrouw.
Toevallig kwam er ook een vriend van mij even voorbij. Omdat ik dat mooi vind maakt ik een foto van het kraantje bij het toilet:
Dinsdag verzamelde ik overtollige huisraad, maakte er een foto van en gaf mensen de kans via Marktplaats om de spullen een tweede (soms zelfs derde of vierde) leven te gunnen.
De chaos in mijn huis evenaarde de chaos in mijn hoofd en hart.
's Middags zat ik op een terras een drankje te doen met een vriendin. (Ja, hetzelfde terras als de dag ervoor; nee, met een andere vriendin).
Het was de eerste dag van de maand dus werkte ik mijn administratie bij. 's Avonds trok ik de stoute schoenen aan en maakte voor het eerst in mijn leven zelf een pizza! Deeg kneden, laten rijzen, beleggen en de oven in. Lekker!
Woensdag had ik buikpuin. Ik kan nu eenmaal slecht witbroodmix verdragen. Handig, niet? Maar het was het waard om iets te doen waarvan ik nog maar kortgeleden dacht dat ik het niet kon. Zoals spullen wegdoen waar ik sentimentele waarde aan hecht. Maar herinneringen zitten nu eenmaal in je hoofd en hart en niet in spullen. En de mevrouw die de oude spullen van mijn moeder, mijn kinderen en van mij kwam ophalen was er erg blij mee.
Bij de supermarkt kwam ik een buurvrouw tegen van mijn moeder zaliger en werd plotseling overspoeld met herinneringen. De meeste mooi.
's Avonds at ik bij een vriend.
Donderdag uitgeslapen! En uitgerust aan het werk gegaan: er dient nog veel gedaan te worden in huis. Dat zijn van die momenten dat ik een handige partner en dito zoon mis. Anderzijds leer ik nu dat ik stiekem veel meer kan dan ik dacht. Maar ja, kom daar maar even van af, van die stemmen die je jarenlang vertelden: 'Dat kun jij niet want daar ben je veel te klein/onhandig voor. Laat mama/je grote broer het maar doen. Die is daar veel beter in dan jij. Maar jij bent lief, hoor.'
's Avonds keek ik televisie bij en met buren: 'Frost'. Voelde vreemd, een hele avond tv-kijken. Heb namelijk altijd het idee gehad om voortdurend 'nuttig' te moeten zijn.
Vrijdag vernam ik dat onlangs een buurvrouw van mijn moeder zaliger is overleden. Twee buurvrouwen in korte tijd die zijn gaan hemelen. De verslagenheid is groot in het betreffende hoofdstedelijke hofje.
Bij de psycholoog kwam ik plotseling tot het inzicht dat ik trots mag zijn op mijzelf. In de buurt van de praktijk schoot ik deze bloemetjes:
Mijzelf positieve eigenschappen toedichten is volkomen nieuw voor mij want mijn hele leven voelde ik mij mislukt: ik raakte banen kwijt, heb nooit veel geld binnengehaald, zag geliefden bij mij weggaan en zelfs mijn kinderen afstand nemen van mij. Maar heel veel ging er wèl goed. Dat vergeet ik wel eens. Zo heb ik dingen gedaan die bij menigeen op de 'bucketlist' staan maar voelde het voor mij normaal om het te doen. Ook zijn er maar weinig beslissingen waar ik achteraf 'sorry' voor hoef te zeggen.
'Sorry' zeg je wanneer je per ongeluk de kat op de staart trapt.
Moedwillig 1550 mensen vermoorden en 'sorry' zeggen is genoeg? Bovendien deed de Nederlandse regering dat alleen maar via de ambassadeur en alleen maar nadat historici hadden ontdekt welke wandaden Nederlandse militairen in opdracht van hun regering hadden gepleegd in voormalig Nederlands-Indië: http://www.nu.nl/buitenland/4868012/nederland-doodde-in-1947-meer-mensen-sulawesi.html O ja, en een van de nabestaanden kreeg €20.000. Goh, kan het er af na de verkoop van ruim €35 miljoen aan Nederlandse wapens aan het mensenrechten schendende Saoedi Arabië? https://www.nrc.nl/nieuws/2015/01/23/nederland-leverde-voor-25-miljoen-euro-wapens-aa-1458973-a176897
Na zo'n sessie bij de psycholoog moet ik altijd even bijkomen. Een kopje koffie kan dan helpen:
Een Engelstalig stuk dat ik deze week publiceerde: http://terrebelius.blogspot.nl/2017/08/ever-thought-of-ubuntu-society.html
Zaterdag was het feest in Amsterdam: de Canal Pride Parade. Voorheen 'gaypride', bedoeld om de LHBGTI-gemeenschap een hart onder de riem te steken. Maar omdat bijna niemand meer weet waar al die letters (lesbiènnes, homoseksuelen, biseksuelen, transgenders, et cetera) voor staan is het voortaan een feest voor iederéén die graag de eigen identiteit wil uitdragen zonder daarvoor gestraft te worden.
In de parade voeren ook een paar commerciële boten mee want feestjes kosten geld. Het alternatief zou zijn om de mensen die langs de grachten staan te kijken toegangsgeld te vragen. Onpraktisch en ongewenst. Ik kwam vooral voor de boot met daarop een bevriende 'dragqueen' maar kwam meerdere bekende tegen. Zowel op de boten als ook op de wal. Gezellig! En het weer werkte bijzonder goed mee!
Een boot die veel indruk op mij maakte was relatief klein. Maar de feestvierders in de boot zwaaiden trots met drie verschillende vlaggen: die van Nederland, die van Israël en die van Palestina. Als homo's in gekke pakkies samen feest kunnen vieren, waarom kunnen hetero's in militair uniform dat dan niet? Om nog maar te zwijgen van burgers.
Zondag voelde ik mij bij het wakker worden niet erg prettig. Vooral omdat ik - gek genoeg - in mijn half slaap/half waak toestand werd overspoeld door prettige herinneringen. En het keiharde besef dat wat is geweest nooit meer terugkomt. Gelukkig ben ik nog relatief jong dus nog alle tijd om nieuwe herinneringen te maken! Eerst maar eens verder lopen opruimen: in opwellingen gekochte kleding op een stapel gelegd om later weg te geven of te verkopen. Bijvoorbeeld.
En mij scheren en mijn nieuwe deodorant stick in gebruik nemen nadat ik afscheid nam van de kristal stick die mij zo'n 25 jaar lang vrijwel dagelijks trouw bijstond in mijn ochtendritueel. Niet meer te gebruiken. Maar oordeelt u gerust zelf:
's Middags was ik bij een vriendin op de markt en sprak ook nog even met een toevallig langslopende vriend. Hier het uitzicht achter de kraam en een tweetal foto's gemaakt op de weg erheen:
's Avonds de inmiddels traditionele zondagsmaaltijd genuttigd bij een buurvrouw met haar man en een vriend des huizes. Als bijdrage bakte ik pisang goreng, naar het recept van mijn moeder zaliger en geserveerd in een schaal die haar ooit toebehoorde.
Tijdens het bakken zag ik met een schuin oog op televisie dat het team van Nederland Europees kampioen voetballen werd. Goed zo, dames!
Tim Hardin met 'How can we hang on to a dream' is de muziek van deze week:
'What can I do, still loving you'
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Jeanne Moreau, Robert Hardy en Sam Shepard
Posts
