Wat ik heb

Als ik iets wil weten zoek ik net zo lang door tot ik een bevredigend antwoord heb. Sommigen noemen dat compulsief. Ook wel dwangmatig. Daarom kreeg ik ooit het stempel OCD (In het Nederlands eigenlijk OCS (klik)). Vooral bekend van er niet tegen kunnen wanneer een schilderij niet netjes recht hangt. Inderdaad vind ik het prettig wanneer een schilderij netjes recht hangt. Als het mogelijk is dan doe ik daar wat aan. Of het bij een vriend thuis is, in de wachtkamer van de tandarts of op het kantoor van een notaris, dat maakt mij niet uit. Wanneer de situatie het verlangt kan ik mij beheersen. Met moeite, maar toch. Heb ik dus een dwangneurose?

Wanneer ik eenmaal praat vind ik het heel moeilijk om te stoppen. Er zit zó veel in mijn hoofd dat ik het gevoel heb te ontploffen als ik de informatie niet snel kwijt kan. Misschien omdat ik vrijwel mijn complete vroege jeugd stil moest zijn. In elk geval heb ik er een stempeltje bij. Naast mijn theatrale persoonlijkheidsstoornis en mijn narcistische persoonlijkheidsstoornis ben ik feitelijk een gevaar voor mijn omgeving in het bijzonder en de maatschappij in het algemeen, vind u niet?

Wat ik zelf heel vervelend vind is dat ik - wanneer ik anderen hoor praten - onmiddellijk associaties in mijn hoofd krijg. Gewoon, niet omdat ik buiten de kaders denk (in hedendaags Nederlands 'out of the box') maar omdat voor mijn manier van denken kaders eenvoudigweg niet bestaan. Pas sinds een paar jaar weet ik dat dat proces van denken bij de meeste andere mensen anders werkt. Let wel: er is - wat mij betreft - absoluut geen sprake van beter of slechter maar anders. Naar is dan wel dat mijn hoofd zich meteen vult met eigen gedachten en ik niet meer kan luisteren naar de gesprekspartner: hij of zij komt niet tot nauwelijks door de 'ruis' heen, tenzij ik mij extreem inspan om het stil te houden in mijn hoofd.

Daarom vind ik het eigenlijk best raar dat ik voortdurend te horen krijg dat ik met anderen rekening moet houden maar nog niemand heeft mij een inhoudelijk antwoord gegeven op de volgende - toch relatief eenvoudige - vraag: 'Waarom hoeven anderen geen rekening te houden met mij?' Als ik mijn best doe met anderen rekening te houden, waarom mag ik diezelfde inspanning niet van anderen verwachten?

Voortdurend komen er gedachten in mij naar boven, soms leuke, soms praktische of absurde en soms nare maar één ding hebben zij gemeen: ze zijn niet te stoppen. Het is dus druk in mijn hoofd. Niet af en toe maar constant. Door helder te blijven nadenken kan ik verreweg de meeste gedachten verwerpen maar het is wel erg vermoeiend. Gelukkig is het bij mij niet zo erg als in dit filmpje maar zo krijgt u een idee van hoe het er in mijn hoofd aan toe gaat:


In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Rolbevestiging

Ook in de speelgoedcatalogi van eind vorig jaar stond jongens- en meisjes speelgoed apart vermeld. Bovendien was het ook dit keer weer erg rolbevestigend: blauwe auto's voor jongens en roze poppen voor meisjes.

Typisch dat mensen daar tegen protesteren maar tegelijkertijd meedoen met die rolbevestiging: in onze omgeving lopen mannen zelden met make-up op, op hoge hakken en in zomerjurkjes en pas sinds de jaren'70 durven vrouwen in een broek over straat. Hoewel wij zelf heel hard meewerken aan rolbevestiging zeggen wij daar tegen te zijn. Snapt u het nog?

De helaas veel te jong gestorven artiest David Bowie durfde met make-up op rond te lopen en ook in dit liedje komt de vraag voor: 'Is het een jongen of een meisje?' en het maakt eigenlijk helemaal niet uit...

Hier is Rebel Rebel:



In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.