Een buurvrouw kwam even langs om te vertellen van haar wedervaren met de woningcorporatie die haar en mij en andere huurders 'verbetering van het wooncomfort' aanbiedt door CV te komen installeren voor maar 'een paar tientjes per maand' aan 'huuraanpassing'. Verbetering van wooncomfort mogen huurders wettelijk weigeren. Maar Ymere vindt dat het bedrijf zich niet aan de wet hoeft te houden. In de brief geeft men aan 'voor het welzijn van de bewoners' te werken. Waarom dan jaren aan achterstalling onderhoud niet wordt uitgevoerd blijft een raadsel. Hier mijn brief en hun reactie.
's Avonds was er een kleine rol voor mij weggelegd toen een vriend werd ingewijd als broeder in 'mijn' vrijmetselaarsloge. Een bijzonder moment!
Ook op de tramhalte beleefde ik een bijzonder moment: een menneke van een jaar of acht kwam op mij af en bood mij zijn ongebruikte tramkaart aan. Op enkele meters afstand stond zijn moeder breed te glimlachen en hield haar duim op. Dat het mensen betrof 'van noord Afrikaanse komaf' is absoluut irrelevant.
Dinsdag mocht ik bij twee gemeente ambtenaren langs om mij te laten afkeuren. Helaas konden zij dat niet en werd ik goedgekeurd. Waarom dat slecht nieuws is? Gehandicapt zijn vergroot tegenwoordig de kans op het vinden van betaald werk. Een week eerder was ik nog afgewezen voor een baan omdat ik niet in een rolstoel zit. Werkgevers krijgen van de overheid namelijk een bijzonder billijke subsidie om gehandicapten in dienst te nemen. Eigenlijk was ik wel blij want nu is duidelijk dat er niets aan mij mankeert. Dat dat precies de reden is dat ik niet in aanmerking kom voor betaald werk is een tikje wrang.
's Avonds mocht ik gezellig langs op het kantoor van de Voedselbank om mijn vergunning te verlengen. Ik mag nog zeker tot maart volgend jaar genieten van het gratis voedsel dat de voedselbank mij en mijn zoon schenkt. Hoera.
Ik verstuurde een stuk of acht e-mails, belde vier mensen, stuurde er drie sms-berichten en gooide wat papieren weg. En een paar duizend sms-berichten uit mijn mobiel. Opgeruimd staat netjes!
Woensdag begon met een vergadering met een deel van de Bewonerscommissie. Puntjes op de i zetten in verband met de naderende Burendag. Gezellig! Buurvrouw Angélique kwam even bij mij schuilen voor een plotselinge stortbui en zag dat ik snel mijn pas gewassen was buiten van de lijn haalde en binnen ophing.
's Middags mocht ik mijn psychologe zien. Die vertelde mij dat ik op de goede weg ben maar dat zij mij nog in de gaten wil houden.
's Avonds waren mijn vriendin en ik bij de opening van het lustrumfeest van de school van mijn zoon. 130 Jaar geleden werd het Barlaeus Gymnasium gesticht!
Natuurlijk verrichtte ik ook die dag de nodige communicatie activiteiten: even een vriend bellen om te informeren naar zijn herstel na een longontsteking en zo.
Donderdag schreef ik een stukje op mijn LinkedIn pagina, ontving ik het verjaarscadeautje dat ik van mijn vriendin kreeg (een behandeling bij de pedicure! Handig want mijn teennagels dreigden in te groeien en fijn ook want met mijn nieuwe heup en ingekorte pezen in mijn benen is het knippen van mijn eigen teennagels voor mij een ware beproeving.), zocht ik papieren bij elkaar teneinde mijn (al dan niet vermeende) schulden aan te (laten) pakken, mocht ik mijn mening geven over entertainment, regelde wat zaken voor Burendag en woonde een lezing bij. Over dieren in de stad. In de lokale bieb.
Een heuse pianist - http://www.dimitarbodurov.com/ - improviseert op de dieren die hij voorbij ziet komen.
Op Amsterdam Centraal verscheen een recensie die ik schreef over mijn favoriete pizzeria.
Vrijdag mocht ik 's ochtends een verplichte gratis cursus bijwonen over het verlichten van schulden. Hier was het vlakbij:
Zaterdag werd het spannend voor onze Bewonerscommissie want voor deze dag stond Burendag gepland. Een hoop geregel, gesteggel. dreigende regenbuien en gedoe maar alles om de mensen in een bepaalde wijk bij elkaar te brengen is het waard. Wanneer mensen elkaar kennen worden zij namelijk vanzelf minder bang voor elkaar.
Ziedaar de reden waarom mensen soms racistisch zijn ingesteld: in hun eigen wijk gaan zij niet of nauwelijks met vreemdelingen om. En van nature zijn mensen bang voor wie of wat zij niet kennen. Zo simpel kan het zijn.
Minder goed nieuws is dat ik die avond een vervelend tekstbericht ontving. Sommige dingen hebben gewoon wat tijd nodig.
Zondag stonden mijn vriendin en ik met haar bedrijf Rataplan Design (check de vernieuwde webshop!) op het Museumplein in Amsterdam.
Om u een idee te geven van een gemiddelde week van mij, hier een foto van de agenda van een werkloze van afgelopen week:
Voor de nodige afwisseling zorgt vandaag Jesje de Schepper met 'Hemelhoog' (dat ik haar toevallig ken en met deze actie wat promoot...ach.)
Posts
