De week voorbij

Maandag had ik veel moeite mijzelf te herpakken om flink van leer te trekken tegen allerlei personen en instanties die mij onrecht aandoen. Of waarbij het in elk geval zo voelt. De gemeente heeft mij nog niet kunnen uitleggen hoe of waarom de vermeende schuld van mij €5500 bedroeg en na een jaar aflossen met bijna €50 per maand nu staat op €7500. Een specificatie ontbreekt 'maar wij hebben u er een brief over gestuurd.' -'Kunt u mij dan een kopie sturen want die heb ik nooit ontvangen.' -'Eh...ja maar de brief staat niet in het systeem.' -'In het systeem staat vast op welke datum u de brief verzonden heeft. Wat is die datum?' -'Eh...dat meldt het systeem niet dus dat kan ik u niet zeggen.' -'Hoe kunt u dan zo stellig beweren dat u die brief gestuurd heeft?' 'Nou, in zulke gevallen horen wij de klant een brief te sturen.' -'Dat ben ik met u eens. Maar nu geeft u dus toe dat u dat niet gedaan heeft?' -'Eh nee, ik weet zeker dat wij u die brief gestuurd hebben!' -'Welke informatie staat er in die vermeende brief?' 'Eh, dat weet ik niet.'

Zoveel incompetentie maakt mij neerslachtig. Ik weet dat men het ook bij de gemeente erg druk heeft maar als mensen geen tijd hebben om hun werk te doen, waar zijn zij dan op kantoor zo druk mee bezig?

Goed nieuws is dat ik een afwijzingsbrief ontving op een sollicitatie. 'Goed nieuws!?' Jazeker! Het betekent in elk geval een erkenning van mijn bestaan en van de moeite die ik genomen heb. In de praktijk zijn er nog maar bijzonder weinig bedrijven die erkennen dat ook sollicitanten mensen zijn: de meeste bedrijven - in mijn ervaring - reageren domweg niet op sollicitaties. Zelfs het instellen van een 'auto reply' ('Dank u voor de sollicitatie. De vacature is inmiddels vervuld. Veel succes met verdere sollicitaties!') is voor de meesten te veel moeite. Blijkbaar. En ook dat stemt mij somber.

Ik was maandag dus vrij huilerig en had al last van lekoogjes bij het zien van een foto van mijn jongste dochter die ik veel te weinig zie maar ook bij de zilveren medaille op de 100 meter sprint van Dafne Schippers op het WK atletiek. (Bij haar goud op de 200, een paar dagen later) reageerden ik en mijn lijf een stuk minder heftig.)

Dinsdag werd ik wakker met weer een beetje energie in mijn lijf. Ik had een afspraak afgezegd dus er bleven nog maar vier over: een bezoek aan de Bijstandsbond, de fysiotherapeut, een psychologe en een webinar. Ik sprak met slechts twee buurvrouwen: Ingrid en Angélique.

Woensdag kon ik van pure lamlendigheid maar niet mijn bed uitkomen. Maar je hebt nu eenmaal je verantwoordelijkheid naar je kinderen, je partner en naar jezelf toe dus ik hees mijzelf overeind. Verantwoordelijkheid naar 'de maatschappij' voel ik niet want 'iedereen moet nuttig zijn voor de maatschappij' vind ik grote onzin. Net als 'verantwoordelijkheid naar baby zeehondjes want die zijn zo schattig.' Dus dieren die niet 'schattig' zijn moeten maar van de planeet worden geschopt? Samen met mensen die 'niet nuttig' zijn? Zouden er echt mensen zijn die doodgemoederd hun gehandicapte oma een doodschop zouden geven 'omdat zij niet nuttig is voor de maatschappij.'? Ik ruimde mijn huis uit vanuit het principe: 'Een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd', ging op visite bij mijn moeder en wilde nog een lezing bijwonen maar een nare hoofdpijn weerhield mij van het uitvoeren van dat plan. Wel bracht ik nog wat bij mijn moeder langs en hielp ik een vriend met een computerprobleem.

Voor donderdag had ik niet veel op mijn takenlijstje staan en misschien wel daarom heb ik stiekem meer gedaan dan ik van plan was: bellen, mailen, onderhandelen, bezwaarschriften schrijven, afspreken met vrienden en zangles: 'Je bent er bijna! Probeer het nu eens met iets meer timbre waarbij je het geluid laat resoneren in je borstkas en je mond een beetje meer dicht? En een beetje meer legato.' Of zo. En dan maar proberen dit na te doen:

's Avonds lekker rustig aan gedaan en met een potje strijken een aflevering gekeken van 'Under the Dome', een mooi gedachtenspel: wat gebeurt er met een gemeenschap van enkele honderden mensen wanneer zij volledig zijn afgesloten van de buitenwereld?

Vrijdag rustig aan wakker geworden, lopen schoonmaken en stofzuigen, natuurlijk muziek geluisterd (ik hou van muziek. Had ik u dat al eens verteld?), naar de Voedselbank, mijn moeder, een barbecue bij de moeder van mijn zoon in het instituut waar zij verblijft en 's avonds met mijn vriendin, mijn schoonmoeder en diens vriend naar een theatervoorstelling. Vis à vis speelde 'Exit'. Als u het nog niet gezien heeft...doen!

Het weekend was voor 'fun and games' met vrienden op het muziekevenement 'Mysteryland'.

Soms gaat het leven zoals je wilt dat het gaat en soms ook niet. 'It's just the way it is'. Hier is Bruce Hornsby and the Range:

Ze deden het! (Een verhaaltje)

Het was liefde op het eerste gezicht
maar een liefde die niet mocht zijn
want zij was elf en hij was veertien.

Samen zaten zij in het kamp.
Waar het niet fijn was.

Zij beloofden elkaar de bevrijding te vieren met vuurwerk.
En zij werden bevrijd. Maar verloren elkaar uit het oog.

Later, 69 jaar later, herontdekten zij elkaar
en maakten hun belofte waar:
zij staken samen vuurwerk af.

Misschien wat laat maar ze deden het!

========================
Meer lezen? Mijn auteurspagina