Dinsdag sliep ik onverwachts wat uit omdat ik blijkbaar toch moe was van de belevenissen van de drie dagen ervoor en hielp ik 's ochtends een gabber met een computer probleem. Verder hield ik mij ledig met zaken als scheren en nagels knippen, afspraken maken met en voor deze en gene en het vergaderen met de Bewonerscommissie. Daar kon ik één van mijn favoriete hobby's beoefenen: mensen blij maken en aan het denken zetten. Natuurlijk heb ook ik niet alle antwoorden maar in elk geval neem ik nooit klakkeloos dingen aan zonder erover serieus te hebben nagedacht. Elk verhaal kent namelijk ook een keerzijde. Daarom de lolcats van de week:
('Ik heb niet alle antwoorden maar ik heb wel een heleboel vragen.')
Woensdag besteedde ik enkele uren aan het proberen te verwerven van betaalde arbeid via mijn netwerk, dronk ik koffie bij een vriend, speelde wat gitaar, deed mijn zangoefeningen, wreef de slaap uit mijn ogen en ruimde wat op in huis. Ook werkte ik aan een kasboek, schreef ik mij in voor een live workshop (over verzekeringen voor zelfstandigen) en volgde ik er eentje (over sociale media inzetten voor marketing) online. Ook hielp ik de goudvissen aan vers water, reageerde op een interessante vacature, pleegde overleg met de begeleidster van de moeder van mijn zoon en maakte ik de keuken schoon. Een buurvrouw kwam op visite en bovendien ging ik met mijn zoon naar de film: Mad Max: Fury Road. Uiteraard een hoop testosteron en adrenaline maar vooral een verrassend goede film (in het genre) die de originele serie films met Mel Gibson eer aan doet.
Donderdag was ik met mijn moeder bij het stadsdeelkantoor om haar aan een nieuw paspoort te helpen. De vingerafdrukscanner accepteerde haar vingerafdrukken niet en de ambtenaar kon ons niet vertellen wat er met de opgeslagen vingerafdrukken van onschuldige burgers gebeurt, noch waar die worden opgeslagen. Een zeer duidelijke overtreding van internationale regels aangaande privacy. Maar goed. Zij zou weer worden opgehaald met hetzelfde busje als waarmee zij gebracht werd met rolstoel en al maar de dame van de betreffende instelling had een verkeerd adres ingevoerd in het systeem waardoor het busje op een andere plek dan was afgesproken op mijn moeder stond te wachten. Geen excuses maar wel langer wachten op een koude stoep in de buitenlucht. Jammer. Uiteindelijk was ik net op tijd bij mijn volgende afspraak: samen met mijn vriendin was ik op visite bij de eigenaar van het pand Geloof, Hoop en Liefde (pdf), (hier kijk je omhoog in het interne trappenhuis:
(Hoewel het glas anders doet vermoeden betrof het een Hoegaarden Wit)
Onderweg werd ik gebeld door mijn klantmanager van de gemeente. Ik kon haar vertellen dat het bedrijf waar zij voor werkt sinds 1 januari niet meer DWI (Dienst Werk en Inkomen) meer heet maar RVE Arbeid en Participatie waarbij RVE staat voor Resultaat Verantwoordelijke Eenheid. Dat wist zij nog niet. Logisch ook, want zij werkt er alleen maar. Zij vertelde haar best te zullen doen mij te laten registreren als arbeidsgehandicapt vanwege mijn geringe gestalte. Werkgevers in Nederland ontvangen namelijk loonsubsidie voor het aannemen van gehandicapten en betalen zo voor iemand met 20 jaar werkervaring hetzelfde salaris als aan een schoolverlater. Ik voel mij daarbij een beetje als het Indiase jongetje dat door de ouders de ogen worden uitgestoken omdat blinde bedelaartjes nu eenmaal meer geld krijgen van rijke toeristen...Ook moet ik bij de nieuwe naam erg denken aan de ooit zo populaire Arbeitseinsatz: mensen mochten dankbaar zijn dat zij gratis mochten werken voor hun Führer.
Vrijdag wachtte ik op de komst van een pakje maar het duurde zo lang dat ik iets later bij de Voedselbank was dan gepland. Er stond dus een rij waardoor ik laat bij mijn moeder was en een afspraak miste: een workshop die mogelijk mijn kansen op de arbeidsmarkt vergroot. Inmiddels was het zó hard gaan regenen dat het weer goed bij mijn humeur paste en ik besloot niet vrolijk te gaan lopen doen op de verjaardagsborrel van een entertainment-collega. Mijn negatieve energie zette ik maar om in het werken aan het kasboek van de Amsterdamse Vrijmetselaars.
Zaterdag stond ik met mijn vriendin op de Biologische Braderie in Kijkduin. Het was prachtig weer
(Knuffelen is altijd goed!)
(Door het koolzuur wordt het stampertje langzaam omhoog geduwd. Nicht kijkt gefascineerd toe.)
Zondag verwerkte ik wat achterstallige e-mails, lunchte ik bij een vriend voor wie het eten gold als ontbijt omdat hij de nacht ervoor een feestje had en zag ik op het einde van de middag collega's optreden in een leuke zaal, niet ver bij mijn huis vandaan.
In de pauze dronk ik een biertje:
De eerste dame laat zien dat je met wat huisvlijt (een strandbal, een paar PVC buizen en placemats) leuke dingen kunt doen. Dame twee beleefde haar debuut met een 'neo burlesque' act en dame drie laat zien dat je geen extreem slank jong model hoeft te zijn en toch trots kunt (en mag!) zijn op je lichaam.
Er zaten ook kinderen in de zaal en één van de deelneemsters trad op als duo met haar moeder en is pas veertien lentes jong!
(Overigens maken moeder en dochter samen de kostuums helemaal zelf!)
's Avonds deed ik het rustig aan met lezen, dit stuk schrijven en wat licht huishoudelijke klusjes (vuilnisbak schoonmaken, afwassen, stofzuigen), want ook dat gaat gewoon door.
Is elke werkloze lui?
Grappig dingetje: ook vandaag werd ik gebeld door mensen die denken dat ik mij (misschien omdat ik geen betaald werk verricht) - net als zijzelf hoogstwaarschijnlijk - te pletter verveel en mijn dagen vooral doorbreng met uitslapen en bij de telefoon zitten wachten totdat iemand mij een opdracht geeft waar zij zelf te lui voor zijn 'geen tijd' voor hebben, ondanks dat zij zelf niet werken . Hoogst vermakelijk! En ik dronk aardig wat biertjes deze week, las ik.
Posts
