Eenzijdige berichtgeving

Bekende blanken

Waarom laat premier Rutte zich niet uit over de man die in Amerika drie studenten in koelen bloede doodschoot? En waarom zegt hij niets over de Engelse popster die tientallen Thaise kinderen misbruikte of over de BBC-presentator die ruim 60 mensen in diverse ziekenhuizen verkrachtte, waaronder meermaals een doodziek meisje van acht? Om dezelfde reden waarom de PVV Geert Wilders er niets van zegt: de daders zijn geen jonge manlijke moslims. En dus is het blijkbaar niet zo erg.

Onbekende moslim mannen

Wie alleen maar de nieuwskanalen van de overheid en de twitterfeed van Geert Wilders volgt kan niet anders dan denken dat de wereld vol zit met miljoenen haatdragende agressieve jonge moslim mannen. Terwijl dat in werkelijkheid best meevalt. Voorbeeldje: er zijn regeringswoordvoerders die de Nederlandse Grondwet willen laten aanpassen om 'Jihad-strijders' makkelijker te kunnen aanpakken. Bijvoorbeeld door hun paspoort af te pakken. Los van kleinigheidjes als 'Hoe pak je mensen op die 'ergens in Syrië waarschijnlijk' zitten?' en 'Stopt iemand met dom en agressief zijn op het moment dat het paspoort wordt ingenomen?' rijst de vraag of het nuttig is om de Grondwet (je mag namelijk niet zomaar een Nederlands staatsburger zijn burgerrechten afnemen) aan te passen voor een totaal van zo'n acht jongelui die verder willen gaan dan wat stoere praat.

Keukentrapjes

Wat vindt u: moet de overheid miljarden uitgeven in een poging te voorkomen dat acht jongelui mogelijk radicaliseren en misschien wel ooit een wapen in handen krijgen waarmee zij misschien wel ooit op ons onbekende mensen gaan schieten in een land hier ver vandaan? Of kan men beter de pijlen richten op de fabrikanten van keukentrapjes die verantwoordelijk zijn voor zo'n 36 doden in Nederland per jaar?

Eenzijdige berichtgeving

Uiteraard hoeft u niet af te gaan op mijn mening maar mag ik u vragen om een verhaal van meerdere kanten te bekijken voordat u zich een mening vormt? Ik denk dat het leven een stuk aangenamer wordt voor velen als het nieuws niet meer eenzijdig wordt belicht.

En dan nog even dit:

Als u wel eens denkt dat het niet meezit, denkt u dan eens even aan de arme keeper in dit filmpje. Niet veel mensen hebben zó veel pech. De ongelukkige heet Scott Sterling en hij speelt voor de Yale Bulldogs.


Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Hugo Walker

De week voorbij

Maandag had ik de markt van het afgelopen weekend nog wat in de benen. Gelukkig is er thuis altijd voldoende te doen. De toiletpot schoonmaken bijvoorbeeld. Het verwijderen van een raamaffiche dat ik had opgehangen voor de recente verkiezingen, e-mails schrijven, administratie verrichten en dergelijke. 's Avonds filosofeerden wij over de symboliek van K3 (echt waar!) en dat inspiratie eigenlijk weinig anders is dan het ontvangen van vonken van het oorspronkelijk licht. In de samenspraak (discussiëren doen wij eigenlijk nooit bij de Vrijmetselaars) kwamen wij tot de conclusie dat met 'eeuwigheid' eigenlijk 'tijdloosheid', of wel 'zijn' wordt bedoeld. Erg boeiend!

Dinsdagochtend dronk ik koffie bij een vriend en hielp ik hem met zijn eerste keer internetbankieren. Onderweg naar huis liep ik toevallig een vriend tegen het lijf van wie ik toevallig wist dat zeer recent zijn schoonmoeder is gaan handjes schudden met Elvis. Hij stond op mijn lijstje om te bellen maar dat hoeft nu dus niet meer. Even later sprak ik een dame die lang geleden met mij en enkele anderen in een dichterscollectief zat. Zij vertelde mij dat een ander lid van toen in een koor zit dat ooit de volgende ronde haalde van Holland's Got Talent:


's Middags had ik een uurtje zangles. Een klein stukje van het nummer dat wij momenteel repeteren doen wij samen en tweestemmig. Een paar tonen klonken op gegeven moment zó prachtig harmonieus dat wij even ophielden met zingen en elkaar blij verwonderd aankeken. Mooie momenten vind ik dat. De volgende morgen ontving ik een mailtje van haar: 'Het was leuk je te horen zingen, gisteren!' Daar wordt een mens toch blij van, niet? Ook een goede aansporing om mijn oefeningen ook thuis te blijven doen...'Mi, mi, mi, mi, mi, mi, mi...Moooooohm.......maaaaaahm....' Ook schreef ik een stukje voor de opniesite Amsterdam Centraal en een stukje op mijn Engelstalige weblog. (Dat doe ik trouwens wekelijks. Aardigheidje voor mijn niet-Nederlandstalige vrienden en familieleden en overige volgers)

Woensdag ontving ik weer eens een afwijzing op een sollicitatie. En ik was daar blij mee want het was een keurig onderbouwde afwijzing en vormde een mooi contrast met al die opdrachtgevers die niet eens de moeite nemen om überhaupt te reageren op een sollicitatie. Dat schijnt tegenwoordig heel normaal te zijn, niet reageren. Ik vind dat onbeleefd. Maar dat zal vast aan mij liggen. Misschien moet ik mij bij een bedrijf aanbieden als werknemer die voor hen al die lastige sollicitanten netjes kan afpoeieren? Later op de dag werd ik gebeld: ik mag op gesprek komen aangaande een vacature voor een deeltijdbaan!

Verder was het - verwonderlijk! - een dag zonder afspraken. Dus ruimde ik de koelkast uit (ooit leerde ik dat een stronkje broccoli groen mag zijn maar een plakje ham niet. Nuttige informatie!), werkte aan het kasboek van de Amsterdamse vrijmetselaars, gaf de prullenbak een sopje, ruimde ik de boekenkast in, bekeek een paar 'Ted Talks', oefende wat met de gitaar en mijn stembanden, zette wat handgeschreven aantekeningen om in digitale vorm, plaatste nog wat artikelen in mijn online DVD-winkeltje (Neemt u gerust een kijkje!) en nam de stofzuiger ter hand. En ik schoor mij ook nog.

's Avonds deed ik een poging de dieper liggende betekenis te vinden achter de rolprent Judge Dredd met Sylvester Stallone, een film over verlies, kameraadschap, trouw en geweld. Vooral heel veel geweld. De boodschap leek vooral een recordpoging: hoe krijg ik zoveel mogelijk testosteron verwerkt in anderhalf uur aan film materiaal? Vermakelijk dus. ;-)

De donderdag begon met het plegen van drie telefoontjes, het draaien van de was en het schoonmaken van de badkamer. En toen was het opeens 9 uur 's ochtends! Daarna boodschappen doen met mijn moeder (niet elke supermarkt blijkt bijzonder rolstoelvriendelijk), het verder werken aan een kasboek en de zogeheten tien-minuten gesprekken bij mijn zoon op school. Ondertussen werd ik op straat twee keer toegeroepen met 'Hé, Volg de Baas!' Daarna toog ik met mijn toekomstige gade naar het huis van haar vader vanwege zijn verjaring. O, en ik stootte maar liefst drie keer mijn rechter elleboog.

Vrijdag dronk ik koffie met een collega van acht jaar geleden. Erg gezellig, dat bijkletsen! 's Middags liepen wij mijn lagere schoolmaatje tegen het lijf en nadat ik mijn wekelijkse lading eten had opgehaald bij de Voedselbank moest ik even een dutje doen. Het begon met een lichte doofheid maar toen ik mijn oren klaarde hoorde ik de muziek van Gerard Joling in de supermarkt waar ik eerder rondliep dus ik was liever nog even doof gebleven...Duizelingen, koude rillingen, koorts...vervelend. Zeker omdat ik nog een stapel strijkgoed had weg te werken en wat administratie had willen verrichten. Mijn zoon kookte terwijl ik een verhaaltje schreef en publiceerde.

Zaterdag én zondag vierden wij de verjaardag van mijn toekomstig eega, met taart, cadeautjes, muziek, drank en visite! Maar eerst liet ik mijn oudste dochter op zaterdag kennismaken met Dexys Midnight Runners en het aanstekelijke liedje Come on Eileen.  Zij ging volledig uit haar veertienjarige dakje van de muziek en op het verjaardagsfeest van het spelen met de jonge dochters van de verjaardagsvisite. Een natuurtalent voor de kinderopvang! Even een kleine impressie van het feest zelf:

Waarom het zo donker was? Tja, het was Earth Hour!