Stilstaan

Zo dan. Wéér een paar nummers erbij die ik voortaan niet meer met droge ogen kan aanhoren.





Vandaag stonden wij stil bij het leven van Clara van der Reijken

Gehandicapten zijn mensen

Vanmorgen was ik met mijn moeder naar het ziekenhuis voor de uitslag van diverse scans. Het ziet er naar uit dat zij over een paar maanden weer zonder pijn kan lopen!

Vanavond mag ik weer gezellig filosoferen. Ongetwijfeld zal dan worden besproken wat er de laatste tijd zoal in de krant staat.

Gisteren las ik de krant, een paar hoofdstukken in een boek, maakte ik een wandeling, genoot ik van het eten met en bij mijn vriendin en keken wij een aflevering van The Bridge.

Zaterdag was mijn vriendin naar een crematie en een verjaardag en ik op een feest in Geertruidenberg.

Vrijdag was ik bij een bijeenkomst met als centraal thema: 'Wanneer werk je volgens de Belastingdienst als zelfstandig ondernemer?' Voor mij erg interessant!

Ik ga graag naar allerlei bijeenkomsten. Je leert nog eens wat en je ontmoet er vaak interessante mensen.

Mag je iemand opsluiten die vindt dat je sommigen mag opsluiten? Wie dat vindt gaat er dus mee akkoord om zelf opgesloten te worden. Lastig, niet? Dit soort dilemma's kwamen aan bod tijdens het debat 'Jouw vrijheid, mijn vrijheid' dat donderdag live werd uitgezonden op televisie en waar mijn vriendin en ik bij waren. 'Een slechte Ajax fan kan geen fan van Ajax zijn zoals een slechte Moslim geen Moslim kan zijn', vond ik ook een hele ware uitspraak. Volgens een racistische mevrouw moest de gemeente een naaktschilderij weghalen omdat streng gelovige moslims dat eisten. Helaas had zij haar feiten niet op een rijtje want het ging om streng christelijke gelovigen die aanstoot namen aan de kledingloze kunstuiting. Haar argument 'de Islam legt ons op hoe wij moeten leven' bleek dus niet steekhoudend. Het levensmotto van mevrouw Annabel Nanninga is 'beledigt zijn is een keuze' en onder dat motto beledigt zij graag complete bevolkingsgroepen. Gewoon, omdat dat mag. Zo noemt zij bootvluchtelingen heel provocerend 'dobbernegers'. Ik vind dat niet bepaald getuigen van respect. In mijn ogen kun je helemaal niet altijd zeggen wat je wilt.

Een Joodse mevrouw vond dat mensen te weinig aandacht besteden aan de Holocaust 'want die 12 doden in Parijs zijn wel heel zielig en zo maar de Joden zijn pas échte slachtoffers.' Zij verzuchtte ook: 'Misschien zeg ik binnenkort wel dat ik meer op extremistische moslims had moeten letten want de tekenen waren er en nu zijn mijn kinderen dood.' Zou die mevrouw ook zeggen: 'Ja, ik wist wel dat elk jaar een tiental mensen in Nederland doodgaan door het eten van pinda's dus ik had makkelijk kunnen voorkomen dat mijn kinderen ze aten. Maar nu is het te laat en zijn zij dood.'? Ik denk van niet.

Ik denk ook dat u lang niet altijd zegt wat u denkt of vindt.

Zeg eens eerlijk: vertelde u uw partner écht wat u dacht toen hij of zij u die buitenissige maaltijd voorzette? Durft u in een volle moskee te zeggen dat u PVV stemt? Geeft u uw werkelijke mening wanneer uw partner zegt: 'Wat vind jij van mijn nieuwe kapsel?', 'Vind je dat ik een dikke kont heb in deze jurk?' of: 'Hoe klonk mijn zangstem in het kerkkoor vanmorgen?' Nee, natuurlijk niet. Omdat u een beschaafd mens bent houdt u uw mening wel eens voor u want u wilt mensen niet kwetsen. Om diezelfde reden zouden meer mensen eens hun mond moeten houden. Daarom nu snel over naar een ander onderwerp...;-)

Op een festival zei een meisje tegen haar moeder: 'Ik wil die kleine man fotograferen!' -'Als je dat wilt moet je dat even netjes vragen, lieverd.' Daarop draaide het meisje zich naar mijn vriendin: 'Ben jij zijn begeleider?' -'Nee, hij is mijn vriendje.' 'O, waarom is hij zo klein?' -'Hij heeft een groeistoornis.' 'Hoor je dat, mama? Hij heeft een groeistoornis!' -'Zo gaat dat schatje. Hij heeft een groeistoornis en jij hebt een ontwikkelingsstoornis. Zo heeft iedereen wel wat.'

Kijk, dat vind ik nou een coole moeder: niet om lastige dingen heen kletsen maar gewoon benoemen en er niet moeilijk over doen. Heerlijk!

Ik sprak eens een zwaar spastische man en als notoir natscheerder had ik een brandende vraag voor hem: 'Hoe scheer jij je?' Zijn antwoord was even simpel als verbluffend: 'Heel voorzichtig. En elektrisch.'

De les voor mij was om nooit dingen zomaar aan te nemen en wat vaker na te denken voor je iets zegt. Overigens hadden wij verder ook nog een heel leuk gesprek hoor. Hij was er ook blij mee dat een vreemde zomaar een praatje met hem aanknoopte want om een of andere stupide reden lijken mensen te denken dat zijn handicap besmettelijk is of dat hij vast niet goed bij zijn hoofd zal zijn. Alleen maar omdat hij zijn kwijl niet kan binnen houden en zijn lichaamsdelen ongecontroleerd bewegen.

Wel raadzaam om een halve meter uit zijn buurt te blijven. Tenzij je graag af en toe een tik tegen je neus krijgt. Verder dan dat is ook deze meneer gewoon een mens.

Daarom blijf ik ook roepen: 'Mensen, gehandicapte mensen zijn óók mensen!'



Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Peter Pontiac en Demis Roussos