Is belediging een verworven recht?

Vanmorgen was buurvrouw Angélique op visite en met haar besprak ik mijn eerste bezoek aan een diëtiste ooit van gisteren. Gisteravond beleefde ik een bijzonder interessante avond waarin een landelijk bekende psychiater vertelde over waarheid en perceptie, respect en medemenselijkheid. Kern van het betoog: het getuigt van beschaving om geen gebruik te maken van je recht op het beledigen van anderen. Ik vind dat mooi.

In mijn kennissenkring zitten mensen uit alle lagen van de bevolking: dik en dun, blank en gekleurd, groot en klein, jong en oud, homo en hetero, boeddhist, christen en agnost en ja, zelfs racisten maken deel uit van mijn kennissenkring. Er zijn nog steeds mensen die zichzelf 'tolerant' noemen én vinden dat Amsterdam geen ruimte mag maken voor het opvangen van 600 asielzoekers 'want dat zijn allemaal criminelen die op ons sociale stelsel komen teren'. Ik neem het volksmenners als Geert Wilders kwalijk dat zij misbruik maken van het onvermogen tot zelfstandig nadenken van sommigen. Door hem en andere racisten zijn er mensen die ervan overtuigd zijn dat 'alles de schuld is van de buitenlanders'.

Natuurlijk dienen wij er ook voor te waken dat wij mensen van buitenlandse komaf niet voortrekken in het economisch sociale leven en bijvoorbeeld een slecht presterende werknemer niet durven te ontslaan omdat hij toevallig een donkere huidskleur heeft en wij dan bang zijn voor racist te worden uitgemaakt.

Zouden er landen zijn waar men net zo politiek correct probeert te doen als Nederland? Ofwel: hebben wij het eerdaags niet meer over de Kerstman maar over de Kerstpersoon? En als Zwarte Piet negatief stereotiep is voor eh...negers...mag De Efteling dan nog wel de negatieve stereotype dikke blanke man exploiteren die generaties kinderen hebben leren kennen als Holle Bolle Gijs?

Kijkt u eens naar dit filmpje (Engels) en vraagt u zich eens af wat u zou doen in een soortgelijke situatie:

Over moeten

Zaterdagmorgen stond ik als vrijwilliger te helpen met het verkeer te regelen op een lokale braderie en kwam er een jeugdvriend tegen. Zo'n 36 jaar geleden waren wij klasgenoten!

Niet elke verkeersdeelnemer wilde mijn aanwijzingen opvolgen en eentje was zo brutaal om te provoceren: 'En wat ga jij dan doen als ik weiger naar jou te luisteren?' -'Dan maak ik een foto van het ongeluk.' was mijn repliek. Waarna hij toch maar in de richting fietste die ik aangaf. Een jongedame achter het stuur van een lesauto gaf ik niet-bestaande aanwijzingen met handgebaren. Haar instructeur overzag de situatie goed, gaf mij een knipoog en dirigeerde de panikerende dame in de juiste richting langs de wegafzetting. Een trambestuurder vermaakte ik door met een paraplu in de hand te doen alsof ik een koorddanser was die de tramrails als 'koord' gebruikte. Zo blijf ik eigenlijk altijd entertainer.

Verschillende mensen blijken andere opvattingen te hebben over het beroep van entertainer. Daarom knutselde ik deze uitleg in elkaar:

(Even er op klikken voor een grotere versie)

Zaterdagavond was ik op een feestje in de Heineken Music Hall en zondag stond ik mijn vriendin bij op de Museum Market op het Museumplein in Amsterdam waar zij stond met haar bamboe producten van eigen merk. Het was een geweldige dag in meerdere opzichten:

Rondstruinen op de markt prefereer ik nog steeds boven het virtueel langsgaan bij winkels via internet. Zelfs wanneer de winkel een handig mobiel appje heeft om kopen van spullen nog makkelijker te maken.

In een of ander tijdschrift las ik het verslag van iemand die dolblij is met een appje op zijn mobiel dat hem in staat stelt een afspraak te maken met zijn kapper: 'In maar vijf minuutjes staat je afspraak in de agenda dankzij dit handige appje!' verklaarde hij enthousiast. Ik dacht eigenlijk meteen: 'Sinds wanneer is er iets mis met gewoon even bellen? Wel zo makkelijk en vaak nog sneller...

Mensen vragen mij wel eens waarom ik toch zo veel tijd besteed aan het nadenken over dingen. Mijn wedervraag is meestal: 'Waarom doe jij dat niet?'

Niets menselijks is mij vreemd: zo ben ik wat allergisch voor het woord 'moeten'. Als iemand mij vertelt 'Je moet dat doen', dan gaan de hakken in het zand en doe ik het dus juist niet. Het wordt helemaal erg wanneer iemand zegt: 'Je moet je er niets van aan trekken wanneer mensen zeggen dat je iets moet.' Tja, dan wil ik eigenlijk geweld gaan gebruiken... Ik weet dat ik daar niet de enige in ben maar toch is het niet altijd handig. Bijvoorbeeld wanneer iemand zegt: 'Je moet ademhalen'...

Wanneer het gebied waar je woont is getroffen door een aardbeving moet je wel (voorlopig) in tenten wonen. je hebt geen keus. Wij hebben echter wél een keus en kiezen er vaak voor om in de modder en regen in een tentje te gaan zitten bibberen en afzien. Sterker nog: wij betalen maar al te graag voor dat 'privelege'! Wij noemen dat 'Lowlands' en 'Rock Werchter'.

Het cadeautje van vandaag is een romantisch klassiek stukje van componist Jean Absil: