Over moeten

Zaterdagmorgen stond ik als vrijwilliger te helpen met het verkeer te regelen op een lokale braderie en kwam er een jeugdvriend tegen. Zo'n 36 jaar geleden waren wij klasgenoten!

Niet elke verkeersdeelnemer wilde mijn aanwijzingen opvolgen en eentje was zo brutaal om te provoceren: 'En wat ga jij dan doen als ik weiger naar jou te luisteren?' -'Dan maak ik een foto van het ongeluk.' was mijn repliek. Waarna hij toch maar in de richting fietste die ik aangaf. Een jongedame achter het stuur van een lesauto gaf ik niet-bestaande aanwijzingen met handgebaren. Haar instructeur overzag de situatie goed, gaf mij een knipoog en dirigeerde de panikerende dame in de juiste richting langs de wegafzetting. Een trambestuurder vermaakte ik door met een paraplu in de hand te doen alsof ik een koorddanser was die de tramrails als 'koord' gebruikte. Zo blijf ik eigenlijk altijd entertainer.

Verschillende mensen blijken andere opvattingen te hebben over het beroep van entertainer. Daarom knutselde ik deze uitleg in elkaar:

(Even er op klikken voor een grotere versie)

Zaterdagavond was ik op een feestje in de Heineken Music Hall en zondag stond ik mijn vriendin bij op de Museum Market op het Museumplein in Amsterdam waar zij stond met haar bamboe producten van eigen merk. Het was een geweldige dag in meerdere opzichten:

Rondstruinen op de markt prefereer ik nog steeds boven het virtueel langsgaan bij winkels via internet. Zelfs wanneer de winkel een handig mobiel appje heeft om kopen van spullen nog makkelijker te maken.

In een of ander tijdschrift las ik het verslag van iemand die dolblij is met een appje op zijn mobiel dat hem in staat stelt een afspraak te maken met zijn kapper: 'In maar vijf minuutjes staat je afspraak in de agenda dankzij dit handige appje!' verklaarde hij enthousiast. Ik dacht eigenlijk meteen: 'Sinds wanneer is er iets mis met gewoon even bellen? Wel zo makkelijk en vaak nog sneller...

Mensen vragen mij wel eens waarom ik toch zo veel tijd besteed aan het nadenken over dingen. Mijn wedervraag is meestal: 'Waarom doe jij dat niet?'

Niets menselijks is mij vreemd: zo ben ik wat allergisch voor het woord 'moeten'. Als iemand mij vertelt 'Je moet dat doen', dan gaan de hakken in het zand en doe ik het dus juist niet. Het wordt helemaal erg wanneer iemand zegt: 'Je moet je er niets van aan trekken wanneer mensen zeggen dat je iets moet.' Tja, dan wil ik eigenlijk geweld gaan gebruiken... Ik weet dat ik daar niet de enige in ben maar toch is het niet altijd handig. Bijvoorbeeld wanneer iemand zegt: 'Je moet ademhalen'...

Wanneer het gebied waar je woont is getroffen door een aardbeving moet je wel (voorlopig) in tenten wonen. je hebt geen keus. Wij hebben echter wél een keus en kiezen er vaak voor om in de modder en regen in een tentje te gaan zitten bibberen en afzien. Sterker nog: wij betalen maar al te graag voor dat 'privelege'! Wij noemen dat 'Lowlands' en 'Rock Werchter'.

Het cadeautje van vandaag is een romantisch klassiek stukje van componist Jean Absil:

Over keuzes maken

Ook gisterochtend wilde ik een uurtje trainen. Daarna even de stad in gaan voor een kostuumonderdeel om daarna een paar uren geconcentreerd aan mijn takenlijst te werken in een netwerkruimte: http://www.tipsyamsterdam.nl/

Zo kun je ook als ZZP'er met 'collega's' praten! En - zoals sommige volwassen al weten - kun je met praten soms zelfs ongelukken voorkomen.

Helaas voorkwam mijn lichaam bovenstaande goede voornemens en bracht ik de dag zielig en ziekjes door om mijzelf in de middag op te pakken voor een workshop Belastingen en daarna een etentje en een spelletjesavond bij een vriend.

Vanmorgen vroeg (acht uur in de morgen vind ik best vroeg) stond ik als vrijwilliger te helpen op een braderie in de buurt. Een oproep voor meer vrijwilligers leverde helaas weinig reacties op.

Deze reactie van een Facebook vriend op mijn stukje van donderdag wil ik u niet onthouden:

Er zit een tegenstrijdigheid in je stukje. Aan de ene kant zeg je dat er geen burgerdoden moeten vallen. Aan de andere kant zeg je dat de Amerikanen makkelijk I.S. zouden moeten kunnen verslaan. Het lukt de grootste krijgsmacht ter wereld niet om I.S. Weg te vagen OMDAT ze burgerdoden proberen te vermijden. Ondanks technologie tegen kerels in pick-up trucks is het vrijwel niet te doen als ze zich in stadswijken verschuilen. Een hele wijk platgooien is niet zo moeilijk. Één bevel van het Pentagon en welke stadswijk ter wereld dan ook is verdwenen. Met conventionele wapens. Maar burgerdoden maken levert meer slechte publiciteit op dan het dode i.S. Strijders waard is. De wapens haalt I.S. Voornamelijk uit de directe omgeving. Maar speciale wapens komen uit het enorme wereldwijde zwarte circuit. Zelfs tweedehands NATO wapens duiken op, zoals hier: https://www.bellingcat.com/resources/case-studies/2014/09/01/arms-identification-german-missiles-in-the-hands-of-the-islamic-state/ Dit zijn verouderde wapens die niet veel hoeven te kosten en die makkelijk oude Soviettanks kunnen vernietigen. Zelfs de oude Turkse tanks, wachtend aan de grens ( op wat eigenlijk ?) kunnen hiermee worden bestreden. Twee miljard stelt in de wereld van moderne wapens weinig voor, maar tweedehands kun je toch een aardig arsenaal samenstellen. Daarnaast hebben ze zeer veel Amerikaanse voertuigen en wapens van het Iraakse leger buitgemaakt. De vlaggen en merktekens staan er doorgaans nog op. "Kalief" Abu Bakr al-Baghdadi heeft NIET van 2007 tot 2010 vastgezeten. Een Amerikaanse kolonel heeft beweerd dat hij van 2005-09 vast zat vanwege " Banden met al-Qaeeda". Hij kon dat bewijzen noch weten. Toch hebben diverse nieuwskanalen dat klakkeloos overgenomen. In werkelijkheid zat al-Bagdhadi in 2003 een korte tijd vast samen met vele andere " Civil Detainees" , hij is met een groep anderen "veilig"verklaard. Sinds 2006 zit hij bij wat we nu kennen als I.S. En in 2010 volgde hij Abu Omar al-Bagdhadi (gedood door de Amerikanen) op als leider. De Amerikanen hebben al sinds 2011 een prijs op zijn hoofd gezet. Dus ik denk niet dat hij zelf een gesprekje over vrede op prijs zou stellen.

Ooit zijn er regels opgesteld voor oorlogvoeren. Alsof het een spelletje betreft...Maar wat te doen wanneer één van de oorlogvoerende partijen zich niet aan die regels houdt?

Ondanks regels gebeuren er toch ongelukken. Zie het verschrikkelijke ongeval met de monstertruck in Haaksbergen, onlangs. Terwijl de diverse betrokken partijen elkaar de schuld doorspelen treuren maar liefst drie families om een overledene. Maar regels zijn niet het enige wat tussen ons en verdriet hoeft in te staan. Nadenken kan ook heel goed werken. Letterlijk met de rug tegen de muur gaan staan met minder dan 30 meter tussen mijzelf en een gevaarte met een vermogen van 1500pk noem ik niet erg verstandig. Een kind van vijf daar neerzetten is - zacht gezegd - niet erg slim.

Natuurlijk kun je er op vertrouwen dat de overheid je wel zal beschermen maar misschien moeten wij de overheid zien zoals sommige gelovigen God bezien: Hij helpt alleen hen die zichzelf helpen.

Mensen zijn van nature geneigd anderen de schuld te geven van hun eigen tekortkomingen: 'Ja maar, ik had een slechte jeugd.' 'Ja maar, de vergunning was niet in orde.' 'Ja maar, ik kende de regels wel maar niemand vertelde mij dat ik mij daar ook aan moest houden.' Maar wat je achtergrond ook is, hoe zielig je ook bent, wat voor kansen je ook hebt gekregen, je hebt zelf altijd een keus en kunt nooit een ander kwalijk nemen dat jij zelf de verkeerde keus hebt gemaakt. Vind ik.

Dagelijks zie ik mensen de keus maken tussen 5 seconden wachten en 'even snel door het rode licht' oversteken. Meestal gaat dat goed. Maar niet altijd.

Dankzij de geweldige blogcollega Di Mario kan ik u de volgende oplossing aanbieden voor het probleem van haast hebben met oversteken...



Yo Yo Ma, Barack Obama, Stephen Colbert, Bonnie Raitt..en de overlevende leden van Led Zeppelin vinden dit allemaal een prachtig cover van de klassieker 'Stairway to Heaven'. Wat vindt u ervan?