Afgelopen maand verstuurde ik 113 e-mailtjes en ontving ik er 1311. Mijn pogingen om te 'minderen' lijken dus te werken! De maand ervoor was dat namelijk 148 om 1748.
Het afgelopen weekend deden wij rustig aan: zaterdag op jacht naar cadeautjes voor een paar aanstaande jarigen en zondag ruimden wij tijd in voor een wandeltochtje in de duinen bij Soest:
Dat was nadat wij mijn dochter op een verjaarsviering hadden afgeleverd en voordat wij zelf op verjaarsvisite gingen.
Vrijdag mocht ik een nieuwjaarsborrel presenteren. Ik kreeg ervoor betaald en het was nog gezellig óók!
Donderdag verdiende ik wat geld met een kleine opdracht en voerde ik de spanning in mijn benen wat op met nieuwe oefeningen bij de kleine sportschool van de fysiotherapeut.
De spanningen in de Oekraïne lopen hoog op. Hoofdstad Kiev staat in brand. Letterlijk: http://ukrstream.tv/ En wij en onze leiders kijken toe maar doen niets. Vreemd eigenlijk. In welke gevallen doen wij eigenlijk wél iets? Als de mensen die in ellende leven onze taal spreken? Als wij als ouders worden aangesproken door beelden van een huilende vader met een deel van een dood kind in zijn armen? Hoe ver moet een situatie escaleren voordat wij meer doen dan de schouders ophalen en achteraf verbaasd zeggen: 'Goh, dat wist ik helemaal niet!?'
Het college dat wij vorige week dinsdag volgden
behandelde onder meer de vraag: 'Hoe kijken wij naar een bepaalde situatie en waarom?' En 'Waarom baseren wij ons oordeel op zo ontzettend weinig gegevens en kijken wij niet even verder voordat wij ons een mening vormen?' Het probleem lijkt deels te liggen in tijdsdruk: wij willen massaal nú resultaat en niet pas over tien jaar. Daarom worden vooroordelen snel bevestigd. Daarom heerst er tweedeling in de maatschappij. Wij nemen de tijd niet om dingen te onderzoeken of na te vragen maar trekken razendsnel conclusies. 'De buurman heeft als jongetje wel eens een appel gestolen en van een vriend heb ik gehoord dat zijn tante is beroofd door een jongen op een scooter. Mijn buurman en die jongen hebben beiden een vader die in Marokko is geboren. Conclusie: alle Marokkanen zijn criminelen.'
Maar laten wij eens de tijd nemen om te kijken naar de wereld om ons heen. Laat ons dat doen zoals kinderen dat doen...
Toen mijn zoon vijf was ging hij net naar school en kreeg hij voor het eerst zakgeld. Na een paar weken had hij voldoende gespaard om iets leuks te kopen. Hij kocht inderdaad iets leuks. Geen snoep, geen speelgoed en niet iets voor zichzelf maar voor zijn pasgeboren zusje. Een handmatige sinaasappelpers 'want sinaasappelsap is gezond en daar groeit ze goed van.' Een paar jaar ervoor lag hij in zijn babybedje en ontdekte hij dat hij zijn vingers kon laten doen wat hij wilde. Ik was daarbij en genoot van zijn verwondering.
Het afgelopen weekend deden wij rustig aan: zaterdag op jacht naar cadeautjes voor een paar aanstaande jarigen en zondag ruimden wij tijd in voor een wandeltochtje in de duinen bij Soest:
Dat was nadat wij mijn dochter op een verjaarsviering hadden afgeleverd en voordat wij zelf op verjaarsvisite gingen.
Vrijdag mocht ik een nieuwjaarsborrel presenteren. Ik kreeg ervoor betaald en het was nog gezellig óók!
Donderdag verdiende ik wat geld met een kleine opdracht en voerde ik de spanning in mijn benen wat op met nieuwe oefeningen bij de kleine sportschool van de fysiotherapeut.
De spanningen in de Oekraïne lopen hoog op. Hoofdstad Kiev staat in brand. Letterlijk: http://ukrstream.tv/ En wij en onze leiders kijken toe maar doen niets. Vreemd eigenlijk. In welke gevallen doen wij eigenlijk wél iets? Als de mensen die in ellende leven onze taal spreken? Als wij als ouders worden aangesproken door beelden van een huilende vader met een deel van een dood kind in zijn armen? Hoe ver moet een situatie escaleren voordat wij meer doen dan de schouders ophalen en achteraf verbaasd zeggen: 'Goh, dat wist ik helemaal niet!?'
Het college dat wij vorige week dinsdag volgden
behandelde onder meer de vraag: 'Hoe kijken wij naar een bepaalde situatie en waarom?' En 'Waarom baseren wij ons oordeel op zo ontzettend weinig gegevens en kijken wij niet even verder voordat wij ons een mening vormen?' Het probleem lijkt deels te liggen in tijdsdruk: wij willen massaal nú resultaat en niet pas over tien jaar. Daarom worden vooroordelen snel bevestigd. Daarom heerst er tweedeling in de maatschappij. Wij nemen de tijd niet om dingen te onderzoeken of na te vragen maar trekken razendsnel conclusies. 'De buurman heeft als jongetje wel eens een appel gestolen en van een vriend heb ik gehoord dat zijn tante is beroofd door een jongen op een scooter. Mijn buurman en die jongen hebben beiden een vader die in Marokko is geboren. Conclusie: alle Marokkanen zijn criminelen.'
Maar laten wij eens de tijd nemen om te kijken naar de wereld om ons heen. Laat ons dat doen zoals kinderen dat doen...
Toen mijn zoon vijf was ging hij net naar school en kreeg hij voor het eerst zakgeld. Na een paar weken had hij voldoende gespaard om iets leuks te kopen. Hij kocht inderdaad iets leuks. Geen snoep, geen speelgoed en niet iets voor zichzelf maar voor zijn pasgeboren zusje. Een handmatige sinaasappelpers 'want sinaasappelsap is gezond en daar groeit ze goed van.' Een paar jaar ervoor lag hij in zijn babybedje en ontdekte hij dat hij zijn vingers kon laten doen wat hij wilde. Ik was daarbij en genoot van zijn verwondering.
U heeft zich vast wel eens verwonderd over de vasthoudendheid waarmee mensen hun gelijk willen aantonen. Op basis van hún kennis en op basis van hún ervaringen 'weten' zij dat iets waar is. En ze laten geen mogelijkheid onbenut om die waarheid te verkondigen. Ik ben er één van. En inderdaad: soms worden mensen een beetje tureluurs van mij en dan moet de rem er even op. Soms lukt mij dat uit mijzelf en soms moet de gesprekspartner (of een toehoorder) even ingrijpen. Nu is het zo dat ik het fijn vindt als mensen tegen mij ingaan. Maar dan wel beargumenteerd graag. Het argument 'Ja maar dat is gewoon zo want ik vind dat' is voor mij niet geldig.
En als iemand met goede argumenten komt waarom mijn waarheid betreffende het onderwerp niet helemaal juist is of kan zijn, dan steek ik mijn hand uit, zeg 'Dankjewel!' en stel mijn mening bij.
Zo zijn wij er heilig van overtuigd dat in Rusland de mensenrechten worden geschonden 'want ze zijn er tegen homo's!' maar weigeren wij te geloven dat het ook in eigen land goed beschouwd helemaal niet zo goed gesteld is met de rechten van veel mensen (In delen van ons land bestaan nog officiële en rechtsgeldige lijfstraffen bijvoorbeeld!) en asielzoekers stellen wij gelijk aan criminelen terwijl het meestal gaat om mensen zoals u en ik met als grootste verschil dat zij vreselijke dingen hebben meegemaakt. Zie: http://www.nu.nl/buitenland/3675865/rusland-hekelt-mensenrechtensituatie-nederland.html voor een overzicht...
En als iemand met goede argumenten komt waarom mijn waarheid betreffende het onderwerp niet helemaal juist is of kan zijn, dan steek ik mijn hand uit, zeg 'Dankjewel!' en stel mijn mening bij.
Zo zijn wij er heilig van overtuigd dat in Rusland de mensenrechten worden geschonden 'want ze zijn er tegen homo's!' maar weigeren wij te geloven dat het ook in eigen land goed beschouwd helemaal niet zo goed gesteld is met de rechten van veel mensen (In delen van ons land bestaan nog officiële en rechtsgeldige lijfstraffen bijvoorbeeld!) en asielzoekers stellen wij gelijk aan criminelen terwijl het meestal gaat om mensen zoals u en ik met als grootste verschil dat zij vreselijke dingen hebben meegemaakt. Zie: http://www.nu.nl/buitenland/3675865/rusland-hekelt-mensenrechtensituatie-nederland.html voor een overzicht...
Maar waar komt die drang vandaan? Waarom willen zij zo graag onze kennis delen? Waarom is onze mening belangrijker dan die van anderen en waarom willen wij onze mening zo graag aan anderen opdringen? Wellicht komt die drang voort uit onze behoefte om voort te leven. Voor hen die niet geloven in een Hiernamaals of reïncarnatie is het moeilijk te verkroppen dat het 'straks' allemaal voorbij zal zijn. Al onze kennis, al onze ervaringen...het zal niets hebben betekend als wij die niet overbrengen aan anderen in de wetenschap dat ons 'ik, wie wij zijn, wat ons heeft gevormd', dan voortleeft in anderen. Denk ik.
Wat zijn uw gedachten hierover?
Posts
