Een Puzzel (Een verhaaltje)

Zoals de meeste kantoordagen was ook deze niet erg enerverend geweest; hij had een klant blij gemaakt, even gelachen met een collega bij de koffiemachine en zich geërgerd aan een lege toiletrol. Net als elke dag belde hij in de lunchpauze even met zijn moeder die het naar haar zin leek te hebben in het verzorgingsstehuis waar zij sinds een aantal maanden woonde. Zij leek er vrede mee te hebben dat zij niet meer zo veel zelfstandig kon doen als vroeger.

Toen hij wegging glimlachte hij nog even tegen de receptioniste die net haar jasje stond aan te trekken en hief – zonder naar haar om te kijken - zijn hand naar haar op bij wijze van groet, voordat hij zijn pasje door de gleuf naast de draaideur haalde. Tevreden knikte hij naar niemand in het bijzonder toen zijn nieuwe lease-auto met een dubbel piepje reageerde op zijn druk op de sleutelhanger annex afstandsbediening. Voordat hij instapte veegde hij nog even een broodkruimel van zijn overhemd. Vreemd dat die hem niet eerder was opgevallen. Dat niemand van zijn collega's er wat van had gezegd! Morgen zou hij hen vragen waarom niet.

Het was één van de laatste mooie dagen van het jaar, al besefte hij dat niet op dat moment. Zoals altijd stond er een file en zoals altijd sloot hij geduldig aan in de rij forensen. Bij zijn afslag was het rustig en een kwartiertje later stuurde hij de auto een vertrouwd dorp in.

Hij was er met zijn gedachten niet helemaal bij en dus duurde het even voordat hij doorhad dat zijn weg was geblokkeerd door een gekantelde vrachtwagen. Eén van de wielen draaide nog langzaam rond dus het was pas gebeurd. De bestuurder stond er hoofdschuddend bij en een andere automobilist was uitgestapt, blijkbaar om te kunnen helpen. Mooi! Dan hoefde hij zijn hulp niet aan te bieden. Niet dat hij het erg vond om mensen te helpen maar het liefst hielp hij zichzelf.

Hij was dichtbij genoeg om vanuit zijn auto te kunnen zien wat er uit de vrachtwagen was gevallen: tientallen kartonnen dozen. Een aantal daarvan was opengevallen en onthulde de inhoud: sudoku-puzzelboekjes. Honderden. Duizenden! Met de kaft uitgevoerd in vooral blauw met een beetje zwart en wit. Een bekend puzzelboekjes-merk. Een paar van de boekjes lagen open en hij moest zich een paar keer in de ogen wrijven om te kunnen geloven wat hij zag: stuk voor stuk waren de puzzels ingevuld. En ook nog eens in hetzelfde handschrift.

Hij geloofde het verder wel, zette de auto in z'n achteruit en reed via een andere weg naar huis. Straks zou hij de confrontatie met zijn vrouw moeten aangaan. Vanmiddag op het werk had hij een besluit genomen en straks zou hij haar vertellen wat dat was. Nee, sterker nog: hij zou het haar meedelen. En zij had het maar te accepteren. Het was tijd om de hakken in het zand te zetten en niet meer klakkeloos te doen (of niet te doen) wat zij hem opdroeg. Vanaf vandaag zou hij zich als een echte man gaan gedragen.

Bij het binnenrijden van de garage bedacht hij dat die eerdaags maar eens moest worden opgeruimd. Maar ja, dat dacht hij nu al zeker een paar maanden en het was er nog niet van gekomen. Dit weekend misschien.

De droge klap van het autoportier en het enkele piepje van het elektronisch slot; ook voor zijn gevoel was de werkweek nu officieel ten einde gekomen en het weekend begonnen.

Zij stond te koken. Heel lief. Sinds de laatste keer dat hij haar uitgebreid van achteren bewonderde was zij een paar pondjes aangekomen. Maar dat was niet erg. Hij zette zijn laptoptas tegen de muur en sloop langzaam op zijn vrouw af. Achter haar zakte hij op zijn knieën, greep haar bij haar middel en beet in haar linkerbil. Zij schrok. 'Wat doe jij nou!?' -'Ik begin alvast aan het toetje.' zei hij lachend. Zij sloeg hem speels op het hoofd met de pollepel in haar hand. Een beetje hutspot bleef achter in zijn haar en hij wist wat zij die avond zouden eten.

Er was iets wat hij haar wilde vertellen en hij wist zeker dat het belangrijk was en dat hij het onderweg naar huis in de auto nog had geweten. Hij zocht in zijn geheugen maar voelde plotseling een stekende hoofdpijn opkomen.

==========
Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel

Is geld uitgeven goed voor de economie?

Wat betreft het openbaar vervoer had de storm van vandaag twee nadeeltjes: de tram vanmorgen was vol zakenmensen die geen idee hebben hoe zij zich dienen te gedragen in een overvolle tram; bij de deuren blijven staan zodat niemand er in of uit kan en lekker zwaaien met schoudertassen, rugzakken en aktetassen. Speciaal voor al die ontzettend slimme zakenmeneren en -vrouwen: in een overvolle tram zet je bij een staanplaats de tas tussen de benen en als je zit zet je die op schoot. Duidelijk, toch? Dan is er voor iedereen meer ruimte!

Op de weg terug naar huis was het nadeeltje van de storm dat er weer eens een paar bovenleidingen waren geknapt en diverse mensen - waaronder ik - enkele kilometers mochten lopen. Daarbij bijgestaan door een vrij pittige hagelbui. Daarom mijn opdracht aan het gemeentelijk vervoerbedrijf: investeer in tramleidingen die windkracht zeven kunnen verdragen.

De opdrachten voor kerstelf, kerstman en zelfs voor paashaas stromen binnen en vanmorgen was ik eerst naar fysiotherapie, daarna naar de huisarts en daarna naar kantoor. Daarna even naar de kapper terwijl ik tussendoor werd gebeld over een akkefietje met de gemeente en zomaar opeens is het avond!

Het heerlijk avondje is weer gekomen en in veel gezinnen zijn de schoentjes weer gevuld met chocoladeletters, welness-bonnen en spelcomputers. Sinterklaas trok weer door het land met een goed gevulde zak! Misschien voor een iets lager bedrag in totaal dan in voorgaande jaren maar desalniettemin ruim voldoende om duizenden kinderen in een willekeurig derde wereldland van de hongerdood te kunnen redden. Maar laten wij daar maar even niet aan denken.

De één geeft geld uit aan muziek, de ander aan schoenen en weer een ander betaalt 40 euro voor een keukenweegschaal of geeft iemand drie tientjes in ruil voor het verwijderen van haartjes in de bikinilijn. En wie zijn wij om er over te oordelen waar iemand zijn of haar geld aan uitgeeft? Goed, als iemand klaagt over 'de kredietcrisis' en geen geld zegt te hebben voor een weekendje weg maar wél elke dag op het station een flesje water a twee euro koopt voor onderweg in de trein naar en van het werk en dus 20 euro per week uitgeeft aan water vind ik dat dat mij het recht geeft om hem of haar heel hard uit te lachen...Kunt u het zich voorstellen dat mensen 1000 euro per jaar aan flesjes water uitgeven?* En toch komt het voor. Maar goed, het is hun geld en niet het mijne dus van mij mogen ze. Goed voor de economie, toch?

En wat doet u wat goed is voor de economie?

Als bonus vandaag wordt hieronder een onderschat probleem van zonnepanelen belicht:

*Met excuus aan de lezers die dit voorbeeld van geldverspillenuitgeven al van mij kenden. 

Update : Vandaag staan wij stil bij  het overlijden van Nelson Mandela